Ο ήρωας που έγινε αρχαιοκάπηλος

Το σπίτι μας ήταν κέντρο διερχομένων: αλλοτινοί συνεργάτες τής χούντας, βασιλικοί και Χίτες (που πίνανε τού σκασμού), παλαιοί αντάρτες του ΕΑΜ (σαν τον Μάκο το Σταυρόπουλος) και χρόνιοι εξόριστοι (μονίμως χασισωμένοι), ξεπεσμένοι άρχοντες (με κοστούμια αντίκες), όλοι τους ακαμάτηδες, μπατίρηδες, μισοαλκοολικοί – χασαπόσκυλα του καφενείου τούς αποκαλούσε περιπαικτικά η γιαγιά, αφού ζούσαν από τα κεράσματα τού πατέρα, με αντίτιμο την εθελόδουλη κολακεία που ελπίζει στην διαρκή εύνοια τού ρέοντος ούζου...

Όμως, στα δικά μου μάτια, όλοι τους ήτανε ήρωες και σπουδαίοι, γιατί, κατά καιρούς, τους άκουγα να εξιστορούν μεγάλα κατορθώματα: άλλος ότι πολέμησε τους Γερμανούς κοντά στο Καρπενήσι, άλλος ότι ήτανε με τον Κατσιμήτρο στο Καλπάκι, άλλος (ο "αρχαιολόγος") ότι έβαλε πέντε γκολ στους Γερμανούς κατακτητές, όταν στα τέλη του ΄43 ζήτησαν να παίξουνε μπάλα με τον Παναιτωλικό:

"εμείς ήμασταν παιδιά ξυπόλητα και πεινασμένα εκείνοι με μπότες και χορτάτοι. Επειδή νικούσαμε, μας είχαν ξεσκίσει τις φτέρνες και τα καλάμια από τις κλωτσιές και παρέτειναν συνεχώς τον αγώνα επί ώρες, ώσπου νύχτωσε και χάσανε".

Αυτός, ο Μίλτος, ο "αρχαιολόγος" που όλοι τον σεβόντουσαν για τον επί κατοχής νικηφόρο αγώνα με τους Γερμανούς, μιλούσε τάχα "αρχαία ελληνικά". (Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για την πιο αξιοθρήνητη εκδοχή μιας αυτοσχέδιας χουντοκαθαρεύουσας του χωρκού.)

Ο Μίλτος, λοιπόν, ο "αρχαιολόγος", τορναδόρος στο επάγγελμα, ήτανε επαγγελματίας... ανασκαφέας. Την τελευταία φορά που τον θυμάμαι (ήμουνα στη Β΄ Λυκείου), παραπονιότανε στον αδελφό μου ότι τον σταμάτησε κάπου η Αστυνομία και επειδή τον είχε... άχτι (γιατί υπήρξε αγωνιστής), του βάλανε στο αυτοκίνητο... τέσσερα ασημένια αρχαία νομίσματα (!!!) και τώρα απειλούν να τον στείλουν πάλι φυλακή... 

Μας κάλεσε στο δικαστήριο για συμπαράσταση και πήγαμε. Πήγαμε και φρίξαμε: Αυτός και η παρέα του είχανε βάλει δυναμίτη έξω από το άθικτο τείχος της αρχαίας Πλευρώνας, προς τη μεριά του νεκροταφείου, και είχαν ξεκοιλιάσει πάνω από δέκα τάφους, χώρια τις καταστροφές που προκάλεσαν, εξ ου και η φυλάκισή του αλλά και η μεγάλη μου θλίψη για τον αποκαθηλωμένο ήρωα που "νίκησε" επί κατοχής του Γερμανούς...

Με εκτίμηση,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου "Μιλούν οι Σφίγγες;" 

Διακοπές στην Λευκωσία (του 2014) με τους... τριχωτούς φίλους μας που τώρα τους χάνουμε και αυτούς

Επί εννέα συναπτά καλοκαίρια την έβγαζα μονάχος (τότε, ευτυχώς εργαζόμενος πολύ αποδοτικά, ενώ τώρα...) στη Λευκωσία τού πολύμηνου καύσωνα, οπότε καλύπταμε και τα έξοδα τής εκάστοτε ετήσιας τετράμηνης παραμονής τού παιδιού (για "επανεξέταση και θεραπεία") στις ΗΠΑ (ό,τι μας έλειπε το συμπληρώναμε από νέα δάνεια).

