Νομίζω, αγαπημένη Φι., είσαι φτιαγμένη για τη δουλειά που κάνεις, άρα είσαι πολύ-πολύ τυχερή!
Φαντάζομαι, ένα αντίτιμο όμως που καλείσαι να πληρώσεις για την επαγγελματική σου δεξιοτεχνία/επιτυχία, είναι τα εξομολογητικά παραληρήματα (πχ σαν τα δικά μου) που εκμαιεύεις άθελά σου από το περιβάλλον σου και ιδίως από ανθρώπους που σε εκτιμούν ειλικρινά.
Χτες προσπαθούσα να ξαναστοχαστώ την ασθένεια της Μαρίας-Φωτεινής, τη θλίψη της Αντιγόνης και τις δικές μου αποτυχημένες προσπάθειες να αποδεχθώ την ασθένεια του παιδιού ως μέρος της… «φυσιολογίας» του, τάχα...
Όλα αυτά, καλά και… εγκεφαλικά.
Όταν όμως βλέπω το παιδί να πονάει και να υποφέρει, να έχει διάρροιες από τα φάρμακα ή επώδυνες δυσκοιλιότητες που κρατάνε έως δέκα και δώδεκα μέρες (έχει εθιστεί στα γλουκολάξ και τα συναφή), να έχει παρατεταμένες ημικρανίες, ζαλάδες, όταν δηλαδή βιώνω τον Πόνο της, ή τα δικαιολογημένα της ξεσπάσματα, τότε λέω: ε, αυτή η ζωή δεν είναι φυσιολογική!
Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μία «φυσιολογία» του πόνου και της ταλαιπωρίας, της παθολογικής αϋπνίας και του τρόμου των άκρων, χώρια τον εγκλεισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίσταται το παιδί στην Κύπρο.
Πρέπει όμως να μάθουμε να ζούμε έτσι όπως είμαστε, χωρίς να το βάλουμε κάτω, χωρίς το παιδί κι εμείς να μας βλέπουμε θλιμμένους ή απελπισμένους. Αυτό είναι το μόνο αντίδοτο: να μην υποκύψουμε γιατί αλλιώς το παιδί θα μείνει αβοήθητο. Αυτό λέει η λογική και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως σοβαρό κίνητρο υπέρ των ανθρώπων που αγαπάμε.
Η καημένη η λογική, ακόμη κι εδώ έχει τον τελευταίο λόγο.
Σε φιλώ
Κώστας
Φαντάζομαι, ένα αντίτιμο όμως που καλείσαι να πληρώσεις για την επαγγελματική σου δεξιοτεχνία/επιτυχία, είναι τα εξομολογητικά παραληρήματα (πχ σαν τα δικά μου) που εκμαιεύεις άθελά σου από το περιβάλλον σου και ιδίως από ανθρώπους που σε εκτιμούν ειλικρινά.
Χτες προσπαθούσα να ξαναστοχαστώ την ασθένεια της Μαρίας-Φωτεινής, τη θλίψη της Αντιγόνης και τις δικές μου αποτυχημένες προσπάθειες να αποδεχθώ την ασθένεια του παιδιού ως μέρος της… «φυσιολογίας» του, τάχα...
Όλα αυτά, καλά και… εγκεφαλικά.
Όταν όμως βλέπω το παιδί να πονάει και να υποφέρει, να έχει διάρροιες από τα φάρμακα ή επώδυνες δυσκοιλιότητες που κρατάνε έως δέκα και δώδεκα μέρες (έχει εθιστεί στα γλουκολάξ και τα συναφή), να έχει παρατεταμένες ημικρανίες, ζαλάδες, όταν δηλαδή βιώνω τον Πόνο της, ή τα δικαιολογημένα της ξεσπάσματα, τότε λέω: ε, αυτή η ζωή δεν είναι φυσιολογική!
Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μία «φυσιολογία» του πόνου και της ταλαιπωρίας, της παθολογικής αϋπνίας και του τρόμου των άκρων, χώρια τον εγκλεισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίσταται το παιδί στην Κύπρο.
Πρέπει όμως να μάθουμε να ζούμε έτσι όπως είμαστε, χωρίς να το βάλουμε κάτω, χωρίς το παιδί κι εμείς να μας βλέπουμε θλιμμένους ή απελπισμένους. Αυτό είναι το μόνο αντίδοτο: να μην υποκύψουμε γιατί αλλιώς το παιδί θα μείνει αβοήθητο. Αυτό λέει η λογική και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως σοβαρό κίνητρο υπέρ των ανθρώπων που αγαπάμε.
Η καημένη η λογική, ακόμη κι εδώ έχει τον τελευταίο λόγο.
Σε φιλώ
Κώστας
