Αρρώστια, ζωή, θάνατος και αιωνιότητα

Μπροστά κοιτάμε τ΄αναμμένα μας κεριά

Λυπηθήκαμε, τις προάλλες (προσωπικά, θα μου πάρει καιρό να συνέλθω), γιατί χώρισε ένα πολύ αγαπημένο μας ζευγάρι, με το οποίο γνωριστήκαμε στο νοσοκομείο πριν πολλά χρόνια - οι κόρες μας παντρεύτηκαν το ίδιο ανελέητο γονίδιο.

Φαρμακωθήκαμε, όχι μόνο γιατί θα μάς λείψει η ζευγαρωμένη παρέα τους και δεν θα μπορούμε πια μοιράζουμε την πίκρα τής κοινής μοίρας τών βαριά άρρωστων παιδιών μας, αλλά επειδή τώρα το παιδί κι η μάνα θα μείνουν μόνοι τους, χωρίς βοήθεια.

Βλέπετε, ο έτερος συμπαραστάτης, λέει πως δεν αντέχει πια να ζει "σε μόνιμο πένθος", ότι το παιδί του συνεχώς τού "θυμίζει θάνατο...». Θέλει, λέει, επιτέλους κι αυτός να ζήσει λίγο "σαν άνθρωπος"...

Τον νιώθω. Κι εγώ, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ΜαρίαςΦωτεινής, ζούσα σε μόνιμο πένθος. Και τώρα, μπορεί να είμαι έτσι, όμως έχω πια πείρα στις... (αυτ)απάτες.

Η πιο αποτελεσματική είναι να κοιτάς τούς λογαριασμούς τού μήνα που έρχεται. Κι αν δεν πιάσει αυτό, πηγαίνεις στον ετήσιο προϋπολογισμό. Εκεί τα ποσά έχουν πολλά μηδενικά και δεν τούς ξεφεύγεις με τίποτα. Εξάλλου σε παρασύρουν σε πολλαπλασιασμούς υποχρεώσεων και διαιρέσεις μισθών και αποταμιεύσεων, προσθαφαιρέσεις άρρητων ελπίδων κι εξισώσεις μιγαδικής αισιοδοξίας.

Εκεί δε που πραγματικά λυτρώνεσαι από κάθε μεταφυσική διάθεση, είναι όταν βλέπεις τα ασυγκίνητα χρέη σου που έχουν ακόμη δέκα χρόνια ζωής.

Εντάξει, ομολογώ, ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει και μία… μεταφυσική πτυχή: οι ασφάλειες ζωής που έχουμε με την Αντιγόνη, ώστε αν ο ένας φύγει ξαφνικά, να μη μείνει ο άλλος εντελώς στο δρόμο και το παιδί στο πουθενά.

Με αυτά και άλλα παρόμοια, Θέλοντας και μη, "μπροστά κοιτάμε τ΄ αναμμένα μας κεριά".

Για να διορθώσω τα λάθη  

Προσωπικά το ζήτημα τής αιωνιότητας θα το βίωνα ως σισύφειο μαρτύριο.  Ο Κώστας καλά θα κάνει κάποια στιγμή να ψοφήσει να ησυχάσουμε. Όχι τώρα. 

Όταν ήμουνα παιδί, δεν ήθελα να πεθάνω για να μη στεναχωρηθούν η μάνα μου και ο αδελφός μου. Τώρα επίσης θέλω να ζήσω, τουλάχιστον για όσα χρόνια ζούνε η Αντιγόνη και η Μαρια-Φωτεινή. Μετά δεν με νοιάζει καθόλου. Ας πάω στ΄ ανάθεμα...

Δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτά που μου συνέβησαν στη ζωή. Προτιμώ μια άλλη ζωή, με καλό πατέρα, κοινωνία πολιτισμένη και ευκαιρίες να σπουδάσω όσο περισσότερα γίνεται, να μάθω όσο πιο πολλές γλώσσες μπορώ και δεν θα με πείραζε αν είχα πολύ λιγότερα εισοδήματα.

Από όλα όσα έχω ζήσει υπάρχει κάτι που δεν θα ήθελα να αλλάξει: οι δύο γυναίκες που με αγάπησαν και αγάπησα, κι αυτό, μόνο και μόνο για διορθώσω τα λάθη που έκανα μαζί τους και να τους ζητήσω συγγνώμη αν τις στεναχώρησα.

