Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012
Ενας τρόπος να μνημονεύεις...
Η δυσοσμία δεν ξέσπασε αμέσως. Την νιώθανε περισσότερο οι περαστικοί (που κλείνανε με τα δάχτυλα τη μύτη) και λιγότερο οι γείτονές του που εδώ και είκοσι μέρες είχανε αρχίσει σταδιακά να εξοικειώνονται με τη βρόμα η οποία όμως όλο και δυνάμωνε. Ώσπου ειδοποιήθηκε το Δημαρχείο, ήλθε η αστυνομία, έσπασαν την πόρτα και τον βρήκανε να τρέχουνε από πάνω του ατελείωτες κινούμενες κρεμ κορδέλες από μικροσκοπικά στρουμπουλά σκουλήκια...
Η αστυνομία ενημέρωσε την από χρόνια σε διάσταση γυναίκα του (εύκολα βρήκε το τηλέφωνό της) ότι ο άλλοτε σύζυγός της το και το.... και πως θα πρέπει τώρα να τρέξει για κηδείες και τα συναφή... Εκείνη ταράχτηκε και απάντησε ότι ο λεγάμενος ήτανε ένα κτήνος και μισό... Τους θύμισε τις παλαιότερες αλλά και τις πρόσφατες σε βάρος του καταγγελίες, όταν επανειλημμένα είχε επιχειρήσει να σπάσει την πόρτα τού σπιτιού της να τη σκοτώσει (ευτυχώς ο μικρός της γιος τής είχε δώσει λεφτά και θωράκισε το διαμέρισμα) κι εκείνοι παρά τις εκκλήσεις της για βοήθεια, ερχόντουσαν με το πάσο τους ώρες αργότερα, και επειδή ήτανε και γνωστός τους, συνεχώς θάβανε την υπόθεση ώστε να μη φτάσει ποτέ στον εισαγγελέα...
"Να πάτε τον θάψετε εσείς που τον προστατεύατε τόσα χρόνια", τους είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο κλαίγοντας... Αμέσως μετά τηλεφώνησε στον καλύτερό φίλο του μικρού της γιου, κι εκείνος αμέσως τον ειδοποίησε να τηλεφωνήσει στη μάνα του...
- "Δεν πειράζει, ρε μάνα. Αναλαμβάνω εγώ όλα τα έξοδα. Μπορεί για εμάς να ήτανε λυκάνθρωπος, στον κόσμο όμως ήτανε αγαπητός." - "Τα έξοδα είναι πολλά, η απολύμανση, η νεκροψία, το ψυγειο..."
Τής είπα, δεν πειράζει, ρε μάνα. Κάν΄ του μια κηδεία, σα να ήτανε ο αγαπημένος σου άντρας και καλός πατέρα μας. Πες στο γραφείο κηδειών να κολλήσουνε παντού, σε όλους τους στύλους, όχι μόνο στην παλιά μας γειτονιά, αλλά και σε όλη την πόλη, αν είναι δυνατόν, το αγγελτήριο θανάτου: "Μιχαήλ Καλλίμαχος τού Θεοδώρου, ετών 85. Η εν διαστάσει του σύζυγός και τα παιδιά του" (μη γράψεις ότι αυτά δεν θα παραστούνε) "καλούν τους φίλους και γνωστούς του που θέλουν να τον αποχαιρετήσουν..."
- "Δεν πειράζει, ρε μάνα. Αναλαμβάνω εγώ όλα τα έξοδα. Μπορεί για εμάς να ήτανε λυκάνθρωπος, στον κόσμο όμως ήτανε αγαπητός." - "Τα έξοδα είναι πολλά, η απολύμανση, η νεκροψία, το ψυγειο..."
Τής είπα, δεν πειράζει, ρε μάνα. Κάν΄ του μια κηδεία, σα να ήτανε ο αγαπημένος σου άντρας και καλός πατέρα μας. Πες στο γραφείο κηδειών να κολλήσουνε παντού, σε όλους τους στύλους, όχι μόνο στην παλιά μας γειτονιά, αλλά και σε όλη την πόλη, αν είναι δυνατόν, το αγγελτήριο θανάτου: "Μιχαήλ Καλλίμαχος τού Θεοδώρου, ετών 85. Η εν διαστάσει του σύζυγός και τα παιδιά του" (μη γράψεις ότι αυτά δεν θα παραστούνε) "καλούν τους φίλους και γνωστούς του που θέλουν να τον αποχαιρετήσουν..."
