Αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με έναν εκλεπτυσμένο φίλο, τότε...

Μεγαλώσαμε μαζί, στη φτώχεια. με υποφερτή στέρηση, αλλά δεν μας ένοιαζε. Είχαμε τόση αυτοπεποίθηση που κοιτούσαμε τα λεφτά με περιφρόνηση και τα πλουσιόπαιδα με... οίκτο! Γιατί εμείς είχαμε βαριές παρέες: ποιητάδες και φιλοσόφους, στοχαστές και αγωνιστές που δώσανε το αίμα τους για την πατρίδα, και αξίες γνήσιες και αναλλοίωτες: εντιμότητα και μπέσα.

Έτσι μάς λέγανε οι μανάδες μας, ότι είμαστε φτωχοί αλλά τίμιοι, ξεβράκωτοι αλλά ακέραιοι, χώρια που στις τρώγλες μας ως και οι τοίχοι απαγγέλνανε Καβάφη και Ελύτη, Σεφέρη και Καρυωτάκη, και τους πιο παλιούς, Παλαμά και Μαλακάση, για να μην πω ότι ψέλνανε κι όλας ύμνους κατανυκτικούς, πλακιώτικες και ζακυνθινές καντάδες, Μαρούδα, Γιαννίδη, Δανάη, Αττίκ, Ελίζα Μαρέλλι, αλλά και Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, ως και Νέο Κύμα με Λάκη Παππά και Αστεριάδη και πιο πέρα, Λοϊζο, Ζαμπέτα, Κουγιουμτζή - ποιους να πρωτοθυμηθώ και ποιους ν΄ αφήσω...  Κι όταν έχεις τέτοιες συντροφιές, αγωνίζεσαι και προκόβεις. Έτσι κι εμείς!

Μετά το πρώτο πτυχίο εκείνος πέρασε στις θετικές επιστήμες κι εγώ σε θεωρητικότερες, οπότε άλλος για... Χίο τράβηξε και άλλος για... Μυτιλήνη. Τον πρώτο καιρό κρατήσαμε κάμποση επικοινωνία, γραπτή, σαν εκείνη που επιδιώκουν αθρώποι που σέβονται και αγαπούν ο ένας τον άλλο και δεν σκέφτονται άλλο τίποτε πάρεξ Δημοκρατία και Ανθρώπινα Δικαιώματα, Δικαιοσύνη και Ορθολογισμό, πορευόμενοι με λογισμό και μ΄ όνειρο.

Και στου δρόμου τα μισά, χαθήκαμε. Δοθήκαμε στις οικογένειες και στις επιστήμες μας κι όταν το 2008 ξανασμίξαμε, δεν ήμασταν πια οι ίδιοι. Μαζί με τα "έξω" (που γίνανε συντρίμμια, τσακίζοντας πρωτοσυγγενείς και φίλους) αλλάξαν και κάμποσα "μέσα" μας, ωθώντας μας στα άκρα, σε πιο "αυστηρές" θέσεις μεν, εντελώς αντίθετες δε.

Εκείνος, όντας βαριά πικραμένος, και παρά τις υποχρεώσεις του στις επιστήμες τής Υγείας, πάλι ξέκλεβε χρόνο για λογοτεχνικά και στοχαστικά έργα, μα οι επιλογές του τώρα μού φαινόντουσαν τόσο ξεπερασμένες, τόσο παλαιομοδίτικες, όπως και οι σκέψεις του, καθώς τον έβλεπα να πλησιάζει τα σύγχρονα φαινόμενα με όρους... προϊστορικούς. Έφτασε μάλιστα να θαυμάζει τον... Βαρουφάκη και να πιστέψει τον Τσίπρα: "Κώστα, αυτά τα παιδιά παλεύουν για την Ελλάδα" μου έλεγε και το ζούσε. Και μετά άρχισε: "έχουμε πόλεμο", "είναι Χούντα"...

