Με αφορμή ένα πρόσφατο κείμενο του Νίκου Δήμου: http://www.lifo.gr/mag/columns/4610
Μακάρι να φτάσω κι εγώ τα χρόνια του Νίκου Δήμου κι ας έχω το ένα εκατοστό της πνευματικής του διαύγειας και το ένα χιλιοστό της αισθαντικής του ματιάς. Μακάρι να μπορέσει να φτάσει και το παιδάκι μου στη μισή του ηλικία και να νοσταλγεί το άρωμα της μανούλας του και τη θαμπή φωνή του πατερούλη,
γιατί, συμβαίνει, κάποτε, τα χρόνια να περνάνε αφήνοντας στα χείλη ορισμένων, αλάτι γεμάτο θλίψη και σκουριά όλο παράπονο. Όχι σε όλους, μα σε λίγους, ή καλύτερα, ευτυχώς σε ελάχιστους, δηλαδή στους πολύ άτυχους,
σαν κι εμάς, που βλέπουμε τα ολιγόχρονα παιδιά μας να λιώνουν στα νοσοκομεία, αντίς να περπατούν μαζί μας ξέγνοιαστα, κρατώντας μας απ΄το χεράκι, τρυφερά - Τι καλότυχη εικόνα... πόσο τη ζηλεύω!
Στυβω τη νοσταλγία με μανία, μπας και μου θυμίζει κάτι ευχάριστο, να δροσίσει λίγο το μέτωπο της σημερινής μέρας, αλλά μάταια.. Η μακραίωνη ταλαιπωρία της δεκαετίας μας, η ακατάσχετη χρόνια αιμορραγία που άδειασε τις αποθήκες του σπιτιού και της απαντοχής μας, και μάλιστα σε δίσεκτους καιρούς, όλα αυτά που λέγονται κι όσα δεν πρέπει και δεν μπορούνε να λεχθουν, δένουνε το λαιμό σφιχτά...
Μα ξάφνου, έρχεται λίγο ν΄ανασάνει στα πνευμόνια μας τόση δα παρηγοριά: η μάνα που περπατάει με το παιδάκι της... και που μάλλον δεν ξέρουνε πόσο ευτυχισμένοι είναι κι οι δυο τους στην βιασύνη τους, κι ίσως καλύτερα να μη το μαθουνε ποτέ,
γιατί αυτή η γνώση που ανακαλύπτει την ευτυχία των άλλων μέσα στην ταπεινή ρουτίνα της επίπεδης καθημερότητάς τους, κρύβει μέσα της πολύ βάσανο και φαρμάκι: τον πόνο των άρρωστων παιδιών που συνήθως διαισθάνονται καλά πως δεν θα γιατρευτούν ποτέ...
Αυτό, άραγε, νιώθει κι η κορούλα μας, που την τελευταία βδομάδα επιμένει να μονολογεί μαραζωμένα: - Δεν φταίω εγώ, μπαμπά, δεν φταίω εγώ...