Μετά την τελετή, μου ξανατηλεφώνησε. Έκλαιγε πάλι... Μου είπε ότι ήρθανε εκατοντάδες γνωστοί και άγνωστοι, ότι η εκκλησία είχε να δει τόσο κόσμο από την εποχή της... Χούντας και πως ελάχιστοι τής είπανε "συλλυπητήρια". Οι πιο πολλοί (αφού σχεδόν όλοι ξέρανε... ) και κυρίως οι παλιοί γνωστοί μας, την αγκαλιάζανε τρυφερά και της δίνανε συγχαρητήρια για τη στάση μας, που δεν τον πετάξαμε στα σκουπίδια κι ότι έτσι που τα κατάφερε καλά να πάθει...
Από εκείνο το βράδυ, βλέπω πάλι τους γνωστούς εφιάλτες: πότε ότι δέρνει τη μάνα μου κι εκείνη μού ζητάει βοήθεια, πότε ότι δέρνει τον αδελφό μου κι εκείνος μου φωνάζει "σώσε με" και πότε ότι τραβάει τα μαλλιά της γιαγιάς και μετά μαζεύουμε τις τούφες μία-μία...
Είναι κι αυτός ένα τρόπος να μνημονεύεις τον νεκρό πατέρα σου.
Είναι;
Είναι;
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012
Ο ρόλος της οικογένειας στη στήριξη ατόμων με εγκεφαλοπάθειες: η περίπτωση της επιληψίας ( Η διάλεξη της 13ης Νομεβρίου)
1. Το κείμενο τής αρχικής εκτεταμένης διάλεξης (που είχε διάρκεια 55 λεπτά).
2. Το τελικό κείμενο τής διάλεξης που τελικώς εκφωνήθηκε (και είχε διάρκεια 35΄).
3. Η διάλεξη και η συζήτηση ηχογραφημένες από το ΡΙΚ. (Εκκρεμεί ακόμη.)
4. Η διάλεξη και η συζήτηση βιντεοσκοπημένες. Δείτε το "παράθυρο" πάνω δεξιά.
Ευχαριστούμε πολύ,
Κώστας και Αντιγόνη
ΥΓ. Όλα τα παραπάνω σύντομα θα είναι διαθέσιμα και στο Ζηνώνειο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, απ΄ όπου μπορεί να τα παραλαμβάνει το κοινό του, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή.
2. Το τελικό κείμενο τής διάλεξης που τελικώς εκφωνήθηκε (και είχε διάρκεια 35΄).
3. Η διάλεξη και η συζήτηση ηχογραφημένες από το ΡΙΚ. (Εκκρεμεί ακόμη.)
4. Η διάλεξη και η συζήτηση βιντεοσκοπημένες. Δείτε το "παράθυρο" πάνω δεξιά.
Ευχαριστούμε πολύ,
Κώστας και Αντιγόνη
ΥΓ. Όλα τα παραπάνω σύντομα θα είναι διαθέσιμα και στο Ζηνώνειο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, απ΄ όπου μπορεί να τα παραλαμβάνει το κοινό του, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή.
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012
Εισαγωγή κι ευχαριστίες μου, που προηγήθηκαν της παρουσίασης τού ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ από τον Κυριάκο Παστίδη στην Πόλη Χρυσοχούς
Κύριε Δήμαρχε, κύριοι Βουλευτές, κυρίες και κύριοι,
Στο ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ πρωταγωνιστεί η δεκάχρονη κόρη μας Μαρία-Φωτεινή η οποία γεννήθηκε με την πιο σπάνια και δυνάμει θατηφόρο επιληψία, το Σύνδρομο Ντραβέ. Παρά ταύτα, το βιβλίο γράφτηκε και για έναν ακόμη λόγο: επειδή πρωτίστως με συγκλόνισε και με συγκλονίζει ακόμη και τώρα που σας μιλώ, ο καθημερινός αγώνας τής γυναίκας μου Αντιγόνης να κρατήσει το παιδί μας μακριά από τη νύχια του θανάτου. Ένας αγώνας ασταμάτητος που ξεκίνησε με πάθος πριν δέκα χρόνια και συνεχίζεται με το ίδιο σθένος.
