Φεύγουμε ξανά, για νέες ιατρικές εξετάσεις στις ΗΠΑ

Την ερχόμενη Πέμπτη, 3 Απριλίου, πετάμε ξανά για τις ΗΠΑ. Η κορούλα μας ψήλωσε, έβαλε βάρος και απορρυθμίστηκε η Κετογενική Δίαιτά της. (Ισως γι΄ αυτό είχαμε μέσα στο Μάρτιο δύο γενικευμένα, αλλά ολιγόστιγμα επεισόδια.)

Κατά τ΄άλλα, το παιδί εξελίσσεται, από ψυχοκινητικής άποψης, πολύ ικανοποιητικά. Όσο μπορουμε, είμαστε δίπλα της και της δίνουμε όλο μας τον διαθέσιμο χρόνο. Άλλωστε, το απαιτεί με θεμιτά και.. αθέμιτα μέσα!!!

Σας ευχόμαστε, ολόψυχα, υγεία σε όλους σας!!!

Με πολλή αγάπη

Παράγραφος

Είναι σοβαρά / το μικρό παπάκι...

Η κορούλα μας βλέπει πολλή τηλεόραση. Οχι ό,τι νά΄ναι, αλλά συγκεκριμένες, χρήσιμες, παιδικές εκπομπές και δεκάδες εκπαιδευτικά Dvds όπου πρωταγωνιστούν παιδάκια, πραγματικά είτε σε καρτουν. Τρελαίνεται για την "Ντόρα", τον Μπάρνυ και τα "Σούπερ ζωάκια". Γι΄αυτό έμαθε και αρκετά τραγούδια. Δεν τα αρθρώνει όλα σωστά, ξέρει όμως το ρυθμό, τη μελωδία και τις καταλήξεις.

.

Εκτός εάν τα τραγούδια δεν εχουν δύσκολες λέξεις -όπως για παράδειγμα το χαρακτηριστικό τραγουδάκι που επαναλαμβάνουν τα "Σουπερ ζωάκια"- οπότε πάμε για βραβείο ορθοφωνίας! Αυτό το τραγουδάκι μοιάζει περισσότερο με απαγγελία, αν και θυμίζει συνθήματα που ακούγονται σε παιδικές κατασκηνώσεις.

Το σενάριο έχει ως εξής: Κάποιο άτυχο ζωάκι (άλλοτε είναι γατάκι, άλλοτε παπάκι, σκυλάκι ή αρκουδάκι κοκ) κινδυνεύει, οπότε το πρώτο που πρέπει να κανει είναι να φωνάξει "βοήθεια!!!" Αμέσως τα Σουπερ-Ζωάκια, όσο μακριά κι αν είναι, το ακούνε και πέφτει σύρμα:

- "Είναι σοβαρά, το μικρό παπάκι! Ας το βοηθήσουμε, το μικρό παπάκι!

Οργανώνονται και αμέσως τρέχουν με ό,τι μέσο διαθέτουν (ποδήλατο, αυτοκίνητο, αεροπλάνο, ακόμα και... τριχιές που αιωρούνται στο δάσος χρησιμοποιουν, μιμούμενα τον Ταρζάν) για να σώσουν κάθε τραυματισμένο ή άρρωστο ζωάκι, ουρλιάζοντας με μια φωνή:

- Σουπερ, Ζωάκια / εδώ ειμα-στε! / Να σώ-σουμ΄ ένα φί-λο μας / ερχό-μα-στε!
Δεν είμαστε μεγά-λα / ού-τε και μικρααά / όμως / τα παντά καταφέ-ρνουμε ομααα-διιιιι-καααααά!

Προχτές, το βράδυ, η κορούλα μας χόρευε στο γραφείο τής μανούλας της και την πρόσεχα εγώ (τρομάρα μου). Ξάφνου χάνει την ισορροπία της (ως συνήθως) και πέφτει με τα μούτρα πάνω στη γωνία της συρταριέρας. Από τύχη ή από ένστικτο, έβαλε τα χέρια μπροστά και γλίτωσε το πολυ χτύπημα. Λιγότερο πόνεσε και περισσότερο ταράχτηκε. Της κακοφάνηκε που για άλλη μια φορά έπεσε αναίτια και μάλλον γι΄ αυτό άρχισε να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Τρέχω να την αγκαλιάσω, με βλέπει, παίρνει μια ανάσα και δίχως να σταματήσει το κλάμα άρχισε να τραγουδάει:
- Είναι σοβαράααα, το μικρό παπάααακι! Ας το βοηθησουμεεεε, το μικρό παπαααάκιιιι!

Κάπα

.

