Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2006

Εγωισμός

Θυμάμαι, με νοσταλγία, πως η μανούλα μου ήταν πάντα ευπαρουσίαστη και γι΄αυτό με κολάκευε αφάνταστα να μου λένε ότι της μοιάζω. Όμως, λίγο οι ταλαιπωρίες της, λίγο οι δεκαετίες, και το άσπρο προσωπό της τσάκισε και κρεμόταν σαν κρίνος ραγισμένος, ενώ τα άλλοτε λυγερά της πόδια είχαν παραμορφωθεί (φλεβίτιδα) από τις ατελείωτες ώρες υπερεργασίας και ορθοστασίας. Μονάχα τα πελώρια μάτια της, πεισματικά εξακολουθούσαν να αμύνονται στο χρόνο, μάταια όμως...

Έτσι, μερικούς μήνες πριν το γάμο μου, στα εξήντα δύο της (κι ενώ τα οικονομικά μας δεν ήταν πλέον καθόλου άσχημα) τής πρότεινα, μάλλον δειλά, αν ήθελε να "ξανανιώσει", όπως είχε κάνει πολύ πετυχημένα και η κυρία Στέλλα, μια συνάδελφός της. "Γιατί, αν... ξανανιώσω θα μ΄ αγαπάς περισσότερο;", με πείραξε τρυφερά, η καημένη. Αντίς ν΄απαντήσω, την αγκάλιασα και τότε ένιωσα δυνατά πόσο με πλήγωνε η φθορά της. Δεν άντεχα, δεν μπορούσα να τη βλέπω τόσο πολύ οξειδωμένη...

Ήθελα, λοιπόν, εμένα να ξεγελάσω, που υπέφερα καθώς την έβλεπα να αποσύρεται από τη ζωή καταπονημένη, να πνίγεται στην κατάθλιψη της συνταξιοδότησης και να αργοπεθαίνει αβοήθητη πολύ πριν την χτυπήσει ο καρκίνος... Πάλευα εμένα να ξεγελάσω, όχι τόσο γιατί εκείνη σακατεύτηκε απ΄ το χρόνο, αλλά επειδή γέρασε ξαφνικά και πρόωρα κι ενόσω ακόμα εγώ ένιωθα μικρούλα και απροστάτευτη.

Με αγάπη - Παράγραφος
.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα Παραγραφε

Ποσο με πληγωνει κι εμενα να βλεπω τους γονεις μου (ευτυχως ζουν ακομα και οι δυο)να μεγαλωνουν και να χανουν σιγα σιγα την ζωντανια που ειχαν. Ειναι βλεπεις ο δικος μου φοβος, που βλεπω οτι πλησιαζει ο καιρος που θα πρεπει να μαθω να ζω διχως την δικη τους παρουσια. Και δεν ξερω πως συνηθιζεται αυτο. Να ζεις χωρις το γνωριμο δυχτι ασφαλειας απο κατω!!!

Α! Σχετικα με το προηγουμενο post ελπιζω να καταλαβες οτι το email ηταν δικο μου (An-G)

paragrafos είπε...

tolitsa said...
Καλημερα Παραγραφε

Ποσο με πληγωνει κι εμενα να βλεπω τους γονεις μου (ευτυχως ζουν ακομα και οι δυο)να μεγαλωνουν και να χανουν σιγα σιγα την ζωντανια που ειχαν. Ειναι βλεπεις ο δικος μου φοβος, που βλεπω οτι πλησιαζει ο καιρος που θα πρεπει να μαθω να ζω διχως την δικη τους παρουσια. Και δεν ξερω πως συνηθιζεται αυτο. Να ζεις χωρις το γνωριμο δυχτι ασφαλειας απο κατω!!!

Α! Σχετικα με το προηγουμενο post ελπιζω να καταλαβες οτι το email ηταν δικο μου (An-G)

05 Νοέμβριος, 2006 13:19
--------------------------

Καλη μου tolitsa,

δεν συνηθίζεται η απώλειά της μητέρα μου. Γίνεται ποίηση, γίνεται δάκρυ, γίνεται πείσμα, γίνεται παράπονο, μα δεν συνηθίζεται. Μαθαίνει κανείς σιγά σιγά όμως, να αποσπά την προσοχή του από τον θρήνο και την απώλεια και στη θέση τους βάζει κάποτε εκείνα που τους οφείλει, τους μνημονεύει με αγάπη, νοσταλγία και ευγνωμοσύνη. Αυτό είναι όλο, μα θαρρώ πως δεν είναι λίγο.

Για το σχόλιο που μου έστειλες με ιμέιλ: επειδή δεν είχε το νικ σου, δεν ήξερα αν ήθελα να το παρουσιασω με νικ ή ανώνυμο κι ετσι το άφησα στην κρίση σου.