Ως πολίτης, συγγραφέας, σύζυγος και πατέρας ενός βαριά
άρρωστου δεκάχρονου παιδιού, ευχαριστώ θερμά την αξιότιμη κυρία Ντίνα
Κωνσταντινίδου και το LADIES CIRCLE, καθώς και τα εκλεκτά μέλη του, για την
πρωτοβουλία των να στηρίξουν, εθελοντικά, εδώ σήμερα, το βιβλίο μου ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ
ΜΟΥ και να το προαγάγουν στην ευρύτερη τοπική κοινωνία τής Πόλης Χρυσοχούς, απ΄
όπου έλκει την καταγωγή της η σύζυγός μου Αντιγόνη, κόρη του Χαρούλη Κόκκινου
(από το γειτονικό Προδρόμι) και της Άρτας Κόκκινου (από τη Μόρφου).
Ευχαριστίες όμως θερμές εκφράζω, μέσα από καρδιά μου, και
προς τους εκπροσώπους τής τοπικής αυτοδιοίκησης και της Νομοθετικής Εξουσίας
που μας τιμούν με τη διακομματική τους παρουσία, και ιδίως προς τον Δήμαρχο της
Πόλης Χρυσοχούς, κύριο Άγγελο Γεωργίου, τον Πρόεδρο της Επιτροπής Υγείας της
Βουλής, κύριο Κωστάκη Κωνσταντίνου, και το βουλευτή, Εκπρόσωπο Τύπου και
Διευθυντή του Γραφείου του Προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού, κύριο Χάρη
Γεωργιάδη, και φυσικά, όλους εσάς, αγαπητοί συμπολίτες, που αγκαλιάσατε με
ενθουσιασμό το εγχείρημα της κας Κωνσταντινίδου, το οποίο, στεγάζεται σήμερα
στην αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείο Natura χάρη στην αφιλοκερδή θαλπωρή του γενναιόδωρου ιδιοκτήτη, κυρίου Χρήστου
Γεωγιάδη.
Κυρίες και κύριοι, το βιβλίο μου ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
κυκλοφόρησε πέρσι στα ελληνικά και φέτος στα αγγλικά, με την αρωγή ορισμένων
φίλων ελλήνων συγγραφέων, μεταφραστών και επιμελητών εκδόσεων και το προλογίζουν ο Φίλος και αειθαλής συγγραφέας Νίκος Δήμου και η συγγραφέας και Καθηγήτρια
Ψυχολογίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο, Φωτεινή Τσαλίκογλου.
Στο ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ πρωταγωνιστεί η δεκάχρονη κόρη μας Μαρία-Φωτεινή η οποία γεννήθηκε με την πιο σπάνια και δυνάμει θατηφόρο επιληψία, το Σύνδρομο Ντραβέ. Παρά ταύτα, το βιβλίο γράφτηκε και για έναν ακόμη λόγο: επειδή πρωτίστως με συγκλόνισε και με συγκλονίζει ακόμη και τώρα που σας μιλώ, ο καθημερινός αγώνας τής γυναίκας μου Αντιγόνης να κρατήσει το παιδί μας μακριά από τη νύχια του θανάτου. Ένας αγώνας ασταμάτητος που ξεκίνησε με πάθος πριν δέκα χρόνια και συνεχίζεται με το ίδιο σθένος.
Βέβαια, εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το προσωπικό και
οικογενειακό μας δράμα, εντός του ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, συναντιέται με την
λογοτεχνία.
- Αν και όλα όσα γράφω για τις περιπέτειες της υγείας του παιδιού μας, δηλαδή για την ασθένειά της, τα φάρμακα, τα νοσοκομεία και τους γιατρούς της είναι απολύτως ακριβή, εντούτοις τα άλλα πρόσωπα του βιβλίου, ο πατέρας "Κώστας" και η μητέρα "Αντιγόνη"είναι κατά κάποιον και εν μέρει πρόσωπα μυθιστορηματικά.
- Για παράδειγμα, ο «Κώστας» τού βιβλίου είναι Κύπριος, ενώ ο Κώστας/συγγραφέας και πατέρας τής Μαρίας-Φωτεινής γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Ελλάδα και αργότερα μετέβη στον Καναδά για μεταπτυχιακές σπουδές.
- Η Αντιγόνη/μητέρα τής Μαρίας-Φωτεινής, είναι όντως Κύπρια και προσφυγοπούλα. Από την άλλη, η "Αντιγόνη" του βιβλίου έχει έναν βάναυσο πατέρα. Στην πραγματικότητα όμως ο πατέρας της Αντιγόνης είναι ένας εκλεκτός άνθρωπος. Ο κακός πατέρας είναι ο πατέρας του Κώστα, ο οποίος γράφει το βιβλίο με την περσόνα τής "Αντιγονης".
