Κάντε κλικ πιο κάτω στη λέξη Facebook για να σας πάει σε ένα βίντεο γνωριμίας που ετοίμασε η Αντιγόνη για τη Μαρία-Φωτεινή

Facebook

Antigoni Kokkinou Kallimachou

11 Φεβρουαρίου στις 9:12 μ.μ. · 

International Epilepsy Day
Meet Maria-Foteini.
Αφιερωμένο...

Κακή Γρίπη – Πέρσι, τέτοιον καιρό, παραλίγο να χάσουμε τη Μαρία-Φωτεινή

Την Πέμπτη, 1η Φεβρουαρίου, η Μαρία-Φωτεινή ξύπνησε με 39.2 πυρετό αλλά χωρίς επιληπτικές κρίσεις! Δεν προλάβαμε να χαρούμε και ως το μεσημέρι τη μιμήθηκε και η Αντιγόνη. Εγώ είχα τα μαύρα μου χάλια από την προηγούμενη βδομάδα και ψιλοσυνερχόμουνα, αλλά και πάλι δεν ήξερα τι να πρωτοκάνω, αφού η Αντιγόνη κατέχει τα της φροντίδας τού παιδιού (φάρμακα, κετογενικά γεύματα, σκευάσματα κλπ). Της δίνουμε αντιπυρετικά, πέφτει λίγο ο πυρετός αλλά και την Παρασκευή το πρωί και το Σάββατο πιάσαμε πάλι τριανταεννιάρια με τη διαφορά ότι τώρα το παιδί έφθινε, οπότε, το Σάββατο (τρεις Φεβρουαρίου) το μεσημέρι καλούμε το γιατρό στο σπίτι: «αφού δεν πίνει υγρά, κινδυνεύει να αφυδατωθεί, χρειάζεται ορό». Τηλεφωνάει στο Αρεταίειο, συνεννοείται με την παιδίατρο και το απόγευμα εγκατασταθήκαμε εκεί σε ένα δωμάτιο μόνοι μας, αλλά η Μαρία-Φωτεινή άρχισε πλέον να «αποσύρεται» και να «απουσιάζει» όλο και περισσότερο… (Πέθαινε κι εμείς ούτε που το πήραμε χαμπάρι…)

Η γιατρός, αν και της είπαμε ότι το παιδί είναι ευάλωτη ασθενής και πολλά παιδιά με Ντραβέ πεθαίνουν εξαιτίας της γρίπης (η οποία πυροδοτεί ανεξέλεγκτες κρίσεις), δεν έδρασε άμεσα  και αποφασιστικά (ακτινογραφίες, λοιπές αιματολογικές διαγνωστικές εξετάσεις και φάρμακα).  Έτσι η Μαρία-Φωτεινή παρέμενε στην κλινική με υψηλούς πυρετούς, εντελώς αβοήθητη επί τρεις ημέρες, με μοναδική βοήθεια εμάς συνεχώς δίπλα της και έναν… ορό. 

Τη Δευτέρα, αργά το βράδυ, διαπίστωσε η Αντιγόνη ότι το παιδί έχασε εντελώς το χρώμα του και μόλις που ανάπνεε. Φωνάζουμε τη νοσοκόμα, ζητάμε οξύμετρο και δεν είχαν! Φέρνουν από τις Πρώτες Βοήθειες (το δωμάτιό μας ήταν στην από εδώ πλευρά του δευτέρου ορόφου και οι Πρώτες βοήθειες στου διαόλου τη μάνα, στην άλλη πλευρά τού ισογείου) και βλέπουμε ότι το οξυγόνο είχε πέσει κάτω από 70 (το φυσιολογικό είναι γύρω στο 95 με 97). Πανικός…

Αμέσως, χαράματα τής Τρίτης, η  Αντιγόνη απαιτεί τώρα αμέσως να κάνουν ακτινογραφία στη Μαρία-Φωτεινή, η οποία έδειξε ότι μόνο ο μισός πνεύμονας είναι ανοιχτός! Φτάνει και η γιατρός έντρομη, της δίνει κορτιζόνη, αντιβίωση και συνεχή παροχή οξυγόνου στο φουλ, αλλά ξαναπήγαν το… οξύμετρο στις Πρώτες Βοήθειες! Πετάχτηκε η Αντιγόνη σπίτι και έφερε ένα (προ ετών είχε αγοράσει δύο στην Αμερική) κι εκεί μείναμε κολλημένοι να κοιτάμε τις διακυμάνσεις τού οξυγόνου.

