Από Θανάση Τριαρίδη - ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ - Για το βιβλίο του Κώστα και της Αντιγόνης

Thanasis Triaridis [thanasis@triaridis.gr]

Sat 28/05/2011 11:27

info@triaridis.gr

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

Με αυτό το mail σας ενημερώνω για την κυκλοφορία ενός βιβλίου στο οποίο συμμετέχω γράφοντας τον Επίλογο. Πρόκειται για το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καλλίμαχου Επιληψία, αγάπη μου! Το βιβλίο του Κώστα και της Αντιγόνης που κυκλοφορεί από τις κυπριακές εκδόσεις Πάργα.

Ο Κώστας και η Αντιγόνη ζουν στην Κύπρο, είναι συνομήλικοί μου και είναι ζευγάρι. Πριν από εννιά χρόνια απέκτησαν την κόρη τους, τη Μαρία-Φωτεινή, η οποία εκ γενετής πάσχει από μια ιδιαίτερα βαριά μορφή επιληψίας. Έκτοτε όλη η ζωή τους έχει δομηθεί γύρω από την προσπάθεια να υποστηρίξουν με κάθε τρόπο την κόρη τους στη μεγάλη δυσκολία που καθημερινά αντιμετωπίζει.

Οι περισσότεροι από εσάς ίσως γνωρίζετε την ιστορία του Κώστα, της Αντιγόνης και της Μαρίας-Φωτεινής μέσα από το blog τους: http://parakeimena.blogspot.com/.  Η κατάθεσή τους (που, σε ένα μεγάλο ποσοστό, έγινε γνωστή μέσα από τα blog του Νίκου Δήμου) είναι μια από τις πιο εμβληματικές στον χώρο της ελληνόγλωσσης blogοσφαιρας – ενδεικτική του νέου λόγου που μπορεί να αναδυθεί από το Διαδίκτυο αναστατώνοντας τις βέβαιες παρατάξεις της ζωής μας.

Μια επιλογή από τα κείμενα αυτού του blog συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο Επιληψία, αγάπη μου που κυκλοφόρησε σε Κύπρο και Ελλάδα τούτη την άνοιξη του 2011. Μετά από αίτημα των παιδιών, Πρόλογο έγραψαν ο Νίκος Δήμου και η Φωτεινή Τσαλίκογλου – και ο Επίλογος γράφτηκε από μένα.

Αυτόν τον Επίλογο σάς κοινοποιώ σήμερα. Μπορείτε να τον διαβάσατε εδώ:

http://www.triaridis.gr/keimena/keimE038.htm

ή και στη συνέχεια τούτου του mail.

Τέλος, μια φράση για το βιβλίο, για τη μοναδική ποιότητά του (αντίστοιχη με τις ποιότητες των ανθρώπων), για τη σπάνια αφηγηματική του ένταση και αξία: κατανοώ πως πολλοί από εσάς μπορεί να εκλάβουν τη συμμετοχή μου σε τούτη την έκδοση ως μια αυτονόητη κίνηση αλληλεγγύης. Πράγματι θα έκανα κάτι τέτοιο ως αυτονόητο – ωστόσο, ζώντας για δεκαετίες μέσα στα βιβλία και μαζί με αυτά, σας διαβεβαιώ πως εδώ έχουμε κάτι πολύ περισσότερο, πολύ μεγαλύτερο. Όποιος διαβάσει το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καλλίμαχου (δηλαδή: του Κώστα, της Αντιγόνης και της Μαρίας-Φωτεινής), έκπληκτος, τρεμάμενος (και ενδεχομένως εντελώς απροπαράσκευος), θα βρεθεί μπροστά σε μια ακατανόητη όσο και απερίγραπτη ενότητα του σώματος, του νου και των δακρύων μέσα στην αγάπη – ενότητα την οποία (θα ήθελα να) γυρεύω σε όλη μου την ζωή.

            Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.