Η εφικτή αιωνιότητα

Νέοι και αιώνιοι; Είναι μια παράλογη επιθυμία. Πώς θα γίνει αυτό το πράγμα; Η νεότητα είναι το πέμπτο στάδιο μετά τη γέννηση: βρέφος, νήπιο, παιδί, έφηβος, νέος κοκ. Πώς θα πατήσουμε το κουμπί τής μη φυσικής μας εξέλιξης; Είναι ενάντια στους νόμους τής φύσης.

Γεννηθήκαμε και είμαστε αυτοί που είμαστε τώρα, επειδή το είδος μας εξελίχθηκε. Αν δεν πέθαιναν οι άνθρωποι επί τέσσερα εκατομμύρια χρόνια, δεν θα ήμασταν τώρα εμείς σε θέση να επιθυμούμε την αιωνιότητα. Εξελίσσεται μονάχα ό,τι γεννάει, αφήνει απογόνους και προσαρμόζεται.

Φαντάζεστε να ήμασταν αιωνίως ανθρωπίδες σαν τη Λούσυ που άφησε τ΄αχνάρια τής όρθιας βάδισης;

Μονάχα ως είδος μπορούμε να βαδίζουμε στο χρόνο για "πάντα". Όχι ως "άτομα". 

Ως "άτομα" με σύγχρονη παιδεία, μπορούμε να ζήσουμε μία άλλη, εφικτή αιωνιότητα: τη γνώση τού παρελθόντος, μέσω της επιστήμης.

Αιώνιο ρίγος

Έπειτα, μπορείς να φανταστείς την αέναη ζωή και υγεία σε γυναίκες δούλες των Τζιχαντιστών και σε άντρες δουλοπάροικους στων οποίων τις γυναίκες και τα παιδιά οι αφέντες έχουν «δικαιώματα» πάσης φύσεως;

Μπορείς να φανταστείς ανθρώπους αιωνίως υγιείς σε μπουντρούμια ναζιστικά ή σε γκουλάγκ της Κολιμά, στον αρκτικό κύκλο;

Ασφαλώς και η αιωνιότητα θα είχε πλάκα εάν ο Επιθεωρητής του Γκόγκολ κρατούσε για πάντα, όπως και η Τρελή Βραδιά του Παππαδιαμάντη και η Ψυχολογία Συριανού Συζύγου του Ρόιδη.

Η αιωνιότητα θα ήταν πανέμορφη αν μου έδινε τη δυνατότητα να μη σταματήσω ποτέ να αισθάνομαι το ρίγος του πρώτου φιλιού, σαν ένιωσα στα χείλη μου το μάγουλο μια γειτονοπούλας, στα δεκαπέντε μου, τής Όλγας.

Στη Γειτονιά Των Αγγέλων

Στο κοιμητήριο με τις καλοθρεμμένες μας γάτες, που αγαπάει με πάθος η Μαρία-Φωτεινή, πίσω από την εκκλησία, υπάρχει ένα διακριτικό στρογγυλό πλακόστρωτο, εξαιρετικά προσεγμένο, με παγκάκια γύρω γύρω σαν κουτιά - ό,τι πρέπει για να κουρνιάζουνε ψιψίνες, σωρηδόν.

Είναι η Γειτονιά Των Αγγέλων, για τα αγόρια και τα κορίτσια, τους νέους και τις νέες... Εκεί δεσπόζει και η φωτογραφία του αδελφού μας, γι΄ αυτό κανείς από το σόι δεν μάς ακολουθεί στο μόνο μέρος όπου χαίρεται η Μαρία-Φωτεινή. Κανείς μα κανείς.

Αυτή τη Γειτονιά, μάταια προσπαθώ να την αποφύγω. Γιατί όταν η ΜαρίαΦωτεινή αρχίσει να χαϊδεύει τα γατιά, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει και σιγά-σιγά περνάμε από το πλάι και καταλήγουμε στο γατοχώρι.

Και φυσικά, οι ώρες τών επισκέψεών μας είναι πάντα νυχτερινές. (Μια δυο φορές που τόλμησα να πάμε μεσημέρι, το πληρώσαμε ακριβά, γιατί ο ήλιος αντανακλούσε στα πλακάκια και η επιληπτική φωτοευαισθησία τού παιδιού διαμαρτυρήθηκε.)

Δέκα χρόνια, τώρα, κόβουμε βόλτες μέσα στο θεοσκόταδο, ανάμεσα σε ακίνητους σταυρούς και σε ένα αεικίνητο κοπάδι τρυφερές γάτες, για να τα καταλήξουμε στο μόνο μέρος όπου μπορεί κανείς να σταθεί λιγάκι, στο πλακόστρωτο της Γειτονιάς Των Αγγέλων, όπου μπορούμε και βλεπόμαστε, αφού στο κέντρο σμίγουν οι φλόγες που καίνε γύρω γύρω στα εικονοστάσια - τα μόνα που δεν σβήνουνε ποτέ, ολόχρονα.

