Ηρωϊσμός

Πριν χρόνια, κι ενώ ήμουν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, έτσι για πλάκα, κουβαλούσα στους ώμους τη Μαρία-Φωτεινή, από την παιδική χαρά ως το σπίτι, κάπου διακόσια μέτρα. Μωράκι ήτανε - σιγά το βάρος. 

Τα πρώτα μέτρα κυλούσαν διασκεδαστικά. Τα επόμενα κάπως σοβαρά και προσεχτικά. Στα τελευταία όμως, σερνόμουνα... 

Βλέπω τον νέο άντρα στη φωτογραφία. Μάλλον κουβαλάει τον πατέρα του (που δεν δείχνει και τόσο μικρόσωμος).

Κοιτάζω πίσω, τον ατελείωτο δρόμο και αναλογίζομαι τα χιλιόμετρα που έχει διανύσει.

Φαντάζομαι ότι τον περιμένουν ακόμη πολύ περισσότερα μέχρι τα σύνορα κι αναρωτιέμαι, πόση αγάπη πρέπει να έχει κανείς μέσα του ώστε να βαδίζει έτσι άφοβα, κάτω από τον ήλιο και με τόσο βάρος...

Ή μήπως δεν πρόκειται για βάρος αλλά για καθήκον και ηρωισμό;