Σε μια στιγμή αδυναμίας...

Η φτωχούλα

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ώρες-ώρες με πληγώνει αφάνταστα:
που βλέπω το παιδί να υποφέρει
ή τη μανούλα του να θλίβεται βαθιά.

Ο μόνος τρόπος να ξεφεύγω
είναι η φριχτή ανάμνηση της μικρής Αλίκης
που κάποιος φίλος γλίτωσε, όχι από την επιληψία της
μα από τη μάνα της που της είχε στρίψει εντελώς

και κάθε Κυριακή, μετά τη λειτουργία, το σίδερο άφηνε να κάψει
κι ύστερα ξάπλωνε την μικρή Αλίκη μπρούμυτα
κι άχνιζε την πλατούλα της "να φύγουν τα δαιμόνια"...

Δεν ξέρω αν εκείνο που φέρνει δάκρυ είναι η πίκρα μας
ή μήπως που κρύβω την πληγή μου
πίσω από τα εγκαύματα
της φτωχούλας της Αλίκης...


Σε μια στιγμή αδυναμίας
Κάπα


------------------------------------------------------------------------------

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Προ ημερών  απέσυρα αυτό το πόστ που τώρα ξαναπαρουσιάζω. Σωστά ο φίλος ο Χάρρυ το βρήκε αποκρουστικό. Δεν είναι όμως αυτή η κακή μας διάθεση ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Κάποιες φορές λυγίζουμε, όχι για πολύ. (Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.) θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε απελπιστεί ποτέ. Το περασμένο καλοκαίρι, για παράδειγμα, νομίσαμε ότι...

Παρά ταύτα, η υπομονή μας ανταμείφθηκε. Το παιδί, μετά τη νέα θεραπεία (θα παρουσιάσω τα φάρμακά του στο επόμενο ποστ) ξανάνιωσε. Οι κρίσεις ελέχθηκαν για άλλη μια φορά. Κατά το τρίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου-Νοεμβρίου τα επιληπτικά επεισοδια σταδιακά εξαφανίστηκαν. Όλα βαίνουν καλώς!

Νικήσαμε, ξανά! Όμως, όταν δείτε τα φάρμακα, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για πύρρειο νίκη. Δεν μας πειράζει. Έστω και με αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε χρόνο. Η επιστημη προχωράει.

Αυτή είναι η ελπίδα μας!

Με αισιοδοξία., 
Κάπα 

Η Χιονάτη και το φιλί της ζωής

Αρχισε πλέον να αντιλαμβάνεται τα επιληπτικά της επεισόδια: δηλαδή ότι πέφτει κάτω ξαφνικά, ότι τρέμει και μετά κλείνει τα μάτια και πως για να τα ανοίξει θα πρέπει να τρέξει να τη βοηθήσει κάποιος δικός της που την αγαπά, να τη φιλήσει, να της μιλήσει τρυφερά, να την αγκαλιάσει...

Πώς να μας μας τα πει όμως όλα αυτά, όταν ο λόγος της είναι "πλάγιος", όταν αδυνατεί να περιγράψει ευθέως όσα της συμβαίνουν, όταν ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί είναι ο θεατρινισμός, οι ατάκες της Στρουμφίτας ("Κουράγιο Στρουμφίτα!") και της Ντόρας, οι χορευτικές φιγούρες του Μπάρνυ του δεινόσαυρου, τα Σουπερ Ζωάκια και τελευταίως η Κοκκινοσκουφίτσα; Τίποτε απ΄όλα αυτά δεν ταίριαζε στην επιληψία της. Κανένας από τους ήρωες και τις ηρωίδες της και καμία ατάκα του δεν προσφερόταν μέχρι τώρα ως"υλικό", μέσω του οποίου θα μας μιλούσε για τις λιποθυμίες της.

Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί εξάπαντος μία γλυκιά ηρωίδα που να πέφτει στο πάτωμα, να κλείνει τα μάτια και να πρέπει κάποιος να τρέξει, να την βοηθήσει για την συνεφέρει. Και, να, που βρήκε και το κατάλληλο σενάριο και την αντίστοιχη ηρωιδούλα της: Είναι η Χιονάτη που "σωριάζεται", λέει το παραμύθι, "κάτω", κλείνει τα μάτια, σα να πέθανε, και τα ανοίγει όταν την φιλάει ο Πρίγκιπας του παραμυθιού!

Ελλείψει όμως του Πρίγκιπα, αυτοσχεδιάζουμε: φοράει πρώτα τα ρούχα τής "Χιονάτης" (ασχέτως εάν αυτά είναι της Νεράιδας του χιονιού, που τα προμηθεύτηκε τις προάλλες) κι ύστερα, αφού ρίξει μια ματιά με νόημα κατά τη μανούλα ή τη Ντιάνα, μιμείται φωναχτά τον αφηγητή του παραμυθιού:
"... και τότε η Χιονάτη σωριάστηκε στο πάτωμα !"

Σωριάζεται και η κορούλα μας, αργά και επιδεικτικά στο πάτωμα με την κάτασπρη στολή της, γέρνει το κεφάλι στο πλάι, πάνω στο χαλί, όπως ακριβώς κάνει η Χιονάτη στο DVD (συμπτωματικά, έτσι πρέπει να γίνεται και κατά την επιληπτική κρίση, για να αποφευχθεί ο πνιγμός από εισρόφηση), κλείνει τα μάτια της και περιμένει ανυπόμονα το... φιλί της Ζωής.

Τότε ο "Πρίγκιπας" τάχα του παραμυθιού (πότε η Ντιάνα και πότε η μανούλα) τρέχει, της λέει στο αφτί "σ΄ αγαπώ", της δίνει ένα φιλάκι κι αμέσως η "Χιονάτη" ανοίγει τα μάτια με ικανοποίηση, χαμογελά που πέτυχε η παράσταση και πετάγεται επάνω τρισευτυχισμένη!


Με αισιοδοξία

Κάπα