Σ΄ αγαπώ

φιλιά στην οικογένειά σου και ευχές για υγεία προς όλους σας

με πολλή αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Χωρις να τη ψωνιζει κανεις,ο,τι κανει υπερ της εμφανισης που ειναι κατα φυσιν & ωφελιμο,ειναι σωστο. Αρκει να πεσουν οι τιμες που ειναι νταβατζιδικες.Χρεωνουν το κουκκο αηδονι .

05 Νοέμβριος, 2006 16:21
-------------------------

Πάντως από τα δισεκατομμύρια που έχουν ξοδευτεί (έρευνα, εδικότητες κλπ) στην πλαστική χειρουργική, ας μη ξεχνάμε πόσο έχουν ευεργετηθεί είτε παιδάκια που γεννήθηκαν με κάποια δυσμορφία είτε άλλοι άνθρωποι, ανεξαρτήτου ηλικίας, που είχαν κάποιον ατύχημα.

Οποιος λοιπόν έχει κέφι και λεφτά, ας ξοδεύει και για πλαστικές. Τελικά το όφελος θα το έχουν και οι άνθρωποι της ανάγκης.

Με αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Συμφωνω,αλλα οι τιμες ειναι νταβατζιλικι. Η προσθετικη μαλλιων θα πρεπε να κανει...1 βασικο μισθο. Οι πλαστικαδες κοβουν κουστουμι.

05 Νοέμβριος, 2006 21:40
----------------------

Κε Χάρρυ,

ξέρετε τι με εντυπωσιάζει σε σας; η ευρυμάθειά σας! Είστε σε όλα μέσα! Και για φάρμακα και για γιατρούς και για δίαιτες και για τραγούδια και για μουσικούς και για ταξίδια και για γκραικαλβανούς φυσικά!

Ισως σας βοηθάει η εργασίας σας.

Αν ο ΝικόΔημος είναι "προβο-κάστορας", εσείς δείχνετε ώρες ώρες συμπεριφέρεστε ως "προβο-κτάτορας", κατι δλδ ανάμεσα στο "προβοκάτορας, διδάκτορας αλλά και... διΚΤΑτορας/διδάκτορας", επειδή κάποτε, με τον τρόπο σας διδάσκετε προκαλώντας και δαγκώνοντας τον κόσμο, ανθρωπιστικά όμως!

Ελπίζω να μη δείτε στραβά την επιπόλαιη αλλά πάντα καλοπροαίρετη "κριτική" μου.

Με αγάπη και εκτίμηση

Α.

George Nikolaropoulos είπε...

Καλησπέρα Παράγραφε!

Πολύ με συγκίνησε το post σου και πιστεύω πως δεν είσαι η μόνη που σκέφτεται έτσι για τους γονείς της. Τους περισσότερους ανθρώπους τους πληγώνει να τους βλέπει να γερνάνε.

Η πλαστική ίσως να είναι καμια φορά λύση, έχουν ειπωθεί άλλωστε τόσα στο Γάτο τώρα με το σχετικό post, αλλά και πάλι τη θεωρώ προσωρινή. Η απώλεια όπως λες κι εσύ δε συνηθίζεται, δεν ξεπερνιέται εύκολα και δυστυχώς καμία πλαστική ή "φρεσκάρισμα" δεν την καθυστερεί. Ούτε την κάνει πιο ανώδυνη.

Φιλικά,
Γιώργος

Jason είπε...

Το σημαντικό είναι μάλλον το πώς αποδέχεται ο καθείς τον εαυτό του και τι τον κάνει να αισθάνεται πιο όμορφα με αυτόν.
Αλλά το σημάδια της γήρανσης δεν παύουν να είναι αφορμές για μελαγχολία, τουλάχιστον για τα αγαπημένα πρόσωπα.

Nemertes είπε...

Οι άνθρωποι που αγαπάμε, θέλουμε να μείνουν αναλλοίωτοι στην μνήμη μας. Θυμάμαι στην κηδεία του δεύτερου παππού μου, είχα να τον δω 7 χρόνια, κοίταζα την φωτογραφία και έλεγα "δεν μπορεί να γέρασε τόσο ο παππούς". Δύσκολα συνειδητοποιείς την πραγματικότητα...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και από μένα!
Θα ήθελα να βλέπω τους γονείς μου να γερνούν σιγά-σιγά,όπως συμβαίνει τώρα.Δε θα με ενδιέφερε να τους δω να κάνουν πλαστική για να φαίνονται νεώτεροι.Για μένα είναι οι ίδιοι.Και δεν τους βλέπω ηλικιωμένους ούτε τώρα ούτε,πιστεύω,αργότερα.Τους βλέπω πάντα με τα μάτια του παιδιού.

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Απλα ειμαι μεσα στη πιατσα. Για προσθετικη το εψαξα,λογω υποχωρουντων κροταφων. Αν το κατεβαζαν στα 700 θα ειχαν ουρα τους πελατες. Τωρα βαρανε μυγες & περιμενουν απο 1 πελατη να βγαλουν...το νοικι.