- Η Αντιγόνη έχει όντως χάσει, εντελώς άδικα, τον αδελφούλη της στα τριάντα εφτά του, ενώ η "Αντιγόνη" του βιβλίου φαίνεται πως έχει χάσει και τη μητέρα της, η οποία στην πραγματικότητα ζει και βασιλεύει και έχει λάβει ενεργό μέρος στην εν λόγω εκδήλωση! Η Αντιγόνη όμως έχει χάσει την πολυαγαμένη της θεία, τη Μαρία που ήταν άτεκνη.
- Η Μαρία, η αδελφή της μητέρας της Αντιγόνης, δασκάλα στο επάγγελμα, ήταν η άλλη Μάνα της Αντιγόνης, που μπορεί να μην την γέννησε, όμως την ανέλαβε από πέντε χρονών και τη διαπαιδαγώγησε, τη φρόντισε, την σπούδασε και την προίκισε σαν ήτανε δέκα φορές πιο παιδί κι από παιδί της… Όλος ο θρήνος είναι γι΄ αυτή την Μάνα, η οποία πέθανε μέσα στην αθλιότητα του πόνου που μόνο ο καρκίνος ξέρει να δίνει...
- Με άλλα λόγια, αγαπητοί φίλοι, αν και το «ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» κινείται στα όρια της ημι-αυτοβιογραφίας, με πρόσωπα και προσωπικά βιώματα μεταμφιεσμένα, παρά ταύτα βασίζεται εξολοκλήρου στην οδυνηρή πραγματικότητα της αρρώστιας του παιδιού, στην απώλεια της Μάνας και του αδελφού και στο δράμα των γονιών που αγωνίζονται να σώσουν το παιδί τους.
- Και μπορεί ο Κώστας να είναι ο συγγραφέας τού βιβλίου, ωστόσο η Αντιγόνη ειναι εκείνη που του το "υπαγόρευσε", που σημαίνει ότι ο Κώστας λειτούργησε και λειτουργεί απλώς ως ο στενογράφος της καρδούλας της Αντιγόνης (αφού στην ουσία κατάκλεψε τις προφορικές της αφηγήσεις...)
Εν πάση περιπτώσει το «ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» είναι ένα βιβλίο
γραμμένο με πόνο ψυχής που διαβάζεται επίσης με πόνο ψυχής, γι΄ αυτό και σε
ορισμένες περιπτώσεις θέτει σε δοκιμασία τις αντοχές του αναγνώστη. Είναι ένα
βιβλίο/τραγωδία με ελάχιστες ευχάριστες στιγμές. Οπότε συστήνεται μόνο για
εκείνους που αντέχουν να βιώνουν τον πόνο τού άλλου και να κλάψουν χωρίς να
ντρέπονται για τη συγκίνησή τους.
Αν το διαβάσετε, αγαπητοί φίλοι, είναι βέβαιο ότι θα
συγκινηθείτε κι εσείς. Στο τέλος όμως θα διαπιστώσετε ότι το δάκρυ που μας
αφιερώσατε, άξιζε τον κόπο και για εσάς και για εμάς!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Παρακαλώ τώρα τον εθελοντή, παιδαγωγό και συνεργάτη του ΡΙΚ,
Κυριάκο Παστίδη, να λάβει το λόγο. Ο φίλος Κυριάκος θα μας μιλήσει για τη δική
του ξεχωριστή αναγνωστική εμπειρία, και θα μας εξηγήσει πώς κατά τη γνώμη του,
φτάνουν τελικά δύο γονείς στο σημείο να αγαπήσουν την επιληψία του παιδιού τους
και τι σημαίνει στην πράξη αυτή η αγάπη...
[Αύριο ή μεθαύριο το πολύ, θα επισυνάψω και την ομιλία του
φίλου Κυριάκου]
Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012
Ο μόνος λόγος...
«(…) Ζούμε την καθημερινότητά μας, ξεχνώντας τον Θάνατο.
Διαμαρτυρόμαστε ενάντια στο Μνημόνιο, λησμονώντας το πιο σκληρό μνημόνιο που
(κρυφά και μυστικά) ορίζει πότε και πώς θα φύγουμε από τη ζωή. Και κυρίως:
ορίζει το ότι σίγουρα θα φύγουμε. Είναι το μόνο βέβαιο που ξέρουμε για το
μέλλον μας. (…)» Νίκος Δήμου
Τα καλοκαίρια, πολύ αργά το απόγευμα, δίπλα από τη ρεματιά,
η γειτονιά μας ξεφώνιζε από χαρά. Και ήτανε όλα τόσο, μα τόσο όμορφα! (Ήταν;)
Αλλού τα κορίτσια παίζανε "μήλα", εμείς κυνηγητό και κρυφτό και παντού το μόνο
που άκουγες ήταν γέλια και πάλι γέλια (παντού;).
