Άτυχη ανοιξιάτικη βόλτα (Πάει το πόδι...)

Επί μήνες με εκλιπαρούσε να πάμε βόλτα στο πάρκο (δυο βήματα πιο πέρα από το σπίτι μας) και της απαντούσα "αργότερα". - "Πότε αργότερα, μπαμπά μου, πότε;" αγωνιούσε. - "Την άνοιξη, καρδούλα μου", την παρηγορούσα. "Την άνοιξη που δεν κάνει κρύο". - "Εντάξει, μπαμπά μου, την άνοιξη", συμφωνούσε λυπημένα, επαναλαμβάνοντας την υπόσχεσή μου: "...την άνοιξη που δεν κάνει κρύο..."

Η περασμένη Κυριακή έμοιαζε βγαλμένη από ανοιξιάτικο παράδεισο: μέρα γλυκιά, καταγάλανη, απαλή, χωρίς ζέστη, ούτε και αέρα, ό,τι έπρεπε για βόλτα στον παιδότοπο του διπλανού μας πάρκου, μετά από τόσους μήνες εγκλεισμού, μετά από τόσες μήνες φυλακής και μοναξιάς...

Το είχα αποφασίσει, μέσα μου, να την πάω εν αναγκη και μόνος μου (γιατί η μανούλα είχε ένα κάρο δουλειές, εν όψει του επικείμενου ταξιδιού τους στις ΗΠΑ) και το έπραξα εντελώς αστόχαστα, αφού ένα παιδί με επιληψία και αστάθεια χρειάζεται μαζί του οπωσδήποτε δύο συνοδούς, έναν για να στηρίζει το παιδάκι και να το τρέχει παντού κι άλλον έναν για να κουβαλάει το καροτσάκι με τις Πρώτες Βοήθειες και καλού κακού να είναι, ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμος για τα πάντα...

Η μανούλα έντυνε την κορούλα μας που παραμιλούσε από τη χαρά της, φτιάχνοντας απίθανες ιστορίες με τη Χιονάτη, το... Σκρούτζ, τα Στρουμφάκια και τον... κακό λύκο που αγαπάει όλα τα παιδάκια στο.. πάρκο που παίζουνε και τώρα θα πάμε να τους βρούμε...

Καθώς την ανασήκωσα για να κάτσει στο αυτοκίνητο και να τη βάλω τη ζώνη, ένιωσα την καρδιά της και το σφυγό στο λαιμό της να χτυπάνε τόσο δυνατά, που παραλίνο να πανικοβληθώ.  "Άντε", σκέφτηκα, "να βιαστώ λιγάκι, μη μας πάθει και τίποτε μέσα στο αυτοκίνητο από την ανυπομονησία". Μα το κακό επιδεινώθηκε όταν παρκάραμε και είδε από μακριά τα παιδάκια, άλλα να κυλάνε στις τσουλήθρες, άλλα να εκσφενδονίζονται στις τραμπάλες κι άλλα στο γρασίδι να κλωτσάνε μπάλες και να κυνηγιούνται, ξεφωνίζοντας ευχτυχισμένα.

Στο αριστερό μου χέρι κρατούσα τις αγαπημένες της δύο μπάλες (μια πλαστική και μία δερμάτινη - το ποδόσφαιρό είναι η αδυναμία της) και με τη δεξιά παλάμη την κρατούσα να μη μου φύγει, γιατί με τραβούσε πολύ δυνατά και με ενθουσιασμό, τόσο που με παρέσυρε κι εμένα στο κατηφορικό πλακόστρωτο...

Και να ΄σου μια κουκουνάρα θεόρατη, μπροστά μας, δεν πρόλαβα... την πάτησε, γύρισε το αριστερό πόδι και μαζί  του γύρισε κι όλος ο παιδότοπος προς το μέρος μας, απ΄ τα ουρλιαχτά της κόρης μας που ακόμα τα ακούω σα μαχαιριές στην καρδιά...

Γιατί δεν έκλαιγε μονάχα από το φριχτό πόνο του αστράγαλου που δίπλωσε. Ούρλιαζε με κραυγιές πόνου, γιατί δεν μπορουσε πια να φτάσει ως το πάρκο, όπου την περίμεναν η... Χιονάτη, ο... Σκρούτζ, τα Στρουφμάκια και ο... κακός ο λύκος για να παίξουν μαζί της...

