Το 1984, στα μεταπτυχιακά σεμινάρια του αείμνηστου κοινωνιολόγου Γιώργου Καββαδία
(που γινόντουσαν στο παράρτημα του ΕΚΠΑ, στο Λυκαβηττό) μού δόθηκε (από σύμπτωση)
η ευκαιρία να γνωρίσω φυσιογνωμίες όπως ο Δεσποτόπουλος, ο Τσάτσος, ο Μιχαηλίδης-Νουάρος, αλλά και κάμποσους άσημους τότε μεταπτυχιακούς - σχεδόν όλοι τους ήτανε αστοί ή και γόνοι αστών, άνθρωποι στους
οποίους, για τους δικούς του λόγους, είχε μεγάλη αδυναμία ο Καββαδίας.
Εκεί
φιλιώσαμε και με τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου, Α. Χ., νυν καθηγητή φιλοσοφίας (δεν θα πω πού).
Δυο-τρία χρόνια μετά, ο Γ. Καββαδίας πήρε σύνταξη, το
σεμινάριο διαλύθηκε, αλλά με τον Α. Χ. κρατήσαμε καλή επαφή και φιλία, η οποία
τού φάνηκε πολύτιμη αργότερα, δυο χρόνια μετά, όταν επέστρεψε από το στρατό και
έψαχνε να βρει επιτροπή για να υποβάλει το διδακτορικό του, το οποίο όμως ουδείς
ήθελε να φορτωθεί (το θέμα του είχε μπαγιατέψει).
Ως κάλφας της "Ομήρου", ταπεινός γείτονας τότε με τον κραταιό αλλά εξαιρετικά σεμνό Θάνο
Βερέμη, γνώριζα πολύ καλά τι έπρεπε να γίνει ώστε να βρει στέγη το διδακτορικό
του... "άστεγου" Α. Χ., αλλά δυστυχώς ατύχησε, αφού η αρχική επιτροπή περιελάμβανε τρεις πολέμιους του
μαρξισμού (γι΄ αυτό και απέρριψαν το διδακτορικό του).
Ένιωσα μεγάλη ευθύνη για την προσωρινή καταστροφή που υπέστην ο Α. Χ. και έψαξα
να βρω νέες άκρες: μπήκε ο Σημίτης στη μέση, μίλησε στο Μουζέλη, εκείνος στον
Τσουκαλά και στήθηκε νέα επιτροπή, αυτή τη φορά με δικούς μας ανθρώπους (όπως ο Καρ., ο Λυρ, και ο Τ.) η οποία αποδέχτηκε τα περί "ιδεολογίας" των Μαρξ, Λούκατς, Λένιν
και Γκράμσι που τότε «τεκμηρίωνε» ο Α. Χ.
Κι όταν ο δικός σου πήρε αυτό που ήθελε, αμέσως εξαφανίστηκε! Δεν με κάλεσε ούτε στο γάμο του που έγινε λίγο αργότερα, γιατί όπως μού τον
δικαιολόγησε ο Βασίλης ο Φούσκας, ήθελε ο γάμος του να γίνει σε… κλειστό
κύκλο. (Εγώ προφανώς, μετά την εξυπηρέτηση, ανήκα στον... ανοιχτό κύκλο.)
Αλλά δεν πειράζει. Ας είναι καλά... Στο κάτω κάτω,
μήπως κι εγώ δεν έχω ξεχάσει τούς ευεργέτες μου: τον Τζων και τη Σίλια Τάρβεϋ,
το Νίκο Σωτηρόπουλο και την Μάρλεν Ρόμπρερσον;
Αυτό δεν είμαστε οι πιο πολλοί ευεργετηθέντες, πλάσματα με ρηχή μνήμη;
Μαζί τους λοιπόν κι εγώ: καμιά… πατρίδα για τους ευεργετηθέντες!
Με
εκτίμηση,
Κάπα