06 Νοέμβριος, 2006 15:39
----------------
Κε Χάρρυ,
μου άρεσε πολυ το "πλαστικάδες" που είπατε πιο πριν!. Ερχομαι τώρα στα "μαλλιά": γιατί είναι τόσο κακό ένας άντρας να μην έχει μαλλιά; Και σε τι εξυπηρετεί το τεχνητό μαλλί; Δεν είναι καλύτερα ο άνθρωπος να αποδέχεται αυτό που έχει και να συμφιλιώνεται με την "γοητεία" του; (Βέβαια, αν ήμουν... άντρας χωρίς μαλλιά, ίσως να έκανα εμφυτεύσεις. Εμείς οι γυναίκες αλλάζουμε... μαλλί τρεις φορές τη βδομάδα!)

Πάντως, διάβαζα τις προάλλες ότι τα γηρατιά δεν είναι αρρώστια!!! Το πιο σημαντικό είναι να είσαι υγιής ηλικιωμένος! Και αυτό επιτυγχάνεται με καλή διατροφή, άσκηση, υγιείς ανθρώπινες σχέσεις και μια κάποια παιδεία και ανθρωπιά ίσως. Η δική μου μελεγχολία είναι μάλλον... αναπόφευκτη.
[Με αγάπη - Α.]


Jason said...
Το σημαντικό είναι μάλλον το πώς αποδέχεται ο καθείς τον εαυτό του και τι τον κάνει να αισθάνεται πιο όμορφα με αυτόν.
Αλλά το σημάδια της γήρανσης δεν παύουν να είναι αφορμές για μελαγχολία, τουλάχιστον για τα αγαπημένα πρόσωπα.

06 Νοέμβριος, 2006 16:14
--------------------------
Αγαπητέ φίλε, σωστά τα λέτε. Πάντως έχω την αίσθηση ότι το πιο σημαντικό είναι μάλλον να αποδέχεται κανείς τον ευαυτό του και να αισθάνεται άνετα με ό,τι η εμφάνισή του κομμίζει! Οσο για τυχόν εξωτερικά μας ελαττώματα, ε, υπάρχει και η... γοητεία! Έχω μια μικρή ουλή πάνω από το φρύδι (ατύχημα) που δεν τιμά το πρόσωπό μου, όμως ο καλός μου επιμένει να την βαφτίζει... γοητευτική! (Αν είναι δυνατόν!)
[Με αγάπη - Παράγραφος]


Nemertes said...
Οι άνθρωποι που αγαπάμε, θέλουμε να μείνουν αναλλοίωτοι στην μνήμη μας. Θυμάμαι στην κηδεία του δεύτερου παππού μου, είχα να τον δω 7 χρόνια, κοίταζα την φωτογραφία και έλεγα "δεν μπορεί να γέρασε τόσο ο παππούς". Δύσκολα συνειδητοποιείς την πραγματικότητα...

06 Νοέμβριος, 2006 20:45
-----------------------
Καρδούλα μου, γειά σου!
Ευτυχώς που δεν την συνειδητοποιούμε. Φαντάσου, να νιώθαμε κάθε στιγμή πως είμαστε θνητοί και πως αργά ή γρήγορα θα πεθάνουμε! Ε, τότε θα πεθαίναμε στα σίγουρα πριν την ώρα μας!
[Σε φιλώ - Με αγάπη - Α.]

gitsaki said...
Καλησπέρα και από μένα!
Θα ήθελα να βλέπω τους γονείς μου να γερνούν σιγά-σιγά,όπως συμβαίνει τώρα.Δε θα με ενδιέφερε να τους δω να κάνουν πλαστική για να φαίνονται νεώτεροι.Για μένα είναι οι ίδιοι.Και δεν τους βλέπω ηλικιωμένους ούτε τώρα ούτε,πιστεύω,αργότερα.Τους βλέπω πάντα με τα μάτια του παιδιού.

06 Νοέμβριος, 2006 22:58
---------------------------
Είστε τυχερός άνθρωπος που δεν βιώνετε την φθορά τους και κρατάτε αναλλοίωτη και την αγάπη σας
[Με αγάπη - Παράγραφος]


harrygreco said...
Συν ρομαντισμω & τεχνολογια χρησιμοποίει...

06 Νοέμβριος, 2006 23:06
-----------------------
Είμαι 35, η κορούλα τεσσεράμισι κί όλα πάνε καλά, όταν εγώ γίνω πενήντα εκείνη θα είναι είκοσι και ο μπαπάς της 57! Θα είμαστε αραγε πολύ γέροι για να την νιώθουμε;

Σας ευχαριστώ, ειλικρινά, όλους σας που με τιμάστε με τα λόγια της καρδιάς και του της λογικής σας!

