Τι θ΄ απογίνει το παιδί μας, μετά που θα φύγουμε εμείς;
Τόσους καλούς ανθρώπους έχουμε βρει να το βοηθούν και παρά
τα τόσα χρήματα που τους δίνουμε, πάλι
λιποψυχούν και πάλι φεύγουν!
Ποιος θα το φροντίσει, λοιπόν, μετά από εμάς; Ποιος θα
τρέχει ολημερίς για να καλύψει τις τόσες απαιτήσεις τής ιατροφαρμακευτικής του
περίθαλψης, ιδίως όταν το εγκαταλείπει η πολιτεία;
Ποιος θα το συγχωρεί, που είναι δύσκολος χαρακτήρας;
Ποιος θα ανέχεται τα ξεσπάσματά του, όταν το πληγώνει ο
υποχρεωτικός (για λόγους υγείας) εγκλεισμός του και ο αποκλεισμός των άλλων;
Ποιος θα το φροντίζει με αφοσίωση, όπως το φροντίζουμε
εμείς, και θα το στηρίζει ψυχικά, όπως το το στηρίζουμε εμείς;
Και ποιος θα το αγαπήσει όπως το αγαπάει η Αντιγόνη, που με
τη χαρά της τού διώχνει τη θλίψη, με το χαμόγελό της τού δίνει πνοή και από τη
ψυχή και την καρδιά της κόβει φως και του δίνει ζωή;
Αυτό το βασανιστικό "μετά", κατατρώγει τα σωθικά
όλων των γονιών που έχουμε παιδάκια με ανίατες ασθένειες.
Είναι μια ιδιότυπη και πρόωρη ανάπτυξη
"υστεροφημίας", όχι δημόσιας, μα εντελώς προσωπικής και ταπεινής,
βεβαίως.
Με αγάπη,
Κάπα