Μετά τιμής,

Κάπα

Σκέψεις με αφορμή το "Ξανά και πάλι" του Νίκου Δήμου

Η ρουτίνα της ευτυχίας - Καλή Χρονιά!

Για εμάς, οι "διακοπές" τών Χριστουγέννων είναι σκέτη ρουτίνα. Ασφαλώς, δεν τολμάμε να πάμε πουθενά (ούτως ή άλλως και τις άλλες μέρες τού χρόνου, στο σπίτι παραμένουμε, κλεισμένοι) μην τυχόν και κολλήσει το παιδί καμία ίωση και φυσικά για να μη δει φαγητά και γλυκά τών οποίων την ύπαρξη γνωρίζει μόνο από... φωτογραφίες.

Βέβαια, η Αντιγόνη έχει βαφτίσει ορισμένα "γεύματα" τού παιδιού με ονόματα όπως "κοτόπουλο", "βοδινό", "πίτσα", "μπισκότο", "σοκολάτα" και "σουφλέ", αλλά πρόκειται για... ευφημισμούς.

Το "κοτόπουλο", για παράδειγμα, περιέχει 20 γραμμάρια κοτόπουλο, το "βοδινό", επίσης μισό… αντίδωρο βοδινό. Όσο για το μπισκότο και τα υπόλοιπα, μόνο ως προς το... χρώμα προσπαθούν να θυμίσουν κάτι, αφού τα "γεύματα" τής Μαρίας-Φωτεινής υπάρχουν μόνο για να μην ατροφήσουν εντελώς οι μύες τής κάτω σιαγόνας. (Η Μαρία-Φωτεινή τρέφεται αποκλειστικά με το  υγρό σκεύασμα Κέτοκαλ, που μοιάζει με γάλα  - όταν βάζουμε μια καφέ σκόνη, το πρωί, το λέμε... κακάκο.)

Αν και αυτά τα... γεύματα είναι μάλλον άχρηστα, αφού έχουν ελάχιστη θρεπτική αξία (το Κέτοκαλ μάς καλύπτει πλήρως), εντούτοις τα χρησιμοποιούμε για να... θυμόμαστε τις μέρες τής εβδομάδας:     - ΜαρίαΦωτεινή, τι έφαγες χτες;  - Κοτόπουλο.    - Τι μέρα ήταν χτες που έφαγες κοτόπουλο;  - Παρασκευή!    - Αύριο τι μέρα είναι;  - Σάββατο. Θα φάω μπισκότο!

Όταν τα μεγάλα της ξαδέλφια (που είναι φοιτητές), ύστερα από συνεννόηση, μας επισκεφτούν (δηλαδή μια φορά τα Χριστούγεννα, μια το Πάσχα και μία ίσως το καλοκαίρι - τα μικρά της ξαδέλφια μάς αποφεύγουν) κι εκείνη την ώρα τύχει να είναι ώρα τού γεύματός της, τότε τους σερβίρουμε κανένα γλυκό, το οποίο όμως το βαφτίζουμε αναλόγως με το τι τρώει και το παιδί. Για παράδειγμα, τις προάλλες που ήλθαν οι φοιτητές, η Μαρία-Φωτεινή έτρωγε "μπισκότο", οπότε βαφτίσαμε "μπισκότο" τη… σοκολατίνα που τους κεράσαμε.

Έτσι περνάνε οι γιορτές και οι μέρες μας. Με ψιλοαπάτες.

Φέτος τα πράγματα είναι πολύ λίγο ζόρικα, γιατί όταν, επί δεκαπέντε χρόνια, φροντίζεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, όταν το ντύνεις το ποδένεις κλπ, κάνεις τις ίδιες κινήσεις, με αποτέλεσμα να καταλήγεις, όπως η Αντιγόνη, (μια ώρα αρχύτερα) σε μικροχειρούργο στη Λεμεσό. Ο λεγάμενος της κατέστρεψε το... δεξί χέρι το οποίο δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα! (Συμβουλή: ποτέ μην πείτε σε γιατρό αυτό που είπε η Αντιγόνη: "Γιατρέ μου, κάντε ό,τι νομίζετε, σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη!")