Δεν μας κάνει το γερμανικό αντιεπιληπτικό κέντρο που επισκεφτήκαμε προσφάτως

Εισαγωγή: 

1. Δυστυχώς η οικονομική έπληξε και την Κύπρο, με πρώτο θύμα της τους ευάλωτους ασθενείς οι οποίοι χρήζουν θεραπείας και επαναξέτασης στο εξωτερικό. (Η κόρη μας, Μαρία-Φωτεινή, είναι μία τέτοια περίπτωση, αφού επί τρία χρόνια οι γιατροί στην Ευρώπη δεν μπορουσαν να διαχειριστούν την επιληψία της - η λύση βρέθηκε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, το 2005.)
2. Επειδή από τότε, πέρασαν σχεδόν εφτά χρόνια, σκεφτήκαμε μήπως άλλαξε κάτι στην Ευρώπη. Έτσι αρχίσαμε από πέρυσι την έρευνα. 
3. Στη Γαλλία, στην Ελβετία και την Βρετανία δεν έχει αλλάξει τίποτε Μα το διαβεβαίωσαν οι ντόποιοι γονείς των παιδιών με Σύνδρομο Ντραβέ, μέσω της διεθνούς οργάνωσης που έχουμε. 
4.  Οπότε στραφήκαμε στη Γερμανία, την οποία ερευνούμε σχολαστικά από τις αρχές του χρόνου. Η έρευνα απέδωσε: σχεδόν όλοι οι γερμανοί παιδονευρολόγοι μας παρέπεμψαν σε ένα συγκεκριμένο αντιεπιληπτικό κέντρο (του οποίου τα στοιχεία είναι διαθέσιμα μόνο για τους γονείς με άρρωστα παιδιά - αφού η εντυπωσεις μας δεν ειναι... ενθουσιώδεις και δεν πρέπει να δημοσιευθούν, μπορεί να εκληφθούν ως δυσφήμιση).
5. Από μακριά, όλα έδειχναν καλά. Είχαμε όμως και μερικές επιφυλάξεις, οπότε κανονίστηκε να επισκεφτεί η Αντιγόνη το εν λόγω αντιεπιληπτικό κέντρο, να την ξεναγήσουν και μετά να αποφασίσουμε.
6. Η επιστολή της Αντιγόνης, που ακολοθεί είναι αποκαλυπτική. Όπως διαπιστώσαμε, οι άνθρωποι εκεί, δεν μπορούν και δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την πολύπλοκη φαρμακευτική αγωγή του παιδιού μας η οποία συνδυάζεται με την επίσης σύνθετη Κετογενική Δίαιτα. (Όσοι δυσκολεύονται στα αγγλικά και θέλουν λεπτομέρειες στα ελληνικά, ας μας στείλουν μειλ.)

Με αισιοδοξία - Αντιγόνη και Κώστας

Ευχαριστούμε την εκλεκτή φίλη και μεταφράστρια Μαίρη Κιτροέφ (η οποία, ειδικά τον τελευταίο καιρό επιμελείται και την οριστική αγγλική μετάφραση του "Επιληψία, Αγαπη μου") γιατί επιμελήθηκε/συμμάζεψε και την επιστολή της Αντιγόνης που ακολουθεί.


Nicosia, CYPRUS

March 7, 2012

Dear Dr W,

I would like to thank you for having me at the D. K. Epilepsy Center and express my gratitude to you and all the staff for your courtesy. Your concern and kindness are very much appreciated and I am thankful to you for spending valuable time with me and sharing your expertise regarding my daughter's medical issues.

It’s obvious that you are a highly respected physician with great experience in the field of childhood epilepsy and your Clinic offers great services to children with epilepsy.

However, bringing our daughter there would not help us to achieve our goals regarding her treatment, which are to provide her with exactly what she needs, according to her extremely rare neurological condition, Dravet syndrome. The reasons are:

1.  Not all the medications, supplements and other products she is already receiving (Clonopin, Levocarnitine, Depakote, CalciMix, Miralax) are available in Europe.

