Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Οι ίδιοι άνθρωποι - ίδια νοοτροπία...


Στις αρχές τού ΄80 μια μικρή ομάδα ανυποψίαστων (για το τι τους περίμενε) φοιτητών πήραμε την πρωτοβουλία να... σκουπίσουμε και να καθαρίσουμε τις βρομιές σε μια ιστορική αίθουσα τής Νομικής (την "Παπαρηγοπούλου"), γιατί ψηλά τα παράθυρα ήταν σπασμένα και τα περιστέρια μάς κατάχεζαν κανονικά.

Μόλις αρχίσαμε το σκουπο-σφουγγάριμα, μάς την πέφτουν κάμποσα κομματόσκυλα τα οποία, αφού... απαλλοτρίωσαν τα σύνεργά μας, άρχισαν τη νουθεσία: ότι κακώς πήραμε πρωτοβουλία να καθαρίσουμε και να σκουπίσουμε και να ξεσκονίσουμε, ότι αυτά είναι ευθύνη τού... κράτους κλπ κλπ κλπ.

Κι εμείς αρχικά τούς ακούγαμε άναυδοι, κι αν δεν μας είχαν αρπάξει τα συμπράγκαλα με το ζόρι κι αν δεν μας είχανε ταράξει στα σπρωξίματα και στους εκφοβισμούς, θα είχαμε πεισθεί ότι έχουνε δίκιο...

Λίγα χρόνια μετά, ζώντας σε πανεπιστήμια τού εξωτερικού, αλλά κι εδώ στην κοντινή (σχετικά) Κύπρο όπου βρίσκομαι πλέον, βίωσα και βιώνω το σεβασμό τών φοιτητών προς τους πανεπιστημιακούς χώρους: δεν τους αντιμετωπίζουν ως ξένους, αλλότριους, εχθρικούς, αλλά ως δική τους υπόθεση, και τους σέβονται. Αυτές τις αηδίες και τα ξερατά με τις βουλωμένες τουαλέτες και το σκατό ως απάνω, δεν θα τα βρείτε εδώ. Δεν το αντέχει η αισθητική τών εδώ φοιτητών ένα τέτοιο χάλι!!!

Όταν λοιπόν, τις προάλλες, μάθαμε για πολλοστή φορά ότι στο ΑΠΘ ξεχείλισαν πάλι οι κάδοι και βρομάει ο τόπος, ένας ντόπιος συνάδελφος αναρωτήθηκε φωναχτά, μα γιατί δεν κάνουνε κάτι οι φοιτητικές ενώσεις; Δεν πονάνε το χώρο όπου ζούνε και μαθαίνουνε;

- Όχι, ρε φίλε. Δεν είναι ότι δεν τον πονάνε, απλώς μάς έμαθαν ότι αυτά είναι δουλειές άλλων και δεν μας νοιάζει. Να μη σου πω ότι υπάρχουνε και ομάδες περιφρούρησης τών... σκουπιδιών κι έτσι και πας να πιάσεις σκούπα και φαράσι θα σου τα βάλουνε στον κ*λο!

- Άντε, ρε, με δουλεύεις;


Μετά τιμής,
Κάπα