Πριν ένα μήνα, η Μαρία-Φωτεινή ξύπνησε και μέσα στα άγρια
χαράματα λέει στην Αντιγόνη θυμωμένα: - "Μαμά, ο μπαμπάς δε… σ΄ αγαπάει…", εννοώντας ότι δεν αγαπάω
την ίδια, αφού έχω να την δω μήνες και μήνες… (Έτσι εκφέρει την πρωτοπρόσωπη
αντωνυμία).
Προχτές, πριν ακόμη βγουν τα αποτελέσματα των αναλύσεων, κι
ενώ αγωνιούσαμε για το εάν θα επιστρέψουν σήμερα στην Κύπρο ή θα μείνουν στη
Αμερική ακόμη ένα μήνα, η Μαρία-Φωτεινή ξαναξύπνησε πάλι τα χαράματα: -"Μαμά,
μαμά, ο μπαμπάς ήρθε το όνειρο"… (Καλός οιωνός, σκέφτηκε η Αντιγόνη.
Χάρηκε όμως γιατί ήταν πρώτη φορά που Μαρία-Φωτεινή αφηγήθηκε ένα όνειρο και τι
όνειρο!)
Χτες το βράδυ, ήταν η σειρά μου να τις ονειρευτώ:
Είδα ότι κάτι μου έτυχε, μια υποχρέωση όχι και τόσο σοβαρή, και δεν… πήγα, τάχα, την… Παρασκευή να τις υποδεχθώ στο αεροδρόμιο… Επιστρέφοντας
ωστόσο στο σπίτι την… Κυριακή, με περιμέναν στην αυλή η Αντιγόνη και κάμποσοι
άλλοι κι άρχισαν να φωνάζουν από χαρά…
Σε μιαν άκρη, στα αριστερά. έπαιζε ανόρεκτα κι ένα μικρό
κορίτσι, με πολύ κοντά μαλλάκια και γλυκό πρόσωπο. Έμοιαζε πολύ στη
Μαρία-Φωτεινή κι έδειχνε μελαγχολικό και μοναχικό. Μόλις όμως με είδε,
πετάχτηκε πάνω με ορμή κι άρχισε να φωνάζει δυνατά: "σ΄αγαπάει, μαμά,
σ΄αγαπάει"…
Πέταχτηκα, έχοντας στα μάτια κάμποση δροσιά χαράς, κι άρχισα να σιγανοτραγουδώ:
Αν θυμηθείς τ΄ όνειρό μου // σε περιμένω να ρθεις
μ΄ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις ονειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει στ΄ αστέρι με φως να ντυθείς...
Με αγάπη,
Κώστας