ΜΕ πολλή αγάπη και εκτιμήση

Παράγραφος

An-Lu είπε...

Η (αναμενόμενη) φθορά στους δικούς μου ανθρώπους, δεν με φοβίζει..η ξαφνική "φυγή" όμως πονάει πάρα πολύ...διότι δεν έχει προλάβει κανείς να πει "αντίο", πράγμα που γίνεται αργά αλλά σταθερά με την φθορά...

paragrafos είπε...

An-Lu said...
Η (αναμενόμενη) φθορά στους δικούς μου ανθρώπους, δεν με φοβίζει..η ξαφνική "φυγή" όμως πονάει πάρα πολύ...διότι δεν έχει προλάβει κανείς να πει "αντίο", πράγμα που γίνεται αργά αλλά σταθερά με την φθορά...

07 Νοέμβριος, 2006 11:36
-----------------------------

Ω, ναι, η αιφνίδια απώλεια είναι ασήκωτη!!!

Σε φιλώ πολυ!!!

με αγάπη

Α.

etherovamon είπε...

Καλησπέρα.
Η αιφνίδια απώλεια είναι πολύ δύσκολη. Η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνεις να πεις αντίο. Από την άλλη, και η μακροχρόνια ταλαιπωρεία είναι, πολλές φορές, απάνθρωπη (σε σημείο που να μπορείς να καταλάβεις πώς κάποιοι φτάνουν στην ευθανασία).

Όσον αφορά στη γήρανση, ...., well, it's all in the mind... Η μητέρα μου είναι 5 χρόνια μικρότερη από τον πατέρα μου (69 και 74) αλλά είναι πολύ πιο γερασμένη ψυχικά. Ο πατέρας μου δουλεύει (παίζει σαφώς λόγο αυτό). Για κάποιους πρακτικούς λόγους, πρέπει να σταματήσει να εργάζεται - άλλωστε, τώρα πια κουράζεται κιόλας πολύ. Αλλά, έχω την πικρή αίσθηση ότι μόλις σταματήσει θα μαραζώσει απότομα....

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

paragrafos είπε...

etherovamon said...
Καλησπέρα.
Η αιφνίδια απώλεια είναι πολύ δύσκολη. Η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνεις να πεις αντίο. Από την άλλη, και η μακροχρόνια ταλαιπωρεία είναι, πολλές φορές, απάνθρωπη (σε σημείο που να μπορείς να καταλάβεις πώς κάποιοι φτάνουν στην ευθανασία).

Όσον αφορά στη γήρανση, ...., well, it's all in the mind... Η μητέρα μου είναι 5 χρόνια μικρότερη από τον πατέρα μου (69 και 74) αλλά είναι πολύ πιο γερασμένη ψυχικά. Ο πατέρας μου δουλεύει (παίζει σαφώς λόγο αυτό). Για κάποιους πρακτικούς λόγους, πρέπει να σταματήσει να εργάζεται - άλλωστε, τώρα πια κουράζεται κιόλας πολύ. Αλλά, έχω την πικρή αίσθηση ότι μόλις σταματήσει θα μαραζώσει απότομα....

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

08 Νοέμβριος, 2006 15:16
----------------------------

Εμείς σας ευχαριστουμε για την επίσκεψη!

Εχετε δίκιο σε κάτι: η εργασία, ιδίως η ευχάριστη, κρατάει τον άνθρωπο στη ζωή. Η κατάθλιψη της τριτης ηλικίας έχει πολύ να κάνει και με την απραξία.

Με πολλή αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Ο παρακάτω διάλογος μεταφέρθηκε αυτούσιος από το επόμενο ποστ, αλλά μάλλον ανήκει εδώ:



*******************************
cyberdust said...
Διάβασα μόνο τους αρχικούς παραγράφους και βαρέθηκα τους υπόλοιπους. Η ερώτηση ήταν σαφής, και δεν αφορούσε το κυπριακό ζήτημα, ούτε τους Τσιγγάνους ούτε οτιδήποτε άλλο αναφέρεσθε στο υπόλοιπο κείμενο. Επαναλαμβάνω. Αφού σαν ορθολογιστής δεν πιστεύεις τις ευχές, τις δικές μου και αλλονών θαμώνων του «ναού» του ορθολογισμού, τι τις θέλεις? Είτε σου τις δώσω, είτε όχι, είναι άχρηστες εξ αρχής. Σε αυτό να απαντήσεις και για το κυπριακό βαρέθηκα να μιλώ με ΕΚ. Δεν θα ξεπεράσουν την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί ποτέ τους.

09 Νοέμβριος, 2006 14:00



*********************************
cyberdust said...
Για να πετύχει μία ευχή, απαραιτήτως πρέπει να πιστέψω στην δύναμη της εγώ που την λέω, και εσύ που την λαμβάνεις (και σε αυτήν την περίπτωση: την μεταβιβάσεις σε άλλους.) Διαφορετικά καταντά μία κακή κωμωδία.

