Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Εκεί πίσω, στη γωνία...

1. Επί δώδεκα χρόνια μισούσα το σχολείο κι αν δεν μίσησα και το βιβλίο είναι επειδή είχα δίπλα μου τη μάνα μου να με διδάσκει, με το δικό της τρόπο ξεχωριστό τρόπο, γράμματα και ανθρωπιά. Κι όλα αυτά σε μια εποχή απίστευτα αυταρχική: "το κρέας δικό σου και τα κόκαλα δικά μου", παραγγέλνανε οι γονείς στο δάσκαλο.


Το σχολείο, από την πρώτη κι όλας μέρα, με υποδέχτηκε με άφθονο ξύλο. Χασμουρήθηκα εμφατικά, η δασκάλα ενοχλήθηκε, με ανέβασε στο βάθρο για να με βλέπουν όλοι και μου επιτέθηκε μανιασμένα με μια χοντρή, τετραγωνισμένη, ξύλινη ρίγα. Για να σωθώ αναγκάστηκα να της δαγκώσω το μπούτι, επίσης μανιασμένα, τόσο που το ουρλιαχτό της ακούστηκε στο μισό σχολείο.


Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έφαγα ξύλο από δάσκαλο. Έκτοτε, όταν μου παράγγελναν υποταγή και σφαλιάρα (γιατί εν τω μεταξύ είχα γίνει μεγάλο ζιζάνιο), όπου φύγει-φύγει. Κάποτε, ένας σκληρός δάσκαλος άρχισε (μάταια) να με κυνηγάει γύρω-γύρω από τα θρανία. Ζήτησε βοήθεια από τη δασκάλα της διπλανής αίθουσας. Είδα τα σκούρα, ανέβηκα στο παράθυρο και πήδηξα στο κενό. Ήξερα να πέφτω από ψηλά: άνοιγα τα λυγισμένα γόνατα για να μην σπάσω το σαγόνι κι έβαζα ανάμεσά τους δάχτυλα και παλάμες ετοιμοπόλεμες. Δυστυχώς, αυτή τη φορά (ήταν ημιώροφος) η αδράνεια με κουτούλησε άγρια στο τσιμέντο, όπου και με βρήκαν αργότερα καταματωμένο...


2. Μετά και από αυτόν τον "άθλο", έγινα δακτυλοδεικτούμενος, αλλά και ανύπαρκτος για τους δασκάλους, οπότε κι εγώ ούτε που ξανασχολήθηκα στο σπίτι με ασκήσεις. Η μάνα μου η δόλια με έπαιρνε με το καλό: "Δεν πειράζει, ψυχή μου. Μη γράψεις τίποτε εσύ. Έλα στο γραφείo μου να κάνουμε τις εργασίες σου μαζί. Εγώ, θα τις γράψω, εγώ", και πήγαινα δίπλα της. Εκείνη έγραφε, μου μιλούσε, με ρωτούσε, ενθουσιαζόταν μόλις έλεγα κάτι, με φιλούσε μόλις πετύχαινα την ορθογραφία, μου έδινε σοκολατάκια σαν φτιάχναμε μια περιεκτική παράγραφο, ως και λεφτά για παγωτά μου έταζε όταν μάθαινα ποιήματα απ΄ έξω! Έτσι προέκυψε το παράδοξο, ο μαθητής που δεν έγραφε τίποτε και ποτέ του, να σαρώνει τα βραβεία στους διαγωνισμούς που ζητούσαν να τοιμάσουμε κείμενα στο σπίτι.


Αν και έξυπνη γυναίκα η μάνα μου, συχνά με επαινούσε δημοσίως για τις δήθεν διακρίσεις μου, τη στιγμή που ο κόσμος το είχε τούμπανο! Αλλά και μεταξύ μας, επέμενε πώς οι εκθέσεις και οι ζωντανές παράγραφοι που εκείνη σκάρωνε, δεν ήταν δικές της, αλλά έργο δικό μου! Ότι τάχα, σε μεγάλο βαθμό, εγώ τα φαντάστηκα όλα, εγώ της τα υπαγόρευσα! (Τόσο πολυ μ΄ αγαπούσε, η καημένη, που έφτανε λέει ψέματα ακόμα και στον εαυτό της!)


3. Προς τα τέλη της Τρίτης Γυμνασίου, το θυμάμαι σαν τώρα δα, της ζήτησα να... γράψουμε μία έκθεση με θέμα "Το χρήμα κι η ανθρώπινη απληστία". Με κοίταξε αυστηρά και ξηγήθηκε σαν έτοιμη από καιρό: "άκου να σου πω, παιδάκι μου: ως εδώ ήταν. Θες να γράψεις, γράψε. Δεν θές; μη γράφεις. Να θυμάσαι μόνο ότι μπορείς!"