Λίγο πριν φέξει η Τρίτη, βλέπω ότι παρά το οξυγόνο που δίναμε στο παιδί, το οξύμετρο έδειχνε πως το οξυγόνο τού οργανισμού έπεφτε συνεχώς… 

Βάζουμε το παιδί στην Εντατική του Αρεταίειου (όπου μία τουαλέτα εντός της ήταν φουλ περιττώματα) στις δέκα το πρωί, οπότε άρχισαν οι εντατικολόγοι να το κατατρυπούν εναλλάξ, δίχως προφανή λόγο, πότε στο ένα χέρι και πότε στο άλλο, αδυνατώντας να βρουν φλέβα – μού ήλθε να τους πνίξω. (Η αρχι-νοσοκόμα που είχαμε κάτω, έβρισκε φλέβα με την πρώτη). 

Κατά το μεσημέρι φτάνει κι ένας γνωστός πνευμονολόγος ο οποίος βλέποντας την ακτινογραφία και την κατάσταση του παιδιού (βρισκόταν σε συνεχή λήθαργο) έφριξε: «το παιδί πρέπει επειγόντως να φύγει αμέσως για την Εντατική του Μακαρείου» – ήταν σα να έλεγε, εγώ νίπτω τας χείρας μου, ή φεύγετε και ζείτε ή μένετε και πεθαίνετε…

Εμείς βέβαια, από τις εφτά το πρωί είχαμε επιστρατεύσει Θεούς και Δαίμονες, προσπαθώντας να διακομιστεί το παιδί στο Μακάρειο, αλλά δεν τη δεχόντουσαν επειδή είναι πάνω από 15 (16 παρά δύο μηνών). Παράλληλα, οι δικοί μας, καλού κακού, τηλεφωνούσαν και στο Γενικό Νοσοκομείο που απαντούσε ότι, ναι μεν της έχουμε κρεβάτι, αλλά σε μια τέτοια κρίσιμη κατάσταση θα ήταν καλύτερα για το παιδί να πάει στο Μακάρειο αφού ο σωματότυπός του είναι παιδικός… (Το παιδί πέθαινε κι αυτοί παίζανε πινγκ-πονγκ…)

Η Αντιγόνη, αν και βαριά άρρωστη με υψηλό πυρετό, τηλεφωνούσε και πίεζε εχθρούς και φίλους, αλλά μάταια, όπως κι εγώ. Έτσι ανέλαβε η μάνα της η οποία είχε δραστήριο ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του Αναστασιάδη. Στέλνει απειλητικό sms στον Αβέρωφ Νεοφύτου (ήταν και κι εκείνος με γρίπη και σαράντα πυρετό) και του λέει έτσι κι έτσι κι αν δεν μπει στο Μακάρειο θα βγω στα κανάλια κι όποιον πάρει ο χάρος! Τηλεφώνησε και στη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Υγείας η οποία αμέσως κάλεσε το Διευθυντή τής Παιδιατρικής τού Μακαρείου να δεχθεί τη Μαρία-Φωτεινή αλλά εκείνος αρνούνταν με το πρόσχημα ότι δεν έχει κρεβάτι, οπότε παρενέβη ο διευθυντής της παιδοχειρουργικής (ξάδελφος της Αντιγόνης) και συμφώνησαν να βγάλουν ένα παιδάκι από την Εντατική και να το μεταφέρουν στο παιδοχειρουργικό ώστε να βρεθεί κρεβάτι για τη Μαρία-Φωτεινή η οποία εν τω μεταξύ κατέφθασε με ασθενοφόρο στο Μακάρειο σχεδόν σε κώμα, αφού πρώτα ο διευθυντής του Μακαρείου μάς ανάγκασε να κάνουμε μία… αξονική στο Αρεταίειο όπου ήταν το παιδί (ώστε να φαίνεται σε τι κατάσταση ήταν όταν έφυγε από εκεί και να μην μπλέξουν οι γιατροί στο Μακάρειο, εάν έλθει το μοιραίο), το cd της οποίας όμως δεν μπόρεσαν να ανοίξουν στο Μακάρειο, επειδή τα μηχανήματά τους δεν είναι… συμβατά. 

Στο Μακάρειο, την Τρίτη, στις έξι το απόγευμα, επιτέλους πέσανε οι γιατροί με τα μούτρα: αντιβιώσεις, διουρητικά, οξυγόνα, φάρμακα, μάσκες κλπ. Ψάχνουνε για μία συσκευή εξωτερικού αναπνευστήρα αλλά δεν είχαν και στείλανε τον… Κλεάνθη, τον αδελφό της Αντιγόνης, να φέρει από το Γενικό Νοσοκομείο,  κι άρχισε το παιδί να αναπνέει… Αυτά το βραδάκι στις 6 Φεβρουαρίου, ανήμερα των γενεθλίων μου...  