09 Νοέμβριος, 2006 14:03



*****************************
cyberdust said...
Άστα. Με δεύτερη ματιά που έριξα, κατάλαβα ότι δεν ξέρεις τι αντιπροσωπεύουν οι ευχές. Για σένα είναι απλώς ένας κενός λόγος. Μια καλή (κακή?) συνήθεια όπως λέμε «καλημέρα» κάθε πρωί-

09 Νοέμβριος, 2006 14:07



**********************************
paragrafos said...
@ cyberdust

Αγαπητέ φίλε,

Αρχίζω να πιστεύω πλέον ότι δυο τινά συμβαίνουν: ή μπορείτε να καταλάβετε και δεν θέλετε ή όσο και να θέλετε να καταλάβετε, δεν μπορείτε!

Ο θεός κι η ψυχής σας!

Με αγάπη

Παράγραφος

09 Νοέμβριος, 2006 14:51



***********************************
Πανάσχημη said...
Cyberdust
Οι ευχες είναι ενα είδος ψυχολογικης συμπαράστασης. Σαν να σφιγγω κάποιον και να του λεω "ολα θα πάνε καλά." Φυσικά και παιρνουμε θάρρος από τα λόγια των άλλων, φυσικά και νιώθουμε καλύτερα, και όταν νιώθουμε καλύτερα, η αγωνία μας λιγοστευει.

Ενας διασημος αθεος, ο Τεντ Τερνερ (ο ιδρυτης του CNN) πάντα κλεινει τις ομιλίες του με το
God bless you.

Οταν δε μου το λένε και μένα, το νιώθω σαν να μου λένε οτι με αγαπάνε.

Να σου το εξηγήσω ορθολογικά; Εχει σημασία; Τι θα βγει αν αναλύσω όλες τις εγκεφαλικες λειτουργίες που με το ερεθισμα κάποιων λέξεων αρχίζουν να μετατρεπουν τις ορμονικές και χημικές μου ισσοροπίες ή ανισσοροπίες και αυξομειώνουν τα επίπεδα σεροτονίνης?
Νιώθω εγώ ότι ο άλλος με σκέφτεται και με αγαπά;
Εφτιαξε η μερα μου.
Και ετσι τον αγαπώ και γω.
Ανορθολογικά


Cyberdust, God bless you!
I mean it.

09 Νοέμβριος, 2006 15:19



**********************************
cyberdust said...
«Ο θεός κι η ψυχής σας!»
Ποιος Θεός? Αυτός που υπάρχει, ή ο «ορθολογικός» που δεν υπάρχει? Εγώ έχω ψυχή, εσείς υποχρεούστε όμως να αρνηθείτε την δικιά σας. Διαφορετικά δεν θα είσαστε συνεπείς με τις κοσμοθεωρίες σας. Μην αλλάζουμε το λεξιλόγιο κατά το δοκούν.

«Οι ευχες είναι ενα είδος ψυχολογικης συμπαράστασης.»
Όχι, κάνετε λάθος. Είναι κάτι παραπάνω. Υπάρχει τεράστια διαφορά.

«God bless you!»
Η ίδια μου απορία ως εκφρασθέν άνωθεν. Ότι το είπε κάποιος διάσημος, λίγα έως καθόλου δεν μου λέει.

Συμπεραίνω: ζητούσατε να ειπωθεί μία «ευχή», όπως άλλοι θα λέγανε μία καλημέρα το πρωί, αλλά δεν την εννοούν ποτέ τους. Όπως ανέφερα προηγουμένως, είναι μία καλή συνήθεια να εύχεσαι κάποιον κάτι, που κατάντησε να γίνει μία (κακή?) ασήμαντη φράση και πρακτική. Εξ ου και συνεπάγεται ότι η πρωινή καλημέρα-ευχή ποτέ δεν πιάνει τόπο. Αλλά ας την λέμε, έτσι μας έμαθαν.


(μη-ορθολογικά συμπεράσματα, φιλοσοφημένα εις το έπακρον)

09 Νοέμβριος, 2006 16:10



**********************************
harrygreco said...
Σαν καρκινος σε μετασταση,τα φασιστομουτρα μολυνουν τα μπλογκ.

09 Νοέμβριος, 2006 16:28


paragrafos said...
cyberdust said...
«Ο θεός κι η ψυχής σας!»
Ποιος Θεός? Αυτός που υπάρχει, ή ο «ορθολογικός» που δεν υπάρχει?
------------------

Αγαπητέ κύριε,

και από αυτα τα λόγια σας προκύπτει το εξής:

ή θέλετε να καταλάβετε τι λέω και δεν μπορείτε

ή όσο και να θελήσετε δεν θα μπορέσετε ποτέ!


