Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα...

Φθόνος Νεοελλήνων που υπέπεσαν στην αντίληψή μου και μία εξαίρεση:

1.  Όταν με παρέμβαση του Καραμανλή ο Δημήτρης Χατζής αμνηστεύτηκε (είχε καταδικαστεί εις θάνατον κατά τον εμφύλιο, αμέσως μετά την εκτέλεση του αδελφού του), ήλθε στη Ελλάδα από την Ουγγαρία (φέροντας, κατά κάποιον τρόπο μαζί του, και το έξοχο ΔΙΠΛΟ ΒΙΒΛΙΟ), άρχισε να διδάσκει λογοτεχνία (ύστερα από πρόσκληση τής τότε πρυτανείας) στο Πανεπιστήμιο Πατρών.

Οπότε λύσσαξε ο Παπανούτσος (τον οποίο εξακολουθώ να θαυμάζω -αν και διαφωνώ μαζί του σχεδόν σε... όλα) και είπε "ή αυτός ή εγώ"! Και τον διώξανε τον άνθρωπο.

Ο ηθικός, κατά τα άλλα Παπανούτσος, συμπεριφέρθηκε μικρόψυχα και φθονερότατα, αδιαφορώντας ακόμη και για το εάν ο πρόωρα γερασμένος Χατζής είχε να φάει ή να πληρώσει το νοίκι...

2.  Στον καιρό μου, "βασιλιάς" τής Οικονομικής Ιστορίας ήτανε ο Γιώργος Δερτιλής, το οποίον επίσης θαυμάζω και για τον ποιόν τής σκέψης του και για όσα με έμαθε όταν βρέθηκα ως μεταπτυχιακός υπό την καθοδήγησή του. Από την άλλη, όμως θυμάμαι ότι και αυτός είχε λυσσάξει να μην έρθει στο ΕΚΠΑ ο Βεργόπουλος (που τότε δίδασκε Οικονομική Ιστορία στο Παρίσι) γιατί το έργο τού Βεργόπουλου ήταν πρόχειρο, ατεκμηρίωτο κλπ κλπ. (Εδώ που τα λέμε, πράγματι, πολλοί σοβαροί επιστήμονες αμφισβήτησαν την επιστημοσύνη του Βεργόπουλου, ενώ του Δερτιλή ουδείς.) 

3.  Επί χρόνια, ακόμη και σήμερα, άφθονος ρέει ο φθόνος και για το Σεφέρη, ότι τάχα τον κάλεσε η βασίλισσα του ΗΒ και του είπε, ναι μεν μου αρέσεις, αλλά, ρε παιδί μου, άλλαξε το "Κύπρον ου μ΄ εθέσπισεν". Έστερξε ο Σεφέρης και το έκανε "Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄", εξ ου και το... Νόμπελ. (Αυτόν το μύθο επαναλαμβάνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο Χριστιανόπουλος).

4.  Κλείνω με μια προσωπική εκμυστήρευση: ένας από τους λόγους για τον οποίο θαυμάζω το Νίκο Δήμου είναι η γενναιοδωρία του προς άλλους καλλιτέχνες: θυμίζω ότι ο Νίκος Δήμου μίλησε πρώτος για την αξία τού Σαββόπουλου (όταν ούτε και ο Νιόνιος μπορούσε να τη διανοηθεί) και ότι επίσης πρώτος ο Νίκος Δήμου αποκάλυψε την αξία της Κικής Δημουλά, όταν όσοι τη διάβαζαν φοβόντουσαν να παραδεχτούν πως είχαν μπροστά τους μια ποιήτρια πρώτης τάξεως.

Μετά τιμής,

Κάπα

Προφανής και λανθάνων φθόνος (Οι δικοί μου φθόνοι)

Προσωπικά δεν είχα καμία δυσκολία να θυμηθώ (προχθές) το φθόνο τών "άλλων, όχι όμως και το δικό μου, οπότε ας τον εκμυστηρευτώ:

Στις αρχές τού χρόνου ήμασταν σε πολύ δύσκολη θέση: είχαμε στεγνώσει οικονομικά (όντας... κουρεμένοι), το κράτος διέκοψε την ετήσια δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τού παιδιού κι εμείς χρειαζόμαστε απεγνωσμένα τουλάχιστον 20 με 25 χιλιάδες δολάρια μέχρι το Μάη, για να πάμε στις ΗΠΑ και να προμηθευτούμε τα φάρμακα.

Επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, έπαιξα τζόκερ (είχε φτάσει τα εφτά εκατομμύρια) και φυσικά δεν κέρδισα τίποτε.

Κέρδισε όμως τα εφτά εκατομμύρια κάποιος στο... αρκτικό Νευροκόπι Δράμας (τοπωνύμια κι αυτά) και τον φθόνησα τον τυχερό (καλή του ώρα) όσο δεν παίρνει!

Η πλάκα είναι ότι λίγες βδομάδες μετά, έπαιξα ξανά τζόκερ (τυχαία αγορασμένο σύστημα με 16 αριθμούς για τριάντα ευρώ) και ήμουνα το μοναδικό πεντάρι (ούτε εξάρι υπήρχε).

Χαρά κακό!!! Βλέπετε είμαι άσχετος. Να μην τα πολυλογώ, αντί όμως να κερδίσω 270 χιλιάδες (πολλοί τότε θα με φθόνησαν κι εμένα) τελικά κέρδισα 5000 ευρώ, οπότε καλύψαμε κάποια από τα έξοδα της Αμερικής...

Έχω κι άλλους φθόνους μέσα μου, πολλούς και μικρόψυχους που διόλου δεν με τιμούν κι όσο μπορώ τους καταπολεμώ.

