Ματωμένη άνοιξη

Ο ΘΥΜΙΟΣ

Από καιρό είχε αφήσει το σχολείο

τον διώξανε τα ήθη τα σεμνά

κανείς δεν ήξερε που έμενε στ΄ αλήθεια

κι όσοι γνωρίζαμε, το λέγαμε κλεφτά.

Είχε συνήθειο του να δίνει μαργαρίτες

σε όλα μας τα παιδιά τής γειτονιάς

κι ανάμεσά μας έτρεχε με χάρη

στα χέρια του έχοντας ανθούς πορτοκαλιάς

Μες στα χωράφια ολημερίς και στις αλάνες

μπάλες κλωτσούσαμε, φωνάζοντας τρελά

μαζί κι ο Θύμιος μας που τόσο λαχταρούσε

να τραγουδά, να χαίρεται, να παίζει, να γελά.

Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε πού χάθηκε ο δόλιος

οι άνοιξες κυλήσανε νωρθά και σιωπηρά

ώσπου μια μέρα φάνηκε, ερείπιο και μόνος.

Φαρμάκια τον ποτίζανε και καταθλιπτικά.

Ήταν, θυμάμαι, μια άνοιξη περήφανη, γενναία

τα χρώματα κι οι μυρωδιές πονούσαν τη ματιά

τόση ζωή, τόση ομορφιά, τόση γιορτή ωραία

κυνηγώντας πλησιάσαμε, στον Αϊ-Γιάννη Ριγανά

κι ομοβροντίες ρίχναμε, στις ράχες, στο νερό

«δώστε  να ρίξω, ρε παιδιά, κι εγώ στον ουρανό",

μάτια, μυαλά κι αίμα πηχτό, στα ρούχα μας, στα χείλη

στα χείλη που τον φώναζαν «πούστη», κρυφά παντού
το Θύμιο που μας έραινε μ΄ ανθούς πορτοκαλιού.

Στη μνήμη τού Θύμιου που αυτοκτόνησε μπροστά μας

Αϊ-Γιάννης Ριγανάς, Ερμίτσα, 1988(;)

Με ενοχές,
Κάπα

Ουράνιος χαρταετός

Ξύπνησα από το πολύ φως. Ξημέρωσε, σκέφτηκα. Αλλά ο διακόπτης ήταν κλειστός. Ήταν ξεκίνημα θεομηνίας που δεν έχω ξαναζήσει στη Λευκωσία. Το σπίτι έτριζε από κεραυνούς και αστραπές, ο αέρας ξεχαρβάλωνε τις τέντες και τα μεταλλικά μπρακέτα χτυπούσαν μελωδικά τους τοίχους, η βροχή ή μήπως το χαλάζι, έπεφτε στα κεραμίδια σαν πυροβολισμοί.

Κοιτάζω το ρολόι, τέσσερις το πρωί. Ήλθε κι ο Μπουτς (το μικρό σκυλάκι μας) στα πόδια μου. Φοβήθηκα ότι θα μας κατουρήσει από την τρομάρα του κι έκανα το λάθος να βγούμε έξω. Χαλασμός, κακό! Επιστρέψαμε και στάζαμε. Άλλαξα, ανέβασα τα υπολείμματα από τις ηλεκτρικές τέντες, στέγνωσα τον Μπουτς με το πιστολάκι, άνοιξα το μεγάλο εξώφυλλο κι άραξα για να χαρώ την αντάρα. Κάτω στο δρόμο βλέπω... κίνηση! Μα τέτοια ώρα; Τελικά ήτανε τα... καπάκια από τους σπουπιδοτενεκέδες που κάνανε αγώνες δρόμου πότε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη.

Θύμαμαι, τέτοιον καιρό, στο χωριό τής γιαγιάς, όπου είχαμε πάει για να πετάξουμε έναν αγορασμένο μικρό μπλε χαρταετό - ζυγισμένο, ανθεκτικό, τέλειο. Του βάλαμε για ουρά, ατελείωτες χοντρές λωρίδες από πλαστικά τσουβάλια λιπασμάτων και στο τέλος ανέβηκε κάθετα στα ουράνια, προς τη ράχη, με μια ουρά όσο δυο σπίτια ύψος, κι όσο απομακρυνότανε, γινότανε άφαντος, ουράνιος...

Ο σπάγκος έκοβε τα χέρια μας και αφήναμε και αφήναμε. Βάλαμε και δεύτερο και τρίτο δεμάτι και όσα είχανε απομείνει από το καλοκαιρινό βελόνιασμα του καπνού, και την άκρη τη δέσαμε σε ένα γερό κλαδί από ελιά για να μη μας φύγει. "Πάρε και εσύ να τον κρατήσεις", μου λένε, "αλλά με τις φούχτες στη μέση". Όμως εγώ έπιασα τις άκρες, το κλαδί έσπασε κι ο μπλε χαρταετός ακόμη πάει...

Πολλά φιλιά σε όλους,

Κάπα

Αφιερωμένο στους μετανάστες και στους πρόσφυγες κι ας μην ξέρουν ελληνικά

Θα κλείσω τα μάτια. Γ. Μπιθικότσης - Bithikotsis-Ακης Πανου

Yannis

• Πριν από 7 χρόνια
• 219.377 προβολές

Συγκλονιστική εκτέλεση απο τον Γ. Μπιθικότση. Το κατέβασε η Χουντα 15 ημέρες αφότου κυκλοφόρησε το 1967.