Με αγάπη

Παράγραφος

ΥΓ. Εκεί πήγαινε το "ο θεός και η ψυχή σας", δηλ. εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα ποιο απο τα δυο σημβανει.

Όμως, μετά το τρίτο σχόλιό σάς, αρχίζω να πιστεύω ότι συμβαίνουν και τα δυο, οπότε, συγγνώμη για τον διαζευτικό συλλογισμό!

09 Νοέμβριος, 2006 16:36



********************************
Πανάσχημη said...
Λοιπόν, άσχετο δεν ξέρω αν είναι αλλά θα το πω ετσι στο γενικό.
Σε μια κηδεια ενος αρκετά πλούσιου ανθρώπου που πέθανε σε βαθιά γεράματα, και είχε μεγαλώσει τα ανήψια του, ο ανηψιός, είπε κάτι σαν επικήδειο... κράτησε λιγότερο από 1 λεπτό.

"Ο θειος μου, προς το τλελος της ζωής του κατάλαβε ποιος είναι νικητης. Δεν είναι αυτός που έφτασε στο αποκορύφημα μιας καριέρας. Δεν είναι αυτός που έγινε πλούσιος.
Είναι αυτός που αγαπήθηκε."

Και μετά, γυρνώντας προς τον σωρο, ειπε

"You won my man."

Ο νοών νοείτω.

09 Νοέμβριος, 2006 16:41



*********************************
cyberdust said...
"ο θεός και η ψυχή σας"

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γρι. Αυτή η φράση είναι μια κατάρα, εφόσον όμως την λέτε εσείς που δεν πιστεύεται απολύτως σε τίποτα, δεν πιάνει τόπο. Οπότε, την συνείδηση μου έχω ήσυχη. Ο Θεός και η ψυχή μου το ξέρει αυτό. Εάν θέλετε να τα εξηγήσετε πιο σαφή, καλώς, περιμένω, αλλιώς σταματώ εδώ.

09 Νοέμβριος, 2006 16:50


paragrafos said...
cyberdust said...
"ο θεός και η ψυχή σας"

Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γρι. Αυτή η φράση είναι μια κατάρα,

--------

Συγγνώμη, αλλά μάλλον φταίει η πολυετής παραμονή σας στο εξωτερικό (νομίζω). Η φράση "ο θεός και η ψυχή σας", ΔΕΝ είναι κατάρα!!!

Για όνομα του θεού!!! (άλλη μια φράση που είναι σχήμα λόγου κι εχει μεταφορική σημασία - ούτε αυτή είναι κατάρα!)

Είναι ολοφάνερο πώς άλλα λέω και άλλα καταλαβαίνεται, μάλλον επειδή ξεχάσατε τα ελληνικά σας. Θα σας θυμίσω πόσες φράσεις (σχήματα λόγου) υπάρχουν με το θεο.

Οι πιο κάτω φράσεις (σχήματα λόγου και μεταφορές) δεν είναι κατάρες!

- Θεός φυλάξοι!
- Ένας θεός ξέρει!
- Ξεχασμένος και από τον Θεό!
- Παιδιά εξός κατώτερου θεού.
- Ο θεός βοηθός.
- Πρώτα ο θεός...
- Αυτός δεν έχει το Θεός του!
- Ο θεός να σε συγχωρέσει!
- Από το στόμα σου και στου θεού το αφτί!
- Κοίτα τι έκανε ο αθεόφοβος!

κλπ κλπ κλπ

Συμπερασμα: αν ρωτάτε, αν ζητάτε διευκρινίσεις ή αν ανοίγετε κάποιο λεξικό, ίσως διευκολυνθεί η επικοινωνία μας. Αλλιώς δεν την σώζει ούτε κι ... θεός!

Με αγάπη

Παράγραφος

09 Νοέμβριος, 2006 17:49



*********************************
cyberdust said...
Τα περιπλέκετε περισσότερο τα πράγματα. Μία απλή ερώτηση έθεσα τι θα κάνετε με τις ευχές εφόσον δεν τις πιστεύετε, και εσείς μου κατεβάσετε ένα ολόκληρο κατεβατό από εκφράσεις ευσεβών ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό και επικαλούνται κάτι. Αδυνατώ να σας ακολουθήσω. Θα μπορούσατε να δώσετε την πάρα πολύ έξυπνη απάντηση της πανάσχημης περί συμπαράστασης, η οποία αν και ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες και είναι λανθασμένη, εν τούτοις αυτή η άποψη επικρατεί σε πολλούς ανθρώπους και για αυτό το λόγο εν μέρει έχει την ορθότητα της. Αντί αυτού, ξεκινήσατε με τα μειονοτικά, το βλογ του ΝΔ, το κυπριακό και ξέρω ΄γω τι άλλο γράψατε, για να καταλήξετε στην κατάρα. Αντίο σας.

