Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Γράμμα βιαστικό μα χαρμόσυνο

 
Kou Kou

Ηρθα σπίτι. Η ώρα είναι μία το μεσημέρι, δηλαδή 9 το βράδυ ώρα... Τζύπρου. Άντε, τέτοια ώρα την παράλλη Δευτέρα θα είμαστε αγκαλίτσα!!!
Τώρα είμαι με τη Μ-Φ στα κομπιούτερ. Εγώ σου γράφω κι αυτή δίπλα μου βλέπει τα ζουζούνια.
Που λες, ο Κότακάλ μας, όπως πάντα, εγκάρδιος! (...)
Πριν ακόμα τον ρωτήσω αν είναι ΟΚ να φύγουμε, μου είπε πως αν θέλουμε μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι.
Τι άλλο είπε:
1. Για τον ύπνο: είναι τόσο πολύπλοκη η κατάσταση της υγείας της που θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ' αυτό! Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για τις διαταρχές του ύπνου της.
2. Για τον τρόμο: επίσης δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, για τους ίδιους λόγους.
3. Η δίαιτα, τα φάρμακα μένουν όπως είναι.
4. Θα τον ενημερώνω για την πορεία της υγείας της.
5. Θα μας δει ξανά το Μάη του 2011, εκτός κι αν αρχίσουν οι κρίσεις και χρειαστεί να έρθουμε νωρίτερα.
6. Για τη Γερμανία: να πάω και να κάνω έρευνα: έχουν εφαρμόσει τη θεραπεία με βλαστοκύτταρα σε παιδιά με επιληψία; Τι είδους επιληψία, γενικευμένη ή απλή; Ποια αποτελέσματα είχαν; Τι παρενέργειες; Κάθε πόσο χρειάστηκε να κάνουν την εμφύτευση; Τι εγγύηση δίνουν για τις παρενέργειες - κυρίως για καρκίνο;
Ο,τι πληροφορίες και στοιχεία πάρω, μου είπε να του τα προωθήσω με εμαιλ.
7. Με αγκάλιασε και με φίλησε - πρώτη φορά – ενώ στο παρελθλόν πάντα ήταν πολύ διστακτικός το ίδιο κι εγώ!
8. Η Μ-Φ πάει καλύτερα απ' όσο φανταζόταν πως θα πήγαινε και είπε αυτό το οφείλεται σε μένα ... τάχα μου! εγώ απάντησα πως οφείλεται στον ίδιο που είναι ο γιατρός μας!!!
 Μάκια, πάω να φάω γιατί πεινάω σαν λύκος!

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Γράμμα σε μια φίλη που ζει στα ξένα

Νομίζω, αγαπημένη Φι., είσαι φτιαγμένη για τη δουλειά που κάνεις, άρα είσαι πολύ-πολύ τυχερή!

Φαντάζομαι, ένα αντίτιμο όμως που καλείσαι να πληρώσεις για την επαγγελματική σου δεξιοτεχνία/επιτυχία, είναι τα εξομολογητικά παραληρήματα (πχ σαν τα δικά μου) που εκμαιεύεις άθελά σου από το περιβάλλον σου και ιδίως από ανθρώπους που σε εκτιμούν ειλικρινά.

Χτες προσπαθούσα να ξαναστοχαστώ την ασθένεια της Μαρίας-Φωτεινής, τη θλίψη της Αντιγόνης και τις δικές μου αποτυχημένες προσπάθειες να αποδεχθώ την ασθένεια του παιδιού ως μέρος της… «φυσιολογίας» του, τάχα...

Όλα αυτά, καλά και… εγκεφαλικά.

Όταν όμως βλέπω το παιδί να πονάει και να υποφέρει, να έχει διάρροιες από τα φάρμακα ή επώδυνες δυσκοιλιότητες που κρατάνε έως δέκα και δώδεκα μέρες (έχει εθιστεί στα γλουκολάξ και τα συναφή), να έχει παρατεταμένες ημικρανίες, ζαλάδες, όταν δηλαδή βιώνω τον Πόνο της, ή τα δικαιολογημένα της ξεσπάσματα, τότε λέω: ε, αυτή η ζωή δεν είναι φυσιολογική!

Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με μία «φυσιολογία» του πόνου και της ταλαιπωρίας, της παθολογικής αϋπνίας και του τρόμου των άκρων, χώρια τον εγκλεισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίσταται το παιδί στην Κύπρο.

Πρέπει όμως να μάθουμε να ζούμε έτσι όπως είμαστε, χωρίς να το βάλουμε κάτω, χωρίς το παιδί κι εμείς να μας βλέπουμε θλιμμένους ή απελπισμένους. Αυτό είναι το μόνο αντίδοτο: να μην υποκύψουμε γιατί αλλιώς το παιδί θα μείνει αβοήθητο. Αυτό λέει η λογική και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ελπίδα μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει όμως σοβαρό κίνητρο υπέρ των ανθρώπων που αγαπάμε.

Η καημένη η λογική, ακόμη κι εδώ έχει τον τελευταίο λόγο.

Σε φιλώ

Κώστας