Πήρα ανόρεχτα χαρτί και μολύβι κι αφού τα περιεργάστηκα λίγο, έριξα μια αφηρημένη ματιά κατά το παραθύρι που ήταν απέναντι από το γραφείο της. Ο άλλοτε αστός, μέτριος ζωγράφος και νυν μοναχικός, θεόκουφος και ξεπεσμένος συνταξιούχος, από το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου της αντικρινής πολυκατοικίας, είχε πάλι στη διαπασών (για χιλιοστή φορά και εκείνη τη βδομάδα) την "5η Συμφωνία" (γύρευε τίνος) και ενοχλούσε όλη τη γειτονιά, εκτός από μένα που τον είχα σαν παππού μου. (Συχνά η μαμά μου έδινε να του πάω πιατέλες με πίτες και σπιτίσια γλυκά. Τον εκτίμουσε πολύ. Στην κηδεία του έκλαψε περισσότερο κι από την κόρη του).


Τον ήξερα καλά και από... διαγωνισμούς που είχα... κερδίσει με τις ζωγραφιές του. Του πήγαινα χαρτιά και μου έφτιαχνε πέντε-δεκα σκίτσα, για πλάκα: γυναίκες που καπνίζανε ακουμπώντας σε φανοστάτες, γριές που με κόπο κουβαλούσαν τις καμπούρες τους σε ανύπαρκτα σοκάκια, ξεκάρφωτα κοκόρια, άλογα που καλπάζαν στον αέρα, ποδήλατα δίχως αναβάτες, παλαιομοδίτικα αεροπλάνα και τεράστια φανταχτερά αυτοκίνητα, άδεια μπουκάλια παντός είδους και τηλέφωνα ξεχαρβαλωμένα, όλα σχεδόν με μονοκοντυλιές! Είχα μάθει, λοιπόν, να τον αγαπάω και να τον ακούω το γεροξεκούτη και μαζί του είχα συνηθίσει να μου αρέσουν και οι εκκωφαντικές του μουσικές επιλογές, οι οποίες αν και μου ήταν παντελώς ξένες και ακατανόητες, ωστόσο πάντα με "ταξίδευαν".


4. Εκείνο το απόγευμα κάτι άστραψε μέσα μου και είπα δεν πάει στο διάολο "η απληστία και το χρήμα"! Εγώ θα γράψω για μένα που έφτασα 15 χρονών κι είναι ζήτημα αν έπιασα δεκαπέντε φορές μολύβι στο χέρι. Θα μιλήσω για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, για το σάλτο από το παραθύρι της τάξης και για όσα συνέβησαν μετά, όταν δηλαδή οι δάσκαλοι άλλαξαν στάση απέναντί μου κι αντίς να με καταδιώκουν μετά τα "εγκληματά" μου, με το μπαίνανε στην τάξη, εσκεμμένα ουρλιάζανε περιφρονητικά: "Κάπααα, γρήγορα εκεί πίσω, στη γωνία, μόνος σου!"


Κι εγώ υπάκουα τάχα ευδιάθετος. Δεν ήθελα, βλέπετε, να τους δώσω τη χαρά να με δούνε θλιμμένο. Κι όμως αυτή η τιμωρία ήταν εξουθενωτικά ατιμωτική, χειρότερη κι από το ξύλο που είχα φάει. Το ξύλο το έφαγα μια φορά και τελείωσε, ενώ τώρα η περιφρόνηση ήταν συνεχής και καθημερινά με έκαναν να νιώθω τιποτένιος και αποσυνάγωγος. Το χειρότερο ήταν ότι ενθάρρυναν τους συμμαθητές μου να με λοιδορούν συστηματικά την ώρα του μαθήματος! Αλλά κι έξω στο προαύλιο άκουγα ακόμα και φιλαράκια μου να με περιπαίζουν: "Κάπααα, γρήγορα εκεί πίσω, στη γωνία, μόνος σου!" (Γι΄ αυτό και συχνά τα βράδια έκλαιγα κρυφά, δαγκώνοντας το σεντόνι για να μην ακουστώ.)


5. Όλα αυτά τα θυμήθηκα σήμερα το πρωί που πήγα στο σχολείο για να μιλήσω με τη δασκάλα τού παιδιού, που μας παρήγγειλε ότι η κορούλα μας "ενοχλεί".