            Θανάσης Τριαρίδης, Μάιος 2011

http://triaridis.gr/

βιβλία του Θ. Τ. δημοσιευμένα στο Internet: http://triaridis.gr/books.html

εκδόσεις δήγμα: http://www.ekdoseis-digma.gr/

***

Θανάσης Τριαρίδης

Οι άνθρωποι εκπληρώνονται με ανθρώπους

για το βιβλίο της Αντιγόνης και του Κώστα

            Δεν είναι εύκολο για τον αναγνώστη να προσδιορίσει  τι διάβασε σ’ αυτό το βιβλίο. Μαρτυρία για μια σκληρότατη αρρώστια ή και οδοιπορικό μέσα σ’ αυτήν, δημόσιο ημερολόγιο, αφήγηση αυτοανάλυσης, σχέδιο αυτοβιογραφίας, θραύσματα καθημερινής ζωής ανακατωμένα με μνήμες παιδικής ηλικίας, χρονικό μικρών ανθρώπινων ιστοριών μέσα σε έναν μεγάλο Καιρό. Προφανώς όλα τα παραπάνω μαζί – μα και κάτι πολύ περισσότερο: ο αναγνώστης διάβασε ένα βιβλίο αγάπης.

Είναι στ’ αλήθεια δύσκολη λέξη η αγάπη, φενακισμένη: συχνά ψέλνεται ως επίσημη δοξολογία για να κουκουλώσει τον ανθρώπινο πόνο, γίνεται προπέτασμα καπνού για τα συλλογικά μας εγκλήματα, διδάσκεται ως ηθική επιταγή. Μα αυτό δεν είναι αγάπη – είναι μια διδαχή, κάποτε και μια οδηγία, μια ορμήνια. Δεν μπορώ να φανταστώ την αγάπη ως συμμόρφωση ή λάμψη ή ως επιφοίτηση. Οι άνθρωποι αγαπούμε επειδή το διαλέγουμε. Οι άνθρωποι κάποτε νυχτώνουμε – μα μέσα στη νύχτα, στο πιο βαθύ της σκοτάδι, υπάρχει πάντοτε (ελπίζουμε να υπάρχει) η πιθανότητα μιας ανθρώπινης ανάσας που θα σμίξει με τη δική μας.

            Οι παλιοί σοφοί λέγαν πως οι άνθρωποι είναι ο Καιρός που ζούνε… Μια πιο μοραλιστική οπτική επιμένει πως τούτος ο Καιρός είναι ουδέτερος: ένα σάρμα αντφάσεων και αντιθέσεων, και μέσα σε αυτόν εμείς παλεύουμε να κατανοήσουμε το προγραμματικά ακατανόητο, να σταθούμε κάπου, σε μιαν γωνιά της μεγάλης αντίφασης. Ο 15ος αιώνας ήταν ο καιρός του Λεονάρντο και της εκτυφλωτικής γυμνότητας της μποτιτσελικής Αφροδίτης – και συνάμα ο καιρός του Malleus Maleficarum, των καμένων μαγισσών, της Ιεράς Εξέτασης και της καθολικής Ισαβέλλας. Ο καιρός του Χίτλερ και του Άουσβιτς ήταν και ο καιρός του Αλμπέρτου Σβάιτσερ και του Μαχάτμα Γκάντι. Ο καθένας μας είτε επιλέγει τον καιρό του – είτε αφήνεται στον Καιρό (μα και αυτό δεν είναι μια επιλογή;)

            Η Αντιγόνη και ο Κώστας Κ. επέλεξαν να ζήσουν στον καιρό της Μαρίας-Φωτεινής. Θα μπορούσαν, μέσα στον ανείπωτο πόνο τους, να αντιμετωπίσουν την αρρώστια της κόρης τους ως κατάρα και να ανατρέξουν σε ιερείς που εξορκίζουν, που αίρουν αμαρτίες και ζυγίζουν υπάρξεις. Δεν το έκαναν. Θα μπορούσαν να δούνε τη Μαρία-Φωτεινή σαν ένα φυσικό λάθος, σαν κακοτυχία που πρέπει να ξεπεραστεί, να τη βάλουν στην άκρη και να συνεχίσουν τη ζωή τους – όπως πιθανότατα θα κάναμε οι περισσότεροι από εμάς. Αυτοί επέλεξαν να τη βάλουν στο κέντρο του κόσμου τους και να την αγαπήσουν – να δοθούν στην αγάπη. Να συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα από την ύπαρξη της κόρης τους – μέσα από τη βαρύτατη μορφή επιληψίας που αυτή πάσχει.