Εκεί, στο μακρινό Ρότσεστερ της Μέιγιο Κλίνικ, κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, είναι χαρά Θεού για τα παιδί μας, όχι μόνο εξαιτίας της δροσιάς (που ως γνωστόν λυγίζει την επιληψία) αλλά κυρίως λόγω τής παρέας των παιδιών τής γειτονιάς που καθημερινά επισκέπτονταν τη Μαρία-Φωτεινή για να παίξουν μαζί της υπό το τρισευτυχισμένο (αν και άγρυπνο) μάτι τής μονίμως ταλαίπωρης μανούλας,

Φέτος, για ευνόητος λόγους (και μη), Ρότσεστερ γιοκ! Έτσι, πρώτη φορά, μετά από τόσα κυπριακά γαϊδουροκαλόκαιρα, είχαμε να διαχειριστούμε τον αδιάλειπτο αναγκαστικό εγκλεισμό τού παιδιού μας πίσω από τις κουρτίνες (υπό τον φόβο τής φωτοευαισθησίας) μέσα στους εντόνως κλιματιζόμενους τέσσερις τοίχους. Και εν μέρει τα καταφέραμε!

Αν και ήμασταν ολομόναχοι, οι τρείς μας, ωστόσο και πολλή μοναξιά δεν νιώσαμε, και το παιδάκι μας έπληξε ελάχιστα! Και αυτό επειδή, χρόνια τώρα, συντηρούμε δυο εφεδρικούς στρατούς φιλίας (για να παραλλάξω τη γνωστή μαρξική φράση):

Αφενός τον Μπουτς και τον Ότζη που ελάχιστα γαβγίζουν (γι΄ αυτό και τους αγαπά η γειτονιά) και αφετέρου το Ζορό, τον Γκριζούλη, τον Μπλάκυ, τη Μαμά-γάτα, τον Ασπρούλη, τον Ασπρόμαυρο, τον Κοκκή, την Κίτυ, τη Φίφη το Τιγράκι και μια διμοιρία νεογέννητα που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να νιαουρίζουν μελωδικά. (Όταν τα καλούμε, αντίς για πολλά νιαουρίσματα, ακούς μονάχα ένα και... ασταμάτητο!!! Στον ίδιο τόνο και χροιά!)

Ασφαλώς η αυγουστιάτικη γειτονιά μας και η Λευκωσία ήτανε σταθερά άδεια από παιδιά και επισκέψεις (όπως είναι σχεδόν πάντα για εμάς και το χειμώνα), εντρυφήσαμε όμως στους χαρακτήρες της γατο-συμμορίας η οποία δεν αποχωριζόταν το παιδί, ακόμη κι όταν οι κοιλιές των γατιών εξείχαν σα βαρελάκια, από το πολύ φαί!

Κάπως έτσι, την νύχτα που ξαπλώναμε, δρόσιζε και στην καρδιά μας λίγο...

Με αισιοδοξία,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου Δήμου "Αύγουστος στην πόλη"

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες η Μαρία-Φωτεινή έβγαλε δύο κυκλικά εκζέματα στο πρόσωπο: ένα στο μάγουλο κι ένα στο μέτωπο. Ο δερματολόγος που μας υπεραγαπάει, είπε ότι είμαστε τυχεροί που δεν κολλήσανε μύκητες στα μαλλιά, μας έδωσε φαρμακευτική αγωγή και απαγόρευσε διά παντός την επαφή της Μαρίας-Φωτεινής με τους τριχωτούς φίλους μας… Άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα μαζί της! Δεν είχε που δεν είχε φίλους (με ελάχιστες εξαιρέσεις των εξαιρέσεων) τώρα χάνει και τα τετράποδα. Γαμώ το, δηλαδή!