"Τόσο πολύ χαρούμενη"

.
- Πόσο χρονών είσαι;

- Είμαι εννιά χρονών!

Γενέθλια, λοιπόν! Εννοείται χωρίς τούρτες, γλυκά, αναψυκτικά και τα τοιαύτα. Είχαμε όμως ένα δώρο ανυπολόγιστο: παρέα με τα ξαδελφάκια, τα φιλαράκια και το... ευρηματικό Αλεκάκι.

Η μέρα μας ξεκίνησε όμορφα από το πρωί που της είπαμε ότι στις 12.30 θα... κάνουμε μπάνιο τον Ότζη, το μεγάλο μας λαμπραντορόσκυλο, που η κόρη μας τρελαίνεται να περιποιείται. (Δυστυχώς ο κτηνίατρος δεν μας επιτρέπει να τον πλενουμε καθημερινά, αλλα κάθε 3 με 4 βδομάδες, αλλιώς, το καημένο, θα είχε ξεβάψει από το πολύ πλύσιμο).

Κατά τις δύο, μόλις βγάλαμε τον Ότζη από την μπανιέρα, ήλθε η Ντιάνα και το κοριτσάκι της - νέες χαρές. Στις 5.00 κατεύθασαν σοβαρές ενισχύσεις (τα μεγάλα ξαδελφάκια) και στις 6.00 τα μικρά φιλαράκια με το Αλεκάκι: πλαστελίνες, μπάλα, τένις, φωνές κι αστεία, χαμός και ευτυχία μέχρι τις οχτώ το βράδυ που τους αποχαιρετήσαμε.

Φαίνεται πως η κορούλα μας κουράστηκε και είπε να χαλαρώσει λιγάκι: ξάπλωσε στους μαξιλαρόκυβους κι ερχότανε ο Μπουτς (ένα μωράκι δύο μηνών Yorkshire terrier - το αγοράσαμε στις 7 Απριλίου) κι έπαιζε με τα μαλλιά της. Εκείνη για να τον βοηθήσει περισσότερο, τα ξέπλεξε και τα έβαζε στην άκρη του μαξιλαριού. Άλλο που δεν ήθελε ο Μπουτς: έπαιρνε φόρα και προσπαθούσε να τα δαγκώσει, αλλά γλιστρούσαν από το στόμα του, οπότε η Μαρία-Φωτεινή τον... επέπληττε:

-"Άντε Μπουτς, σταμάτα, σου είπα. Αυτό δεν είναι αστείο, είναι αταξία..."

Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξε ορεξάτα και με τον Μπουτς, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα... χαράς. (Κακά τα ψέματα, τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την παρέα με τα παιδάκια).

Μετά το μπάνιο και το "γάλα" της, έκλειναν τα μάτια της από τη νύστα, κι έπεσε απότομα το κεφάλι της κάτω. Ανήσυχα, πολύ:

- "Είσαι καλά, ψυχή μου;"

Ανασήκωσε με κόπο το βλέμμα και μου ψιθύρισε:

- "Μαμπά, είμαι τόσο πολύ χαρούμενη..."

Λουλουδάκι απλωμένο

Έναν καιρό, είχα δεθεί πολύ με το ποδηλατάκι μου, γιατί επί μήνες νόμιζα ότι το λουλούδι που έβρισκα κάθε πρωί στη σέλα (το έβαζα στο πέτο και μ΄αυτό πήγαινα σχολειό) ήτανε τάχα δωρεά τής ωραίας Ελένης, που έμενε απέναντι και την ποθούσα στον ύπνο και στον ξύπνο μου. Δυστυχώς, ήτανε της φτωχοΔήμητρας, όπως, προς μεγάλη μου απογοήτευση, μου αποκάλυψε η μάνα μου, που την έπιασε στα πράσα κι έκανε πως δεν την είδε...

"Δεν θέλω λουλούδια απ΄ την ασχημομούρα τής γειτονιάς", αντέδρασα οργισμένος.  Όμως εκείνη, ως συνήθως μ΄ έβαλε στη θέση μου: "κανένα κορίτσι στο κόσμο δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά... ξέρεις, υπήρξα κι εγώ κάποτε κοριτσάκι και θα πληγωνόμουνα αν..."  Από τότε, κάθε που θυμόμουνα το περιστατικό, ένιωθα ενοχή κι ένα βάρος στην καρδιά. Ώσπου...  

Την περασμένη Κυριακή, κατά τις έξι το απόγευμα, κι ενώ η κορούλα μας δυνανασχετούσε που ήταν ακόμη ένα απόγευμα κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, ξάφνου άκουσα παιδικές φωνές ν΄ ανεβαίνουνε τη σκάλα μας. Ήταν τα φιλαράκια της. Τα είχε καλέσει κρυφά η μανούλα και μας το φύλαγε για έκπληξη. Συγκινήθηκα που ξαφνικά είδα τόση χάρα μαζεμένη στο πρόσωπο της κορούλας μας:
- "Καρδιά μου, μας έκανε έπληξη η μανούλα σου". 