Το βιβλίο Επιληψία αγάπη μου αφηγείται μια ιστορία διαρκώς διαστελλόμενης αγάπης – και συνάμα την ιστορία μιας αρρώστιας και την αναζήτηση μιας θεραπείας. Μα οι δυο πρωταγωνιστές του δε γυρεύουν τούτη τη θεραπεία σε ουράνιες λάμψεις, ταξίδια στα Ιεροσόλυμα (όπως τους προτείνει κάποιος συνασθενής της κόρης τους), σ’ έναν μεγάλο Θεό που θα σώσει εντέλει όσους από τους μικρούς ανθρώπους τού το γυρέψουν... Η Αντιγόνη κι ο Κώστας αναζητούν τη θεραπεία στην πυκνότητα των ανθρώπινων αισθήσεων και τη βαθύτητα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Στο βιβλίο τους (: στον κόσμο τους) οι άνθρωποι γυρεύουν να λυτρωθούν διά των ανθρώπων – εντέλει εκπληρώνονται με ανθρώπους... Αυτή η ορμή της αλληλοεκπλήρωσης νομίζω (;) πως είναι η αγάπη – ό,τι μπορώ να καταλάβω ως αγάπη.

***

            Από την πρώτη μου εφηβεία ψάχνω, όπως όλοι μας, τις αναφορές μου μέσα στους ανθρώπους – τις ανθρώπινες συν-κινήσεις μας. Κάποτε αυτή η αναζήτηση βγάζει σε δύσκολα νερά: εδώ και χρόνια δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία (τις λογαριάζω για μηχανές σκλαβιάς), σε κανένα «έθνος» (στα μάτια χάσκουν ως κατασκευές τρόμου και φόνου), σε καμία συνοριοθετημένη «πατρίδα», σε καμιά παράταξη, κόμμα, ομάδα, συλλογικότητα-αγέλη. «Είσαι θλιβερός», μου γράφουν στα κατά το πλείστον ανώνυμα mail, «δεν έχεις πατρίδα... Τσαλαβουτάς σε ένα κενό που θα σε καταπιεί…» Τους απαντώ με την παλιά φράση: «Μόνη πατρίδα η παιδική μου ηλικία». Μα από καιρό νιώθω πως αυτό δε μου φτάνει: θα ήθελα να είναι πατρίδα μου όλη η ανθρώπινη συγκίνηση, τα τρέμουλα του πιγουνιού, τα υγρά βλέμματα, οι ανάσες, ο κάθε λογής σπαραγμός, οι σπασμοί, το τρεμάμενο ανθρώπινο σώμα.

Κι έξαφνα, τώρα που επιλογίζω το Επιληψία αγάπη μου, διαπιστώνω πως όλα όσα προσπαθώ να περιγράψω σε κολοβά γραψίματα τόσων χρόνων, συσπειρώνονται σε αυτό το βιβλίο. Η Αντιγόνη κι ο Κώστας πράγματι έκαναν πατρίδα τους  το τρεμάμενο σώμα του παιδιού τους: αγάπησαν την ύπαρξή του δίχως κανέναν προαπαιτούμενο προσδιορισμό – και μέσα από αυτήν αγάπησαν ακόμη πιο βαθιά τον κόσμο ολόκληρο. Και πέρα από θρησκείες, διδαχές, ορμήνιες και οδηγίες, πιθανώς συνειδητά πιθανώς ασυνείδητα, ψαύουν το κρισιμότερο πολιτικό (ή και: μεταπολιτικό) στοίχημα του σύγχρονου κόσμου: τη ζωτική αγωνία για την ύπαρξη και, κατ’ επέκταση, τη συνύπαρξη – αυτό δηλαδή που ονομάζουμε ανθρωπισμό.

Σκέφτομαι το κατά πόσο θα άντεχα να δοθώ σε μια τέτοια στάση. Πολύ φοβάμαι, για λίγο: ο ανθρωπισμός είναι μια λέξη για την οποία εύκολα μιλούμε μα, αλίμονο, τόσο δύσκολα μπορούμε (: τολμούμε) να βιώσουμε πέρα από την εύκαιρη επιφάνειά του. Ίσως για αυτό εξ αρχής λογάριασα πρώτα το σπαρακτικό blog των παιδιών κι έπειτα ετούτο το βιβλίο ως δώρο που αντιμάχεται την ανημποριά μου: είναι η απόδειξη πως οι άνθρωποι μπορούμε να επιμένουμε και πως η αγάπη εξακολουθεί να είναι εφικτή – πως εν τέλει μέσα στον ακατανόητο κόσμο και τον ουδέτερο μεγάλο Καιρό μια επιλογή παραμένει στο χέρι μας.

            Αντιγόνη και Κώστα και Μαρία-Φωτεινή, είναι τιμή μου που σας συνάντησα, είναι τιμή μου να ζω στον καιρό σας.

