Καμία πατρίδα για τους ευεργετηθέντες! (αυτοκριτικό)

Το 1984, στα μεταπτυχιακά σεμινάρια του αείμνηστου κοινωνιολόγου Γιώργου Καββαδία (που γινόντουσαν στο παράρτημα του ΕΚΠΑ, στο Λυκαβηττό) μού δόθηκε (από σύμπτωση) η ευκαιρία να γνωρίσω φυσιογνωμίες όπως ο Δεσποτόπουλος, ο Τσάτσος, ο Μιχαηλίδης-Νουάρος, αλλά και κάμποσους άσημους τότε μεταπτυχιακούς - σχεδόν όλοι τους ήτανε αστοί ή και γόνοι αστών, άνθρωποι στους οποίους, για τους δικούς του λόγους, είχε μεγάλη αδυναμία ο Καββαδίας.

Εκεί φιλιώσαμε και με τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου, Α. Χ., νυν καθηγητή φιλοσοφίας (δεν θα πω πού).

Δυο-τρία χρόνια μετά, ο Γ. Καββαδίας πήρε σύνταξη, το σεμινάριο διαλύθηκε, αλλά με τον Α. Χ. κρατήσαμε καλή επαφή και φιλία, η οποία τού φάνηκε πολύτιμη αργότερα, δυο χρόνια μετά, όταν επέστρεψε από το στρατό και έψαχνε να βρει επιτροπή για να υποβάλει το διδακτορικό του, το οποίο όμως ουδείς ήθελε να φορτωθεί (το θέμα του είχε μπαγιατέψει).

Ως κάλφας της "Ομήρου", ταπεινός γείτονας τότε με τον κραταιό αλλά εξαιρετικά σεμνό Θάνο Βερέμη, γνώριζα πολύ καλά τι έπρεπε να γίνει ώστε να βρει στέγη το διδακτορικό του... "άστεγου" Α. Χ., αλλά δυστυχώς ατύχησε, αφού η αρχική επιτροπή περιελάμβανε τρεις πολέμιους του μαρξισμού (γι΄ αυτό και απέρριψαν το διδακτορικό του).

Ένιωσα μεγάλη ευθύνη για την προσωρινή καταστροφή που υπέστην ο Α. Χ. και έψαξα να βρω νέες άκρες: μπήκε ο Σημίτης στη μέση, μίλησε στο Μουζέλη, εκείνος στον Τσουκαλά και στήθηκε νέα επιτροπή, αυτή τη φορά με δικούς μας ανθρώπους (όπως ο Καρ., ο Λυρ, και ο Τ.) η οποία αποδέχτηκε τα περί "ιδεολογίας" των Μαρξ, Λούκατς, Λένιν και Γκράμσι που τότε «τεκμηρίωνε» ο Α. Χ.

Κι όταν ο δικός σου πήρε αυτό που ήθελε, αμέσως εξαφανίστηκε! Δεν με κάλεσε ούτε στο γάμο του που έγινε λίγο αργότερα, γιατί όπως μού τον δικαιολόγησε ο Βασίλης ο Φούσκας, ήθελε ο γάμος του να γίνει σε… κλειστό κύκλο. (Εγώ προφανώς, μετά την εξυπηρέτηση, ανήκα στον... ανοιχτό κύκλο.) 

Αλλά δεν πειράζει. Ας είναι καλά... Στο κάτω κάτω, μήπως κι εγώ δεν έχω ξεχάσει τούς ευεργέτες μου: τον Τζων και τη Σίλια Τάρβεϋ, το Νίκο Σωτηρόπουλο και την Μάρλεν Ρόμπρερσον; 

Αυτό δεν είμαστε οι πιο πολλοί ευεργετηθέντες, πλάσματα με ρηχή μνήμη; 

Μαζί τους λοιπόν κι εγώ: καμιά… πατρίδα για τους ευεργετηθέντες!