- "Ναι, μπαμπά, πολύ ωραία έκπληξη!", συμφώνησε με βιαστικό ενθουσιασμό, κι έτρεξε αμέσως να αγκαλιάσει το Αλεκάκι που υπεραγαπά.

Και χτες το ίδιο. "Τι ωραία έκπληξη!" φώναξε δυνατά, σαν είδε τα φιλαράκια της. Το οχτάχρονο όμως Αλεκάκι, αυτή τη φορά, μάς κοίταξε καχύποτα και ρώτησε που τη βρήκαμε την έκπληξη. Του εξηγήσαμε ότι η Μαρία-Φωτεινή είναι μέρα νύχτα κλεισμένη σπίτι (για τους γνωστούς λόγους). Έτσι, όταν τύχει (πού τέτοια τύχη, είπα μέσα μου) και μας επισκέπτονται παιδάκια, ζούμε μία ωραία έκπληξη, αληθινή γιορτή! 

- "Να σας πω θείε, εμένα αν μου λέγανε ότι μου έχουνε έπληξη και μου φανερώνανε τη Μαρία-Φωτεινή, ήταν να απογοητευτώ πάρα πολύ..."

- "Άλεξ, ντροπή", είπε από μακριά ο μπαμπάς του, που δεν του ξεφεύγει τίποτε.

-  "Ίντα μπο;" [γιατί, τι έγινε;], απόρησε το Αλεκάκι.

Εμείς γελάσαμε και για πρώτη φορά γέμισε κρυφά κι η ψυχή μου ανακούφιση, που θυμήθηκα το φτωχολούλουδο της Δήμητρας, κι αντίς για σφάχτη, το ένιωσα ν΄ απλώνεται σα χνούδι στην καρδιά...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΒΡΑΔΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Φίλες και φίλοι,

Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας που ήσασταν χτες όλοι, μα όλοι σας εκεί, μαζί μας, δίπλα μας!!!

Ζητάμε συγγνώμη από τους προσκεκλημένους μας που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την άβολη μπροστινή σειρά και να παρακολουθήσουν, τελικά, την ταινία όρθιοι στο πίσω μέρος της πλατείας, και τους ευγνωμονούμε που, παρά ταύτα, μονάχα καλά λόγια είχαν να πουν μετά.

Ζητάμε επίσης την κατανόηση τόσων και τόσων φίλων και γνωστών με τους οποιους, λόγω του συνωστισμού, δεν προλάβαμε να πούμε ούτε μία κουβέντα σαν άνθρωποι κι ούτε υπογράψαμε τα βιβλία που αγοράσανε.

(Υπό κανονικές συνθήκες, το φουαγιέ τού κινηματογράφου μπορεί να φιλοξενήσει πεντακόσιους ανθρώπους σχετικά άνετα. Τελικά, όμως, αυτό χθες αποδείχθηκε μάλλον ανέφικτο, γιατί τα μεγάλα τραπέζια που φέραμε, πιάσανε πολύ χώρο. Βλέπτε, κάπου έπρεπε να τοποθετηθούν τα ποτά και τα κεραστικά.)

Τέλος, ευχαριστούμε, θερμά, τους προσκεκλημένους μας για τις εκατοντάδες βιβλία που αγόρασαν (αρκετές οικογένειες ζητούσαν δυο και τρία βιβλία, ένα για κάθε μέλος της) και ειλικρινά ζητάμε, πάλι συγγνώμη, γιατί τα περισσότερα βιβλία δεν καταφέραμε να τα υπογράψουμε.

Φίλες και φίλοι,

Η επιτυχία τής χθεσινής βραδιάς οφείλεται αποκλειστικά στον ανιδιοτελή εθελοντή Χάρη Τομάζο, ο οποιος εργάστηκε σκληρά επί τρεις μήνες και οργάνωσε τα πάντα.

Εννοείται πως, ειδικά χτες, είχε δίπλα του πολλούς και άξιους εθελοντές:

τον Κύπρο, το Γιώργο και τη Μαρία
τη Μαρίνα,
τη Ρίτα και το Σάκη
την Ευρυδίκη και τον Κώστα
τη Ραφαέλα, τη Χριστίνα και την Τζένη
τον Κλεάνθη, την Εύη, τον Αντρέα και τη Θέτιδα
την Άντρη, τη Μαρία, τη Λουίζα, τη Θάλεια και την Αλεξία
το Θεόφιλο, τη Στέλα, τον Παναγιώτη
και φυσικά το προσωπικό του κινηματογραφου ΖΗΝΑ ΠΑΛΑΣ.

Ευχαριστούμε και τον αδελφικό μας φίλο και πολυεπιστήμονα, Δρα Βαγγέλη Τσαμπαλά, που το έσκασε από τις υποχρεώσεις του και με ένα ταξίδι-αστραπή ήλθε από την Ελλάδα (χάρη και στην ενθάρρυνση της αγαπημένης μας Παναγιώτας). Κι ενώ του είχαμε θέση στους επισήμους, προτίμησε να δουλέψει ως απλός εθελοντής σε όλα τα πόστα! Αλλά έτσι ήταν πάντα ο Βαγγέλης: στοργικά απρόβλεπτος.

Με ευγμωμοσύνη και αγάπη,
Αντιγόνη και Κώστας