Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, νόμιζα ότι η ανανεωτική Αριστερά θα
έκανε για τον τόπο τη διαφορά, οπότε, με το που προέκυψε ο Συνασπισμός, τον
στηρίξαμε όλη η παρέα, και από το πανεπιστήμιο μού ανατέθηκε να συνδράμω στις διαπραγματεύσεις τους «μεν» και τους «δε».
Στη μικρή ημιυπόγειο ταβέρνα, η ατμόσφαιρα ήτανε εξόχως «βαρναλική», με
πολλούς καπνούς, αλλά χωρίς βρισιές. Και μ΄ όλο που ουδέποτε αισθάνθηκα
κομμουνιστής (αλλά απλώς ένας μετριοπαθής σοσιαλιστής και φιλελεύθερος) δεν σας
κρύβω ότι γοητεύτηκα με όλο εκείνο το σκηνικό που (κατά πως λέγανε οι
πεπειραμένοι) είχε τον αέρα τής ΕΠΟΝ, την καρδιά των συνάξεων του
"βουνού" και άλλες πολλές παρόμοιες κουταμάρες...
Εκείνο το βράδυ νιώθαμε οι πάντες, παλαιοί και νέοι, δογματικοί και
φιλελεύθεροι (αν θυμάμαι καλά, πριν το χάραμα, έκαναν ένα πέρασμα ο Ψυχογιός
και ο Γουσέτης) ότι γράφαμε ιστορία, ότι χαράσσει για την πατρίδα μια νέα
σελίδα, με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη...
Ώσπου φτάσαμε στη λέξη... «δημοκρατία». Οι «παραδοσιακοί» λέγανε «όχι σκέτη
"δημοκρατία"», να γράψουμε «λαϊκή δημοκρατία». Εγώ τους είπα ότι
μόλις πέθαναν οι «λαϊκές δημοκρατίες» (κι έφαγα ένα κράξιμο...).
Προς μεγάλη μου έκπληξη πήρε το μέρος μου ένας του Φαράκου που συμφώνησε ότι
δεν μπορεί να γίνει "σύνθεση" με φράσεις μονοδιάστατες και γνωστά
κλισέ...
Οι καράφες άδειαζαν και ξαναγέμιζαν, το ντουμάνι έγινε στερεό, οι φωνές μας
βράχνιασαν από το ουρλιαχτο-κουβεντολόι, και οι «διαπραγματεύσεις»
ξεροστάλιαζαν. Οπότε άρχισαν οι... σύνθετες ονομασίες: "δημοκρατία του
λαού", "δημοκρατία για το λαό", "λαϊκή δημοκρατική
συσπείρωση" κοκ. Όλη νύχτα, το ίδιο βιολί. Μία ατελείωτη και εξοντωτική
διαπραγμάτευση για μία λέξη πεθαμένη.
Λίγες βδομάδες μετά, έφυγα για κάποιο πανεπιστήμιο της Δύσης, όπου πολύ πολύ σύντομα ένιωσα πλήρως το μέγεθος της ματαιότητας εκείνης της
βραδιάς: ήμασταν ένα μάτσο χαμένα κορμιά που ανεμίζαμε τη γύμνια μας σκορπώντας
λέξεις στον αέρα...
Μετά τιμής,