Έτυχε να φτάσω νωρίτερα και για να περάσει η ώρα, είπα να ρίξω μια διακριτική ματιά στην τάξη. Και είδα το παιδάκι μας να κάθεται εκεί πίσω, στη γωνία, μόνο του...

Με εκτίμηση

Κάπα

Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου 2008

Εκεί πίσω, στη γωνία...

1. Επί δώδεκα χρόνια μισούσα το σχολείο κι αν δεν μίσησα και το βιβλίο είναι επειδή είχα δίπλα μου τη μάνα μου να με διδάσκει, με το δικό της τρόπο ξεχωριστό τρόπο, γράμματα και ανθρωπιά. Κι όλα αυτά σε μια εποχή απίστευτα αυταρχική: "το κρέας δικό σου και τα κόκαλα δικά μου", παραγγέλνανε οι γονείς στο δάσκαλο.

.

Το σχολείο, από την πρώτη κι όλας μέρα, με υποδέχτηκε με άφθονο ξύλο. Χασμουρήθηκα εμφατικά, η δασκάλα ενοχλήθηκε, με ανέβασε στο βάθρο για να με βλέπουν όλοι και μου επιτέθηκε μανιασμένα με μια χοντρή, τετραγωνισμένη, ξύλινη ρίγα. Για να σωθώ αναγκάστηκα να της δαγκώσω το μπούτι, επίσης μανιασμένα, τόσο που το ουρλιαχτό της ακούστηκε στο μισό σχολείο.

.

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έφαγα ξύλο από δάσκαλο. Έκτοτε, όταν μου παράγγελναν υποταγή και σφαλιάρα (γιατί εν τω μεταξύ είχα γίνει μεγάλο ζιζάνιο), όπου φύγει-φύγει. Κάποτε, ένας σκληρός δάσκαλος άρχισε (μάταια) να με κυνηγάει γύρω-γύρω από τα θρανία. Ζήτησε βοήθεια από τη δασκάλα της διπλανής αίθουσας. Είδα τα σκούρα, ανέβηκα στο παράθυρο και πήδηξα στο κενό. Ήξερα να πέφτω από ψηλά: άνοιγα τα λυγισμένα γόνατα για να μην σπάσω το σαγόνι κι έβαζα ανάμεσά τους δάχτυλα και παλάμες ετοιμοπόλεμες. Δυστυχώς, αυτή τη φορά (ήταν ημιώροφος) η αδράνεια με κουτούλησε άγρια στο τσιμέντο, όπου και με βρήκαν αργότερα καταματωμένο...

.

2. Μετά και από αυτόν τον "άθλο", έγινα δακτυλοδεικτούμενος, αλλά και ανύπαρκτος για τους δασκάλους, οπότε κι εγώ ούτε που ξανασχολήθηκα στο σπίτι με ασκήσεις. Η μάνα μου η δόλια με έπαιρνε με το καλό: "Δεν πειράζει, ψυχή μου. Μη γράψεις τίποτε εσύ. Έλα στο γραφείo μου να κάνουμε τις εργασίες σου μαζί. Εγώ, θα τις γράψω, εγώ", και πήγαινα δίπλα της. Εκείνη έγραφε, μου μιλούσε, με ρωτούσε, ενθουσιαζόταν μόλις έλεγα κάτι, με φιλούσε μόλις πετύχαινα την ορθογραφία, μου έδινε σοκολατάκια σαν φτιάχναμε μια περιεκτική παράγραφο, ως και λεφτά για παγωτά μου έταζε όταν μάθαινα ποιήματα απ΄ έξω! Έτσι προέκυψε το παράδοξο, ο μαθητής που δεν έγραφε τίποτε και ποτέ του, να σαρώνει τα βραβεία στους διαγωνισμούς που ζητούσαν να τοιμάσουμε κείμενα στο σπίτι.

.

Αν και έξυπνη γυναίκα η μάνα μου, συχνά με επαινούσε δημοσίως για τις δήθεν διακρίσεις μου, τη στιγμή που ο κόσμος το είχε τούμπανο! Αλλά και μεταξύ μας, επέμενε πώς οι εκθέσεις και οι ζωντανές παράγραφοι που εκείνη σκάρωνε, δεν ήταν δικές της, αλλά έργο δικό μου! Ότι τάχα, σε μεγάλο βαθμό, εγώ τα φαντάστηκα όλα, εγώ της τα υπαγόρευσα! (Τόσο πολυ μ΄ αγαπούσε, η καημένη, που έφτανε λέει ψέματα ακόμα και στον εαυτό της!)

.

