Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Άτυχη ανοιξιάτικη βόλτα (Πάει το πόδι...)

Επί μήνες με εκλιπαρούσε να πάμε βόλτα στο πάρκο (δυο βήματα πιο πέρα από το σπίτι μας) και της απαντούσα "αργότερα". - "Πότε αργότερα, μπαμπά μου, πότε;" αγωνιούσε. - "Την άνοιξη, καρδούλα μου", την παρηγορούσα. "Την άνοιξη που δεν κάνει κρύο". - "Εντάξει, μπαμπά μου, την άνοιξη", συμφωνούσε λυπημένα, επαναλαμβάνοντας την υπόσχεσή μου: "...την άνοιξη που δεν κάνει κρύο..."

Η περασμένη Κυριακή έμοιαζε βγαλμένη από ανοιξιάτικο παράδεισο: μέρα γλυκιά, καταγάλανη, απαλή, χωρίς ζέστη, ούτε και αέρα, ό,τι έπρεπε για βόλτα στον παιδότοπο του διπλανού μας πάρκου, μετά από τόσους μήνες εγκλεισμού, μετά από τόσες μήνες φυλακής και μοναξιάς...

Το είχα αποφασίσει, μέσα μου, να την πάω εν αναγκη και μόνος μου (γιατί η μανούλα είχε ένα κάρο δουλειές, εν όψει του επικείμενου ταξιδιού τους στις ΗΠΑ) και το έπραξα εντελώς αστόχαστα, αφού ένα παιδί με επιληψία και αστάθεια χρειάζεται μαζί του οπωσδήποτε δύο συνοδούς, έναν για να στηρίζει το παιδάκι και να το τρέχει παντού κι άλλον έναν για να κουβαλάει το καροτσάκι με τις Πρώτες Βοήθειες και καλού κακού να είναι, ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμος για τα πάντα...

Η μανούλα έντυνε την κορούλα μας που παραμιλούσε από τη χαρά της, φτιάχνοντας απίθανες ιστορίες με τη Χιονάτη, το... Σκρούτζ, τα Στρουμφάκια και τον... κακό λύκο που αγαπάει όλα τα παιδάκια στο.. πάρκο που παίζουνε και τώρα θα πάμε να τους βρούμε...

Καθώς την ανασήκωσα για να κάτσει στο αυτοκίνητο και να τη βάλω τη ζώνη, ένιωσα την καρδιά της και το σφυγό στο λαιμό της να χτυπάνε τόσο δυνατά, που παραλίνο να πανικοβληθώ.  "Άντε", σκέφτηκα, "να βιαστώ λιγάκι, μη μας πάθει και τίποτε μέσα στο αυτοκίνητο από την ανυπομονησία". Μα το κακό επιδεινώθηκε όταν παρκάραμε και είδε από μακριά τα παιδάκια, άλλα να κυλάνε στις τσουλήθρες, άλλα να εκσφενδονίζονται στις τραμπάλες κι άλλα στο γρασίδι να κλωτσάνε μπάλες και να κυνηγιούνται, ξεφωνίζοντας ευχτυχισμένα.

Στο αριστερό μου χέρι κρατούσα τις αγαπημένες της δύο μπάλες (μια πλαστική και μία δερμάτινη - το ποδόσφαιρό είναι η αδυναμία της) και με τη δεξιά παλάμη την κρατούσα να μη μου φύγει, γιατί με τραβούσε πολύ δυνατά και με ενθουσιασμό, τόσο που με παρέσυρε κι εμένα στο κατηφορικό πλακόστρωτο...

Και να ΄σου μια κουκουνάρα θεόρατη, μπροστά μας, δεν πρόλαβα... την πάτησε, γύρισε το αριστερό πόδι και μαζί  του γύρισε κι όλος ο παιδότοπος προς το μέρος μας, απ΄ τα ουρλιαχτά της κόρης μας που ακόμα τα ακούω σα μαχαιριές στην καρδιά...

Γιατί δεν έκλαιγε μονάχα από το φριχτό πόνο του αστράγαλου που δίπλωσε. Ούρλιαζε με κραυγιές πόνου, γιατί δεν μπορουσε πια να φτάσει ως το πάρκο, όπου την περίμεναν η... Χιονάτη, ο... Σκρούτζ, τα Στρουφμάκια και ο... κακός ο λύκος για να παίξουν μαζί της...

10 σχόλια:

harrysmatic είπε...

