Μεγαλώσαμε μαζί, στη φτώχεια. με υποφερτή στέρηση, αλλά δεν
μας ένοιαζε. Είχαμε τόση αυτοπεποίθηση που κοιτούσαμε τα λεφτά με
περιφρόνηση και τα πλουσιόπαιδα με... οίκτο! Γιατί εμείς είχαμε βαριές παρέες: ποιητάδες και
φιλοσόφους, στοχαστές και αγωνιστές που δώσανε το αίμα τους για την πατρίδα, και αξίες
γνήσιες και αναλλοίωτες: εντιμότητα και μπέσα.
Έτσι μάς λέγανε οι μανάδες μας, ότι είμαστε φτωχοί αλλά
τίμιοι, ξεβράκωτοι αλλά ακέραιοι, χώρια που στις τρώγλες μας ως και οι τοίχοι
απαγγέλνανε Καβάφη και Ελύτη, Σεφέρη και Καρυωτάκη, και τους πιο παλιούς,
Παλαμά και Μαλακάση, για να μην πω ότι ψέλνανε κι όλας ύμνους κατανυκτικούς,
πλακιώτικες και ζακυνθινές καντάδες, Μαρούδα, Γιαννίδη, Δανάη, Αττίκ, Ελίζα
Μαρέλλι, αλλά και Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, ως και Νέο Κύμα με Λάκη
Παππά και Αστεριάδη και πιο πέρα, Λοϊζο, Ζαμπέτα, Κουγιουμτζή - ποιους να πρωτοθυμηθώ και ποιους ν΄ αφήσω... Κι όταν έχεις τέτοιες
συντροφιές, αγωνίζεσαι και προκόβεις. Έτσι κι εμείς!
Μετά το πρώτο πτυχίο εκείνος πέρασε στις θετικές επιστήμες κι εγώ σε θεωρητικότερες, οπότε άλλος για... Χίο τράβηξε και άλλος
για... Μυτιλήνη. Τον πρώτο καιρό κρατήσαμε κάμποση επικοινωνία, γραπτή, σαν εκείνη που επιδιώκουν αθρώποι που σέβονται και αγαπούν ο ένας τον άλλο και δεν σκέφτονται άλλο τίποτε πάρεξ Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα, Δικαιοσύνη και Ορθολογισμό, πορευόμενοι με λογισμό και μ΄ όνειρο.
Και στου δρόμου τα μισά, χαθήκαμε. Δοθήκαμε στις
οικογένειες και στις επιστήμες μας κι όταν το 2008 ξανασμίξαμε, δεν ήμασταν
πια οι ίδιοι. Μαζί με τα "έξω" (που γίνανε συντρίμμια, τσακίζοντας πρωτοσυγγενείς και φίλους) αλλάξαν και κάμποσα "μέσα" μας, ωθώντας μας στα άκρα, σε πιο "αυστηρές" θέσεις μεν, εντελώς αντίθετες δε.
Εκείνος, όντας βαριά πικραμένος, και παρά τις υποχρεώσεις του
στις επιστήμες τής Υγείας, πάλι ξέκλεβε χρόνο για λογοτεχνικά και στοχαστικά
έργα, μα οι επιλογές του τώρα μού φαινόντουσαν τόσο ξεπερασμένες, τόσο
παλαιομοδίτικες, όπως και οι σκέψεις του, καθώς τον έβλεπα να πλησιάζει τα σύγχρονα φαινόμενα με όρους... προϊστορικούς. Έφτασε μάλιστα να θαυμάζει τον... Βαρουφάκη και να πιστέψει τον Τσίπρα: "Κώστα, αυτά τα
παιδιά παλεύουν για την Ελλάδα" μου έλεγε και το ζούσε. Και μετά άρχισε: "έχουμε
πόλεμο", "είναι Χούντα"...
Κι όταν ο ακριβός μου Φίλος των παιδικών, εφηβικών και φοιτητικών επάλξεων και ο Αντώνης ο Λιάκος φτάνουν στο
σημείο να αναμασάνε κουβέντες τού Λαφαζάνη και τού Βαρουφάκη, τότε κάτι δεν
πάει καλά στην επικοινωνία μας.
Κι αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με έναν τόσο αγαπημένο και εκλεπτυσμένο φίλο, δεν υπάρχει
ελπίδα για τους άλλους.
Μετά τιμής,
Κάπα
