Επί εννέα συναπτά καλοκαίρια την έβγαζα μονάχος (τότε, ευτυχώς
εργαζόμενος πολύ αποδοτικά, ενώ τώρα...) στη Λευκωσία τού πολύμηνου καύσωνα, οπότε καλύπταμε και τα έξοδα
τής εκάστοτε ετήσιας τετράμηνης παραμονής τού παιδιού (για "επανεξέταση
και θεραπεία") στις ΗΠΑ (ό,τι μας έλειπε το συμπληρώναμε από νέα δάνεια).
Εκεί, στο μακρινό Ρότσεστερ της Μέιγιο Κλίνικ, κοντά στα
σύνορα με τον Καναδά, είναι χαρά Θεού για τα παιδί μας, όχι μόνο εξαιτίας της
δροσιάς (που ως γνωστόν λυγίζει την επιληψία) αλλά κυρίως λόγω τής παρέας των
παιδιών τής γειτονιάς που καθημερινά επισκέπτονταν τη Μαρία-Φωτεινή για να
παίξουν μαζί της υπό το τρισευτυχισμένο (αν και άγρυπνο) μάτι τής μονίμως
ταλαίπωρης μανούλας,
Φέτος, για ευνόητος λόγους (και μη), Ρότσεστερ γιοκ! Έτσι,
πρώτη φορά, μετά από τόσα κυπριακά γαϊδουροκαλόκαιρα, είχαμε να διαχειριστούμε
τον αδιάλειπτο αναγκαστικό εγκλεισμό τού παιδιού μας πίσω από τις κουρτίνες
(υπό τον φόβο τής φωτοευαισθησίας) μέσα στους εντόνως κλιματιζόμενους τέσσερις τοίχους. Και εν μέρει τα καταφέραμε!
Αν και ήμασταν ολομόναχοι, οι τρείς μας, ωστόσο και πολλή
μοναξιά δεν νιώσαμε, και το παιδάκι μας έπληξε ελάχιστα! Και αυτό επειδή,
χρόνια τώρα, συντηρούμε δυο εφεδρικούς στρατούς φιλίας (για
να παραλλάξω τη γνωστή μαρξική φράση):
Αφενός τον Μπουτς και τον Ότζη που ελάχιστα γαβγίζουν (γι΄
αυτό και τους αγαπά η γειτονιά) και αφετέρου το Ζορό, τον Γκριζούλη, τον Μπλάκυ,
τη Μαμά-γάτα, τον Ασπρούλη, τον Ασπρόμαυρο, τον Κοκκή, την Κίτυ, τη Φίφη το
Τιγράκι και μια διμοιρία νεογέννητα που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να νιαουρίζουν
μελωδικά. (Όταν τα καλούμε, αντίς για πολλά
νιαουρίσματα, ακούς μονάχα ένα και... ασταμάτητο!!! Στον ίδιο τόνο και χροιά!)
Ασφαλώς η αυγουστιάτικη γειτονιά μας και η Λευκωσία ήτανε
σταθερά άδεια από παιδιά και επισκέψεις (όπως είναι σχεδόν πάντα για εμάς και το χειμώνα), εντρυφήσαμε όμως στους χαρακτήρες της γατο-συμμορίας η οποία δεν αποχωριζόταν το
παιδί, ακόμη κι όταν οι κοιλιές των γατιών εξείχαν σα βαρελάκια, από το πολύ φαί!
Κάπως έτσι, την νύχτα που ξαπλώναμε, δρόσιζε και στην καρδιά
μας λίγο...
Με αισιοδοξία,
ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες η Μαρία-Φωτεινή έβγαλε δύο κυκλικά εκζέματα στο πρόσωπο: ένα στο μάγουλο κι ένα στο μέτωπο. Ο δερματολόγος που μας υπεραγαπάει, είπε ότι είμαστε τυχεροί που δεν κολλήσανε μύκητες στα μαλλιά, μας έδωσε φαρμακευτική αγωγή και απαγόρευσε διά παντός την επαφή της Μαρίας-Φωτεινής με τους τριχωτούς φίλους μας… Άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα μαζί της! Δεν είχε που δεν είχε φίλους (με ελάχιστες εξαιρέσεις των εξαιρέσεων) τώρα χάνει και τα τετράποδα. Γαμώ το, δηλαδή!