As you have seen, her treatment is very complex and she receives multiple antiepileptic medications in combination with the Ketogenic Diet. Thanks to this treatment, for the last two and a half years she has remained seizure free, and that’s huge progress considering the severity of her syndrome, as you yourself remarked.

In order to keep this balance, and as you advised, it is extremely important that there should be no changes in her current medications. We absolutely understand the risk of giving my daughter antiepileptic drugs other than the ones she was prescribed in the USA.

Furthermore, you have noted that certain supplements, vitamins and hygiene products, such as  the Scooby-Do Multivitamins, Miralax, CalciMix, Melatonin and Arm & Hammer Toothpaste, are also not available in Europe. Although you have indicated that there are other similar products that we could use, we will follow your advice and change nothing. According to your recommendation, we must not try anything different, despite the fact that other substitute medications might contain the same antiepileptic agents as the ones we need.

2. Absence of an E.R. department in the Clinic:

This again is life threatening for a child with seizures and especially for Maria-Foteini, since – according to her medical history – in the event of a seizure she must be admitted to the E.R. for treatment.

3. Insufficient experience with the Ketogenic Diet:

Meeting the Clinic's two dieticians was also very important in reaching a decision. Both ladies showed great interest in hearing what I had to say regarding my daughter’s treatment. They found Maria-Foteini’s case quite challenging, since they have never had a child with Dravet syndrome before. We discussed the diet in full detail and I explained that, as the mother, I am very well trained in the routine of fixing meals on the gram scale, preparing the KetoCal Formula and checking the urine ketons every morning. I also told the dieticians that I use the KetoCalculator for designing Maria-Foteini’s meals and I have the flexibility of creating my own meals for my daughter, according to her feeding needs or desires. This sounded strange to the dieticians, because they said that they “use a different KetoCalculator, which is based on German standards and is not the same as the one used in the USA.” Another thing that the dieticians found strange was the fact that most of my daughter’s diet is liquid. She takes two Ketogenic meals (3.5:1 ratio) and three meals of KetoCal Formula (4:1 ratio) every day. I gave them some examples of four of her ketogenic meals and they said the meals they prepare for their patients are completely different. I think that this depends on the products used in each meal and it shouldn’t be a problem. Both dieticians agreed that if they take Maria-Foteini under their care, they would get in touch with Mrs Beth Zupec-Kania in the USA and be briefed as to how to monitor the diet. I very much appreciate the fact that both dieticians were very honest and made clear that their knowledge of the Ketogenic Diet is very limited and that they have no idea how to make any adjustments.

In conclusion, I would like once again to express my thankfulness and say that I really appreciate your honesty and willingness to offer the best you can.

With sincere appreciation and best regards,

Antigoni Kallimachou (mother)

President of the Cyprus Association for People with Epilepsy

Member of the IBE

Primary School H.T (B.A, M.A)

Nicosia, CYPRUS

 Ο/Η Ράντος Θοδωρής είπε...

Φίλοι μου καλησπέρα,

Μια εβδομάδα μετά την επιστροφή μας και τώρα μπόρεσα να καθίσω λίγο στον υπολογιστή μου στο σπίτι.

Πολύ κρίμα που δεν μπορούν να σας βοηθήσουν εκεί. Τις εμπειρίες μου θα σας τις γράψω σε e-mail…
Τι σου είναι η τύχη πάντως … όλες οι συμπτώσεις σε ένα 10λεπτο: Κάτι ξέχασα στο σπίτι, πετάχτηκα για να το πάρω, εκεί που ήταν να πάμε στο κυλικείο η Μαρία με τον Θάνο κατέβηκαν στην είσοδο, επέστρεψα, φώναξα τη Μαρία και μας άκουσε η Αντιγόνη λίγο πριν την φωνάξει η γιατρός μέσα …

