Η ρουτίνα της ευτυχίας - Καλές Γιορτές!
Για εμάς, οι "διακοπές" τών Χριστουγέννων είναι
σκέτη ρουτίνα. Ασφαλώς, δεν τολμάμε να πάμε πουθενά (ούτως ή άλλως και τις
άλλες μέρες τού χρόνου, στο σπίτι παραμένουμε, κλεισμένοι) μην τυχόν και
κολλήσει το παιδί καμία ίωση και φυσικά για να μη δει φαγητά και γλυκά τών
οποίων την ύπαρξη γνωρίζει μόνο από... φωτογραφίες.
Βέβαια, η Αντιγόνη έχει βαφτίσει ορισμένα
"γεύματα" τού παιδιού με ονόματα όπως "κοτόπουλο",
"βοδινό", "πίτσα", "μπισκότο",
"σοκολάτα" και "σουφλέ", αλλά πρόκειται για... ευφημισμούς.
Το "κοτόπουλο", για παράδειγμα, περιέχει 20
γραμμάρια κοτόπουλο, το "βοδινό", επίσης μισό… αντίδωρο βοδινό. Όσο
για το μπισκότο και τα υπόλοιπα, μόνο ως προς το... χρώμα προσπαθούν να
θυμίσουν κάτι, αφού τα "γεύματα" τής Μαρίας-Φωτεινής υπάρχουν μόνο
για να μην ατροφήσουν εντελώς οι μύες τής κάτω σιαγόνας. (Η Μαρία-Φωτεινή
τρέφεται αποκλειστικά με το υγρό
σκεύασμα Κέτοκαλ, που μοιάζει με γάλα -
όταν βάζουμε μια καφέ σκόνη, το πρωί, το λέμε... κακάκο.)
Αν και αυτά τα... γεύματα είναι μάλλον άχρηστα, αφού έχουν
ελάχιστη θρεπτική αξία (το Κέτοκαλ μάς καλύπτει πλήρως), εντούτοις τα
χρησιμοποιούμε για να... θυμόμαστε τις μέρες τής εβδομάδας: - ΜαρίαΦωτεινή, τι έφαγες χτες; - Κοτόπουλο. - Τι μέρα ήταν χτες που έφαγες
κοτόπουλο; - Παρασκευή! - Αύριο τι μέρα είναι; - Σάββατο. Θα φάω μπισκότο!
Όταν τα μεγάλα της ξαδέλφια (που είναι φοιτητές), ύστερα από
συνεννόηση, μας επισκεφτούν (δηλαδή μια φορά τα Χριστούγεννα, μια το Πάσχα και
μία ίσως το καλοκαίρι - τα μικρά της ξαδέλφια μάς αποφεύγουν) κι εκείνη την ώρα
τύχει να είναι ώρα τού γεύματός της, τότε τους σερβίρουμε κανένα γλυκό, το
οποίο όμως το βαφτίζουμε αναλόγως με το τι τρώει και το παιδί. Για παράδειγμα,
τις προάλλες που ήλθαν οι φοιτητές, η Μαρία-Φωτεινή έτρωγε
"μπισκότο", οπότε βαφτίσαμε "μπισκότο" τη… σοκολατίνα που
τους κεράσαμε.
Έτσι περνάνε οι γιορτές και οι μέρες μας. Με ψιλοαπάτες.
Φέτος τα πράγματα είναι πολύ λίγο ζόρικα, γιατί όταν, επί
δεκαπέντε χρόνια, φροντίζεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, όταν το ντύνεις το
ποδένεις κλπ, κάνεις τις ίδιες κινήσεις, με αποτέλεσμα να καταλήγεις, όπως η
Αντιγόνη, (μια ώρα αρχύτερα) σε μικροχειρούργο στη Λεμεσό. Ο λεγάμενος της
κατέστρεψε το... δεξί χέρι το οποίο δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα!
(Συμβουλή: ποτέ μην πείτε σε γιατρό αυτό που είπε η Αντιγόνη: "Γιατρέ μου,
κάντε ό,τι νομίζετε, σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη!")
Ευτυχώς που έχουμε τα γατιά τής γειτονιάς και του
κοιμητηρίου (προχτές πήγαμε και τα ταΐσαμε εν μέσω νεροποντής). Τους μιλάμε,
μας απαντούν, τα χαϊδεύουμε, γουργουρίζουν. Έτσι ξεδίνουμε λιγάκι στις
καθημερινές και στις σκόλες. Μετά, όταν επιστρέφουμε σπίτι παίζουμε με τα δικά
μας γατάκια, θρηνούμε τα δυο σκυλάκια που μας δηλητηρίασαν και παίρνουμε
αγκαλίτσα το νέο μας σκυλάκι, την Μπέιλυ
Από το 2002, που γεννήθηκε η Μαρία-Φωτεινή, μέχρι το 2009,
κάθε χρονιά κάναμε μαύρα Χριστούγεννα, γιατί οι ιώσεις τη στέλνανε στην
εντατική (με βαριές επιληπτικές κρίσεις). Το 2010 όμως σταματήσαμε τις συχνές
και μεγάλες κρίσεις. Έκτοτε ζούμε όμορφα κι ωραία στη ρουτίνα μας.
Και μακάρι αυτή η ευτυχία μας να κρατήσει για πάντα.
Καλές Γιορτές!
Με αγάπη,
Κώστας, Αντιγόνη και Μαρία-Φωτεινή
(Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε πρόπερσι και τώρα το προσάρμοσα στις νέες εξελίξεις)
