Αποχαιρετισμός στο Doncat

"Hλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου

μη μ' αφήνεις σήμερα

συννεφιά συννεφιά στην καρδιά μου

στο κορμί μου σίδερα"

Στον πολυαγαπημένο μου Δάσκαλο ΝικόΔημο, που τον πρωτοθαύμασα κατά την εφηβεία μου, μέσα από τα βιβλία του, και αξιώθηκα να τον λάτρεψω, τώρα, στην ωριμότητά μου, αφού έζησα από κοντά και επί 15 μήνες, την διανοητική, ψυχική και πνευματική γενναιοδωρία του .

Με απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη - Α.

Ενα φιλί για τη ζεστή παρέα του Νίκου Δήμου

Από τη μια η γοητεία (που ανέκαθεν ασκούσε επάνω μου ο ΝικόΔημος) και από την άλλη η "μάσκα" (δίχως την οποία ποτέ δεν θα τολμούσα να εκφραστώ αυθόρμητα - είμαι φυσει δειλό άτομο) με βοήθησαν να χαίρομαι την όμορφη νικοδημοπαρέα, η οποία, για καλή μας τύχη, διαθέτει ένα σπάνιο και ανεξάντλητο χάρισμα:

διακρώς ανανεώνεται, καθώς συνεχώς ελκύει αξιόλογες προσωπικότητες με φιλελεύθερη παιδεία, αυτοσεβασμό, ουμανιστική συγκρότηση και καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο.

Μετά από χρόνια, θα λέω με καμάρι στην κορούλα μου:

"καρδούλα μου, ήμουν κι εγώ εκεί. Με ψευδώνυμο, φυσικά. Και μιλούσα για σένα και γέμιζαν, μάτια μου, τα ανώνυμα μάτια μου από αληθινή στοργή και ελπίδα."

Σας φιλώ - με αγάπη, Παράγραφος

Παραμορφωμένη Αφροδίτη

Ο τίτλος είναι κυριολεκτικά κλεμμένος από το ομότιτλο ποστ (Παραμορφωμένες Αφροδίτες) της εκπληκτικής επιστήμονος -επιφανούς διαβητολόγου- και ανθρώπου, κας Μαριάννας. Για να γνωρίσετε το μπλογκ της, αλλά και για να δείτε το εν λόγω ποστ, πηγαίνετε ΕΔΩ

Κυρία Μαριάννα, είστε υπέροχη!

Διαβάζοντας τα κείμενά σας, συνεχώς πιάνω τον εαυτό μου να λέει: "και αυτό είναι σαν να έχει γραφεί για μας"!!! Αυτην την αίσθηση αποπνέει το εδώ έργο σας.

Αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για τον οποίον δεχόμουν έντονες πιέσεις από τον σύντροφό μου, να έλθω εκεί να σας γνωρίσω από κοντά, πριν φύγω για τις ΗΠΑ. Ο άλλος λόγος, προγενέστερος και διακαής, είναι ο πολυαγαπημένος μου Δάσκαλος, ο ΝικόΔημος.

Για την ώρα, όμως, χάθηκε αυτή η ευκαιρία, επειδή η κορούλα μας γνωρίζει νέα δεινά: ένα βαρύ κρυολόγημα (με λίγο πυρετό) της προκαλεί πάλι σπασμούς (σήμερα, πριν τρείς ώρες, είχε και άλλο επεισόδιο, το τρίτο, σε διάστημα τριών εβδομάδων).

Ξύπνησε από το λήθαργο και μας ζητησε. Την πήρα αγκαλιά και ξαπλώσαμε, όπως μου ζήτησε: δίπλα-δίπλα, με τα πρόσωπά μας αντίκρυ. Μου χαμογέλασε κι έκλεισε για λίγο τα πελώρια ματάκια της...

Τότε είδα τα άλλοτε κατάλευκα βλέφαρά να με κοιτούν ολομέλανα, καθώς τα είχε σκεπάσει ένα πυκνό πληθος από μικρές μαύρες φλεβίτσες - μάλλον από το στρες και το βάλιουμ.

Η μικρή μας "αφροδιτούλα" είχε παραμορφωθεί ξανά, όπως και το περπάτημά της και η ομιλία της και οι κινήσεις των χεριών της και τα αντανακλαστικά της. Σε μια βδομάδα, αν δεν έχουμε και άλλο επεισόδιο, θα βρει τον εαυτό της, ο οποίος όμως είναι σταθερά, πάλι, ημι-παραμορφωμένος, δηλαδή ημι-ανάπηρος.

Λέγαμε, λοιπόν, με τον καλό μου, ότι πρέπει να μάθουμε να ζουμε "φυσιολογικά" με τις δυσκολίες μας. Να αποδεχθούμε ως "φυσικό και αναμενόμενο" το γεγονός ότι η κορουλα μας, αν και εξωτερικά δείχνει υγιής και πανέμορφη, στην πραγματικότητα είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και με βαριά κινητική ανηπηρία, ίσως και μαθησιακή.

Η δική μας "αφροδίτη", είναι ήδη παραμορφωμένη και δυστυχώς δεν ξερουμε πόσο ακόμα θα προχωρήσει το κακό.

Σε ποιο σχολείο, άραγε, να πάμε, για να λιγοστέψει κάπως αυτή η αγωνία μας;

Σας φιλώ, με απέραντη αγάπη - Α.