Αυτά που θα ήθελα να καταθέσω για εκεί είναι (...) ότι έχουν ένα ολόκληρο κέντρο που ασχολείται με την επιληψία, με ένα νοσοκομείο για την επιληψία, με πολλά σχολεία για τα παιδιά με επιληψία… μέτρησα 3 ή 4 μέσα στο χώρο εκεί … με ξενώνες … με σπίτια ολόκληρα για τις οικογένειες που θα χρειαστούν να μείνουν μήνες για την ολοκλήρωση της θεραπείας. Με σχολεία και παιδικό σταθμό για τα υπόλοιπα παιδιά των οικογενειών και άλλες πολλές παροχές… Είχαν στην Μαρία κρεβάτι για να κοιμάται και να προσέχει, δίπλα στο παιδί ενώ εδώ στην Ελλάδα σε παιδιατρικό νοσοκομείο είχαν πλαστικές καρέκλες και την αγγελία στον τοίχο … ενοικιάζονται ξαπλώστρες…

Αυτά για τις παροχές και τα παράπονα μου. Το πιο σημαντικό είναι να μπορούν να βοηθάνε και να κάνουν καλά τα παιδιά μας.


Ελπίζω στην Χαιδελβέργη να βρείτε κάποια λύση, αλλιώς πίεση με κάθε μέσο για Αμερική ξανά.

18 Μαρ 2012 9:41:00 μ.μ.

Κοίτα να δεις που θα του πούμε και ευχαριστώ...

Με αφορμή του κείμενο του Νίκου Δήμου: http://www.lifo.gr/mag/columns/4703?comments_page=1&comments_order=p#comments

Στις μοιραίες εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 (όπου έχασε ο Βενιζέλος και ήλθαν οι φιλοβασιλικοί που συνέχισαν την Μικρασιατική εκστρατεία/καταστροφή), σ΄ εκείνες, λοιπόν, τις εκλογές, είχαν συμμαχήσει κατά του Βενιζέλου οι φιλοβασιλικοί με τους πρωτοεμφανισθέντες κομμουνιστές: Το σύνθημά τους ήταν, όπως το εντόπισε ο Γιώργος Μαυρογορδάτος, "Ελιά - στεφάνι και σφυρί - δρεπάνι"!!!

Πάντως, αυτά τα γυρίσματα της ιστορίας κρύβουν πολύ ανθρώπινο πόνο.

Έχω ακόμη τη φωτογραφία του αδελφού της γιαγιάς μου, από το μικρασιατικό μέτωπο: φουστανελάς, περήφανος, που όμως επέστρεψε σακατεμένος "στου χιράμ", δηλαδή σε αυτοσχέδιο υφασμάτινο φορείο... Ήταν παλικάρι δύο μέτρα, πριν φύγει για το μέτωπο, κι όταν τον... επέστρεψαν, ήταν ένα μάτσο κόκκαλα, που ακόμη και μια γυναίκα της εποχής μπορούσε να τον πάρει στα χέρια, να τον πλύνει, να τον συγυρίσει - τέσσερις μήνες άντεξε...

Μετά την πτώχευση του ΄32 καταστράφηκε κι ο παππούς μου (τα λεφτά που είχαν στο μπαούλο δεν άξιζαν πια ούτε το χαρτί τους...), ο οποίος μόλις που επιβίωσε στην κατοχή με την οικογένειά του, για να χάσει ό,τι είχε και δεν είχε στον εμφύλιο... Μετά το ΄50, έλεγε η γιαγιά, ήταν πολύ γέρος για να αλλάξει τη ζωή μας (ήταν... 55 χρονών), μάλιστα... πολύ... γέρος και για να βρει δουλειά, αφού του ζητούσαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων - τελικά πέθανε από καρκίνο τρία χρόνια αργότερα...

Ο πατέρας μου, παιδί της κατοχής, ο μόνος που επέζησε από τα τρία παιδιά της γιαγιάς, βγήκε ένας παλιάνθρωπος, ένα κάθαρμα... Φαίνεται πως οι συμφορές της ζωής άλλους τους κάνουν ανθρωπινότερους κι άλλους τους εξαχρειώνουν εντελώς... Τον πήρανε στο στρατό, τον κάνανε το ΄51 αξιωματικό και τσογλάνι της εξουσίας, τον φανατίσανε όσο δεν πήγαινε κι έγινε ανθρωποφάγος - ευτυχώς πρόλαβε και πέθανε ο πατέρας του και δεν... χάρηκε το γιόκα του. Τον... χαρήκαμε όμως εμείς, τα παιδιά του...