3. Προς τα τέλη της Τρίτης Γυμνασίου, το θυμάμαι σαν τώρα δα, της ζήτησα να... γράψουμε μία έκθεση με θέμα "Το χρήμα κι η ανθρώπινη απληστία". Με κοίταξε αυστηρά και ξηγήθηκε σαν έτοιμη από καιρό: "άκου να σου πω, παιδάκι μου: ως εδώ ήταν. Θες να γράψεις, γράψε. Δεν θές; μη γράφεις. Να θυμάσαι μόνο ότι μπορείς!"

.

Πήρα ανόρεχτα χαρτί και μολύβι κι αφού τα περιεργάστηκα λίγο, έριξα μια αφηρημένη ματιά κατά το παραθύρι που ήταν απέναντι από το γραφείο της. Ο άλλοτε αστός, μέτριος ζωγράφος και νυν μοναχικός, θεόκουφος και ξεπεσμένος συνταξιούχος, από το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου της αντικρινής πολυκατοικίας, είχε πάλι στη διαπασών (για χιλιοστή φορά και εκείνη τη βδομάδα) την "5η Συμφωνία" (γύρευε τίνος) και ενοχλούσε όλη τη γειτονιά, πλην εμού που τον είχα σαν παππού μου. (Συχνά η μαμά που έδινε να του πάω πιατέλες με πίτες και σπιτίσια γλυκά. Τον εκτίμουσε πολύ. Στην κηδεία του έκλαψε πιο πολυ και από την κόρη του).

.

Τον ήξερα καλά και από... διαγωνισμούς που είχα... κερδίσει με τις ζωγραφιές του. Του πήγαινα χαρτιά και μου έφτιαχνε πέντε-δεκα σκίτσα, για πλάκα: γυναίκες που καπνίζανε ακουμπώντας σε φανοστάτες, γριές που με κόπο κουβαλούσαν τις καμπούρες τους σε ανύπαρκτα σοκάκια, ξεκάρφωτα κοκόρια, άλογα που καλπάζαν στον αέρα, ποδήλατα δίχως αναβάτες, παλαιομοδίτικα αεροπλάνα κι αυτοκίνητα, άδεια μπουκάλια παντός είδους και τηλέφωνα ξεχαρβαλωμένα, όλα σχεδόν με μονοκοντυλιές! Είχα μάθει, λοιπόν, να τον αγαπάω και να τον ακούω το γεροξεκούτη και μαζί του είχα συνηθίσει να μου αρέσουν και οι εκκωφαντικές του μουσικές επιλογές, οι οποίες αν και μου ήταν παντελώς ξένες και ακατανόητες, ωστόσο πάντα με "ταξίδευαν".

.

4. Εκείνο το απόγευμα κάτι άστραψε μέσα μου και είπα δεν πάει στο διάολο "η απληστία και το χρήμα"! Εγώ θα γράψω για μένα που έφτασα 15 χρονών κι είναι ζήτημα αν έπιασα δεκαπέντε φορές μολύβι στο χέρι. Θα μιλήσω για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, για το σάλτο από το παραθύρι της τάξης και για όσα συνέβησαν μετά, όταν δηλαδή οι δάσκαλοι άλλαξαν στάση απέναντί μου κι αντίς να με καταδιώκουν μετά τα "εγκληματά" μου, με το μπαίνανε στην τάξη, εσκεμμένα ουρλιάζανε περιφρονητικά: "Κάπααα, γρήγορα εκεί πίσω, στη γωνία, μόνος σου!"

.

Κι εγώ υπάκουα τάχα ευδιάθετος. Δεν ήθελα, βλέπετε, να τους δώσω τη χαρά να με δούνε θλιμμένο. Κι όμως αυτή η τιμωρία ήταν εξουθενωτικά ατιμωτική, χειρότερη κι από το ξύλο που είχα φάει. Το ξύλο το έφαγα μια φορά και τελείωσε, ενώ τώρα η περιφρόνηση ήταν συνεχής και καθημερινά με έκαναν να νιώθω τιποτένιος και αποσυνάγωγος. Το χειρότερο ήταν ότι ενθάρρυναν τους συμμαθητές μου να με λοιδορούν συστηματικά την ώρα του μαθήματος! Αλλά κι έξω στο προαύλιο άκουγα ακόμα και φιλαράκια μου να με περιπαίζουν: "Κάπααα, γρήγορα εκεί πίσω, στη γωνία, μόνος σου!" (Γι΄ αυτό και συχνά τα βράδια έκλαιγα κρυφά, δαγκώνοντας το σεντόνι για να μην ακουστώ.)

.