Και το πρωινό της Τετάρτης μάς βρίσκει και τους δύο ξάγρυπνους και απελπισμένους (η Αντιγόνη έκλαιγε κι εγώ της κρατούσα το χέρι) αυτή τη φορά έξω από την εντατική του Μακαρείου. Ξάφνου, βγαίνει μία νοσοκόμα, φωνάζει το όνομά μας και την ακολουθούμε στο γραφείο των γιατρών αλαφιασμένοι. Εκείνοι, αντί να μας ενημερώσουν για την υγεία τού παιδιού (που εξακολουθούσε να βρίσκεται ένας Θεός ξέρει σε ποια κατάσταση) προστάζουν αυστηρά να φύγει η Μαρία-Φωτεινή από το Μακάρειο, να μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο,  γιατί έρχονται δύο παιδάκια μισοπεθαμένα και δεν υπάρχει χώρος… Η Αντιγόνη σωριάστηκε στην καρέκλα, η μάνα της πήγε να πάθει συγκοπή κι εγώ δεν πίστευα στ΄ αφτιά μου! Ο διευθυντής και μία άλλη διευθύντρια νομίζω (δεν ξέρω από ποιο τμήμα) μας είδαν αποσβολωμένους,  πήρανε θάρρος και άρχισαν να φωνάζουν και να προκαλούν: «κύριε Καλλίμαχε, δεν θα μας βάλετε εσείς σε ηθικά διλήμματα», πολύ εριστικά και σχεδόν ακαταλαβίστικα. (Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες, αλλά μου έδωσαν στην εντύπωση ότι ήθελαν να με προκαλέσουν, να παραφερθώ, να έλθει η Αστυνομία και να γίνει το δικό τους). Η πεθερά μου κινήθηκε εναντίον τους απειλητικά αλλά εγώ της ένευσα πολύ αυστηρά να κάνε μείνει στην άκρη.  

Πολύ ήρεμα και ευγενικά ζήτησα διευκρινίσεις από το διευθυντή. (Την άλλη γιατρό ή και διευθύντρια (;) που δεν την ήξερα, αλλά κάτι μού θύμιζε η φάτσα της, και η οποία ήταν ανεξήγητα επιθετική ενάντια στην απελπιστικά καταβεβλημένη Αντιγόνη, την αγνόησα εντελώς και επιδεικτικότατα.) Κοιτούσα μόνο το διευθυντή, ο οποίος είχε πλέον καλμάρει. Του λέω, δεν έχω αντίρρηση να φύγει η Μαρία-Φωτεινή από το Μακάρειο, φτάνει να μου εγγυηθείτε γραπτώς ότι δεν θα πεθάνει στο Γενικό. Και μου απαντάει «Δεν σας το εγγυώμαι». Κι εγώ τους λέω, δεν συναινώ. «Μα θα πεθάνουν δύο άλλα παιδάκια πιο μικρά», άρχισαν πάλι να φωνάζουν: «Κύριε Καλλίμαχε, το όριο είναι τα δεκαπέντε. Η κόρη σας είναι σχεδόν δεκαέξι». Συμφωνώ, τους λέω, όμως ο σωματότυπος τού παιδιού είναι δωδεκάχρονου, γι΄ αυτό στο Αρεταίειο δεν ξέραν τι να κάνουν. «Μα ο νόμος είναι ξεκάθαρος», μου λένε. «Αν με πάνε στον Εισαγγελέα...». – Ο δικαστής θα συνεκτιμήσει και άλλους παράγοντες, του απαντώ, και κυρίως το γεγονός ότι η 16χρονη, μικρόσωμη Μαρία-Φωτεινή βρίσκεται σχεδόν σε κώμα. Είδαν κι απόειδαν: «εσείς τι θα κάνατε στη θέση μας;» με ρωτούν. Και τους είπα έχω λύση: βρείτε μας εδώ μέσα ένα μικρό χώρο κοντά στην Εντατική, να τον μετατρέψουμε σε αποκλειστική εντατική για τη Μαρία-Φωτεινή κι εκεί θα είμαστε εμείς μέρα-νύχτα να παρακολουθούμε τα μόνιτορς και αναλόγως θα καλούμε πότε τη νοσοκόμα και πότε τον εντατικολόγο. Έτσι θα απελευθερωθεί ο χώρος για τα άλλα παιδάκια, τα οποία εν τω μεταξύ κατέφθασαν με ασθενοφόρα σε αθλία κατάσταση κι αυτά και οι κατακαημένοι οι γονείς τους...

