Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Μέχρι στιγμής, όλα καλά ! - Οσοι... ιατρο-γερμανομαθείς προσέλθετε !

Το φάρμακο που εδώ και ένα χρόνο μάς ευεργετεί είναι το Vimpat. Το προσθέσαμε στην προηγούμενη φαρμακευτική αγωγή  (που είχε ως βάση τον συνδυασμό topamax, depakote και  Κετογενική Δίαιτα) και έδρασε υπέρ μας.

Χάρη, λοιπόν,  στο βιμ-πάτ εδώ κι ένα χρόνο δεν έχουμε κρίσεις. Βέβαια, ο γιατρός είπε ότι τώρα αυτό που ζούμε είναι ένα παρατεταμένο διάλειμμα ηρεμίας και πως σύντομα το παιδί θα υποτροπιάσει. Μας συμβούλεψε, λοιπόν, να μην επαναπαυόμαστε και εμμέσως μας έδειξε το δρόμο, λέγοντας ότι οι ΗΠΑ έμειναν πίσω στην έρευνα για τα θεραπευτικά βλαστοκύτταρα, εξαιτίας νομικών περιπλοκών...

Μάλιστα, διάβασα τις προάλλες ότι στις ΗΠΑ απαγορεύτηκε και με νόμο η έρευνα για τα βλαστοκύτταρα γενκώς! Αν και ο Πρόεδρος άσκησε έφεση, τα αποτελέσματά της δεν αναμένονται σύντομα, γι΄ αυτό και προσανατολιστήκαμε στη Γερμανία, όπου υπάρχει ένα πρότυπο κέντρο Θεραπείας με βλαστοκύτταρα από το δέρμα (εδώ υστερούν οι Αμερικάνοι) και βρίσκεται στο Ντύσεντολφ.

Επικοινωνήσαμε με το εν λόγω Κέντρο στον Ντύσεντολφ και οι μέχρις στιγμής εντυπώσεις μας είναι άριστες! Δεν έχουμε άλλη λύση. Θα πορευτούμε προς τα εκεί. Όμως πρώτα, συμφωνήσαμε, να πάει η μανούλα να δει πώς έχει η κατάσταση από κοντά, να ρωτήσει αν έχουν γίνει θεραπείες σε παιδιά με επιληψία, ή γενικώς σε παιδιά και τι παρενέργειες προέκυψαν.

Ευελπιστούμε πως αν τελικά επιλέξουμε την "έκχυση βλαστολυττάρων" στη σπονδυλική στήλη του παιδιού μας, ίσως βρεθούμε ένα βήμα μπροστά από την επικείμενη υποτροπή της. Από την άλλη, αυτή η θεραπεία δεν γίνεται δεν γίνεται με τη μία. Θα πρέπει να πάμε τουλάχιστον τρεις ή και τέσσερις φορές στη Γερμανία. Ίσως και περισσότερες...

Δεν μας πειράζει, φτάνει να μην ταλαιπωθεί το παιδί μας άδικα. Αν όμως δεν ταλαιπωρηθεί, αν δεν ρισκάρουμε, δεν θα μάθουμε. Πρώτα όμως θα το ψάξουμε σχολαστικά, πολύ σχολαστικά!


Όσοι ιατρο-γερμανομαθείς προσέλθετε! 

Με αισιοδοξία
Κάπα

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Απάντηση στο φίλο Χάρρυ (συν ένα καβαφικό σχόλιο για τη... σημερινή Ελλάδα)

.
.
Ο/Η harrystocrat είπε:

1 μηνα εξαφανισμενος...  Ριξε κανα φωτοποστ...
(15 Σεπ 2010 8:39:00 μ.μ.)


Φίλε Χάρρυ,

μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αρχοντοπούλα που τη μεγάλωνε η μανούλα της μαζί με μια καλόψυχη, και με απίστευτα αποθέματα αγάπης, νταντά που ήτανε και νοσοκόμα, γιατί το κοριτσάκι έπασχε βαριά...

Μετά από τρικυμίες χρονών, το παιδάκι άρχισε να βρίσκει, τώρα τελευταία, πάλι την υγειά του και οι γονείς του ζούσαν σε πελάγη ευτυχία κι όπως πάντα πολύ πολύ αγαπημένοι.

Μα η παραμάνα της μικρής πριγκίπισσας είχε από καιρό αρχίσει να εκδηλώνει έμμονη προσκόλληση στο παιδάκι κι έφτασε στο σημείο να το θεωρεί "δικό της" και να ζηλεύει όταν εκείνο έδειχνε να θέλει και να αγαπά και τρίτα πρόσωπα, συγγενικά και μη. Συχνά, μάλιστα παραφερότανε σε σημείο που η (όχι και τόσο ανεξήγητη ζήλια της) να είναι και ολοφάνερη και βλαπτική για το παιδάκι (του έκανε μούτρα κι εκείνο έκλαιγε γιατί έτσι κάνει: κλαίει όταν νιώσει πως έγινε αιτία να στεναχωρηθεί κάποιος)..

Επειδή όμως η πάντα ευσυνείδητα και ολόψυχα δοσμένη παραμάνα του παιδιού ήταν θύμα της δουλειάς της, κάτι δηλαδή που συμβαίνει στις τρυφερές παραμάνες (εξάρτηση-εξουσία-ζήλια), γι΄ αυτό και η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να είναι μαζί της και μαζί με το παιδί τους, για να τη νουθετήσουν με το καλό, να τη μάθουν να διαχειρίζεται τη σχέση της με το παιδί και τα συναισθήματά της για αυτό, και να μην έχουμε δράματα, σαν κι αυτά που, δυστυχώς, είχαμε στις Αμερική πριν λίγους μήνες (κι αντίς να χαιρόμαστε που το παιδάκι πάει καλά, βρήκαμε το διάολό μας...).

Αυτός είναι ο λόγος που χαθήκαμε εντελώς, που δεν είχαμε όρεξη ούτε για φωτογραφίες ούτε για τίποτα. Αυτή είναι τώρα η προτεραιότητά μας, γιατί, κακά τα ψέματα, αυτός ο καλός άνθρωπος που εργοδοτούμε είναι, για μας και το παιδάκι, αναντικατάστατος. Χρειάζεται λοιπόν ψυχολογική και ηθική συμπαράσταση και βοήθεια, υπομονή και ανεκτικότητα και όλα αυτά της τα παρέχουμε πλουσιοπάροχα, γιατί και της αξίζουν και της τα οφείλουμε.

Τώρα, λοιπόν, έχουμε κι άλλο "παιδάκι" να νταντέψουμε. Και το πράττουμε αγόγγυστα.

Με εκτίμηση

Κάπα
--------------------------------------------------

Καβαφικό σχόλιο για τη... σημερική Ελλάδα:



Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.
Εκτύπωση
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.