Θυμάμαι, στις αρχές τής δεκαετίας του ΄80 (αρχίζοντας τις
σπουδές μου στη Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών), όλους τούς
πρωτοετείς, που δεν είχαμε δικηγόρους γονείς και δικαστές, μάς περίμενε μία
φριχτή απογοήτευση, όταν, εν χορώ, οι Αριστόβουλος Μάνεσης και Δημήτρης
Τσάτσος, (αμφότεροι επιφανείς καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου) στην κατάμεστη
Αίθουσα Σβώλου, νέτα σκέτα και σταράτα, μάς ξεκαθάρισαν ότι, ακόμη και στα
πλαίσια τής Φιλοσοφίας τού σύγχρονου Δικαίου, δεν υπάρχει Δικαιοσύνη. Υπάρχουν
απλώς δικαστικές αποφάσεις.
Καθώς συνειδητοποίησα τι εννοούσαν, μου ήρθε να βάλω τα
κλάματα. Εν τω μεταξύ, πάγωσε και το αμφιθέατρο. Το κατάλαβαν και γύρεψαν να
μας παρηγορήσουν λέγοντας ότι, παρά ταύτα, μπορούμε να μιλάμε για "το περί
δικαίου αίσθημα" που όμως είναι κάτι το απολύτως θεωρητικό και ενδεχομένως
εντελώς κουτό στα μάτια τής νομικής γραφειοκρατίας, το οποίο, ωστόσο, όταν
πληγώνεται, δικαστές και δικαστήρια ευτελίζονται στα μάτια τών πολιτών,
παρασύροντας και το κύρος τών δημοκρατικών θεσμών συλλήβδην. Εν πάση
περιπτώσει, Δικαιοσύνη, ως κάτι το ορατό και χειροπιαστό, δεν υφίσταται, ούτε
παράγει έννομες συνέπειες.
(Τότες άκουσα για πρώτη φορά τα εφηβικά μου οράματα να
σωριάζονται με πάταγο.)
Αν και αποφοίτησα πρώτος από τη Σχολή μου, με βαθμό πτυχίου
8,93 (συγχωρέστε μου αυτήν την περηφάνια: είναι για να δικαιώσω τη μάνα μου που
με σπούδασε στερούμενη τα πάντα), το λοιπόν, επαναλαμβάνω, αν και τα πήγα
περίφημα, είχα παραμείνει μία πληγωμένη, μελαγχολική ψυχή και γι΄ αυτό ουδείς
εξεπλάγην όταν άλλαξα κλάδο και αφοσιώθηκα στις Νεοελληνικές Σπουδές.
Πού να ήξερα ότι όλα εκείνα τα νομικά και τα νομικίστικα πού
κάποτε έπαιζα στα δάχτυλα, θα μου γινόντουσαν πολύτιμοι σύντροφοι, ειδικά τα
τελευταία 16 χρόνια, αφ΄ ότου γεννήθηκε η κόρη μου και αρρώστησε βαριά! Γιατί,
έκτοτε, δίνουμε μία άνιση μάχη με τη γραφειοκρατία, αρχικώς τού Υπουργείου
Υγείας, κατόπιν με τη γραφειοκρατία τού Υπουργείου Παιδείας και εσχάτως με τη
γραφειοκρατία τού Διοικητικού Δικαστηρίου όπου η υπόθεση τής Μαρίας-Φωτεινής
(για τα φάρμακα που τής στερήσανε το 2013) παραμένει ακόμη σε εκκρεμότητα,
μάλλον αναμένοντας την ετυμηγορία τού Δικαστή.
Πολλοί νομίζουν ότι Διαφθορά σημαίνει ωμή συναλλαγή με απτά
οικονομικά οφέλη. Ναι, αυτή είναι η ακραία της μορφή. Υπάρχει όμως και η
μικροκλίματα τής διαφθοράς: εάν είμαι καθηγητής και το παιδί μου αρρωστήσει
βαριά και κάνει πάρα πολλές απουσίες, είναι βέβαιο ότι δεν τρέχει τίποτε, εν
αντιθέσει προς την κόρη τής Ελευθερίας, την Αναστασία, η οποία πέρσι, αν και
αρρώστησε βαριά με πνευμονία και έμεινε στο Νοσοκομείο για τρεις βδομάδες, λίγο
έλειψε να την αφήσουν στην ίδια τάξη! Μονάχα με απειλές ότι θα δημοσιοποιήσουμε
τις ενδοσχολικές ανισότητες, αναγκάστηκαν οι ιθύνοντες να μας κάνουνε τη χάρη.
Το να μου εκδοθεί άδεια οικοδομής σε χρόνο ρεκόρ, επειδή ο
προϊστάμενος είναι θείος μου είτε γιατί μού είναι υπόχρεος είτε επειδή
προσέφερα στην κόρη του και στην αδελφή του από ένα βαρύτιμο σαλονάκι αντί πινακίου
φακής, ναι, αυτό αποτελεί άλλη μία πολύ συνηθισμένη όψη τής διαφθοράς. Ωστόσο
ελάχιστη κοινωνική βαρύτητα έχει εν σχέσει με τις "χαλαρώσεις" που
προσφέρθηκαν στον τάδε μεγαλοεργολάβο ή στον δείνα μεγαλέμπορο οι οποίοι
θησαυρίζουν σε βάρος τού δημοσίου κορβανά, εξαγοράζοντας κόσμο και κοσμάκη με
ψίχουλα.
