Η, προ καιρού, συμπαράσταση στο Νίκο Ρωμανό

Πήραμε την κατηφοριά. Εκείνος όντας τελειόφοιτος Λυκείου και ηγέτης, χαιρετούσε δεξιά κι αριστερά ένα σωρό άγνωστά μου παιδιά. Εγώ όντας μικρότερος κατά 1 χρόνο, αλλά και μικροσκοπικός, τον ακολουθούσα περήφανος, που είχα για αδελφό ένα τέτοιο παιδί, αγαπητό σε όλους του συμμαθητές, δεξιούς κι αριστερούς.

Να όμως που κάποιοι ρουφιάνοι συμμαθητές είχανε κάνει τη δουλειά τους: λίγο πιο κάτω, μας περικύκλωσαν ένα σωρό μουσάτοι, αγριεμένοι: εσύ ήσουνα, ρε, που στη σχολική γιορτή κρατούσες το σύνθημα "ο αγώνας δικαιώθηκε"; - "Ναι εγώ", τους αποκρίθηκε άφοβα.

Αμέσως ορμήσανε μανιασμένα, τον ακινητοποίησαν κι ένας θεόρατος τριαντάρης του έχωσε τρεις κεφαλιές στα μούτρα, γιατί και στην πρώτη και στη δεύτερη εκείνος γελούσε, κι ας έτρεχαν τα αίματα από τα χείλη και τα δόντια του. Στην τρίτη όμως, λύγισε, γιατί σχίστηκε η μύτη του στα δύο...

Τον άφησαν. Σωριάστηκε κάτω. Εγώ έκλαιγα γιατί του μιλούσα και δεν αποκρινόταν. Τα μάτια του είχανε γυρίσει προς τα πάνω. Φώναζα "βοήθεια", αίματα παντού και κανείς δεν ερχόταν...

Από εκείνη τη μέρα, έγινε θηρίο ανήμερο (κι εγώ δίπλα του, κι ας διαφωνούσα - Ένιωθα ένοχος που έμεινα άπραγος, όταν οι άλλοι τον σακάτευαν...)

Από εκείνη τη μέρα ζούσε μόνο για την εκδίκηση... Και ιδεολογικά τράβηξε στην άκρη. Κι εγώ δίπλα του, κι ας διαφωνούσα.

Μετά που πήγα στο πανεπιστήμιο, θεράπευσα την οργή μου με γνώση, ορθολογισμό, ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ανεκτικότητα και ένιωσα αηδία για την όποια βία κι έτσι νιώθω ακόμη.

Εκείνος όχι. Γιατί η κεφαλιά που του άφησε μόνιμη βλάβη στη μύτη και στο πρόσωπο, τον ώθησε στη βία, στη μισαλλοδοξία και στην εκδικητικότητα…

Αν και οι τότε βασανιστές του αδελφού μου ήταν ομοϊδεάτες του Ρωμανού, εγώ συμπαραστέκομαι στο Ρωμανό, αφού μοιάζουμε λίγο, επειδή κι εγώ κράτησα στα χέρια μου αιμόφυρτο και μισοπεθαμένο τον αδελφό μου κι εκείνος αιμόφυρτο και νεκρό το φίλο του.

Δώστε λίγο χρόνο και αγάπη στο Νίκο Ρωμανό. Η παιδεία ξέρει να κάνει τα δικά της θαύματα!

Κάπα

Ελπίζω ο Ρωμανός να μη μπαίνει στο facebook | Άρθρα | Protagon -σχόλιο 31