ΥΓ. Ο γιατρός είδε τις αναλύσεις και τα στοιχεία που του στείλαμε και μας είπε ότι πρέπει να πάμε στο Μέιγιο (στις ΗΠΑ) το συντομότερο δυνατόν, επειδή το παιδί πήρε βάρος και ύψος και πρέπει να ρυθμιστεί ξανά η αντιεπιληπτική και θεραπευτική Κετογενική δίαιτά του. Αρχίσαμε, λοιπόν, τις προετοιαμασίες με στόχο το παιδί να εισαχθεί στο νοσοκομείο σε τρεις βδομάδες περίπου από τώρα, δηλαδή εντός της δευτέρας εβδομάδας του Απρίλη.

Το πρώτο μας επιληπτικό επεισόδιο σε δημόσιο χώρο

Τον περασμένο Νοέμβρη, δυο βδομάδες μετά την ανάρρωση τής κορούλας μας (από εμπύρετη ίωση με σπασμούς), είχαμε και το πρώτο γενικευμένο επεισόδιο σε δημόσιο χώρο. (Πάντα όταν αναρρώνει το παιδί, για τις επόμενες δυο-τρεις βδομάδες είναι επιρρεπές στην επιληψία του.)

Ήταν με τη μανούλα και την παραμάνα στο παιδικό κατάστημα «Early Learning» του Μολλ. Εκεί τυχαία συναντήθηκαν με μία αγαπημένη θεία και το δωδεκάχρονο εγγονάκι της που αμέσως λάτρεψε τη δική μας κι αρχίσανε ένα θεότρελο παιγνίδι με γέλιο και φωνή όλο χαρά και ενθουσιασμό.

Χτυπάει το τηλέφωνο, "τρέξε", μου λέει κλαίγοντας η μανούλα, "το παιδί έπαθε κρίση, τώρα βγήκα στο πάρκιν να πάρω από το αυτοκίνητο το οξυγόνο και τον αναροφητήρα, τρέξε…" Εν τω μεταξύ το ξαδελφάκι και η αγαπημένη μας θεία πάθανε την πλάκα τους…

Κατέφθασα και βρέθηκα μπροστά σε μια κωμικοτραγική κατάσταση: δυο πολύ σοβαροί, ένστολοι υπάλληλοι της ασφάλειας του Μολλ προσπαθούσαν να μπουν στο κατάστημα κουβαλώντας ένα δίμετρο φορείο που προοριζόταν για το… παιδάκι. Όμως οι διάδρομοι του καταστήματος ήταν στενοί και δεν τους έπαιρνε η στροφή. Έτσι το σηκώσανε ψηλά και το φέρανε δίπλα στο παιδί. Εκεί μέσα στο τεράστιο φορείο αποθέσαμε ευλαβικά τη λιπόθυμη κορούλα μας.

Οπότε αρχίζει το γέλιο, κι ας μην είχαν στεγνώσει τα δάκρυα και το χτυποκάρδι της ταραχής: πάνε να πάρουνε στροφή, αλλά δεν στρίβανε. Να σηκώσουνε πάνω το φορείο; θα έπεφτε το παιδί. Τότε πώς θα βγαίναμε από το μαγαζί; Γιατί εκτός των άλλων, τώρα το παιδί ήταν και ελαφρώς δεμένο με ιμάντες -έτσι λένε οι κανονισμοί του Μόλλ...

Η λύση βρέθηκε: αδειάσαμε όλοι εκεί μέσα τα... γωνιακά ράφια και βγήκαμε επιτέλους από το κατάστημα αφήνοντας πίσω μας μία... αποθήκη. Πάμε να μπούμε στο ασανσέρ, δεν χωρούσαμε! Ούτε ίσια, ούτε πλάγια, και φυσικά ούτε... όρθια. Τότε ανακαλύψαμε ότι δεν υπάρχουν κανονικές σκάλες, παρά μονάχα ηλεκτρικές! Και πώς κατεβαίνεις από τις ηλεκτρικές με ένα φορείο; Τους είπαμε να τις σταματήσουνε αλλά δεν ήξεραν πώς!

Δεν μας φτάνανε τα βάσανα και τα νευρικά γέλια, τώρα προστέθηκε και η αγωνία πώς θα βγούμε από το Μολλ!!! Περιττό να σας πω ότι πλέον είχαμε γίνει θέαμα: τουλάχιστον τριακόσια άτομα μας είχαν περικυκλώσει με την… διακριτικότητά τους.

Είπα στον μπροστινό να προχωρήσει αυτός στα σκαλιά κι εγώ θα προσπαθήσω σκυφτός να τον ακολουθήσω συγχρονισμένα, όπως και έγινε κακήν κακώς και κάτω από το έντρομο βλέμμα της μανούλας…

Όσο για την θεία και το ξαδελφάκι, αγνοούνται εδώ και μήνες.

Με εκτίμηση

Κάπα