09 Νοέμβριος, 2006 18:35



********************************
paragrafos said...
paragrafos said...
cyberdust said...
Τα περιπλέκετε περισσότερο τα πράγματα. Μία απλή ερώτηση έθεσα τι θα κάνετε με τις ευχές εφόσον δεν τις πιστεύετε, και εσείς μου κατεβάσετε ένα ολόκληρο κατεβατό από εκφράσεις ευσεβών ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό και επικαλούνται κάτι. Αδυνατώ να σας ακολουθήσω. Θα μπορούσατε να δώσετε την πάρα πολύ έξυπνη απάντηση της πανάσχημης περί συμπαράστασης, η οποία αν και ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες και είναι λανθασμένη, εν τούτοις αυτή η άποψη επικρατεί σε πολλούς ανθρώπους και για αυτό το λόγο εν μέρει έχει την ορθότητα της. Αντί αυτού, ξεκινήσατε με τα μειονοτικά, το βλογ του ΝΔ, το κυπριακό και ξέρω ΄γω τι άλλο γράψατε, για να καταλήξετε στην κατάρα. Αντίο σας.
---------------
!!!

Αγαπητέ κύριε, με εκπλήσσετε για πολλοστή φορά!!!

1. Δεν είναι "εκφράσεις ευσεβών ανθρώπων", αλλά κοινόχρηστες φράσεις που έχουν μεταφορική σημασία και ελάχιστη σχεση με το Θεό!!!

2. Δεν μπορείτε να με παρακολουθήσετε για τους λόγους που σας είπα και δεν θέλετε να τους παραδεχτείτε.

3. Που την είδατε άνθρωπέ μου την κατάρα!!! Ζητήστε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύσετε και μιλάει στοιχειώδη ελληνικά και θα δείτε ότι δεν σας καταράστηκα!!!


Με αγάπη

Παράγραφος

09 Νοέμβριος, 2006 19:11



*******************************
cyberdust said...
«1. Δεν είναι "εκφράσεις ευσεβών ανθρώπων", αλλά κοινόχρηστες φράσεις που έχουν μεταφορική σημασία και ελάχιστη σχεση με το Θεό!!!»

Έχετε απολύτως άδικο. Το ότι εσείς δεν πιστεύετε σε τίποτα, μην είστε σίγουρος ότι το ίδιο συμβαίνει και με διπλανό σας. Αυτές είναι εκφράσεις ευσεβών ανθρώπων, κοινόχρηστες μεν διότι και οι ευσεβείς δεν είναι τίποτες ούφο αλλά οι διπλανοί σας άνθρωποι, έχουν την αυτοτελή λεκτική τους έννοια όσο και την μεταφορική τους σημασία, και έχει πολύ σχέση με τον Θεό. Θα ‘λεγα, έχουν μόνον σχέση με τον Θεό. Διαφορετικά μη τις χρησιμοποιείτε. Τα Ελληνικά μου είναι αρκετά καλά για να συνεννοούμαστε.

09 Νοέμβριος, 2006 19:41



********************************
paragrafos said...
@ cyberdust

Αγαπητέ κύριε, δώσατε την ευχή σας για το παιδάκι και σας ευγνωμονούμε.

Τα υπόλοιπα τι τα θέλατε; Γιατί πιάσατε στο στομα σας τον ΝΔ; Γιατί καταφερθηκατε εναντίον ενός απόντος (του ΝΔ), του ήθους και του έργου του; Ή μήπως, επειδή εδώ ο χωρος είναι ιερος (αφιερωμένος στην υγεία ενός παιδιού) θα επέτρεπα να μεινουν αναπάντητες οι "απορίες" σας και οι ανυπόστατες υποθέσεις σας; Ή ότι θα ξεχνούσα πως βρίσατε και προσπαθήσατε να διασύρετε την άνεργη Γιωργία;

Αν μένατε στην ευχή, θα αρκούμουν κι εγώ σε ένα εγκάρδιο ευχαριστώ.

Ως οικοδέσποινα έχω ασφαλώς υποχρέωση να σέβομαι τους φιλοξενούμενους μου.

Έχω όμως και καθήκον να υπερασπίζομαι τον Λογο και την Ανθρωπιά, όταν βλέπω ότι κάποιος φιλοξενουμενος, προβάλλει απόντες.



Με αγάπη

Παράγραφος

ΥΓ. Οταν είπα ότι τα ελληνικά σας δεν είναι καλά, δεν είχα σκοπό να σας θίξω, αλλα για να σας δώσω ένα κίνητρο να διαβάσετε πιο προσεκτικά. Αν σας πληγωσα, ζητώ συγγνωμη.

