Όσοι έχουμε παιδιά με βαριές και ανίατες ασθένειες οι οποίες
τα αναγκάζουν να ζουν φυλακισμένα σε περιβάλλον "αποστειρωμένο",
βιώνουμε με πόνο την ομορφιά τής άνοιξης και τη μαγεία τής φύσης.
Εκεί που αγαλλιάζει η ψυχή σου βλέποντας το πράσινο τής
τεράστιας ροδιάς να πυκνώνει με ολοένα και πιο γενναίες πινελιές
εκεί που το αντικρινό οικόπεδο πλημμυρίζει τριφύλλι,
κίτρινες τροφαντές μαργαρίτες και συμπαγές χαμομήλι
εκεί που "γιομίζει η γειτονιά τραγούδια και
φιλιά",
η σκέψη μου παγώνει, στην εικόνα τής εγκλεισμένης
δωδεκάχρονης κόρης μας που με το κολλημένο πρόσωπο στην ανατολική τζαμαρία του
πρώτου ορόφου παρατηρεί όλη αυτή την ομορφιά, συν τα γειτονόπουλα που τρέχουν
και ξεφωνίζουν, παίζοντας στο δρόμο μπάλα και κρυφτό και στις αυλές τραμπολίνο
και κυνηγητό.
Όσο κρατούσε η χειμωνιά, το κρύο μάς προστάτευε από όλη αυτή
την μελωδία! Τώρα; Τώρα πώς θα της κρύψω την αλήθεια; Τι ψέμα καινούργιο να της
πω; Πώς θα την ξεγελάσω;
Με αισιοδοξία,
Κάπα