            Θ. Τ., Οκτώβριος 2009

            (Επίλογος στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Καλλίμαχου Επιληψία αγάπη μου! – Το βιβλίο της Αντιγόνης και του Κώστα, που κυκλοφόρησε σε Κύπρο και Ελλάδα την Άνοιξη του 2011. Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να ανατρέξει στο blog του συγγραφέα: http://parakeimena.blogspot.com/)

Μια τρύπα στο νερό...

---------------------------
Προσθήκη της 28ης Μαίου:

Ύστερα από είκοσι ημέρες διαβημάτων και αναμονής, εγκρίθηκαν οι πρώτες βασικές εξετάσεις του παιδιού και μας δόθηκαν φάρμακα για δύο μήνες (γιατί είχαμε ξεμείνει και από φάρμακα). Ειδικά τα φάρμακα ήταν το μεγάλο πρόβλημα, αφού δεν υπάρχουν στο ελεύθερο εμπόριο, αλλά μας δίδονται από τη Μέιγιο, μετά από συνταγή γιατρού και αφού τα εγκρίνει το εδώ Υπουργείο Υγείας. Τώρα βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Ελπίζουμε, δηλαδή...

----------------------------
Πάντα υπήρχε δυστυχία γύρω μας. Απλώς, τώρα που ήλθε πιο κοντά και χτυπά στην Ελλάδα παλαιούς και νέους φίλους, συγγενείς και συνεργάτες, τώρα είναι που αρχίζουμε να νιώθουμε ενοχές, σαν μιλάμε για τα δικά μας βάσανα...

Όταν υγιείς οικογενειάρχες με τρία παιδιά χάνουν τη δουλειά τους και τους μένουν τα χρέη, όταν μαθαίνεις ότι τα παιδιά της ξαδελφής σου εγκαταλείπουν (προσωρινά, ελπίζουμε) τις σπουδές τους (ο ένας την Ιατρική Θεσσαλονίκης και ο άλλος τη Νομική Κομοτηνής) κι επιστρέφουν στο υπό κατάσχεσιν πατρικό, που έχει καταστεί πια αφιλόξενο από τη γκρίνια, τη φτώχεια και την ανασφάλεια, ε, τότε δεν σου κάνει καρδιά να μιλήσεις για τα δικά σου, τα εκ γενετής και ανίατα, γνωστά και αναμενόμενα βάσανα, κι όχι επίκτητα, αιφνίδια και πρόσφατα... Δεν παύουν όμως τα δικά μας βάσανα να είναι... δικά μας, που σημαίνει ότι από εμάς περιμένουν τη λύση:

Αρχικά μας ενέκριναν μόνο το... ραντεβού της πρώτης μέρας στην Αμερική.

Ύστερα όμως από παραστάσεις και παρεμβάσεις νουνεχών ανθρώπων, επικράτησε η λογική και μας δώσανε έγκριση μέχρι και τον Αύγουστο. Δεν προλάβαμε όμως να χαρούμε, γιατί εν τω μεταξύ πληροφορηθήκαμε ότι η μέχρι τον Αύγουστο έγκριση υπόκειται στην ακόλουθη διαδικασία:

θα πηγαίνουμε στο γιατρο, εκείνος θα ορίζει τις διαγνωστικές εξετάσεις και τα φάρμακα, η γραμματέας του θα ενημερώνει το διοικητικό προσωπικό της Μέιγιο, εκείνη την δική της υπηρεσία εξωτερικού, αυτή, την κυπριακή πρεσβεία στην Ουάσικγτον, η πρεσβεία μας θα πρέπει να ειδοποιεί την υπηρεσία επιδότησης εξωτερικών ασθενών στην Κύπρο, η τελευταία, τους καθ΄ ύλην προϊσταμένους, οι οποίοι αφου μελετήσουν τα καθέκαστα (και σιγά μην καταλάβουν τι διαβάζουν από τις απίστευτα πολύπλοκές μεταβολικές εξετάσεις) θα δίνουν το οκ στην υπηρεσία επιδότησης, εκείνη, στην πρεσβεία, αυτή, στην υπηρεσία εξωτερικών ασθενών, εκείνη, στο διοικητικό προσωπικό της Μέιγιο, αυτό, στη γραμματέα του Γιατρού, εκείνη, σ΄ εμάς και μετά από όλα αυτά, θα πρέπει να βρεθεί κενό στο πρόγραμμα του πολυάσχολου γιατρού μας με το βαρυφορτωμένο πρόγραμμα, για να οριστεί το επόμενο ραντεβού (που μπορεί να είναι και σε μία βδομάδα, σε δέκα μέρες ή και είκοσι -εκτός εάν ο γιατρός έχει καμία ακύρωση), ο οποίος γιατρός, αν δώσει ο θεός και τον βρούμε, θα πρέπει να ορίσει την επόμενη εξέταση, για την οποία επίσης θα πρέπει να βρεθει ραντεβού (αφού τα ραντεβού στη Μέιγιο κλείνονται βδομάδες πριν) κι όταν βρεθεί το ραντεβού και οριστεί η νέα εξέταση, θα πρέπει πάλι να περάσει από σαράντα  κύματα... Δηλαδή, μια τρύπα στο νερό...

