Ο μόνος λόγος...

«(…) Ζούμε την καθημερινότητά μας, ξεχνώντας τον Θάνατο. Διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, λησμονώντας το πιο σκληρό μνημόνιο που (κρυφά και μυστικά) ορίζει πότε και πώς θα φύγουμε από τη ζωή. Και κυρίως: ορίζει το ότι σίγουρα θα φύγουμε. Είναι το μόνο βέβαιο που ξέρουμε για το μέλλον μας. (…)»     Νίκος Δήμου  

Τα καλοκαίρια, πολύ αργά το απόγευμα, δίπλα από τη ρεματιά, η γειτονιά μας ξεφώνιζε από χαρά. Και ήτανε όλα τόσο, μα τόσο όμορφα! (Ήταν;) Αλλού τα κορίτσια παίζανε "μήλα", εμείς κυνηγητό και κρυφτό και παντού το μόνο που άκουγες ήταν γέλια και πάλι γέλια (παντού;).

Τότε, δεν ξέρω γιατί, σαν και να περνούσανε πολλά "αεροθούμενα" στους ουρανούς, αφήνοντας γοργές άσπρες συνεφέννιες γραμμές, οπότε, έτρεχα σπίτι και με κάτι παλιά στρατιωτικά κιάλια, πάσχιζα να δω μέσα από το φινιστρίνι κόσμο. Και μετά που νύχτωνε, συνέχιζα επί ώρες να κοιτάζω τ΄ αστέρια και το φεγγάρι! 

Κι όμως δεν ήταν όλη αυτή η ευτυχία διάχυτη. Πέρα από τη ρεματιά, άλλα παιδιά, βελόνιζαν καπνά ολημερίς, τρώγανε βιαστικά και πέφτανε στο κρεβάτι σκοτωμένα, γιατί έπρεπε στις τρεις και στις τέσσερις τα χαράματα πάλι να σηκωθούνε.

Είχαμε όμως και κάποια άλλα παιδιά που κανείς δεν τα έβλεπε και κανείς δεν τα ήθελε κι ούτε τους μιλούσε: τον Πέτρο, το "μογγολάκι", το Γιαννή με τα ανύπαρκτα πόδια και την Αλέκα που λιποθυμούσε κάθε τρεις και λίγο.

Υπάρχει ζωή και ζωή. Και τα πολλά τα χρόνια δεν σημαίνουν απαραίτητα και ζωή καλή. Κάποτε μοιάζουνε με παρατεταμένη αγωνία, που την ανέχεται κανείς, γιατί απλώς δεν τον αφήνουνε να αυτοκτονήσει ο φόβος και οι υποχρεώσεις.

Προσωπικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο νομίζω πως επιθυμώ να ζω, είναι για να συναντώ καλές ψυχούλες και καρδούλες τρυφερές. Αφού δεν μπορούμε να νικήσουμε τον ανελέητο θάνατο, τουλάχιστον ας τον κοροϊδεύουμε αγαπώντας...

Με θέρμη,

Κώστας

Δημοσιεύτηκε εδώ: http://www.lifo.gr/mag/columns/5211?comments_page=2&comments_order=o#comments