Τρία σχόλια για τη βία

"Κάθε βία είναι απάνθρωπη. Παραβιάζει την ελευθερία, την βούληση και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Δεν υπάρχει καλή, χρήσιμη ή ωφέλιμη βία. Από την στιγμή που είναι απάνθρωπη, είναι αρνητική. Κάθε άτομο είναι ιερό. Ακόμα και η αναγκαία βία του κράτους είναι απεχθής και οφείλει να παραμένει ελάχιστη και μόνον αμυντική." Νίκος Δήμου: "10 λόγοι για τη Βία και την Επανάσταση" 

1. Βία, πόνος, φύση και άνθρωπος 

Όσοι, εξ απαλών ονύχων, υποστήκαμε ψυχοσωματική βία  (είχα πατέρα μέθυσο και σαδιστή και, επί χούντας, δυο δασκάλες μανιακές) και δεν την έχουμε απωθήσει μήτε την έχουμε εξωραΐσει, παρά την κοιτάμε κατάφατσα, καταδικάζοντάς την με πάθος, ενώ παράλληλα στην οικογένειά μας ενσυνείδητα και αβίαστα συμπεριφερόμαστε πολιτισμένα και με γνήσια αγάπη, όσοι λοιπόν από εμάς υπήρξαμε (το τονίζω) αξιοθρήνητα θύματα, γνωρίζουμε, από πρώτο... χέρι, τι σημαίνει βία...

Όσο για τη "βία" της πείνας και της δυστυχίας, επί παραδείγματι, θυμάμαι, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, να νιώθω ένα μόνιμο κενό στο στομάχι, αλλά δεν με πείραζε. Το γέμιζα με νερό. Εκείνο βέβαια επέμενε και εντειτόταν όταν έβλεπα κάποια ελάχιστα παιδιά να τρώνε κουλούρια, αλλά, δεν βαριέσαι. Το προσπερνούσα. Όπως και δεν μας ένοιαζε τότε που τουρτουρίζαμε στις γραμμές, κατά την προσευχή, και στις τάξεις, από το κρύο. Χειμώνας ήταν. Ας κρυώνουμε. Βέβαια κάποιοι κρυώναμε περισσότερο, αφού τα παπούτσια μας ήτανε τρύπια. Αλλά πάλι κέρδιζε μέσα μας η παλικαριά ενάντια στη φύση. 

Εκείνο, λοιπόν, με το οποίο δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε ούτε και να αποδεχθούμε, δεν ήταν ο "φυσικός" πόνος τής πείνας ή του κρύου που περόνιαζε τα κόκαλά μας, αλλά ο εσκεμμένος οξύς πόνος που ερχότανε κατευθείαν από το μίσος οικείων (γονιών και δασκάλων), γι΄ αυτό και μας τσάκιζε σωματικά και ψυχικά. Βλέπετε, τον βιώναμε ως ανυπόφορη αδικία και ατυχία, οπότε ξεχείλιζε μέσα μας η πίκρα και απελπισία...  

Με τα μάτια, λοιπόν, στο τώρα και στο μέλλον της κοινωνία μας, όσοι έχουμε βιώσει στο πετσί μας τη βία, οφείλουμε να διακηρύττουμε ότι η όποια βία, και δη η πολιτική βία, είναι πάντα φασιστική και απάνθρωπη. Κι όσοι την ανέχονται ή την υποκινούν, είναι δυνάμει εγκληματίες και δολοφόνοι, ενώ όσοι την εξισώσουν με την πείνα και την ανεργία, απλώς δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Μετά τιμής, 

Κάπα

2. Περί βίας και "αδικίας"

Η όποια βίαιη ενέργεια (του βιαστή ή τού ληστή ή τού τρομοκράτη ή και τού φασίστα δολοφόνου) ως εσκεμμένη πρόκληση σωματικού πόνου (όπως ο βιασμός, μία απαγωγή ή και ο σοβαρός τραυματισμός πολιτών) που μπορεί να προκαλέσει βαριά σωματική βλάβη ή και να οδηγήσει στο θάνατο (δες τα θύματα που τα σιδέρωναν οι ληστές και μετά τα στραγγάλιζαν ή τα άλλα που τα εξαϋλωναν οι ξηρο-κουκουλο-κουφοντινο-δολοφόνοι, όπως και το μαχαίρωμα στην καρδιά τού Φύσσα κοκ), η όποια, λοιπόν, εγκληματική δράση, στις σύγχρονες συνταγματικές δημοκρατίες, τιμωρείται με το νόμο, είναι δηλαδή ποινικά κολάσιμη.

