Φωτο...ταυρομαχίες επί χάρτου (και ένα αληθινό παραμύθι)

.

Κανείς δεν ξέρει...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι

τόσο δα μικρό

με υγεία εύθραυστη

σαν λεπτό γυαλάκι.

Τα μωράκια δεν την θέλανε,
γιατί μόλις τα αντίκρισε,
έτρεχε να τ΄ αγκαλιάσει,
κι εκείνα φεύγαν, τα καημένα, μακριά,
τρομαγμένα και κλαμένα.

Τα μεγαλύτερα παιδιά, γελούσανε μαζί της,
που περπατούσε σα γριούλα μεθυσμένη
κι έτρεμε
σα γατάκι πεταμένο στο χιονιά.

Μα, κι οι γονείς της δεν την άφηναν να βγαίνει έξω, μην κρυώσει,
κι ούτε να παίξει με ένα δυο παιδάκια που την θέλαν,
γιατί αν κολλούσε καμιά ίωση
θα είχανε πάλι δράματα κι εντατικές ξανά...

Έτσι σιγά-σιγά κλειστήκανε στο σπίτι
και λίγο λίγο τους ξεχάσαν όλοι.
Μα το κουκλάκι δεν ξεχνά και θέλει τα άλλα τα παιδάκια
και δεν περνάει στιγμή που να μην τ΄ αποζητά
και να τα απαιτεί ξανά, ξανά, ξανά...

Και σαν η φωνούλα της βραχνιάσει από το κλάμα
και τα ματάκια κοκκινίσουν για καλά,
όταν η ελπίδα της στερέψει και καταλάβει
πως δεν υπάρχουνε για μας, ούτε και σήμερα, παιδιά,
τότε ζητάει ν΄ ανέβει πάνω ο άλλος φίλος της,
που δε μιλαει, μα έμαθε μαζί της να παίζουνε... χαρτιά.

"Πήδα", του λέει, "να πιάσεις το χαρτάκι",
στα ελληνικά, τα ρωσικά και τ΄ αγγλικά.
Κι εκείνος αμέσως παίρνει φόρα,
σας σίφουνας ορμάει δίπλα της,
προσεχτικά-προσεχτικά

Μα ποιος του έμαθε να προσέχει το παιδάκι,
και σαν ορμά για τα χαρτιά,
εκείνη κλείνει τα ματάκια, στέκεται ακίνητη
κι αυτός περνάει ξυστά;

Μα ποιος του έμαθε να προσποιείται τον ταύρο
κι αυτή με το χαρτί τον... ταυρομάχο
και επί ώρες και ώρες να χορεύουν
και να γελουνε σαν παιδιά;

Κανείς δεν ξέρει...

ΥΓ. Οταν προ διμήνου επέστρεψαν από τις ΗΠΑ και ο σκύλος μας τις είδε στην αυλή, τρελάθηκε και είπαμε πως θα του φύγουνε τα τσίσα, απ΄ τη χαρά! Τρέχει η κόρη μας να τον αγκαλιάσει κι απ΄την χαρά της "βράχηκε" εκείνη!

ΥΓ.2  Ασφαλώς συμβαίνουν κι ατυχήματα, που και που. (Ιδίως όταν προσέχω εγώ το παιδί...)

Πριν ένα μήνα, παίζαμε στην αυλή τον... ταυρομάχο και το παιδάκι μου έχασε την ισορροπία του. Δεν πρόλαβα να την πιάσω καλά και χτύπησε ελαφρά με τα ούλα στο πλακάκι. Αίμα, κακό... Το τι στεναχώρια τράβηξα, δεν περιγράφεται. Σχεδόν αρρώστησα για τρεις μέρες. Να όμως που μας βγήκε σε καλό. Γιατί έτσι όπως έπεσε και χτύπησε με το ούλο, σχίστηκε και βγήκε επιτέλους το ένα δόντι!!!
(Ο οδοντίατρος στην Αμερική μας είπε ότι αν αργήσουν τα δόντια να βγουν, θα πρέπει να τα βοηθήσουμε σχίζοντας τα ούλα...) Τις προάλλες , λοιπόν, που το συζητούσαμε με την Αντιγόνη που λεει χαριτολογώντας: "Κώστα μου, αργεί να βγει το άλλο δόντι. Δεν πάτε να παίξετε κάτω σαν την άλλη φορά;"

Σήμερα, 27/1/2021, επιμελήθηκα εκ νέου και μετέτρεψα τις πιο πάνω σε σημειώσεις σε... τραγουδάκι που το κοινοποίησα στο ΦΒ.

Τραγουδάκι για τον φίλο της που "λείπει"

————————————-

Μια φορά κι έναν καιρό

ήταν ένα κοριτσάκι

τόσο δα μικρό

αρρωστούλι, τρυφερό.

Έτρεχε να τ΄ αγκαλιάσει

μόλις έβλεπε μωρά.

Ήθελε να τα φιλήσει

μα τη διώχναν μακριά.

Τα μεγάλα τα παιδιά

την κορόιδευαν πολύ

που τη βλέπανε θλιμμένη,

δακρυσμένη στο κλουβί .

Οι γονείς της την προσέχαν

μην τυχόν και ξεμυτίσει

κι από τ΄ άλλα τα παιδάκια

κάποια ασθένεια κολλήσει

Και κλειστήκανε στο σπίτι.

Πρόσεχε, η μαμά τού λέει.

Μα τού λείπουνε οι φίλοι

και το αρρωστούλι κλαίει

Σαν τα μάτια κοκκινίσουν

απ΄ το κλάμα το πολύ

τότε θέλει τα παιγνίδια

με τον Ότζη τον... ταυρή

Τρέξε αμέσως, τον κουρδίζει,

όρμα γρήγορα, γερά!

και ο Ότζη μας γαβγίζει

κι από δίπλα της πετά!

Μα πώς ξέρει να χορεύει

τόσο ωραία κι απαλά

και φροντίζει να μη σπρώξει

το κορίτσι π΄ αγαπά;

Εκείνη κλείνει τα ματάκια

μένει ακίνητη, γελά.

Αυτός ορμώντας στα χαρτάκια

περνάει δίπλα της ξυστά!!!

Κανείς δεν ξέρει - πώς οι δυο τους

έβρισκαν τρόπο - να χαρούν

σαν ταυρομάχοι - να χορεύουν

Και επί ώρες - να μεθούν!!!