Τότε, δεν ξέρω γιατί, σαν και να περνούσανε πολλά "αεροθούμενα" στους ουρανούς, αφήνοντας γοργές άσπρες συνεφέννιες γραμμές,
οπότε, έτρεχα σπίτι και με κάτι παλιά στρατιωτικά κιάλια, πάσχιζα να δω μέσα από το φινιστρίνι κόσμο. Και μετά που νύχτωνε,
συνέχιζα επί ώρες να κοιτάζω τ΄ αστέρια και το φεγγάρι!
Κι όμως δεν ήταν όλη αυτή η ευτυχία διάχυτη. Πέρα από τη
ρεματιά, άλλα παιδιά, βελόνιζαν καπνά ολημερίς, τρώγανε βιαστικά και πέφτανε
στο κρεβάτι σκοτωμένα, γιατί έπρεπε στις τρεις και στις τέσσερις τα χαράματα πάλι να
σηκωθούνε.
Είχαμε όμως και κάποια άλλα παιδιά που κανείς δεν τα έβλεπε
και κανείς δεν τα ήθελε κι ούτε τους μιλούσε: τον Πέτρο, το
"μογγολάκι", το Γιαννή με τα ανύπαρκτα πόδια και την Αλέκα που λιποθυμούσε
κάθε τρεις και λίγο.
Υπάρχει ζωή και ζωή. Και τα πολλά τα χρόνια δεν σημαίνουν
απαραίτητα και ζωή καλή. Κάποτε μοιάζουνε με παρατεταμένη αγωνία, που την
ανέχεται κανείς, γιατί απλώς δεν τον αφήνουνε να αυτοκτονήσει ο φόβος και οι
υποχρεώσεις.
Προσωπικά, ο μόνος λόγος για τον οποίο νομίζω πως επιθυμώ να
ζω, είναι για να συναντώ καλές ψυχούλες και καρδούλες τρυφερές. Αφού δεν μπορούμε
να νικήσουμε τον ανελέητο θάνατο, τουλάχιστον ας τον κοροϊδεύουμε αγαπώντας...
Με θέρμη,
Κώστας
Δημοσιεύτηκε εδώ: http://www.lifo.gr/mag/columns/5211?comments_page=2&comments_order=o#comments
Δημοσιεύτηκε εδώ: http://www.lifo.gr/mag/columns/5211?comments_page=2&comments_order=o#comments
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012
To ΕΠΙΛΗΨΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ στα ελληνικά και στα αγγλικά
|
|
|
|
|
|
 | Παρουσίαση του βιβλίου, στην στήλη ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ από τον Ανδρέα Κούνιο |
Scorn Not Her Complexity (Epilepsy, My Love!) Published by eAnagnosis Publishing Ltd. Rating: Not yet rated. Published: Aug. 20, 2012 Words: 48987 (approximate) Language: American English ISBN: 9789609637053 Short descriptionChildren suffering from severe intractable epilepsy can be saved. They can lead a dignified life provided that those who love them and take care of them can also learn to love the condition itself. Originally published in Greek under the title Epilepsy, My Love, this is the story of just such a child, narrated by the parents themselves.Extended descriptionFrom a small island-state in the Mediterranean to the most renown neurological clinics in the US, little Maria-Foteine who suffers from a rare and severe form of epilepsy fights on... But she's not fighting alone; her parents are always on her side ready at a moment's notice to drop everything and take her to the nearest ER. For over six years, they've been travelling the world with their daughter looking for a way to cope with the "sacred disease" (as epilepsy was known in the Middle Ages), all the way learning how to accept and in the end growing to love it. At first, this might seem an unusual approach to what is admittedly a great handicap in life, but once someone has read and truly understood the diary of Antigone and Kostas, it all becomes clear. There is a great lesson to be learnt here; the crucible of invasion, war and life as a refugee does not necessarily spawn even more hatred. Sometimes it can give birth to a feeling of universal love.Supported by the views of academics... (Read more) Tagsfamily, blogging, neurology, diary, parenting, epilepsy, adversity, overcoming adversity, cyprus,mayo clinic, epilepsy awareness, epilepsy in children, epilepsy disorder, severe epilepsy,ketogenic diet, severe intractable epilepsy, dravets syndrome, epilepsy monitoringAvailable ebook reading formatsYou have purchased this book. How to download ebooks to e-reading devices and apps.