ΥΓ. Ήλθα σε επαφή με τους αρμοδίους και μου ζητήσανε νέο χαρτί από το γιατρό, τον οποίο ενημερώσαμε και θα τους το στείλει, λέγοντας πάνω κάτω, τα ακόλουθα:

Σε συνέχεια των προηγουγουμένων βεβαιώσεών μου, υπενθυμίζω ότι η εννιάχρονη Μαρία-Φωτεινή πάσχει από ένα εξαιρετικά σπάνιο σύνδρομο βαριάς φαρμακοανθεκτικής επιληψίας, το οποίο, κατά τα τελευταία έξι χρόνια αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά μόνο στη Μέιγιο (κάτι που δεν είχε γίνει κατορθωτό στην Ευρώπη, κατά τα πρώτα τρία χρόνια τής ζωής της, δηλαδή πριν έλθει στη Μέγιο).

Επισημαίνω, επίσης, ότι λόγω τής ανάπτυξης του παιδιού, για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ζωή του, θα πρέπει να ρυθμίζεται, εδώ στη Μέιγιο, η πολύπλοκη θεραπευτική του αγωγή, τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, κάτι που είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς, οι οποιοι μπορούν να έρχονται  μόνο μια φορά το χρόνο και να μένουν για 4 μήνες (κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, εκμεταλλευόμενοι τις άδειές τους).

Ως θεράπων ιατρός της Μαρίας-Φωτεινής, φέτος σκοπεύω, τουλάχιστον μέχρι και τα τέλη Αυγούστου, να αναπροσαρμόσω την πολύπλοκη θεραπευτική της αγωγή όπως κάνω πάντα, δηλαδή μέσα από διαδοχικές διαγνωστικές εξετάσεις, οι οποίες, ανάλογα με τα ευρήματά τους, παράγουν άλλες διαγνωστικές εξετάσεις έως ότου καταλήξω στη αναπροσαρμοσμένη θεραπευτική αγωγή.

Θα παρακαλούσα να μην διακόπτεται η ροή της διαγνωστικής διαδικασίας, μεθόδου και θεραπείας, με τυχόν γραφειοκρατικές διατυπώσεις, γιατί έτσι θα καθυστερήσει πάρα πολυ το επιθυμητό αποτέλεσμα και οι γονείς θα πρέπει να παραμείνουν στις ΗΠΑ για διάστημα πολύ μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών.

Ασφαλώς, ανά μήνα, όπως συνηθίζεται, θα ενημερώνεται και η οικογένεια και η κυπριακή Πρεσβεία για την πορεία των εξετάσεων και την φαρμακευτική αγωγή, μέσω των διαθέσιμων ιατρικών αρχείων που θα τους αποστέλλονται και θα είναι διαθέσιμα προς κάθε ενδιαφέρομενο.

Περιμένοντας να εξεταστούμε στην... καφετέρια.

.

Διάλογος με τον Υπουργό Υγείας

.
Εννιά η ώρα το πρωί, χτες στο γραφείο του Υπουργού Υγείας:


_  Είμαι πολύ κουρασμένος, είχα δέκα ανθρώπους απο το πρωί στην κεφαλή μου και είμαι και άρρωστος... Τι έγινε, δεν ικανοποιήθηκε το αίτημά σας;

-  Κε Υπουργέ, πάλι τα ίδια: μας δώσανε έγκριση μόνο για την πρώτη μέρα του ραντεβού (κοστίζει 200 δολάρια). Όπως είπατε κι εσείς πέρσι, τι νόημα έχει μια τέτοια έγκριση όταν πρόκειται για διακομιδή στην Αμερική. Εκείνο που ανέκαθεν ζητούσαμε και ζητάμε είναι επανεξέταση και θεραπεία, δηλαδή να μας δει ο γιατρός και αφού γίνουν οι όποιες εξειδικευμένες αναλύσεις, να αποφασίσει αν θα πρέπει να αλλάξουμε φάρμακα ή να προσθέσουμε...

