Παραμύθι με... ονόματα

Το κακό με την... επωνυμία (ναι μεν έχουμε νικ, ωστόσο κάποιοι ήδη μας γνωρίζουν) το κακό, λοιπόν, με αυτή την οιονεί επωνυμία είναι ότι δεν μπορείς να μιλήσεις ωμά για πράγματα που έζησες, γιατί φοβάσαι ότι θα εκθέσεις άλλους και δεν το θέλεις, αφού δεν είναι σωστό να μιλάς σε βάρος άλλων, ερήμην τους, μιας και δεν έχουν την ευκαιρία να φέρουν αντίλογο. Οπότε αναγκάζεσαι και μιλάς μεταμφιεσμένα, όπως στα... παραμύθια...

Το λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό (όπως λεν στα παραμύθια...), στα γραφεία του πανεπιστημίου, της Ομήρου, στον πέμπτο όροφο, ήταν ένας εικοσάχρονος φοιτητής που γούσταρε το διάβασμα και κόλλησε δίπλα σε έναν καθηγητή και του έκανε θελήματα. Μην φανταστείτε καφέδες και τέτοια (βιβιογραφική αποδελτίωσης κάναμε, αφού βαριότανε ο άρχοντας). 

Παραδίπλα, λοιπόν, στον Καζάκο, ήταν ένας άλλος "βοηθός", μόνο που εκείνος ήτανε πολυ μεγαλύτερος και μεταπτυχιακός, και ως συνήθως, ακολουθούσε και αυτός την πεπατημένη: 

κολλουσε στο γραφείο τού... "προστάτη", του έκανε το βοηθό επί δυο τρία χρόνια, καλλιεργούσε τις επαφές με τους συναδέλφους τού προστάτη (μην πάθουμε... προστάτη με τόσους προστάτηδες....), τους έκανε και τα κέφια και ξαφνικά, προκηρυσσόταν μία θέση κομμένη και ραμμένη στα μετρα τού... κάλφα, κι αφού δεν υπήρχε ανταγωνιστής, κυλούσαν όλα μέλι-γάλα, όπως κύλησαν και για τον προστατευόμενο του Καζάκου: στον Τομέα όλοι ήξερα οτι ο Σ.....λης ήτανε καλό παιδί κλπ κλπ κλπ... (Ξέρετε πως χτίστηκαν τα μπορδελοπανεπιστήμιά μας, να μην τα πολυλογώ...)

Που λέτε, δυο χρόνια μετά, ο τύπος τα είχε καταφέρει μια χαρά και ξεκίνησε ως Λέκτορας (όταν πια τα κουκιά ήτανε σίγουρα και τον ψηφίσανε στον Τομέα -γιατί κι ο Καζάκος, προφανώς, θα ψήφιζε κάποιους άλλους προστατευόμένους κοκ. 

Δυστυχώς για μένα, τότε, είχα κάτι κοινό με τον ανερχόμενο κάλφα του Καζάκου: κάπνιζα. Κι ο δικό σας με είχε ρημάξει στην τράκα. Μια φορά, όμως το παρακάκανε: έχεις ένα χιλιάρικο, μου λέει ο άχρηστος. Εγώ ένα χιλιάρικο είχα όλο κι όλο για να βγάλω το μισό μήνα (το ογδόντα κάτι, το χιλιάρικο είπε μεγάλη πέραση) και μου το ζήτησε γιατί είχε... ξεχάσει (λέει) να πάρει λεφτά μαζί του (ενώ εγώ ο... πλούσιος, δεν ήξερα τι να τα κάνω και παραγέμιζα τις τσέπες μου -άει στο διάολο...). 

Την άλλη μέρα, τίποτα. Έπαιζε πελλό, όπως λέμε στην Κύπρο. Εγώ ντρεπόμουνα να του το ζητήσω. Τι να του έλεγα και μάλιστα μπροστά στον κόσμο. Δώς μου το χιλιάρικο; Δεν τολμούσα. Αλλωστε, ο λεγάμενος, τώρα πια φρόντιζε να εμφανίζεται μπροστά μου (απόφευγε το τετ α τετ) με... παρέα. Κι εγώ ζούσα με τα φαγιά και τ΄αποφάγια που είχε ο καημένος ο Βαγγέλης, ο συγκάτοικός μου, στο ψυγείο. (Να σαι καλά ρε Βαγγελη, εκεί στην Τρίπολή που βρίσκεσαι!)

Έτσι κι έτσι ο Σ.....λης, ρε Βαγγέλη. Τι λες, ρε Κάπα; (Κι Βαγγέλης φτωχαδάκι ήτανε). Να του τα ζητήσεις, μωρέ! Μισή ντροπή δική του και μισή δική σου! Να μη του το χαρίσεις! -Ντρέπομαι, ρε γαμώ το... και είναι συνέχεια με κόσμο. Τι κάνω; Οκ. θα στηθώ εκεί κοντά και θα περιμένω πότε να μείνει μόνος του.

Όμως, από τη μέρα που μου πήρε το χιλιάρικο, ο Μ. Σ...λης, έκανε πως δεν με έβλεπε. Μια φορά πήγα μπροστά του και πετάχτηκε από... έκπληξη για να με γνωρίσει σε κάποιον άσχετο που έκανε διδακτορικό στη Συνθήκη της Ρώμης... (Εγώ τότε ψιλοπεινούσα και είχα χεστεί για τη Συνθήκη της Ρώμης...)

Μ΄ αυτά και με τα άλλα, μου τόφαγε το χιλιάριο ο μπαγάσας. Και να σκεφτείτε, ήτανε κι ευκατάστατος, γαμώ το του! Αλλά δεν είχε πάνω του ούτε ντροπή ούτε τσίπα: (Κι αυτό το ζουλάπι, μαθαίνω, ότι τώρα κοντεύει να γίνει και πρύτανης!!!)

Θα μου πείτε, είμαι μνησίκακος. Έχετε δίκιο: είμαι πολύ μνησίκακος, όχι τόσο γιατί μου έφαγε το χιλάρικο, αλλά για την υποκρισία, την απατεωνιά και την παγαποντιά του Σ.......λη, που τον προστάτευε ο νυν ομότιμος Καζάκος, ο οποίος τότε ήτανε καραπασόκος με βούλα, κι ενώ τότε ήξερε, από μέσα, τα καμώματα των.. .αντρέηδων, τώρα τον πήρε ο πονος να μας φωτίσει για το πώς θα βγούμε από την κρίση και πώς θα ξεφύγουμε από τα δάνεια που έκανε το συνάφι του.

Άσε μας, ρε Καζάκο! Να χαρείς! 

ΥΓ. Είπα ν΄αποφύγω τα ονόματα και να γράψω παραμύθι, αλλά μας βγήκε παραμύθι με σχεδόν... ονόματα.

[To εν λόγω κείμενο γράφτηκε ως σχόλιο, αντιστοικτικά προς το άρθρο του αγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου http://www.lifo.gr/mag/columns/5053 ]