Αφιέρωμα σε μια φίλη με κοινούς αγώνες

Πηγαίνετε εδώ: Θέματα αυτοπεποίθησης (?)


Με αγάπη

Κάπα και Άλφα

Τι θα γίνουνε τα παιδιά μας μετά από μας;

Είναι ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς γονείς που έχουν παιδάκια με "ειδικές ανάγκες". Αγωνιούμε για το τι θα απογίνουν όταν εμείς φύγουμε. Κι όμως, για μια μέση οικογένεια, υπάρχει λύση. Και η λύση αυτή λέγεται "ασφάλεια ζωής" των γονιών.

Στι δική μας περίπτωση, εκτός από την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που δικαιούμαστε όλοι μας στην οικογένεια, λόγω του ότι η μανούλα είναι δημόσιος υπάλληλος, επιπρόσθετα έχουμε (για μας τους γονείς) και από μία ιδιωτική, ισόβια ασφάλεια ιατροφαρμακευτικής περίθλαλψης μέχρι ένα εκατομμύριο δολλάρια (είστε σε ιδιωτικά νοσοκομεία του εσωτερικού είτε του εξωτερικού). Έτσι, εάν κάποιος από τους δυο μας αρρωστήσει βαριά, δεν θα επιβαρύνει με έξοδα τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Έχουμε και άλλες ασφάλειες. Εκτός από τις συνταξιοδοτικές και την εκπαιδευτική, έχουμε αφάλεια για θάνατο είτε από φυσικά αίτια είτε από ατύχημα. Σχεδόν ένα 900 χιλιάδες ευρώ φτάνει η ασφάλεια της μανούλας, και κάτι λίγότερο η δική μου. Αυτές οι ασφάλειες είναι ισόβιες και τιμαριθμικά αναπροσαρμοζόμενες (δεν χρειάζεται να ξαναγίνει ο έλεγχος των ιατρικών εξετάσεων που διενεργήθηκαν αρχικά προκειμένου να πάρουμε την έγκριση), που σημαίνει ότι το ασφάλιστρο θα αυξάνεται ανόλογα με τον πληθωρισμό, έτσι ώστε, σε περίπτωση θανάτου, να πάρουν οι δικαιούχοι το ποσό που αναλογεί στη σημερινή αξία των 900 χιλιάδων περίπου.

Η αρχική μου έγνοια ήταν τι θα απογίνουν μάνα και κόρη, εάν μου τύχει εμένα κάτι ξαφνικό. Πώς θα τα βγάλουνε πέρα οικονομικά δίχως τη δική μου οικονομική συνεισφορά; Τι θα απογίνει η ποιότητα ζωής του παιδιού, η οποία για την ώρα βασίζεται στα πολλά... έξοδα. Πού θα βρεθούν οι 15 με 20 χιλιάδες ευρώ που χρειαζόμαστε ετησίως, βρέξει χιονίσει, για να πηγαίνουμε στις ΗΠΑ για τις ετήσιες εξετάσεις και να μένουμε εκεί τουλάχιστον 3 μήνες;

Και η απάντηση δόθηκε: με την ασφάλεια ζωής και τις άλλες ασφάλειες που ήδη είχα από χρόνια. Βέβαια, καλού καλού ασφαλίσαμε και τη μανουλα. Οταν αγαπάς το παιδάκι σου, δεν φοβάσαι να σκεφτείς το όποιο κακό και να ετοιμαστείς να το συναντήσει στην υποθετική εκείνη περίπτωση που σε εκείνο σε περιμένει...

Όσοι γονείς είναι νέοι, και έχουν παιδάκι με ειδικές ανάγκες, ας κάνουν κάποια ασφάλεια ζωής, όχι γιατί ανταμοιφθούν μετά... θάνατον, αλλά για να έχουν μάτια να βλέπεις (όσο ζούμε) τους αγαπημένους σου έχοντας τη συνείδησή σου καθαρή.

Η πρώτη πληγή

Κατάλαβε ότι τα παιδάκια στο σχολείο την χλευάζουν συστηματικά και δεν θέλει να ξαναπάει. Προτιμάει το σπίτι, την αποδοχή, τη ζεστασιά. Εδώ, όπου την αγαπάμε όλοι μας, όπως ακριβώς είναι, με τις δυσκολίες της, τις απαιτήσεις της, την ταλαιπωρία της.

Δυστυχώς, στο σχολείο τα παιδάκια την περιφρονούν πλέον ανοιχτά και γελάνε με το μεθυσμένο βάδισμά της. Δεν συγκινήθηκαν, τα καημένα, ούτε όταν τις προάλλες έπεσε και μπήκαν τα γυαλιά ηλίου κάτω από το φρύδι της (τώρα έχουμε ράμματα) και γέμισε ο τόπος αίματα, ούτε όταν είχε ένα γενικευμένο επεισόδιο στο προαύλιο και την πήραμε πάνω στο φορείο.