Αυτό το κατακάθι της κοινωνίας ήταν ο δικτάτορας/βασανιστής του σπιτιού μας (στον ελάχιστο χρόνο που έμεινε μαζί μας) και το μόνο που κατάφερε ήταν, μόλις ενηλικιωθήκαμε και σπουδάσαμε, να μας κάνει να φύγουμε, όχι μόνο από το σπίτι και τη γειτονιά, αλλά και από την πατρίδα και να ρίξουμε μαύρη πέτρα, να πάρουμε τα όρη και τα βουνά, να πάμε στο διάολο κι ακόμα παραπέρα, να γλιτώσουμε από τις πικρές μνήμες της φριχτής παιδικής ηλικίας μας...

Βέβαια, έξω, όπου είμαστε τώρα, καλοφτιαχτήκαμε. Κι ενώ επί χρόνια ολόκληρα βρίζαμε αυτόν τον αναθεματισμένο πατέρα/αφέντη, που εξαιτίας του αυτοεξοριστήκαμε, ήλθε το... μνημόνιο και η οιονεί πτώχευση για να αλλάξουμε τροπάρι, αφού εξαιτίας του ξεκιτευτήκαμε σε μέρη πιο ευκατάστατα, με λιγότερους ανορθολογισμούς και περισσότερο ισορροπημένους πολιτικούς και πιο συνεπείς πολίτες...

Κοίτα να δεις που στο τέλος, όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην πατρίδα, αυτό το κτήνος που είχαμε για πατέρα, όχι μόνο θα το συγχωρέσουμε, αλλά θα του πούμε και ευχαριστώ...

Από τις "αναμνήσεις ενός σπουδαγμένου"

Άντε, κι ένα συχωροχάρτι από την κατοχή, για τον... καλό μας τον μπαμπά...

Στην κατοχή, ο παππούς άρχισε τα προπολεμικά δρομολόγια, όχι όμως με αυτοκίνητο (όπως προπολεμικά), αφού του το είχανε επιτάξει, αλλά με κάρο που συχνά, στις ανηφόρες, το σπρώχανε μαζί με τον πατέρα μου, βοηθώντας τον Ψαρή* που είχε πια καταντήσει ψωριάρης - τον έβεπες και τον λυπότανε η ψυχή σου, έλεγε η γιαγιά...

Έπαιρνε λεμόνια, ο παππούς, από τη Γουρίτσα, πριν την κάψουνε οι Γερμανοί, και τα πήγαινε στα χωριά, να τα ανταλλάξει, τάχα μου, με καλαμπόκι, να φτιάξει ο κοσμάκης μπομπότα να λαδώσει τ΄ άντερό του, που ψωμολύσαγε από την πείνα.

Κρυφά όμως πουλούσε... καπνό, που δεν τον δήλωνε στους φορατζήδες της πόλης (τότε έξω από κάθε πόλη υπήρχαν οι φορατζήδες που φορολογούσανε τους πραματευτάδες) και τον πιάσανε για... λαθρεμπόριο.

Στα κατοχικά κρατητήρια, μέσα στους ποινικούς της εποχής, αναγκαστικά φυλακίστηκε μαζί του κι ο δεκαπεντάχρονος τότε πατέρας μου, ως... συνεργός, και ο οποίος κυριολεκτικά χέστηκε από το φόβο όταν τους την πέσανε τ΄ αλάνια κι άκουσε τον παππού να ορμάει πάνω τους με λύσα: "πίσω κουφάλες και σας έφαγα!", κραδαίνοντας την κάμμα που ΄χε φυλαγμένη στο γουρνοτσάρουχο με σόλα από γερμανικό φθαρμένο λάστιχο.

Αθωώθηκαν και γυρίσανε σπίτι.

-"Αφού σ΄ αθώουσαν, ρε Μίχου, τότις γιατί σ΄ πήρανι τσ΄λίρις"; τον ρώτησε η γιαγιά.

- Για να μ΄ αθωώνσι, τσ΄ πήρανι, Αγγιλκή μ, για να μ΄ αθωώσνι...

