Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα...

Φθόνος Νεοελλήνων που υπέπεσαν στην αντίληψή μου και μία εξαίρεση:

1.  Όταν με παρέμβαση του Καραμανλή ο Δημήτρης Χατζής αμνηστεύτηκε (είχε καταδικαστεί εις θάνατον κατά τον εμφύλιο, αμέσως μετά την εκτέλεση του αδελφού του), ήλθε στη Ελλάδα από την Ουγγαρία (φέροντας, κατά κάποιον τρόπο μαζί του, και το έξοχο ΔΙΠΛΟ ΒΙΒΛΙΟ), άρχισε να διδάσκει λογοτεχνία (ύστερα από πρόσκληση τής τότε πρυτανείας) στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Οπότε λύσσαξε ο Παπανούτσος (τον οποίο εξακολουθώ να θαυμάζω -αν και διαφωνώ μαζί του σχεδόν σε... όλα) και είπε "ή αυτός ή εγώ"! Και τον διώξανε τον άνθρωπο.

Ο ηθικός, κατά τα άλλα Παπανούτσος, συμπεριφέρθηκε μικρόψυχα και φθονερότατα, αδιαφορώντας ακόμη και για το εάν ο πρόωρα γερασμένος Χατζής είχε να φάει ή να πληρώσει το νοίκι...

2.  Στον καιρό μου, "βασιλιάς" τής Οικονομικής Ιστορίας ήτανε ο Γιώργος Δερτιλής, το οποίον επίσης θαυμάζω και για τον ποιόν τής σκέψης του και για όσα με έμαθε όταν βρέθηκα ως μεταπτυχιακός υπό την καθοδήγησή του. Από την άλλη, όμως θυμάμαι ότι και αυτός είχε λυσσάξει να μην έρθει στο ΕΚΠΑ ο Βεργόπουλος (που τότε δίδασκε Οικονομική Ιστορία στο Παρίσι) γιατί το έργο τού Βεργόπουλου ήταν πρόχειρο, ατεκμηρίωτο κλπ κλπ. (Εδώ που τα λέμε, πράγματι, πολλοί σοβαροί επιστήμονες αμφισβήτησαν την επιστημοσύνη του Βεργόπουλου, ενώ του Δερτιλή ουδείς.) 

3.  Επί χρόνια, ακόμη και σήμερα, άφθονος ρέει ο φθόνος και για το Σεφέρη, ότι τάχα τον κάλεσε η βασίλισσα του ΗΒ και του είπε, ναι μεν μου αρέσεις, αλλά, ρε παιδί μου, άλλαξε το "Κύπρον ου μ΄ εθέσπισεν". Έστερξε ο Σεφέρης και το έκανε "Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄", εξ ου και το... Νόμπελ. (Αυτόν το μύθο επαναλαμβάνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Χριστιανόπουλος).

4.  Κλείνω με μια προσωπική εκμυστήρευση: ένας από τους λόγους για τον οποίο θαυμάζω το Νίκο Δήμου είναι η γενναιοδωρία του προς άλλους καλλιτέχνες: θυμίζω ότι ο Νίκος Δήμου μίλησε πρώτος για την αξία τού Σαββόπουλου (όταν ούτε και ο Νιόνιος μπορούσε να τη διανοηθεί) και ότι επίσης πρώτος ο Νίκος Δήμου αποκάλυψε την αξία της Κικής Δημουλά, όταν όσοι τη διάβαζαν φοβόντουσαν να παραδεχτούν πως είχαν μπροστά τους μια ποιήτρια πρώτης τάξεως.

Μετά τιμής,

Κάπα

Προφανής και λανθάνων φθόνος (Οι δικοί μου φθόνοι)

Προσωπικά δεν είχα καμία δυσκολία να θυμηθώ (προχθές) το φθόνο τών "άλλων, όχι όμως και το δικό μου, οπότε ας τον εκμυστηρευτώ:

Στις αρχές τού χρόνου ήμασταν σε πολύ δύσκολη θέση: είχαμε στεγνώσει οικονομικά (όντας... κουρεμένοι), το κράτος διέκοψε την ετήσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τού παιδιού κι εμείς χρειαζόμαστε απεγνωσμένα τουλάχιστον 20 με 25 χιλιάδες δολάρια μέχρι το Μάη, για να πάμε στις ΗΠΑ και να προμηθευτούμε τα φάρμακα.

Επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, έπαιξα τζόκερ (είχε φτάσει τα εφτά εκατομμύρια) και φυσικά δεν κέρδισα τίποτε.

Κέρδισε όμως τα εφτά εκατομμύρια κάποιος στο... αρκτικό Νευροκόπι Δράμας (τοπωνύμια κι αυτά) και τον φθόνησα τον τυχερό (καλή του ώρα) όσο δεν παίρνει!

Η πλάκα είναι ότι λίγες βδομάδες μετά, έπαιξα ξανά τζόκερ (τυχαία αγορασμένο σύστημα με 16 αριθμούς για τριάντα ευρώ) και ήμουνα το μοναδικό πεντάρι (ούτε εξάρι υπήρχε).

Χαρά κακό!!! Βλέπετε είμαι άσχετος. Να μην τα πολυλογώ, αντί όμως να κερδίσω 270 χιλιάδες (πολλοί τότε θα με φθόνησαν κι εμένα) τελικά κέρδισα 5000 ευρώ, οπότε καλύψαμε κάποια από τα έξοδα της Αμερικής...

Έχω κι άλλους φθόνους μέσα μου, πολλούς και μικρόψυχους που διόλου δεν με τιμούν κι όσο μπορώ τους καταπολεμώ.

Αλλά είπαμε, πιο άνετα φανερώνει κανείς τις παθολογίες, τις εμμονές του και τις ζήλιες των άλλων, παρά για τις δικές του.

Μήπως όμως και αυτό δεν είναι λανθάνων φθόνος;

Με εκτίμηση,

Κάπα