Η διαφθορά είναι συνηθισμένη και στο Δικαστικό Σώμα, όπου,
όταν δεν είναι ωμή και απροκάλυπτη, συνήθως κινείται με αόρατα νήματα, κατά
τρόπο μαγικό, καβουρδίζεται με βαρύγδουπα επιχειρήματα, αλατίζεται με πλήθος
παραπομπών που ελάχιστα σχετίζονται με την υπόθεση και τέλος περιτυλίγεται με
χρυσοποίκιλτες υπογραφές αδέκαστων δικαστών. Εκτός εάν οι δικαστές είναι στ΄
αλήθεια ευφυέστατοι και δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν, οπότε καταφεύγουν στις
εξωδικαστικές συναλλαγές, σαν και αυτήν που προσφάτως ήλθε στο φως τής
δημοσιότητας και εμπλέκει τον Εντιμότατο Πρόεδρο τού Ανωτάτου Δικαστηρίου, την
κόρη του, την αδελφή του, τα αξιόγραφά τους και την αποζημίωσή που ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ
ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΤΡΑΚΟΣΙΑ ΑΛΛΟΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ έλαβαν (ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ) από την
Τράπεζα Κύπρου.
Αυτό δεν είναι Διαφθορά. Είναι πρωτίστως σκάνδαλο! Σκάνδαλο
μεγατόνων το οποίο όμως (φευ!) σύντομα θα περάσει απαρατήρητο, αφού πρώτα
υπονομεύσει ανεπανόρθωτα το κύρος τού κυπριακού Δικαστικού Σώματος στα μάτια
τών πολιτών οι οποίοι, ύστερα από τόσα χρόνια, επιπλέον πληροφορηθήκαμε, πως ο
τάδε δικηγόρος υποστήριζε υποθέσεις του στο Ανώτατο όπου προήδρευε ο... πατέρας
του, παρακαλώ! Μάλιστα, ο υιός, είχε εθιστεί τόσο πολύ στην πρακτική αυτή ώστε
να την θεωρεί αυτονόητα νομότυπη και να ζητά τώρα την κεφαλή τού καταγγέλλοντος
επί πίνακι! Εδώ όμως σταματάμε να θρηνούμε και αρχίζουμε να γελάμε, πικρά,
βέβαια...
Κυρίες και Κύριοι Δικαστές, είστε σοφοί άνθρωποι και
γνωρίζετε καλύτερα από όλους μας ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό. Το να
διευθετήσω την αποζημίωση τής αδελφής μου και τής κόρης μου μέσα από
φαινομενικά σύννομες διαδικασίες (αναφέρομαι την περίπτωση τών αξιογράφων και
της Τράπεζας Κύπρου), δεν σημαίνει ότι ενήργησα και ηθικά.
Κυρίες και Κύριοι Δικαστές, εμείς ως οικογένεια, βάλαμε τις
οικονομίες μιας ζωής στην Λαϊκή (την Παρασκευή) για να τις στείλουμε στην
Αμερική (τη Δευτέρα) για να πληρωθεί το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν το παιδί
μας, και το Σάββατο μας τις κούρεψαν. Κατέθεσα στην Τράπεζα ένα τεράστιο φάκελο
αποδεικτικών στοιχείων και μας απέρριψαν.
Εσείς Εντιμότατε Πρόεδρε τού Ανωτάτου Δικαστηρίου, με τι
επιχείρημα πείσατε την Τράπεζα να σας επιστρέψει τα χρήματα; Φυσικά και δεν θα
απαντήσετε. Γιατί η απάντησή σας θα ήταν πολύ πιο λυπηρή και από τη σιωπή σας.
Ερχόμαστε τώρα στην υπόθεση τής Μαρίας-Φωτεινής που εδώ και
χρόνια εκκρεμεί στο Διοικητικό Δικαστήριο επειδή η τότε δικηγόρος τής Δημοκρατίας
(και, προσέξτε, νυν δικαστής τού Διοικητικού Δικαστηρίου) παραπονιόταν πως είχε
πολύ φόρτο εργασίας. Τελικά ολοκλήρωσε την αγόρευσή της και συμπτωματικά, ένα
μήνα μετά προσελήφθην δικαστής στο Διοικητικό.
Τώρα, ο Δικαστής που έχει την υπόθεσή μας (αναμένεται η
απόφασή του) ίσως βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση μόλις κληθεί να αξιολογήσει
τα επιχειρήματα τής τότε δικηγόρου τής Δημοκρατίας η οποία όμως τώρα είναι
συνάδελφός του! Σημειώστε ότι πέντε είναι όλοι κι όλοι οι δικαστές τού
Διοικητικού, οπότε ούτε ψύλλος στον κόρφο του, που λέει κι ο λαός.
Να λοιπόν, που η αμεροληψία μπορεί να αμφιβάλλεται, καθώς
έλεγε ο Δημήτρης Μαρωνίτης, και για λόγους απολύτως προσωπικούς.
Μετά τιμής,