Ευτυχώς που έχουμε τα γατιά τής γειτονιάς και του κοιμητηρίου (προχτές πήγαμε και τα ταΐσαμε εν μέσω νεροποντής). Τους μιλάμε, μας απαντούν, τα χαϊδεύουμε, γουργουρίζουν. Έτσι ξεδίνουμε λιγάκι στις καθημερινές και στις σκόλες. Μετά, όταν επιστρέφουμε σπίτι παίζουμε με τα δικά μας γατάκια, θρηνούμε τα δυο σκυλάκια που μας δηλητηρίασαν και παίρνουμε αγκαλίτσα το νέο μας σκυλάκι, τη Μπέιλυ

Από το 2002, που γεννήθηκε η Μαρία-Φωτεινή, μέχρι το 2009, κάθε χρονιά κάναμε μαύρα Χριστούγεννα, γιατί οι ιώσεις τη στέλνανε στην εντατική (με βαριές επιληπτικές κρίσεις). Το 2010 όμως σταματήσαμε τις συχνές και μεγάλες κρίσεις. Έκτοτε ζούμε όμορφα κι ωραία στη ρουτίνα μας.
Και μακάρι αυτή η ευτυχία μας να κρατήσει για πάντα.

Καλές Γιορτές!

Με αγάπη,
Κώστας, Αντιγόνη και Μαρία-Φωτεινή

Στο βιβλίο τής Μαρίας Δημητρίου ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ υπάρχει ένα παραποιημένο κείμενό μου

Προς τους κατά νόμον υπευθύνους τών ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΟΣΕΛΟΤΟΣ

Λευκωσία, 1η Ιανουαρίου 2015.

Κυρίες και κύριοι,

Στο βιβλίο τής Μαρίας-Νεφέλης Δημητρίου, ΤΑΓΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡ-ΚΕΙΝΟ, υπάρχει ένα παραποιημένο κείμενό μου.

Πρόκειται για το κείμενο με τίτλο "ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ" που βρίσκεται στις σελίδες 241-245.

Εγώ πράγματι, με ιμέλ μου, όταν μου το ζήτησε, επέτρεψα στη Μαρία-Νεφέλη "Με χαρά να δημοσιευτεί ένα από τα κείμενά μου".

Ποτέ μα ποτέ δεν τής έδωσα την άδεια να παραποιήσει, να αλλοιώσει, να διασκευάσει ή να οικειοποιηθεί τις οικογενειακές μου εμπειρίες αλλά και τις όποιες δεξιότητές μου. 

Εκείνη όμως δεν κατάλαβε ότι έπρεπε "να δημοσιεύσει ένα από τα κείμενά μου" γι΄ αυτό και παραχάραξε ένα κείμενό μου, βάζοντάς το στο βιβλίο της με άλλο τίτλο και με τον υπότιτλο "εμπνευσμένο από την οικογένειά Καλλιμάχου". Άλλο όμως η έμπνευση κι άλλο η αναδημοσίευση και ο σφετερισμός τού πόνου και του κόπου του άλλου.

Πρόκειται για παρανόηση, γι΄ αυτό και με κανέναν τρόπο δεν αποδίδω στη Μαρία δόλο, απάτη ή οτιδήποτε άλλο ποταπό. Με κανένα τρόπο δεν τής καταλογίζω οτιδήποτε. Απλώς απαιτώ την αποκατάσταση τής αλήθειας, διαφορετικά κινδυνεύω εγώ να κατηγορηθώ για λογοκλοπή!

Αν θέλετε να δείτε το πρωτότυπο κείμενό πηγαίνετε εδώ: http://parakeimena.blogspot.com.cy/2013/05/blog-post_30.html

Κυρίες και κύροι τών ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΟΣΕΛΟΤΟΣ, σας παρακαλώ θερμά, εδώ και τώρα, να αντικατασταθεί το παραποιημένο κείμενό μου με το πρωτότυπο, διατηρώντας τον αρχικό τίτλο, το ονοματεπώνυμό μου, την έκφραση, τη σύνταξη και τα λοιπά. 

Σε κάθε περίπτωση, σας παρακαλώ πολύ, μη διανοηθείτε να ξαναδημοσιεύσετε το χαλκευμένο κείμενό σε άλλη έκδοση τού εν λόγω βιβλίου.

Αυτή η παρεξήγηση προκάλεσε πολύ πόνο και στην οικογένειά μου και στην οικογένεια τής Μαρίας Δημητρίου και όσο πιο σύντομα λυθεί το ζήτημα, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα.

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Καλλίμαχος, συγγραφέας-εκπαιδευτικός

τηλ 00357-22462252