Όσοι, τώρα, εν καιρώ ειρήνης και δημοκρατίας, εξισώνουν αυτά τα πάσης φύσεως ποινικά αδικήματα/εγκλήματα με την "αδικία" που υπάρχει γενικώς και αορίστως στην κακούργα... κενωνία (ανεργία, φτώχεια και εν γένει κοινωνικές ανισότητες), θέλοντας και μη συνταυτίζονται με τα προσχήματα του βιαστή ("με προκαλούσε, κύριε πρόεδρε"), του απαγωγέα Παλαιοκώστα ("τίποτε προσωπικό, τα λεφτά σου ήθελα"), του αρχιδολοφόνου Κουφοντίνα ("είμαι κοινωνικός επαναστάτης"), του μαχαιροβγάλητη φασίστα Ρουπακιά ("το έφερε ή ώρα η κακιά") και δεν ξέρω κι εγώ ποιανού άλλου.

Ας το χωνέψουμε: κανένα πρόσχημα και καμία δικαιολογία δεν νομιμοποιεί μία εκ προθέσεως ανθρωποκτονία, κάτι που συχνά επιχειρείται από ορισμένους "ιδεολόγους" της "αριστεράς".

Για όποιον όμως Έλληνα ζει σε άλλες ευνομούμενες κοινωνίες, αυτή η ιδεολογική σύγχυση (που εν τέλει δικαιώνει τους πάσης φύσεως Γιαγκούλες) είναι αντιφατική, ιδίως όταν ο κύριος εκφραστής της, δηλαδή το... Ζωάκι της βουλής, επί χρόνια προστατεύει συγκεκριμένο ύποπτο και υπότροπο βιασμών (εναντίον του οποίου υπάρχουν αδιάσειστες μαρτυρίες και τεκμήρια) με το τέχνασμα των αναβολών (επιδιώκοντας την παραγραφή), δηλαδή ουσιαστικά κάνοντας κατάχρηση του τεκμηρίου της αθωότητας... ψιλά γράμματα....

Μετά τιμής,

Κάπα

3. Αντίκρουση

Γράφει ένας συνομιλητής:

«(...) Καταδικάζετε δηλαδή, μεταξύ χιλιάδων άλλων παραδειγμάτων που θα μπορούσα να αναφέρω, και τον Αλέκο Παναγούλη, ο οποίος επιχείρησε να διαπράξει μία εκ προθέσεως δολοφονία. 
Το ότι στόχος του ήταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είναι για εσάς απολύτως αδιάφορο. 

Όλα ίσιωμα. Όλα το ίδιο. (...)»

Αγαπητέ συνομιλητή, 

Και στην πρώτη παράγραφο ξεκαθαρίζω ότι αναφέρομαι στις σύγχρονες συνταγματικές δημοκρατίες και στην τελευταία ότι ζω εκτός Ελλάδος σε ευνομούμενη δημοκρατία.

Γιατί λοιπόν εσείς με... μετακινείτε στην εποχή της χούντας;

Αλλά και στην περίπτωση του ηρωικού Παναγούλη (που, μετά την απόπειρά του (να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο), υπέστη τα μύρια όσα βασανιστήρια, να σας θυμίσω ότι βγήκε από τη φυλακή, εν μέσω χούντας, με τη γενική αμνηστία που δόθηκε σε όλους τους πολιτικούς κρατουμένους. Δεν τρόμαξε τους δικτάτορες.

Η χούντα έπεσε επειδή κατέστρεψε την Κύπρο κι όχι από τον Παναγούλη ή τις βόμβες που ετοίμαζαν ο Ψυχογιός και ο μακαρίτης ο Καράγιωργας.

Διαβάστε το βιβλίο το Ψυχογιού (Η πολιτική βία στην Ελλάδα) ο οποίος τότε έδρασε ως βομβιστής, για να γνωρίσετε τις τωρινές του ώριμες απόψεις του. Αξίζει τον κόπο. (Ο Κωστής Παπαγιώργης λέει ότι όλοι μας είμαστε πρώην: πρώην φασίστες, πρώην βομβιστές, πρώην ρατσιστές ή ακόμη και πρώην δυνάμει φονιάδες, αφού κανείς μας δεν γεννιέται ανθρωπιστής και ορθολογιστής.)

Αν είστε νέος, μπορείτε να διδαχθείτε κάτι από το εν λόγω βιβλίο. Αν πάλι είστε μεγάλης ηλικίας, ποτέ δεν είναι αργά. Οι πάντες μπορούμε να γηράσκουμε και να διδασκόμεθα, αρκεί βέβαια να μην είμαστε μονίμως και εξαντλητικά φανατισμένοι και τσαντισμένοι με ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Η μισαλλοδοξία πότε δεν ωφέλησε. Ενώ ο ορθολογικός ανθρωπισμός μπορεί να οδηγήσει σε συναινετικές λύσεις.

Μετά τιμής,
Κάπα