Καρδιά μου,
Αυτήν την ώρα ξέρω ότι δουλεύεις και δεν σου τηλεφωνώ για να μη σε διακόψω. Δυστυχώς εμείς είμαστε πάλι ξύπνιες από τη μία και μισή το πρωί. Παρόλο που το παιδί νιώθει κουρασμένο και ζητά να πάει για ύπνο, μόλις ξαπλώσουμε λίγο, ξαφνικά πετάγεται και σηκώνεται όρθια. Αυτό γίνεται έξι με εφτά φορές μέχρι τις 5 το πρωί, οπότε ξυπνά για καλά κι εμείς αρχίζουμε τη διαδικασία της πρωινής ρουτίνας: γάλα, φάρμακα, κέτοκαλ κλπ. Γύρω στις 7 και μισή πέφτει τέζα και κοιμάται για καμιά δυο ώρες. (Πάλι καλά να λες…)
Η αϋπνία της επιδεινώθηκε πολύ τις τελευταίες 3 μέρες που διπλασιάσαμε τη δόση του καινούριου φαρμάκου. Αποτέλεσμα: όλη μέρα ήταν σα ζόμπι, δεν είχε όρεξη να κάνει απολύτως τίποτα και ο τρόμος της ήταν και παραμένει τόσο πολύς, όσο ποτέ. Χτες ενημέρωσα τη γραμματέα του γιατρού, εκείνη αμέσως του τηλεφώνησε και σε μισή ώρα ειδοποιηθήκαμε να επιστρέψουμε στην αρχική δόση του φαρμάκου. Θα δούμε λοιπόν από σήμερα αν υπάρξει διαφορά.
Μπορεί να φταίνε και οι χαμηλές πλέον κετόνες της, αφού κατεβήκαμε ακόμα ένα επίπεδο στη δίαιτα. Αν το σκεφτείς επί 5 σχεδόν χρόνια ο οργανισμός της ζούσε με αυτές, εθίστηκε… Είναι πολλές οι αλλαγές, θα δούμε. Όσο για τους ισχυρούς πονοκεφάλους της, μάλλον ευθύνεται η απότομη πτώση της θερμοκρασίας στο μηδέν. Ακόμα κι εμείς έχουμε έντονο πονοκέφαλο! Δεν μας πιάνει κανένα παυσίπονο! Πόσω μάλλον το παιδί…
Χτες της πήρα καινούριους μαρκαδόρους και κάτι είδη χειροτεχνίας, δοκιμαστικά, να δω αν της αρέσουν- και ασχολήθηκε αρκετή ώρα, παρόλο που το καημένο δεν έσωνε. Την έβλεπα που… αγωνιζόταν να θέλει να παίξει και να χαρεί... Θα της πάρω και άλλα είδη να έχει να φτιάχνει πράγματα εδώ μέσα γιατί δεν μπορώ να τη βγάλω έξω με τόση παγωνιά και ούτε τολμώ να την πάω στο Μολ με τόσα άρρωστα παιδιά εκεί. Άσε που ανακοινώθηκε ότι στο Ρότσεστερ των 100 χιλιάδων πέθαναν 28 άτομα από τη γρίπη των χοίρων! Πανικός! Κανείς δεν διευκρίνισε αν αυτοί ήταν ευάλωτοι ασθενείς του νοσοκομείου ή κάτοικοι τού Ρότσεστερ. Πανικός σου λέω, κρύβεται ο κόσμος (κι εμείς μαζί) από το φόβο του! Τι απρονοησία! Χάθηκε μια διευκρίνιση!
Αυτές τις τρεις μέρες ξόδεψα κάμποσα για χειμωνιάτικα είδη. Πήρα για όλες μας βαριά παλτά, μπότες ζεστές, σκούφους μάλλινους και με γούνα ως τα αφτιά, αδιάβροχα, ένα φτυάρι για το χιόνι, αλυσίδες για το αυτοκίνητο και κάμποσα άλλα μικροπράγματα. Παναγιά μου, τι κρύο είναι αυτό και τι βροχή! Ασταμάτητη! Αμ, αυτός ο βοριάς που έρχεται από την Αλάσκα, μόλις σε χτυπήσει, νομίζεις ότι σε τρυπάνε με σίδερα! Ακόμη και η οι ντόπιοι τον τρέμουν!
Έχεις πολλά φιλιά από την κα Ρίτα, της οποίας, προ ημερών, γιορτάσαμε τα ενενηκοστά γενέθλια. Βγάλαμε κάμποσες αναμνηστικές φωτογραφίες. Τις εμφάνισα, διάλεξα δύο, τις τοποθέτησα σε κάτι κομψές θήκες, που αγόρασα χτες, και τις χάρισα στην κα Ρίτα. Έκλαιγε σα μωρό απ΄ τη χαρά της! Μου είπε πως όταν φύγει από αυτόν τον κόσμο (σύντομα, λέει) η πρώτη της αποστολή είναι να μιλήσει στο Θεό για την μικρή μας και μικρή της πριγκίπισσα που λατρεύει! Κι η κορούλα μας όμως την υπεραγαπάει. Μόλις τη δει, τρέχει πάνω της, την αγκαλιάζει και τη φιλά. (Μια μέρα παραλίγο να την ρίξει κάτω τη φτωχή.)
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ταιριάξανε κι αγαπηθήκανε τόσο τρυφερά, μια γριούλα σχεδόν εκατό χρονών κι ένα παιδάκι πολύ άρρωστο και αρκετά ιδιότροπο! Φαίνεται πως η μια "βρήκε" το παιδί και το εγγονάκι που ποτέ δεν είχε και πάντα ονειρευόταν, κι η άλλη τη γιαγιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει.... Ποιος ξέρει…
Την ακούω που με φωνάζει να κάνουμε ζυμαράκια. Σε φιλώ, ψυχή μου... Τηλεφωνιόμαστε αργότερα…
Μααααα-κιααααα! που λέει κι η κορούλα μας!