*άλογο με γκρίζο τρίχωμα

http://www.lifo.gr/mag/columns/4226 

Με αφορμή μία διάλεξη του Χαρίδημου Τσούκα

1. Το εν λόγω απαιτητικό και αποκαλυπτικό κείμενο http://htsoukas.blogspot.com/2012/03/blog-post.html του Χαρίδημου Τσούκα, θα μπορούσε να γίνει αφορμή για ατελείωτες συζητήσεις γύρω από το ζήτημα της αυτοπραγμάτωσης σε καιρούς ατομικής ρουτίνας ή κοινωνικής σταθερότητας, δηλαδή σε καιρούς παγιωμένων προσδοκιών εντός συγκεκριμένων σταθερών ποικίλων θεσμων, οικονομικών (λειτουργικών η μη) και πολιτικών (αυταρχικών ή όχι).

2. Η ανάλυση του Χαρίδημου Τσούκα επανεξετάζει, φιλοσοφικά, το ζήτημα της ατομικής υπέρβασης σε καιρούς δίσεκτους. Εστιάζεται στην (μέσω της Τέχνης ή της Ποίησης) αυτοπραγμάτωση της ανθρώπινης οντότητας, η οποία, θέλοντας και μη, ειναι υποχρεωμένη καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής της να αναλαμβάνει κάποιους από τους εκάστοτε διαθέσιμους και προσιτούς κοινωνικούς ρόλους εντός του υφιστάμενου κοινωνικού θιάσου.

3. Η πιο συγκλονιστική αφήγηση/αυθυπέρβαση είναι αυτή του Σολζενίτσιν, όταν σχολιάζει "το γαλάζιο χρώμα που δυσφημίζει τον ουρανό", δηλ. τις γαλάζιες στολές της ΝιΚαΒεΝτε, της σοβιετικής Γκεσπάπο: πώς διάλεγαν τα στελέχη τους, πώς τα φανάνιζαν και πώς τελικά από σύμπτωση γλίτωσε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν μία τέτοια μετάταξη, τότε που ήταν ανθυπολοχαγός του Κόκκινου Στρατού. Άλλωστε, όταν είσαι παιδί είκοσι χρονών, τα πάντα μπορούν να σου συμβούν, να γίνεις άθελά σου το γρανάζι της κρεατομηχανής και να αισθάνεσαι μάλιστα ηθικά ακέραιος, γιατί τάχα επιτελείς το καθήκον σου "υπέρ του λαού", τσακίζοντας νύχια, βγάζοντας μάτια, εκτελώντας παιδιά μπροστά στους γονείς, μόνο και μόνο επειδή κάποιος υπέθεσε ότι ίσως αυτός ο άτυχος γονιός, στο μέλλον θα... ασκήσει κριτική στην εξουσία...

4. Όταν, μεταξύ 18 άλλων, οι Δημήτρης Μαρωνίτης και Μαν. Αναγνωστάκης με το λόγο και την ποίησή τους (Τα 18 κείμενα -1970) επέλεξαν ρόλους αλλότριους από εκείνους που προέβλεπε η χούντα, θα υποστούν τα πάνδεινα. Ειδικά τον Μαρωντίτη θα το διώξουν απο το Πανεπιστήμιο, θα τον τσακίσουν στο ξύλο κι όταν αποφυλακιστεί, θα πρέπει να διακονεύει στους εκδοτικούς οίκους, από εδώ και από κει, σχεδόν επί τέσσερα χρόνια, για να θρέψει τα τέσσερα παιδιά του και τη γυναίκα του. Εδώ, η ανατρεπτική τέχνη, τσακίζει την ρουτίνα του αντιστασιακού, ο οποίος αρνείται το ρόλο του φιλήσυχου και πειθήνιου πολίτη και αποζητεί/διεκδικεί μια κοινωνία φιλελεύθερη, δηλαδή την ένταξή του σε έναν άλλο κοινωνικό θίασο, φιλάνθρωπο...