5. Όλα αυτά τα θυμήθηκα σήμερα το πρωί που πήγα στο σχολείο για να μιλήσω με τη δασκάλα τού παιδιού, που μας παρήγγειλε ότι η κορούλα μας "ενοχλεί".

.

Έτυχε να φτάσω νωρίτερα και για να περάσει η ώρα, είπα να ρίξω μια διακριτική ματιά στην τάξη. Και είδα το παιδάκι μας να κάθεται εκεί πίσω, στη γωνία, μόνο του...
.


Με εκτίμηση

Κάπα

WENESDAY, NOVEMBER 26, 2008

Back there, in the corner…

1. For twelve years I hated school, and were it not for my mother, I would have hated books as well. It was her who was next to me, teaching me on her own way, on her special way, not only how to read but how to behave with kindness. All those happened in an extremely autocratic period; “the flesh is yours and the bones are ours” our parents used to tell our teachers.

I was “welcomed” at school with plenty of punishment since the very first day. I emphatically yawned once and an annoyed teacher attacked me fiercely with a wooden, thick and squared ruler, after putting me to stand on the teaching base so that everyone could see me. To save myself, I had to bite her thighs equally fiercely too, so much that her scream could be heard almost everywhere at school.

That was the first and the last time I was beaten by a teacher. Since then, when I was threatened with punishment and subjection (as I had become a real trouble) I would run away. Once, a teacher started chasing me in the classroom. He asked for help from a teacher who was in the next classroom. As things got difficult for me, I jumped out through the window. I knew how to fall from high; I had to open my bended legs -so that my jaw would not be injured- and I would put fingers and palms in between. Unfortunately, this time due to the law of inertia I hit on the cement ground where I was found lying, bleeding heavily…

2. Since that ‘achievement’ of mine I became notorious and no teacher bothered with me again, so I did not bother doing my homework either. My poor mother was trying to be nice to me: ‘Do not worry, my dear. You do not have to do any homework. Come near my desk and we will study together. I will do your homework’. I was sitting next to her while she was doing my homework. She would go on discussing with me, asking me questions. She was thrilled when I would say something and she would kiss me when I would write something correctly. She would give me chocolate when I would form a comprehensive paragraph. She would even bribe me with money and ice-cream to learn a poem by heart! That was the reason why a student that had never studied used to sweep the board at competitions on home-written texts!

Though my mother was a clever woman, she would praise me publicly for my alleged distinctions which were a public secret! Even among ourselves she was saying that the essays and the vivid accounts were done by me, not her! As if, it was me the one with the great mind imagining it all and dictating to her! (She loved me so much, my poor little mother, that she would even lie to herself!)

3. As if it were now, I remember that I was finishing the third year at the secondary school when I asked her to write…with me… an essay on ‘money and human greed’. Soberly, she looked at me saying ‘listen to me, my dear, that has gone long enough! If you want to write the essay, do it. If you do not want to write the essay, do not write it. Just remember that you can do it!’.

I took, half-heartedly, a piece of paper and a pencil and I looked over the window opposite to my mother’s desk. The, once, bourgeois, indifferent painter and now lonely, deaf and impoverished pensioner who was living in a 1st floor apartment in the block opposite to ours, was once again listening to the 5th Symphony (performed by whom?) so loudly that he was disturbing the whole neighbourhood. I was not however bothered at all as he was like a grandfather to me. (He must have listened to that piece of music over a thousand times that week). (My mother would often ask me to bring to him pies and homemade sweets. She thought highly of him. She even cried at his funeral more than his daughter).

I knew him well due to some…contests that I had won …using his drawings. I used to pass on to him white papers and he would easily do five-ten drawings for me, just like that: women with cigarettes, leaning against lamp posts, hunch-backed old women walking in fictitious alleys, roosters, horses galloping in the air, cycles without riders, antique airplanes and cars, empty bottles of all kinds, cranky phones… all those done just with one stroke! I loved that doting, old man and used to listen to his deafening music choices which though totally strange and incomprehensive to me they would always ‘carry me away’ to all kinds of places.

4. That afternoon something happened in me and I said to myself: “The hell with greed and money!” I will write about me who though I have become 15 years old I have not even held a pencil for 15 times. I shall write about my first day at school, the jump through the classroom’s window and all that happened afterwards when my teachers changed their attitude towards me and instead of chasing me after my ‘crimes’, they would purposely shout at me in contempt ‘You Kapa! Go back there to the corner, on your own!’