Σκεφτείτε το, τους είπα και κατεβήκαμε να ενημερώσουμε τον παιδονευρολόγο, ο οποίος μας πληροφορεί ότι το πρωί, όταν εξέτασε τη Μαρία-Φωτεινή διαπίστωσε πως αν και ανέπνεε, ωστόσο δεν ανταποκρινόταν στα εξωτερικά ερεθίσματα, γι΄ αυτό και εξεπλάγην με όσα του είπαμε, αλλά δεν διανοήθηκε να συγκρουστεί με τον προϊστάμενο του.

Επιστρέφοντας, πήγα κατευθείαν έξω από το παραθυράκι τής Εντατικής και φύλαγα σκοπιά να μην αγγίξει κανείς τη Μαρία-Φωτεινή. Κατάλαβαν ότι δεν κάνουμε πίσω και μας ξανακάλεσαν, αυτή τη φορά ήσυχα και πολιτισμένα και τα βρήκαμε. Μετέφεραν κάπου αλλού ένα παιδάκι (με νεφρική ανεπάρκεια, νομίζω) που είχαν σε αποκλειστικό θάλαμο δίπλα από την Εντατική, και σε αυτήν την καμαρούλα θα στριμώχνανε τη Μαρία-Φωτεινή και εμάς με όλα τα χρειώδη: οξυγόνα, ορούς, μόνιτορς, οξύμετρα, αισθητήρες κλπ.

Εν τω μεταξύ, κοιτώντας από το παράθυρο τής Εντατικής, διαπιστώνω ότι η Μαρία-Φωτεινή άνοιξε τα μάτια! Της κάνω νόημα, με βλέπει, τη χαιρετώ, σηκώνει ψηλά τα τρεμάμενα χέρια με τους ορούς και με χαιρετάει. Έτρεξα, το είπα στην Αντιγόνη και παραλίγο να εκραγούν τα μάτια της… Επέστρεψα πάλι στο παράθυρο και την ξαναχαιρετώ και μου κάνει νόημα να μπω μέσα,  αλλά απαγορεύεται, οπότε τής ψιθύρισα «κοιμήσου, αγαπούλα, να ξεκουραστείς» και υπάκουσε!

Ξαναπάμε στο διευθυντή: «Εντάξει, θα μεταφέρουμε σε λίγο τη Μαρία στο μικρό θάλαμο που είναι δίπλα στην Εντατική, θα είστε κι εσείς εκεί μέσα συνέχεια και εγώ θα δώσω εντολή στις νοσοκόμες να σας εξυπηρετούν». Πράγματι, τής εξασφάλισαν τα πάντα: συνεχή παροχή οξυγόνου, φάρμακα και διουρητικά με σωληνάκι που κατέβαινε από τη μύτη στο στομάχι (από εκεί αρχίσαμε να της δίνουμε σιγά-σιγά και το διατροφικό της σκεύασμα), και αντιβιοτικά και αντιπυρετικά από τον ενδοφλέβιο ορό κι αρχίσαμε κάθε μέρα να πηγαίνουμε όλο και καλύτερα!

Τη Δευτέρα, 12 Φεβρουαρίου ήλθε ο ένας εντατικολόγος (που μας αγάπησε πολύ – ο άλλος μας κρατούσε μούτρα) και μας λέει «έχουμε θεαματική βελτίωση! Ο ένας πνεύμονας καθάρισε εντελώς και ο άλλος έχει λίγα στίγματα». Την Τρίτη βγάλανε το σωληνάκι και την Τετάρτη το μεσημέρι (στις 14 Φεβρουαρίου) τον ορό και φύγαμε. Πέμπτη πρωί ξυπνήσαμε στο σπίτι μας αισιόδοξοι, αν και λιγάκι κουρασμένοι… Σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, σχεδόν είκοσι μέρες μετά τον πρώτο πυρετό, η Μαρία-Φωτεινή παίζει, χορεύει και τραγουδά στο σπίτι. Είναι όμως αρκετά αδύναμη - αραιά και που παραπατάει.

Α, προχτές την Παρασκευή ήλθε ταχυδρομικώς και ο λογαριασμός από την κλινική που πήγε να μας πεθάνει το παιδί: 2245 ευρώ. Δεν πειράζει. Τέλος καλό, όλα καλά!

Με αγάπη, Κώστας

ΥΓ. Το εκπληκτικό ήταν ότι παρά τους υψηλούς πυρετούς, δεν είχαμε επιληπτικές κρίσεις – παλιά, μόλις ανέβαινε στο 37 πάθαινε γενικευμένους σπασμούς. Η Αντιγόνη έψαξε και βρήκε ότι αυτό συνέβη και σε ένα παιδί με Σύνδρομο Ντραβέ, του οποίου όμως άρχισαν οι κρίσεις μόλις πέρασε η γρίπη… Ίδωμεν.

Καθαρά Δευτέρα τού 2018