5. Υπάρχουν όμως κι άλλοι καταναγκασμοί που δηλητηριάζουν τη ρουτίνα της καθημερινότητας, καταταγκασμοί τους οποιους, επίσης, άμεσα και έμμεσα, έθιξε ο Χαρίδημος Τσούκας. Εννοώ τον ξεριζωμό του πρόσφυγα, το θάνατο αγαπημένων προσώπων, το άσχημο διαζύγιο στα μάτια των παιδιών, την αιφνίδια αρρώστια του παιδιού σου... Αυτά, η Αντιγόνη κι εγώ, ως οικογένεια, τα βιώσαμε  και τα βιώνουμε... Ειδικά την αρρώστια του δεκάχρονου παιδιού μας τη ζουμε εδώ και... εννιάμισι χρόνια... Μεγάλη ανατροπή και εξόχως αποκαλυπτική...

6. Αρχικά νιώθεις το ίδιο πένθος που έζησες όταν σε διώξανε από τη Μόρφου (αν και παδί, το έβλεπες στα μάτια των γονιών σου), αισθάνεσαι την ίδια θλιψη/πένθος όταν χωρίσανε οι γονείς σου άσχημα πριν 40 χρόνια(!), ζεις καθημερινά με εκείνη την αβαστακτη και φρικτή εικόνα όπου οι γιατροί τρυπάνε το έξι μηνών παιδί σου, επί δύο ώρες, για να του βρούνε φλέβα, ώσπου... ευτυχώς λιποθύμησε...

Κι ύστερα από όλα αυτά θα πρέπει το άλλο κομμάτι της ζωής σου να μην αλλαξει την κανονικότητά του: θα πρέπει π.χ. να συνεχίσεις να εργάζεσαι, (όχι όπως πριν, αλλά πιο πολύ και εντατικά και σε περισσότερο προσοδορόφες ασχολίες, αφού τώρα τα έξοδά σου δεκαπλασιάστηκαν), θα πρέπει επίσης να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου κανονικά όπως πρώτα, να βάζεις βενζίνη στο αυτοκίνητο και πετρέλαιο θέρμανσης, να αγοράζεις εφημερίδα από το περίπτερο, ψωμί από το φούρνο, να συζητάς ήρεμα με τους συνεργάτες σου, και παράλληλα θα πρέπει να κρατάς και την ψυχραιμία σου μπροστά στον ανίκανο ή και αδιάφορο γραφειοκράτη του Υπουργείου Υγείας που χειρίζεται τη ζωή του παιδιού σου (περί αυτού πρόκειται), επίσης, να χαμογελάς με το άξιο αστείο του συναδέλφου τον οποίο είχες καιρό να δεις, ασχέτωνς εάν από τότε που έμαθε ότι το παιδί σου έχει επιληψία, δεν θέλει να βλέπει ούτε έσενα ούτε το παιδί σου... και τα λοιπά και τα λοιπά...

7. Δεν υπάρχει Τέχνη, λέει ο Γκόμπριτς στην κλασική του πια "Ιστορία της Τέχνης". Και συμπληρώνει: "υπάρχουν όμως καλλιτέχνες". Λέει και άλλα πολλά και σε μαγεύει, όμως τον πιο περιεκτικό ορισμό της Τέχνης τον βρήκα έμμεσα στο Σεφέρη (στο διάλογό του με τον Τσάτσο για το τι είναι ποίηση, αν θυμάμαι καλά) όπου αποφαίνεται "ποίηση είναι η μετάδοση συγκίνησης" (ομοίως και η Τέχνη, ευρύτερα, λέει η αφεντιά μου).

Κι όταν πετάξει κανείς τη μάσκα της σοβαροφάνειας ή της ψευδεπίγραφης αξιοπρέπειας, όταν κάποιος αφεθεί τελικά στα αναβλύζοντα συναισθήματα του και τα μεταγγίσει ειλικρινά στο χαρτί, τέχνην ποιεί, κι ας μη συγκινήσει κανέναν! Φτάνει που ο ίδιος έπαθε/έμαθε κάπως τι θα πει... Ιθάκη, τι θα πει να νιώθεις πόνο, καθώς βλέπεις να υποφέρει δίπλα σου αυτός που αγαπάς πιο πολύ κι απ΄ όλους τους πιο αγαπημένους σου...


Ειλικρινά,

Κωνσταντίνος Καλλίμαχος