ReviewsWrite a Review Add a Video ReviewThis book has not yet been reviewed. | ||||||||||||||||
You own it!
Share on Facebook 
Tweet 
Share on Google+ 
Save this on Delicious 
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012
"Σ΄ αγαπάει, μαμά, σ΄ αγαπάει..."
Πριν ένα μήνα, η Μαρία-Φωτεινή ξύπνησε και μέσα στα άγρια
χαράματα λέει στην Αντιγόνη θυμωμένα: - "Μαμά, ο μπαμπάς δε… σ΄ αγαπάει…", εννοώντας ότι δεν αγαπάω
την ίδια, αφού έχω να την δω μήνες και μήνες… (Έτσι εκφέρει την πρωτοπρόσωπη
αντωνυμία).
Προχτές, πριν ακόμη βγουν τα αποτελέσματα των αναλύσεων, κι
ενώ αγωνιούσαμε για το εάν θα επιστρέψουν σήμερα στην Κύπρο ή θα μείνουν στη
Αμερική ακόμη ένα μήνα, η Μαρία-Φωτεινή ξαναξύπνησε πάλι τα χαράματα: -"Μαμά,
μαμά, ο μπαμπάς ήρθε το όνειρο"… (Καλός οιωνός, σκέφτηκε η Αντιγόνη.
Χάρηκε όμως γιατί ήταν πρώτη φορά που Μαρία-Φωτεινή αφηγήθηκε ένα όνειρο και τι
όνειρο!)
Χτες το βράδυ, ήταν η σειρά μου να τις ονειρευτώ:
Είδα ότι κάτι μου έτυχε, μια υποχρέωση όχι και τόσο σοβαρή, και δεν… πήγα, τάχα, την… Παρασκευή να τις υποδεχθώ στο αεροδρόμιο… Επιστρέφοντας
ωστόσο στο σπίτι την… Κυριακή, με περιμέναν στην αυλή η Αντιγόνη και κάμποσοι
άλλοι κι άρχισαν να φωνάζουν από χαρά…
Σε μιαν άκρη, στα αριστερά. έπαιζε ανόρεκτα κι ένα μικρό
κορίτσι, με πολύ κοντά μαλλάκια και γλυκό πρόσωπο. Έμοιαζε πολύ στη
Μαρία-Φωτεινή κι έδειχνε μελαγχολικό και μοναχικό. Μόλις όμως με είδε,
πετάχτηκε πάνω με ορμή κι άρχισε να φωνάζει δυνατά: "σ΄αγαπάει, μαμά,
σ΄αγαπάει"…
Πέταχτηκα, έχοντας στα μάτια κάμποση δροσιά χαράς, κι άρχισα να σιγανοτραγουδώ:
Αν θυμηθείς τ΄ όνειρό μου // σε περιμένω να ρθεις
μ΄ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις ονειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει στ΄ αστέρι με φως να ντυθείς...
Με αγάπη,
Κώστας
Σάββατο 18 Αυγούστου 2012
Η Αντιγόνη με τη Dr. Charlotte Dravet στη Μινεάπολη
Το Παγκόσμιο Συνέδριο για το Ντραβέ εξελίσσεται αυτές τις μέρες στη Μινεάπολη, μόλις εκατό χιλιόμετρα από το Ρότσεστερ (όπου είμαστε και η... Μέιγιο Κλίνικ), οπότε συμμετέχει και η Αντιγόνη η οποία ευτύχησε να βρεθεί στην ομάδα την ιδίας της Ντραβέ(!) εξ ου και η φωτογραφία. (Εξαιρέτη επιστήμονας και άνθρωπος η Δρ Ντραβέ.)
Ακολουθούν φωτογραφίες της Μαρίας-Φωτεινή η οποία έμαθε πλέον να πίνει μόνη της το "χυμό" της, ένα ειδικό "νερό" που καταπολεμά την ουρολοίμωξη (χωρίς αντιβίωση) και είναι συμβατό με την Κετογενική Δίαιτα.
Επειδή όμως, τάχα μου, έχει πόνο στην κοιλίτσα και το... ψεύτικο σκυλάκι, τα πίνουνε μαζί...
Επειδή όμως, τάχα μου, έχει πόνο στην κοιλίτσα και το... ψεύτικο σκυλάκι, τα πίνουνε μαζί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)