_  Ακούστε να σας πώ, είμαι αποφασιμένος να μην ξαναστείλω κανένα ασθενή στην Αμερική. Η Μαρία-Φωτεινή είναι το μόνο μωρό που πάει Αμερική και του χρόνου θα ζητήσω εκθέσεις από τρεις Ευρωπαίους καθηγητές... Μας θέλουν για εκμετάλλευση... Κάνουν επεμβάσεις και μας παίρνουν εκατομμύρια...

-  Η Μαρία Φωτεινή δεν πάει στην Αμερική για...

_  ... τα αμερικάνικα νοσοκομεία θέλουν να μας εκμεταλλευτούν. Μας βλέπουν για χρήμα. Τις προάλλες μας είπαν ότι η εγχείριση ενός ασθενούς θα κόστιζε διακόσιες χιλιάδες δολάρια και τελικά μας κόστισε επτακόσιες χιλιάδες. Γι΄ αυτό είμαι αποσφασιμένος να κοπεί η Αμερική... Πριν λίγο καιρό ήμουνα στην Αμερική, επισκέφτηκα τα νοσοκομεία και είδα πώς δουλεύουν.

-  Μα, κύριε Υπουργέ, το παιδί μας δεν πάει στην Αμερική για εγχείριση, αλλά για επανεξέταση και θεραπεία. Το κόστος είναι οι επισκέψεις του γιατρού, τυχόν εξειδικευμένες αναλύσεις και τα αντίστοιχα φάρμακα που κοστίζουν κάπου είκοσι χιλιάδες δολάρια ετησίως. Επίσης το παιδί δεν πάει στις ΗΠΑ ως εσωτερικός ασθενής (δεν θα νοσηλευθεί), αλλά ως εξωτερικός ασθενής, που σημαίνει ότι το κόστος...

_  Όμως, πάλι δεν δίνουν πλάνο. Γιατί δεν δίνουν πλάνο; Επειδή θέλουν να κάνουν πανάκριβες επεμβάσεις για να μας παίρνουν χρήματα και να τα επενδύουν στην έρευνα. Μεγάλη κλεψά...

-  Επαναλαμβάνουμε, η Μαρία-Φωτεινή ουδέποτε χρειάστηκε επέμβαση και ουδέποτε χρέωσε την πολιτεία με επεμβάσεις, οπότε δεν χρειάζεται πλάνο. Απλώς πηγαίνει για επανανεξέταση και θεραπεία. Η περίπτωσή της είναι εξαιρετικά σπάνια (μία στα έξι εκατομμύρια) κι εκεί στη Μέιγιο υπάρχει ο ειδικός παιδονευρολόγος που επί χρόνια μας δίνει λύσεις, ενώ πριν, ακόμη και οι κορυφαίοι Ευρωπαιοι συνάδελφοί του, μας κοιτούσαν αμήχανα...

_  Όχι, όχι, υπάρχουν πολύ καλοί γιατροί και στην Ευρώπη. Να πάει στην Ευρώπη!

-  Κε Υπουργέ, σας θυμίζουμε ότι το παιδί μας αρρώστησε με βαριά επιληψία από έξι μηνών. Επί δυομισι χρόνια το περιφέραμε σε νοσοκομεία της Ευρώπης και το μόνο που μας λέγανε ήταν να κάνουμε άλλο παιδί, γιατί αυτό πάσχει από ανίατη επιληψία και θα πεθάνει σύντομα. Στην Μέγιο όμως μας δώσανε λύση σε δύο.. μέρες!!! Εκείνο που αιτούμαστε είναι μας δώσετε έγκριση τουλάχιστον για δύο μήνες, από τις 12 Μαϊου έως τις 12 Ιουλίου, μέχρι να...

_  Ο Αμερικανοί δεν δίνουν πλάνο να μας πούνε πόσο θα κοστίσει... το πολύ να σας δώσω μία βδομάδα. Από του χρόνου όμως δεν θα ξαναπάει κανείς στην Αμερική. Καμία επεμβαση δεν θα ξαναγίνει εκεί... Θα ζητάω εκθέσεις από τρεις Ευρωπαίους καθηγητές... Είμαι αποφασισμένος...