Τίποτε δεν τα συγκινεί. Απεναντίας, κάθε μέρα ανακαλύπτουν και νέα της κουσούρια. Χτες ανακάλυψαν και το τρέμουλό της και άρχισαν να το μιμούνται επιδεικτικά και να σκάζουν στα γέλια φωναχτά, ακόμα και μπροστά μας. Πρέπει να είναι πολύ αστείο, στα μάτια τους, το να βλέπεις ένα εφτάχρονο κοριτσάκι να περπατάει σαν γέρος μεθυσμένος που έχει πάρκινσον. Δεν τα αδικώ.

Δεν φταίνε όμως τα παιδάκια που γελάνε μαζί της ή που δεν συμπονούν τους τραυματισμούς ή τις επιληπτικές της κρίσεις και λιποθυμίες.

Δεν φταίει κανείς για τη θλίψη της κορούλας μας, γι΄ αυτήν την πρώτη της βαθιά πληγή, που μήτε να την ράψουμε μπορούμε, μήτε να την περιθάλψουμε. Κανείς δεν φταίει...

Με αγάπη

Παράγραφος

. Τετάρτη, 4 Φεβρουαριου 2009 . Η πρώτη πληγή . Κατάλαβε ότι τα παιδάκια στο σχολείο την χλευάζουν συστηματικά και δεν θέλει να ξαναπάει. Προτιμάει το σπίτι, την αποδοχή, τη ζεστασιά. Εδώ που την αγαπάμε όλοι μας, όπως ακριβώς είναι, με τις δυσκολίες της, τις απαιτήσεις της, την ταλαιπωρία της. . Δυστυχώς, στο σχολείο τα παιδάκια την περιφρονούν πλέον ανοιχτά και γελάνε με το μεθυσμένο βάδισμά της. Δεν συγκινήθηκαν, τα καημένα, ούτε όταν τις προάλλες έπεσε και μπήκαν τα γυαλιά ηλίου κάτω από το φρύδι της (τώρα έχουμε ράμματα) και γέμισε ο τόπος αίματα, ούτε όταν είχε ένα γενικευμένο επεισόδιο στο προαύλιο και την πήραμε πάνω στο φορείο. . Τίποτε δεν τα συγκινεί. Απεναντίας, κάθε μέρα ανακαλύπτουν και νέα της κουσούρια. Χτες ανακάλυψαν και το τρέμουλό της και άρχισαν να το μιμούνται επιδεικτικά και να σκάζουν στα γέλια φωναχτά, ακόμα και μπροστά μας. Πρέπει να είναι πολύ αστείο, στα μάτια τους, το να βλέπεις ένα εφτάχρονο κοριτσάκι να περπατάει σαν γέρος μεθυσμένος που έχει πάρκινσον. Δεν τα αδικώ. . Δεν φταίνε όμως τα παιδάκια που γελάνε μαζί της ή που δεν συμπονούν τους τραυματισμούς ή τις επιληπτικές της κρίσεις και λιποθυμίες. . Δεν φταίει κανείς για τη θλίψη της κορούλας μας, γι΄ αυτήν την πρώτη της βαθιά πληγή, που μήτε να την ράψουμε μπορούμε, μήτε να την περιθάλψουμε. Κανείς δεν φταίει... . Με αγάπη . Παράγραφος

WEDNESDAY, FEBRUARY 04, 2009 . The First Wound . She has realized that the other kids at school laugh at her systematically and she does not want to go school anymore. She prefers staying at home, being accepted. She prefers the warmth of home. She prefers staying here with us who love her just as she is, with her obscurity, her demands and her troubles. . Unfortunately, kids at school look down upon her, with no cnstrain at all, and laugh at her ‘drunken’ walk. The poor little kids were not even touched the other day when she fell over and had broken glasses stuck into her eyebrow (now she has stitches) while blood was spilled all over the place; they were not even touched when she had a generalized epileptic episode at the school yard and she was taken on a stretcher. . Nothing touches them. On the contrary, every day they discover a new fault of hers. Yesterday, they found out of her tremor and they started imitating her, laughing loudly even in front of us. Watching a seven year old girl walking like an old drunken man with Parkinson must seem very funny before their eyes. I do not blame them. . The kids are not to blame for laughing at her, for not feeling sympathetic with her on her injures and epileptic crises or when she faints. . There is no one to blame for our little girl’s sorrow, for that first, deep wound of hers, a wound that we cannot stitch, nor nurse. No one is to blame… . With Love, . Paragraphos . Translated into English on March 31, 2009