09 Νοέμβριος, 2006 21:34



*********************************
cyberdust said...
Άντε πάλι από την αρχή. Τίποτες από αυτά που γράφετε δεν ισχύει. Όσοι ξέρουν να διαβάζουν, διαβάζουν και σκέπτονται. Δεν ανέφερα τον ΝΔ εκτός ως σημείο αναφοράς για τις επικλήσεις των ευχών. Τίποτες το μεμπτών σε αυτό. Ούτε αρνητικό, ούτε θετικό. Όλα τα άλλα είναι παρατραβηγμένα από τα μαλλιά και αναφορές σε άλλες περιπτώσεις που δεν αφορούν την δικιά μου ερώτηση και ούτε αυτό το θέμα του ποστ, για αυτό και δεν αφορούν κανέναν. Δεν συνεχίζω, παρά να εκφράσω μία τελευταία παρατήρηση: αξιοπερίεργο πως ως ορθολογιστής κάνεις τέτοια μηδαμινή χρήση των ικανοτήτων λογικής ανάλυσης του εγκεφάλου.

09 Νοέμβριος, 2006 21:49

paragrafos είπε...

harrygreco said...
Διαβασα κατι παραλειπομενα σχολια στο ζομπι ποστ Δημου για Μακ. Παρ' ολο που η σκεψη σας ειναι ανθρωπιστικη,ειναι τεχνικα εσφαλμενη. Οι Μακ δεν ειναι μια χουφτα,αλλα & να ηταν,η ποσοτητα μετραει ή η ποιοτητα ?
----------------------------
Λένε ότι φοβούνται και τους απέδειξα ότι δεν έχουν λόγο να φοβούνται για είναι μερικές χιλιάδες (απ ό,τι πληροφορούμαι - δεν έχω έγκυρες πηγες) ελληνες πολιτες που αυτοπροσδιορίζονται ως "μακεδόνες".

Αν όμως οι πολιτες αυτοί είναι είναι 100 και 200 χιλιάδες, ε, τότε, ένας λόγος παραπάνω να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που ζητάνε!!!

Με αγάπη

Α.

(το σχόλιο μεταφέρθηκε απ΄το επόμενο ποστ)

Alexandra είπε...

τι γλυκό αυτό που έκανες... που όμως για τη μαμά συ ίσως ήταν περιττό. για σένα περισσότερο ήθελες να το κάνεις... να την ανακουφίσεις, ίσως να της δείξεις πόσο πραγματικά την αγαπάς.

είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε πόσο την αγαπάς.

paragrafos είπε...

Alexandra said...
τι γλυκό αυτό που έκανες... που όμως για τη μαμά συ ίσως ήταν περιττό. για σένα περισσότερο ήθελες να το κάνεις... να την ανακουφίσεις, ίσως να της δείξεις πόσο πραγματικά την αγαπάς.

είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε πόσο την αγαπάς.

13 Νοέμβριος, 2006 14:27
----------------------------

Προσπαθούσα να βρω τρόπο να την κανω να αλλάξει διάθεση. Η μόνη της χαρά ήταν να μας δίνει, να μας προσφέρει. Και δεν λέω το μαγείρεμα ή το νοικοκυριό. Μας δώριζε εισιτήρια για τριήμερα στο εξωτερικό, μας αγόραζε ρούχα, πράγματα για το σπίτι. Ακόμα και τα παπούτσια μας, τα ξεσκόνιζε και έλαμπε από ικανοποίηση!!!

Κι όταν έμεινε κατάκοιτη, συνέπεσε ν΄ αρρωστησει και το παιδί... Μόλις με έβλεπε, έκλαιγε: "συγγνώμη κόρη μου, συγγνώμη που δεν μπορώ να σε βοηθήσω..."

Δεν ξεχνιούνται αυτα, δεν ξεχνιούνται...


Με αγάπη και συγκίνηση

Παράγραφος

Alexandra είπε...

τώρα ξέρω από που έχει κληρονομήσει η παράγραφος τόση δύναμη, γενναιότητα, αγάπη και δοτικότητα (και φυσικά και η μικρή σου είμαι σίγουρη ότι έχει τον ίδιο δυναμισμό!).

έτσι είναι αυτά τα γονίδια είναι εκεί, όταν τα έχουμε ανάγκη να μας προσφέρουν τη δύναμη που νομίζουμε ότι δεν έχουμε... είναι το παρελθόν της μάνας/του γυναικείου ένστικτου που κουβαλάς.

η μητέρα σου, όσο και αν δεν μπορείς να το δεις, είναι στο πλάι σου, κυλά στο αίμα σου και είναι εκεί να σου συμπαραστέκεται, ενώ ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στο φωτεινό πρόσωπό της...
μέσα από το δικό σου χαμόγελο στο παιδί.

τίποτα δεν είναι τυχαίο.

σας στέλνω πολλές φωτεινές σκέψεις και δύναμη...

paragrafos είπε...

Alexandra said...

(..)
σας στέλνω πολλές φωτεινές σκέψεις και δύναμη...
----------------------

Ενα μεγάλο "ευχαριστώ", μέχρι τον ουρανό!

με πολλή αγάπη

Παράγραφος