Κι όταν ο ακριβός μου Φίλος των παιδικών, εφηβικών και φοιτητικών επάλξεων και ο Αντώνης ο Λιάκος φτάνουν στο σημείο να αναμασάνε κουβέντες τού Λαφαζάνη και τού Βαρουφάκη, τότε κάτι δεν πάει καλά στην επικοινωνία μας.

Κι αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με έναν τόσο αγαπημένο και εκλεπτυσμένο φίλο, δεν υπάρχει ελπίδα για τους άλλους.

Μετά τιμής,

Κάπα

Σχόλιο 4 στο κείμενο τού Νίκου Δήμου: Αλέξη, γιατί δολοφόνησες την Ευρώπη; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Protagon

Στην ουρά και η μάνα μου η... πλούσια

Τα περιουσιακά της στοιχεία: "λυόμενο" παραθαλάσσιο εξοχικό (το πλήρωσε ο ένας της γιος), διαμέρισμα (το απέκτησε πριν 40 χρόνια με... ανεξόφλητο δάνειο τής Εργατικής Κατοικίας) και σύνταξη που αρχικά ήτανε υποφερτή αλλά τώρα απέμεινε η μισή τής μισής. Α, είναι και πλούσια σε... φόρους, καθώς εμφανίζεται ως... ιδιοκτήτρια ακινήτων, όπως την χαρακτήρισε ο "έφορας".

Εκ παραλλήλου, η υγεία της τρεκλίζει σαν την… ελληνική οικονομία. Όσο για το εξοχικό (που της το εξόφλησα με αίμα) της το έκαψε ένας ηλικιωμένος μοχθηρός γείτονας πριν οχτώ χρόνια, και ο οποίος, μετά από αναβολές που θα ζήλευε και η... Ζωή, καταδικάστηκε πέρσι σε τρία χρόνια φυλακή με αναστολή και υποχρεώθηκε να το ξαναχτίσει, αλλά είχε προλάβει να μεταβιβάσει τα περιουσιακά του στοιχεία... (Γλίτωσε ευτυχώς η... κουζίνα, που ήταν χωριστά, και τώρα φιλοξενεί τη μάνα μου...)

Το διαμέρισμα είναι μουχλιασμένο εδώ και χρόνια, επειδή η από πάνω είχε μετατρέψει το μπαλκόνι της (που είναι το ταβάνι τού διαμερίσματός μας) σε... κήπο. Μετά από δικαστήρια και αναβολές (που θα ξαναζήλευε η Ζωή) επιτέλους η μάνα μου δικαιώθηκε και εδώ. Αλλά τι να το κάνεις, που οι τοίχοι τού σπιτιού καταντήσανε πια... τυρί ροκφόρ;

Την παρακαλούσα να σηκωθεί και να φύγει, γιατί τα δικαστήρια την αγνοούσαν. Αλλά έχει το πείσμα τού... Βλάχου που απευθυνόμενος στο... σαπούνι τού... ξεκαθάρισε: «Άφριζε όσο θέλεις! Εγώ για τυρί σ΄ αγόρασα και για... τυρί θα σε φάω!» Έτσι και η μάνα μου: μένει εναλλάξ πότε στην... κουζίνα τού καμένου εξοχικού και πότε εν μέσω μούχλας και δυσωδίας στο διαμέρισμα. (Αλλά οι φόροι που πληρώνει είναι για ακέραια σπίτια...)

Χτες με πήρε πάλι και έκλαιγε. Ήταν στην ουρά για 124 ευρώ από τις 5 το πρωί και της δώσανε αριθμό διακόσια. Τα παιδιά της φευγάτα, νιώθει πλέον πολύ μόνη.

Είναι η πρώτη φορά που την πόνεσα τόσο πολύ...

Μετά τιμής, 
Κάπα

Σχόλιο 5 στο κείμενο του Νίκου Δήμου "Η παρέα της ουράς" | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon