Για πιο φτηνά, μετακομίσαμε ακόμη πιο έξω, σ΄ ένα κατηφορικό χαλικόδρομο που περισσότερο έμοιαζε με χείμαρρο, αφού
το χειμώνα όλα τα νερά της δημοσιάς πέφτανε εκεί μέσα, σμιλεύοντας μικρές χαράδρες και
ρυάκια που ξαφνικά σταματούσαν μπροστά σ΄ ένα υπερυψωμένο λιοστάσι για να
καταλήξουν αριστερά στο μεγάλο γούπατο, όπου την άνοιξη κωπηλατούσαμε πάνω σε
πλαστικές σκαφίδες και το καλοκαίρι παίζαμε πόλεμο και κρυφτό.
Όλα αυτά που σ΄ εμάς τα παιδιά φάνταζαν μαγικά και περιπετειώδη, για τον πολύτεκνο δάσκαλο, που κάποτε είχε αποσπαστεί για καιρό Γερμανία, και τώρα είχε χτίσει απέναντι, ήτανε κακό χωριό εγκαταλειμμένο με δημότες
ανίδεους, άχρηστους δημοσίους υπαλλήλους και πονηρούς δημάρχους που άλλα μάς
"εδείξανε και άλλα μας εμπήξανε".
Κι εμείς γελούσαμε, επειδή ο... εκρηκτικός δάσκαλος ανάβλυζε σπάνιο
αβλωνίτειο χιούμορ. Είχε όμως και γενναιόδωρη καρδιά: στη μνήμη τού αδικοχαμένου μικρού του κοριτσιού, που πέθανε στα χέρια του, ασφαλτόστρωσε με δικά του έξοδα το δρόμο και τού έδωσε το όνομά της: "οδός Ελπίδας"...
Τις προάλλες που ταξίδεψα για να ανανεώσω την ταυτότητά μου,
επισκέφτηκα και την παλιά γειτονιά. Η οδός Ελπίδας (και επισήμως τώρα) είναι
όπως την άφησα πριν 35 χρόνια ή μάλλον όπως την πρωτόφτιαξε η "μνήμη" τής κόρης τού δασκάλου.
Μονάχα ο δάσκαλος λείπει (πέθανε πριν λίγα χρόνια) και τα
παιδιά του, που διέπρεψαν και είναι άλλα στην Αθήνα και άλλα στη Γερμανία
"μεγάλοι και τρανοί", μου είπε ο Θόδωρας που τον βρήκα κατά πενήντα
κιλά βαρύτερο και με το ένα μάτι κατακόκκινο και πρησμένο, έτοιμο να πεταχτεί
(υπερθυρεοειδισμός).
Εκεί που θυμόμασταν τα παλιά, σκύβει (είναι, βλέπετε, και πανύψηλος)
και μου λέει συνωμοτικά:
-"Κώστα, είχε δίκιο ο δάσκαλος, κι εμείς μικροί
και μεγάλοι τον κοροϊδεύαμε..."
- Σε τι είχε δίκιο, ρε Θόδωρε;
- ...που έλεγε "στο γούπατο μείναμε και γούπατο
καταντήσαμε...", αλλά μην το πεις σε κανέναν, γιατί χάθηκα...
- ...και σε ποιον να το πω, ρε Θόδωρε;
Στο Θόδωρο - με αγάπη,
Κάπα