I would abide with their order, pretending I would do this gladly. I did not want to give them the pleasure of seeing me being sorry. That punishment was however overwhelmingly humiliating, worse than the beating I had ever had. When I was beaten it was only for once. But now with their attitude, I had fallen into a continuous contempt and I would feel a worthless, secluded person every single day. Even worse, my teachers would encourage my classmates to laugh at me systematically even during the lectures.

I could hear my schoolmates laughing at me even during the breaks at the school court, ‘ You Kapa, go back there in the corner, on your own’. (I used to secretly cry at night biting my bed sheets so as not to be heard).

5. I recalled all these today because I went to my daughter’s school to talk to her teacher as she informed us that our daughter ‘is a trouble’.

I happened to arrive at school earlier and I looked into the classroom discretely. There, in the back of the room, I saw her. I saw our little girl sitting there, in the corner on her own, alone…

.

Sincerely,

Kapa

.

Translated into English on 29th April 2009

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άσχημες εμπειρίες, από αυτές που αφήνουν τραύματα. Το να είσαι δάσκαλος δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Μερικοί το ασκούν χειρότερα και από απλό επάγγελμα.

Σας είπε πώς ενοχλεί η Μαρία-Φωτεινή σας(πχ σηκώνεται/ μιλάει;) ή απλά την ενοχλεί η παρουσία της ή η ευθύνη;
Φιλιά από Αθήνα
Γεωργία

Kαπα είπε...

Προφανώς η δασκάλα θέλει τα κάνει τα παιδάκια επιστήμονες από την Πρώτη τάξη και η παρουσία ενός παιδιού με Ειδικές Ανάγκες της... μολύνει το χαρμάνι.

Δεν ξέρει ότι η στάση της διδάσκει ρατσισμό. Γιατί ο ρατσιμός δεν είναι θεωρία αλλά πράξη, στάση ζωής.

Με εκτίμηση

Κάπα

inthesweetshop είπε...

Τι ομορφο το κειμενο σας Καπα!
Και ποσο κριμα που πηγαζει απο πικρα και οργη ανικανη να κανει κατι για τους ανθρωπους που γιναν δασκαλοι για εναν μισθο και τριμηνες διακοπες...
Οσο για το κοριτσακι σας, με γονεις σαν εσας και την Παραγραφο δεν θα ειναι στην πραγματικοτητα ποτε ουτε μονο του, ουτε στην γωνια.

Μια ηλιολουστη καλημερα απο το Λονδινο
Νινα

vasilis tsiknakos (philosofos) είπε...

Όταν λειτουργήματα σαν αυτό του δασκάλου (το ύψιστο κατ' εμέ μια και διαμορφώνει μαζί με την οικογένεια τους πολίτες του αύριο) εκλαμβάνεται ως βόλεμα, τέτοιες καταστάσεις θα είναι αναπόφευκτες. Δυστυχώς η συγκεκριμένη δασκάλα δεν θέλει να προσπαθήσει λίγο παραπάνω, να ενεργήσει λίγο διαφορετικά από το προκαθορισμένο και το σύνηθες, για να διδάξει ένα παιδάκι που έχει απλά διαφορετικές ανάγκες από την πλειοψηφία. Κατανοώ τους ανθρώπους που δεν θέλουν να ξεβολευφτούν (όσο και να μας εξοργίζει είναι μια στάση ζωής) αλλά όταν αυτό οδηγεί σε απομόνωση ανθρώπους και πολύ περισσότερο παιδάκια, αναρωτιέμαι αν το βράδυ που πέφτουν για ύπνο κοιμούνται ήρεμοι.
Αγαπητοί μου Κ και Α η μάχη που δίνεται όλα αυτά τα χρόνια είναι δύσκολη. Το δυσκολότερο κομμάτι της είναι η μάχη με την ανθρώπινη ανοησία.

vasilis tsiknakos (philosofos) είπε...

... που δίνετε (και όχι δίνεται όπως εκ παραδρομής έγραψα).. μια και μιλάμε για δασκάλους

athanasia είπε...

Ωραίο κείμενο. Αν δεν είχε και την τελευταία παράγραφο για την δασκάλα της Μαρίας-Φωτεινής... Κανένας άνθρωπος στο σχολείο της που να μπορεί κανείς να συνεννοηθεί υπάρχει? Καλή δύναμη.

Kαπα είπε...

@ inthesweetshop

Αγαπητή μας Νίνα,

Ειλικρινά σας εύχαριστούμε για την ηλιόλουστη αισιοδοξία και ελπίδα που μας προσφέρετε και σας ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για σας και τους αγαπημένους σας, μικρούς και μεγάλους.

