Ο γιατρός μας, ο Δρ Κόταγκαλ -εξαιρετικός άνθρωπος, επιφανής επιστήμονας και συνεπής ινδουιστής- αναλογιζόμενος το ρίσκο τής σταδιακής μείωσης τών υφισταμένων φαρμάκων (που κάποτε ήταν αποτελεσματικά) και της βαθμιαίας μετάβασης στο νέο (υπό δοκιμασίαν και με αμφίβολα αποτελέσματα) φάρμακο, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί:
ανέβασε στη φουλ δόση το φάρμακο τής καταπληξίας (για τα χεντ ντροπς) και τα άλλα φάρμακα που έπαιρνε το παιδί στο παρελθόν (το ντεπακότ και το τοπαμαξ) ενώ ταυτόχρονα πρότεινε να ξεκινήσουμε μια πανίσχυρη και πανάκριβη βιταμίνη (δεν θυμάμαι το όνομά της) που συνήθως δίνεται προς ενίσχυση τού οργανισμού και ιδίως τού εγκεφάλου τών καρκινοπαθών εν μέσω χημειοθεραπείας.
"Μετά από αυτόν το συνδυασμό, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε, μα τίποτε άλλο! Ειλικρινά, προσεύχομαι, προσεύχομαι να πετύχει η νέα μας προσπάθεια", είπε με θέρμη στη μανούλα και πρόσθεσε: "Για όλα τα άρρωστα παιδάκια μου προσεύχομαι. Ποτέ όμως στη ζωή μου δεν προσευχήθηκα τόσο πολύ, όπως τώρα για τη Μαρία!"
Ασφαλώς, η μανούλα συγκινήθηκε, όχι μόνο από την αγωνία για το τι μας περιμένει (μαθημένα τα βουνά στα χιόνια), αλλά κυρίως από το γνήσιο ενδιαφέρον που διάβασε στα ανθρώπινα μάτια τού γιατρού μας, στον οποίο διαβίβασε και τους χαιρετισμούς μου:
"Γιατρέ, ο Κώστας μου σας στέλνει τους θερμούς του χαιρετισμούς, την εμπιστοσύνη του και τη βαθύτατη εκτίμησή του. Μου είπε πως, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στο τέλος, να ξέρετε ότι εμείς θα σας αγαπάμε και θα σας ευγνωμονούμε παντοτινά"
Εν τω μεταξύ, η κορούλα μας, παρά τα βάσανά της (και φέτος είναι πάρα πολλά), δεν το βάζει κάτω: αμέσως μόλις κάπως συνέλθει από μια κρίση, παίρνει την κιθάρα της (ανάποδα) και τραγουδάει: "Απόψε την κιθάρα μου / τη στόλισα κορδέλλες..."
Είναι να μην αισιοδοξείς;
Με συγκίνηση και αισιοδοξία
Κάπα