Με εκτίμηση,

Κάπα

Τρεις απογοητεύσεις: Προκόπης Παυλόπουλος - Κωνσταντίνος Τσουκαλάς - ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Θεοδωράκη

1. Για τον Προκόπη Παυλόπουλο - νυν Πρόεδρο Δημοκρατίας

Έρχεται ο εκλεκτός φίλος, συμφοιτητής και συγκάτοικος, ο Βαγγέλης και μου λέει ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος τον αδίκησε στο Διοικητικό δίκαιο, γιατί, αν και είχε απαντήσει ορθά και τις δύο ερωτήσεις, εντούτοις εκείνος τού έβαλε τέσσερα! Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο πολύ στεναχωρημένο και είπα να τον συνδράμω, αφού είχα ανάλογη εμπειρία: "θα είδε μόνο την απάντησή σου στη μία σελίδα και δεν γύρισε στην επομένη. Πήγαινε και ζήτα του, με το καλό, να επαναξετάσει το γραπτό μπροστά σου".

Και πήγε. Διαβάζουνε μαζί στην πρώτη σελίδα την πρώτη απάντηση, "4 στα 5, κόπηκες", λέει ο Παυλόπουλος και κλείνει τον γραπτό. - "Μα", του λέει ο Βαγγέλης, "απάντησα και στην άλλη ερώτηση, στην άλλη σελίδα". Διαβάζουνε μαζί και την άλλη, "άριστα" του λέει, και αντί να του βάλει τουλάχιστον 8 - τι έκανε ο Παυλόπουλος; -  ξανακλείνει το γραπτό και του λέει πάλι "τέσσερα", με το έτσι θέλω, κοιτάζοντας αλλού και δείχνοντάς του την πόρτα!

Ο Βαγγέλης Τσαμπαλάς δεν ήταν κανένα φοιτητάκι που διάβαζε την τελευταία στιγμή και ούτε καταδεχότανε ποτέ να ζητιανέψει βαθμούς. Ο Ευάγγελος, όπως μου αρέσει να τον προσφωνώ, ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος με πάθος για γνώση και δικαιοσύνη. Από τότε, σεμνά και αθόρυβα, συστηματικά και με ιδρώτα έχει μαζέψει ένα κάρο πτυχία (πτυχίο νομικών και πολιτικών επιστημών, άλλο πτυχίο οικονομικών και άλλο πτυχίο Ιατρικής (!), ειδικότητα στην Νευρολογία, μεταπτυχιακά και κόντρα μεταπτυχιακά, άλλα στη διοίκηση της Υγείας, άλλα στα οικονομικά της Υγείας και άλλα στο Αλτχάιμερ και τώρα ξεκίνησε και τη Φιλοσοφική! Αυτός ήτανε και είναι ο Βαγγέλης!

Αυτόν τον φοιτητή αδίκησε ο Παυλόπουλος μόνο και μόνο επειδή δεν είχε το ηθικό σθένος να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος και να ζητήσει συγγνώμη! Προφανώς, το υπερτροφικό του "εγώ" ποτέ δεν θα του επέτρεπε έναν τέτοιο... ξεπεσμό! (Ακούς, να ζητήσει συγγνώμη από ένα... φοιτητάκο!)

Αυτόν τον... δίκαιο άνθρωπο τον έκανε Πρόεδρο Δημοκρατίας ο... Τσίπουρας (γνωστός και ως... Τσιμπούρας ή και... Τσιπούρας).

Μετά τιμής,
Κάπα


2. Για τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά - επικεφαλής Βουλευτή Επικρατείας τού ΣύΡιζα

Στην άλλη άκρη βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, τον οποίο καλώς ο... Τσίπουρας (είπαμε, γνωστός και ως... Τσιμπούρας ή και... Τσιπούρας) έθεσε επικεφαλής στο Επικρατείας. Δεν υπάρχει ισάξιος κοινωνιολόγος τού Τσουκαλά στην Ελλάδα, ίσως ούτε και στην Ευρώπη. Όσοι γνωρίζετε και παρακολουθείτε το έργο του και το έργο των συναδέλφων του, δεν θα διαφωνήσετε μαζί μου (ασχέτως εάν εγώ προσωπικά, εδώ και χρόνια κρατάω πλέον αποστάσεις από την οπτική τού Τσουκαλά - μπορεί, ένεκα της ασχετοσύνης μου).