Με εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

@ philosofos

Αγαπητέ μας φιλόσοφε,

το κακό είναι ότι ορισμένοι δάσκαλοι περνιούνται για καλοί όταν παραβλέπουν τα παιδάκια με μαθησιακές δυσκολίες και ασχολούνται με τους "δυνατούς" μαθητές.

Αυτό το απαιτούν και πολλοί γονείς. Δεν θέλουν τα παιδιά τους να συναναστρέφονται (κατά την έκφρασή τους) με "άρρωστα και χαζά μωρά".

Τα τελευταία χρόνια οι δάσκαλοι της Ειδικής Αγωγής σε συνεργασία με τους παιδοψυχολόγους του υπουργείου αγνωνίζονται να αλλάξουν αυτή τη ρατσιστική νοοτροπία ορισμένων δασκάλων και γονιών και νομίζω ότι έχουν πετύχει αρκετά.

Παρά ταύτα, πολλοί γονείς νομίζουν ότι ωφελούν τα παιδιά τους με το να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, με το να προσποιούνται δηλαδή ότι τα παιδιά τους δεν έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Ντρέπονται για τα παιδιά τους. Κι όταν ο γονιός ντρέπεται για την "κατάσταση" του παιδιού του...

Έχουμε κι εμείς οι γονείς τις ευθύνες μας.

Με εκτίμηση

Κάπα

Yannis H είπε...

Τι λέτε!!!!

Μα αυτή θέλει κρέμασμα!

Σίγουρα πρέπει να γίνει θέμα. Παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν ξέρω αν διστάζετε να το δημοσιοποιήσετε γιατί θα φανεί ότι το κάνετε από ειδικό ενδιαφέρον που μπορεί να φτάνει και την σκοπιμότητα (με απλά λόγια, επειδή είναι δικό σας το παιδί) αλλά η πρώτη μου κι αυθόρμητη άποψη είναι ότι δεν πρέπει να το δείτε έτσι. Να το δείτε πλατιά, σαν μια συμπεριφορά που απλώς συμπεριλαμβάνει το παιδί σας – και είναι εντελώς απαράδεκτη.

Συγνώμη για το θυμό και το ότι μπαίνω στα χωράφια σας - λέω πως θα έπραττα εγώ. Ή μάλλον: πως ελπίζω ότι θα έπραττα. Κάποιες φορές νιώθουμε βάρος ή κι ενοχές για τα δικά μας, προσωπικά προβλήματα... Δεν θέλουμε να "βαραίνουμε" τους άλλους...

Αλλά κάποτε πρέπει να βγουν από το καβούκι τους.

Ανώνυμος είπε...

Τωρα πηρα χαμπερ το νεο ποστ...

Αυτο με το κρεας & τα κοκκαλα,πρωτη φορα το ακουω...

Αφασια...

Σκεφτομαι αν υπαρχει ιδιωτικο δημοτικο για τη κορη,καλο & οικον. προσιτο.

gnik είπε...

Κ
Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους σας.

Πιστεύω να ξέχασες για λίγο τον χαρακτήρα σου και να την έβαλες στην θέση της την δασκάλα.

Kαπα είπε...

Blogger Ο/Η Yannis H είπε...

Τι λέτε!!!!

Μα αυτή θέλει κρέμασμα!
--------------------------------

Φίλε μας Γιάννη,

Μέσα μου έγινα πυρ και μανία. Ομως προτίμησα να αντιδράσω ψύχραιμα για χάρη του παιδιού και της μητέρας του. Οσες φορές, στο παρελθόν, έχασα την ψυχραιμία μου (σε υποθέσεις του παιδιού ή και άλλων παιδιών με επιληψία) δεν έφερα κανένα μα κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα, η Αλφα, με υπομονή και με καλούς τρόπους έχει καταφέρει να λυγίσει και σίδερα.

"Έχουσι γνώση οι φύλακες"

Σ΄ ευχαριστώ πολύ που εξωτερίκευσες και τα δικά μου συναισθήματα!

Με εκτίμηση

Κάπα

ΥΓ. Στις ΗΠΑ, καμία δασκάλα δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο, για τον απλούστατο λόγο ότι θα έχανε τη δουλειά της.

Kαπα είπε...

Blogger Ο/Η athanasia είπε...

Κανένας άνθρωπος στο σχολείο της που να μπορεί κανείς να συνεννοηθεί υπάρχει? Καλή δύναμη.

27 Νοέμβριος, 2008 12:48
-------------------------------

Εγιναν και γίνονται προσπάθειες ούτως ώστε η (νεαρή και άπειρη) δασκάλα να νουθετηθεί από τα αρμόδια άτομα.

