Μία εξομολόγηση, με αγάπη
Έχω όμως μία ένσταση και
νομίζω ότι δεν θα ήταν έντιμο να μην την αποκαλύψω, να μην την εκφράσω.
Εξηγούμαι:
Πρόκειται για την συνηθισμένη επίκλησή
προς τον Θεό να μου δώσει δύναμη και για την οποία ασφαλώς σάς ευγνωμονώ! Παρά
ταύτα, οφείλω να διευκρινίσω ότι την αποδέχομαι μεταφορικώς, ως σχήμα λόγου,
και ουχί κυριολεκτικώς.
Είναι, κατά τη γνώμη μου, υπερβολή, σε
ό,τι με αφορά, το να παραπέμπεται κανείς στο Θεό, όταν πρόκειται για το καθήκον
του! Λες και πρόκειται για κάτι το απόκοσμο, το ξεχωριστό, το μοναδικό, το
ανυπέρβλητο και ηρωικό.
Εδώ, ένα γατάκι βρίσκουμε στην άκρη
τού δρόμου και τρέχουμε στον κτηνίατρο να το περιθάλψουμε. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται
για το παιδί μας, για το άρρωστο παιδί μας!
Εμείς, ως γονείς, απλώς κάνουμε αυτό
που πρέπει! Ως εκ τούτου, προσωπικά, τα περί Θεού δεν με αφορούν ούτε ως
κίνητρο ούτε ως αφετηρία για να πράξω όσα οφείλω υπέρ τού παιδιού μου το οποίο
τόσο πολύ με χρειάζεται.
Δεν πράττω ό,τι πράττω, επειδή με ωθεί
κάποιος Θεός, αλλά επειδή έχω δίπλα μου την Αντιγόνη που είναι Άνθρωπος. Ούτε
επειδή αποζητώ μετά θάνατον μία θέση στον... παράδεισο.
Κάνω ό,τι κάνω προκειμένου να μη
βιώνει το παιδί μου, εδώ στη γη, την κόλαση, δηλαδή πόνο και ρατσισμό (που
δυστυχώς βιώνει καθημερινά ακόμη και από κοντινά της πρόσωπα).
Τα μεταφυσικά δεν με ενδιαφέρουν. Δεν
βρίσκω τίποτε το μεταφυσικό στο καθήκον που έχω απέναντι σε μία αδύναμη ύπαρξη,
σε έναν άνθρωπο απολύτως εξαρτώμενο από εμένα, ο οποίος με χρειάζεται, όπως
χρειάζεστε εσείς το οξυγόνο για να ζήσετε.
Γιατί η Μαρία-Φωτεινή δεν έχει ανάγκη από λόγια και προσευχές, ούτε τάματα και Αγίους. Η Μαρία-Φωτεινή, όπως και κάθε
Μαρία-Φωτεινή, χρειάζεται τούς Ανθρώπους δίπλα της: πρωτίστως τους γονείς της
(τους ελάχιστους συγγενείς και τους ολίγιστους φίλους, αν υπάρχουν) ώστε να μην υποφέρει, να μην πονάει,
να μη ζει στον ίσκιο και στη σιωπή, στη θλίψη και στη δυστυχία ή για να μη
σαπίσει σε κάποιο κρατικό ίδρυμα.
Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα Θεού και
δύναμης. Είναι ζήτημα Ανθρώπου. Είναι ζήτημα τιμής, χρέους και αξιοπρέπειας
απέναντι, πρωτίστως, στον εαυτό μας, στη συνείδησή μας, απέναντι στο παιδί μας
και ακολούθως απέναντι σε κάθε συνάνθρωπό μας.
Οι άνθρωποι που μας χρειάζονται δεν θα
βοηθηθούν από κανέναν Θεό, αν δεν βρεθεί χέρι ανθρώπινο να κάνει αυτό
που οφείλει.
Σας ευχαριστώ πολύ! Και συγγνώμη για τη νουθεσία.
Με εντιμότητα, ειλικρίνεια και
εκτίμηση,
Κώστας Καλλίμαχος
ΥΓ. Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στον
αγαπημένο Φίλο και Άνθρωπο Νίκο Δήμου που αγκάλιασε την Αντιγόνη με πρωτόγνωρη
στοργή, όσο (προ ημερών) ήταν στην Αθήνα, προκειμένου να απαλλαγεί από τη ζημιά
που της προκάλεσε στο χέρι η βιαστική και αποτυχημένη επέμβαση γνωστού κυπρίου
μικροχειρούργου, τον οποίον ευχαρίστως θα έβριζα, αν δεν σεβόμουνα τον εαυτό
μου.
Σχόλιο στη σελίδα μου στο FB - Δες εδώ: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=556512357866346&id=145603398957246