Ως φοιτητές, ήμασταν μια παρέα, άπαντες αριστούχοι: ο Κώστας Δημουλάς (τώρα διδάσκει στο Πάντειο), ο Βασίλης Φούσκας (διαπρέπει στις Διεθνείς Σχέσεις - ήλθε για λίγο στον Παν. Πειραιώς και επέστρεψε πάλι ο άνθρωπος στη Βρετανία και γλίτωσε), η Δήμητρα Τζανάκη (προσπάθησε να δώσει κάτι στις εν Ελλάδι ατροφικές Γυναικείες Σπουδές - αλλά στου κουφού την πόρτα...), η Μαριλένα Σημίτη (διδάσκει στο Παν. Πειραιώς), ο Βαγγέλης Τσαμπαλάς (τα είπαμε νωρίτερα) και η ταπεινότητά μου. Ήταν και η Ελένη η Στεφανάκη, η οποία είχε από νωρίς στραφεί στα ναυτιλικά/τουριστικά - κορίτσι με ακεραιότητα και αυτοσαρκαστικό χιούμορ.

Κάποια στιγμή, εντόπισα μία αντίφαση σε ένα από τα βιβλία τού Τσουκαλά. Το επισημαίνω στο Βαγγέλη, και μου λέει "εσύ κάνεις λάθος". Το δείχνω στο Βασίλη, ομοίως. Ο Κώστας και οι άλλοι κοίταξαν με μισό μάτι. -"Ρε παιδιά", επέμενα εγώ, "στο υποκεφάλαιο ισχυρίζεται κάτι το οποίο όμως αναιρείται από την καταληκτική παράγραφο"! Αγρόν ηγόρασαν. Επειδή όμως είμαι παθολογικά ξεροκέφαλο άτομο (σε σημείο που προτιμάω να εκτεθώ παρά να υποχωρήσω), μια και δυο, χτυπάω την πόρτα του Τσουκαλά, του λέω στα ίσια το και το, παίρνει το βιβλίο του, διαβάζει μια φορά την παράγραφο, την ξαναδιαβάζει άλλη μία και μου λέει "έχετε δίκαιο, κύριε Καλλίμαχε, έκανα λάθος. Στην επόμενη έκδοση σάς υπόσχομαι να το διορθώσω. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!"

Βέβαια, είχε και ο Τσουκαλάς σοβαρά ελαττώματά - και ποιος δεν έχει; Συχνά έβαζε την αξιοκρατία δεύτερη και τη φιλία πρώτη (μήπως κι εγώ αυτό δεν κάνω;). Αν δηλαδή έπρεπε να ψηφίσει υπέρ τού ενός ή του άλλου για πλήρωση θέσης στο ΔΕΠ, επέλεγε τους φίλους του και όχι τους "άλλους" που μπορεί να ήταν και καλύτεροι. Και εδώ όμως ήταν ανώτερος: ομολογούσε το ελάττωμά του ακόμη και στους θιγμένος και ουδέποτε έπαιζε παιγνίδια πίσω από την πλάτη τους. Αυτός ήταν το Τσουκαλάς! Ιδιότυπος Έλληνας ευπατρίδης!

Α, να μην ξεχάσω την απογοήτευση. Πρόκειται για το πρόσφατο άρθρο του: Από τη δίνη του κυκλώνα στο μάτι της ελπίδας - γνώμες - Το Βήμα Online

Μετά τιμής,
Κάπα


3. Για το ΠΟΤΑΜΙ τού Σταύρου Θεοδωράκη

Το ΠΟΤΑΜΙ τού Σταύρου Θεοδωράκη (του οποίου ήμουν εγγεγραμμένο μέλος/εθελοντής) τελευταία με ξένισε πολλάκις, ωστόσο του έδινα συγχωροχάρτια λόγω της απειρίας του. Προ ημερών όμως μού έδωσε τη χαριστική βολή δις, καθώς αποκαλύπτεται ότι εν μέρει είναι στελεχωμένο από ορισμένα άτομα εντελώς ανώριμα, όπως π.χ. ο Λυκούργος Λιαρόπουλος (πρώην τομεάρχης Υγείας του Ποταμιού) που έγραψε στο Facebook: "Γερουν γερά! Σπάστου τον τσαμπουκά". Ενθάρρυνε δηλαδή τον ασυμπαθέστατο Γερούν Ντάισελμπλουμ, να σπάσει τον τσαμπουκά τού Βαρουφάκη! Γαμώ το, δηλαδή! Λίγο μετά, έλαβα sms από το Βαγγέλη που με μάλωνε: "αυτό είναι το ΠΟΤΑΜΙ που μου σύστηνες;"

Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα. Σειρά έχει το δεύτερο:

Επί χρόνια σχολιάζω και στηρίζω στοχασμούς τού πολυαγαπημένου φίλου συγγραφέα Νίκου Δήμου και ουδείς και ουδέποτε με λογόκρινε! Το έπραξε όμως για πρώτη φορά το PROTAGON τού Σταύρου Θεοδωράκη και μάλιστα, εικάζω ότι υπέστην τη λογοκρισία από συνεργάτη του, είτε γιατί ο λεγάμενος βαρέθηκε απλώς να διαβάσει (και διέγραψε) αυτά που έγραφα είτε επειδή δεν του άρεσε η αυστηρή κριτική μου στο ΣύΡιΖα είτε διότι ξέφευγα από τις θέσεις του Ποταμιού! Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: λογοκρισία!

Του ζήτησα εξηγήσεις. Τίποτε. Του ξαναέδωσα και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία, τσιμουδιά. (Ε, βέβαια, αφού είναι χεσμένος, τι να πει...)

Και αναρωτιέμαι, με αυτό το ήθος περιμέναμε το ΠΟΤΑΜΙ να κάνει τη διαφορά; Αν και στο ΠΟΤΑΜΙ αναπαράγονται οι αθλιότητες που βλέπεις στα "παλαιά κόμματα", γιατί οι ορθολογίζοντες φιλελεύθεροι πολίτες να επιλέξουν το ΠΟΤΑΜΙ και να μη ρίξουν λευκό;

Να μην τα πολυλογώ: έχω την αίσθηση ότι στο ΠΟΤΑΜΙ, "πριν αλέκτωρα φωνήσαι", το παίζουν εξουσία και καλά!

Οπότε, άντε στο καλό σας παιδιά!

Μετά τιμής,
Κάπα

Πηγαίνετε, κυρία μου! (Καημένη πατρίδα!)

Πάνε 32 χρόνια από τότε...

Είχα περάσει στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν υπήρχε χρήμα για τίποτε, πόσω μάλλον για τα χρειώδη ενός φοιτητή που έπρεπε να προκαταβάλει και δύο ενοίκια. 

Η μάνα μου (που μόλις είχε χωρίσει με τον πατέρα μου) κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά και δεν βρήκε άλλη λύση, οπότε σκέφτηκε φωναχτά:- "Πάμε στην τράπεζα".

Ο υπάλληλος, ήταν μακρινός συγγενής και μας καλοδέχτηκε, αλλά αμέσως στραβομουτσούνιασε όταν του είπαμε γιατί ζητάμε δανεικά, και μας έστειλε στον προϊστάμενό του, και εκείνος με τη σειρά του στο διευθυντή ο οποίος, αφού μας ζήτησε εγγυήσεις (που δεν είχαμε), ανασηκώθηκε απότομα, ευγενικά έδωσε το χέρι στη μάνα μου και αποκρίθηκε ψυχρά διαολοστέλνοντάς μας: -"Δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Πηγαίνετε, κύρια μου!"

Χαμογέλασε κι η μάνα μου, τον ευχαρίστησε για "το χρόνο" του και βγήκαμε έξω. 

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Ζαλίστηκα, γι΄ αυτό και προς στιγμήν υπέθεσα ότι βρέθηκαν τα χρήματα. Βλέπετε, με είχε ξεγελάσει ο... "χρόνος" για τον οποίο η μάνα μου ευχαρίστησε χαμογελαστά το διευθυντή.

Ήλπιζα ότι η λέξη "χρόνος" θα είχε κάποια εξαγοράσιμη αξία... 

Μόλις όμως, στρίψαμε στη γωνία και είδα στο βιαστικό μάγουλό της, πάνω από τα λακκάκια, να τρέχει μία... γραμμή, κατάλαβα ότι η ευχαριστία της ήταν μια καλυμμένη απελπισία, ένας τρόπος να μη χάσει την αξιοπρέπειά της, να μη φανερώσει την απόγνωσή της.

Είχα ξεχάσει πώς αντιδρούσε το πρόσωπο της μάνας μου στις συμφορές. 

Μου το θύμισε ο Βαρουφάκης, όταν στάθηκε δίπλα στον ανέκφραστο Σόιμπλε, κατά την κοινή τους συνέντευξη.

Φυσικά, ο Βαρουφάκης δεν βούρκωσε.

Το άφησε για τον Τσίπρα, πριν λίγο, όταν έκλεινε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης...

Μετά τιμής

Κάπα