Ωχ αμαν...

Το καλο της υποθεσης ειναι οτι τα κοκκαλα στα 10 ειναι...λαστιχο,θα της περασει συντομα.

Βγηκε κι ενα καλο,οτι ατυχημα & πονος δεν φερνουν κριση...

Αντε,σε 3 μερες να ξαναπατε...

the Idiot Mouflon είπε...

Καλή Δύναμη.

Maria Nefeli D είπε...

Γιατί ολα μαζί μαζεμένα? :(

Βέβαια ξέρω το παράπονο της μικρής. Είναι που δεν προφτασε να παίξει. Αλλά επειδή είναι μαχητρια όπως πάντα θα πατε ξανά και θα παίξει το παιδί μαζί της και εσείς!!

Πείτε μας αν είναι καλύτερα το ποδαρακι του Αγγέλου μου σας παρακαλώ;; Όλη μέρα σας σκέφτομαι και προσεύχομαι. Σύντομα ευελπιστώ
να βρεθούμε και να φέρω σον άγγελο μου αυτό που της εφτιαξα μαζί με κάτι άλλα πραγματάκια!!

Φιλάκια πολλά
Καλημέρα

paragrafos είπε...

Μαρία μου, πάμε καλύτερα!

Τώρα κάνει πλάκα. Της έχουμε δέσει το πόδι με επιδεσμο και νάρθηκα. Κάθε φορά που πάει να περπατήσει, ξεκινάει με το δεξί και λέει "ένα", μετά πατάει το αριστερό και φωνάζει "στοοοοοοοπ"! Κι όταν την ρωτάμε αν πονάει, απαντάει διπλωματικά (επειδή θέλει να επισπεύσει την αναβληθείσα βόλτα) "είμαι πολύ καλύτερα". Από μια άποψη έχει δικιο, αν αναλογιστεί κανείς τα βάσανα της πρώτης μέρας και κυρίως της πρώτης νύχτας.

Πάμε καλύτερα, Μαρία μου!

harrysmatic και
the Idiot Mouflon,

σας ευχαριστούμε πολύ!

Πολλά φιλιά από όλους μας!

anagnostria είπε...

Έστω κι αν δεν επικοινωνούμε, παρακολουθώ τα κείμενά σας και την πορεία της Μαρίας-Φωτεινής. Εύχομαι σύντομα περαστικά από το ατύχημά της και σε σας δύναμη και κουράγιο να συνεχίζετε τον αξιοθαύμαστο αγώνα σας.

Pashya είπε...

Αχου τώρα στεναχωρήθηκα για την γλυκούλα! Εύχομαι να πάει πολύ καλά το ποδαράκι της και με το καλό να πάει γρήγορα στο πάρκο να παίξει και να ξεδώσει! Εύχομαι όλα τα καλά για όλους σας.
Σας φιλώ όλους.
Ισμήνη

paragrafos είπε...

Εκλεκτή anagnostria,

Σας έχουμε στην καρδιά μας! Άπό τον περασμένο Σεπτέμβρη, όλο λέμε να σας επισκεφτουμε, έστω και ελάχιστα λεπτά (η Αντιγόνη σας έχει φέρει ένα δωράκι από τις ΗΠΑ) κι όλο κάτι μας τυχαίνει...

Σας έχουμε στην καρδιά μας!

Με αγάπη,
Κώστας, Αντιγόνη και Μαρία-Φωτεινή

paragrafos είπε...

@ Ismini Pashya

Ισμήνη μου, πάμε καλύτερα τώρα. Ελπίζουμε ότι σε μια βδομάδα θα μπορουμε να περπατάμε κανονικά!

Πολλά πολλά φιλια!

Με αγάπη,
Κώστα και Αντιγόνη

harrysmatic είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
paragrafos είπε...

Χάρρυ, βλέπω το διέγραψες το σχόλιο. Καλά έκανες. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Ξέρω. Έχουμε τις διαφωνίες μας. Αλλά, τι να κάνουμε. Βλέπεις εμείς πιστεύουμε στη διαφορετικότητα και μετά την αρρώστια της Μαρίας-Φωτεινής, από την πεποιθηση περάσαμε στο πάθος, στο πάθος υπέρ της όποιας διαφορετικότητας. Αντε, καλά να είσαι και με υγεία, πάνω απ΄ολα, υγείαααα!

Φιλιά σε όλη την οικογένεια,
Κώστας