Θα της δοθεί ικανή πίστωση χρόνου. Αν όμως δεν πιάσει τοπό το... βαγγέλιο, υπάρχει και το φραγγέλιο.

Θα περιμένουμε και θα δούμε.

Η πλάκα είναι ότι το παιδί μπαίνει στην τάξη μόνο μία ώρα την ημέρα. Την άλλες δυο ώρες τις περνάει με τους δασκάλους της Ειδικής Αγωγής.

Πολλά φιλιά

Με εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η harrylogy είπε...

Σκεφτομαι αν υπαρχει ιδιωτικο δημοτικο για τη κορη,καλο & οικον. προσιτο.

29 Νοέμβριος, 2008 20:28
------------------------

Καλό Ιδιωτικό σχολείο δεν υπάρχει. Ωστόσο, αυτά που υπαρχουν είναι πιο ανεκτά από τη ρατσιστική εκδοχή ορισμένων δημοσίων.

Με εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η gnik είπε...

Κ
Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους σας.

Πιστεύω να ξέχασες για λίγο τον χαρακτήρα σου και να την έβαλες στην θέση της την δασκάλα.

29 Νοέμβριος, 2008 22:38
----------------------

Φίλε Ν,

Ευχαριστούμε πάρα πολυ για τους χαιρετισμούς.

Μακάρι να μη χρειαστεί να καταφύγουμε στη συμβουλή σου.

Ευχόμαστε να είστε όλοι σας καλά!

Με εκτίμηση

Κάπα

Μάτα είπε...

Τι να πω και τι να ομολογήσω. Εμένα ο δάσκαλός μου μιά φορά στο δημοτικό με έπιασε από τον σβέρκο και μου κοπάνησε το κεφάλι στον πίνακα γιατί δεν μπορούσα να λύσω μία άσκηση. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ατέλειωτες ξυλιές στα χέρια μου όσα και τα λάθη που είχα στην ορθογραφία.
Σήμερα μπορεί οι δάσκαλοι να μην κακοποιούν πιά σωματικά αλλά έχουν βρει άλλους τρόπους να πληγώνουν την ψυχούλα των παιδιών.
Την δικιά τους ανικανότητα την ρίχνουν στους μαθητές και τους σημαδεύουν μιά ολόκληρη ζωή.
Παρακολουθώ τον αγώνα σας από καιρό και το μόνο που έχω να πω είναι συγχαρητήρια για την υπέροχη οικογένειά σας και σας εύχομαι καλή δύναμη για την συνέχεια.
Καλό σας βράδυ από την Γερμανία

paragrafos είπε...

@ Η Μάτα



Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράσταση κι ευχόμαστε υγεία, χαρά και ευτυχία σε όλους εκει πάνω στο βορρά!

Με εκτίμηση

Κάπα

m@ri@ είπε...

Το θέμα ξέρετε ποιο είναι?
Οτι εδώ και 5 χρόνια το επάγγελμα του δασκάλου είναι αυτό που σου προσφέρει την πιο άμεση επαγγελματική αποκατάσταση.
Αυτο λοιπόν αποτελεί κριτήριο για πάρα πολλούς ανθρώπους, που σε άλλη περίπτωση δε θα μπορούσαν κάν να συναναστραφούν με παιδιά,να επιλέξουν το συγκεκριμένο επάγγελμα
και φυσικά να παραμένουν πάντα χλιαροί, αν όχι ανεπαρκείς, αφού δεν αγαπάνε αυτό που κάνουν...
Στα χρόνια που μας περιγράφεις, θα μπορούσα να φανταστώ τέτοιες συμπεριφορές και αντιδράσεις, επειδή ο κόσμος δεν ήξερε και θεωρούσε πως για τέτοια άτομα υπάρχει ο Καιάδας...Όχι όμως και σήμερα...
Το ευτυχές είναι πως το υπουργείο παιδείας μέχρι το 2012 θα προβεί σε δημιουργία ενός μεγάλου αριθμού σχολείων ειδικής αγωγής αλλά και τμημάτων ένταξης σε όλα τα σχολεία της χώρας και κάτι ακούγεται για συνέντευξη των εκπαιδευτικών αυτών, για να επιβεβαιώνεται η επάρκειά τους, η παιδαγωγική συμπεριφορά τους και η αμεσότητα τους.
είμαι εκπαιδευτικός και ασχολούμαι με παιδια με μαθησιακές δυσκολίες και πραγματικά το λατρεύω αυτό που κάνω...Να συναναστρέφομαι με αγγελούδια...
Καλή δύναμη σε αυτό που κάνετε!!!