Αλλά είπαμε, πιο άνετα φανερώνει κανείς τις παθολογίες, τις εμμονές του και τις ζήλιες των άλλων, παρά για τις δικές του.

Μήπως όμως και αυτό δεν είναι λανθάνων φθόνος;

Με εκτίμηση,

Κάπα

Οι δυο γιαγιάδες που αγάπησα

Προπολεμικά, έδινε κι έπαιρνε ο θεσμός τού ψυχογιού ή τής ψυχοκόρης: μια φτωχή οικογένεια παρέδιδε το αγοράκι ή το κοριτσάκι τους σε κάποια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια με την ελπίδα ότι οι "θετοί" γονείς, για αντάλλαγμα στις μικροδουλειές του, θα του πρόσφεραν μια κάποια προοπτική μετά την ενηλικίωσή του.

Αν ήταν κορίτσι (που έπλενε, σκούπιζε και μαγείρευε), στα δέκα οχτώ τού έδιναν ένα ποσό για προίκα ή και το πάντρευαν, Εκτός αν ερχόταν ο πατέρας της, έπαιρνε τα λεφτά και την πετούσε στο δρόμο...

Αν ήταν αγόρι τού πρόσφεραν θέση στην επιχείρηση ή μαθητεία σε κάποια Τέχνη ή Σπουδή ή τον κρατούσαν δούλο στα χωράφια εφ΄ όρου ζωής. (Γι΄αυτό συχνά τις ψυχοκόρες και τούς ψυχογιούς τούς αποκαλούσαν αντιστοίχως "δούλα" και "χαμάλη", ή "κόρη" και "λεβέντη", ανάλογα με το ποιόν τής εκάστοτε οικογενείας.)

Κλασικό (και όχι πολύ σπάνιο) παράδειγμα τυχερού ψυχογιού αποτελεί ο πατέρας τού "αυτοβιογραφούμενου" ιστορικού Γιώργου Δερτιλή, που ως ψυχογιός μαθήτευσε σε οικογένεια σαράφηδων, έγινε χρυσοχόος και παντρεύτηκε την κόρη τού θετού του πατέρα, μαζί και την περιουσία της, εξ ου και η αστική καταγωγή τού ιστορικού Δερτιλή!

Προπολεμικά είχε και η γιαγιά μου μία ψυχοκόρη που την καλοπάντρεψε. Χρόνια αργότερα μάς χτύπησε την πόρτα μία καλοστεκούμενη εξηντάρα κι όταν αντάμωσαν με τη γιαγιά...

Κάπως έτσι (κι αφού δεν είχα πατέρα τής προκοπής) βρέθηκα με δύο γιαγιάδες. Με δυο υπέροχους ανθρώπους. Η μία με μεγάλωσε και η... θετή με σπούδασε, μ΄ έκανε δηλαδή ψυχογιό της! Κι οι δυο μαζί με αναστήσανε, έτσι νιώθω, εξ ου και ο απέραντος σεβασμός (και η συγκίνηση) που αισθάνομαι όταν με επισκέπτονται οι γιαγιάδες μαθητών και φοιτητών, ζητώντας μου μικροχάρες.

Ο Φώτης λέει πως αν κάποιος έχει μέσα του αγωγή, αγάπη και σεβασμό, βρίσκει χίλιες δυο προφάσεις για να αγαπήσει και να σεβαστεί τον "άλλον". 

Όπως και το αντίθετο: αν είναι μέσα του ξεδιάντροπος, αγνώμων και ασεβής, πάλι βρίσκει χίλιες δυο δικαιολογίες για να συμπεριφερθεί ρατσιστικά και βέβηλα.

Με εκτίμηση,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου Δήμου "Το Ραμολί;"

Η ποίηση στη ζωή και στη διδασκαλία

1.

Η Ποίηση, ως μετάδοση συγκίνησης (ο ορισμός ανήκει στο Σεφέρη) είναι σκέτη καταστροφή όταν μεταφέρεται στην καθημερινή ζωή, η οποία ως γνωστόν απαιτεί ορθολογικές λύσεις ("η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων", έλεγε ο Πόπερ) και όχι ενθουσιασμούς, θυμούς, κλάψες ή βαριά χάχανα και παρατεταμένες εσκεμμένες ή μη υστερίες.

Όμως και αυτή η διαπίστωση (που αποκλείει την "ποίηση" από την καθημερινότητα) ανήκει επίσης στο Σεφέρη - δες τον προ αμνημονεύτων ετών, περίφημο διάλογο του (για την Ποίηση) με τον νεοπλατωνιστή (μπρρρρ...) Κωνσταντίνο Τσάτσο.

2.

Η Ποίηση, τώρα, κατά τη εκπαιδευτική διαδικασία (διδασκαλία) είναι κάτι εντελώς το διαφορετικό. Εκεί, ναι, ο δάσκαλος καλείται να συμμετάσχει στην μετάδοση συγκίνησης. Και πάντως, όχι κατ΄ ανάγκην χοροπηδώντας πάνω στα θρανία ή σχίζοντας τις εισαγωγές των ανθολογίων. (Αυτός ο παιδαγωγικός λαϊκισμός, αργά ή γρήγορα, ξεθυμαίνει από τερτίπια και τεχνάσματα, τα οποία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, επιδιώκουν μάλλον να καλύψουν την ουσία με ηχητικά, φραστικά ή και... χορευτικά σοκαριστικά πυροτεχνήματα.)

3.

Πριν καμιά δεκαριά χρόνια, μου τηλεφώνησε ένας πατέρας, φανερά ενοχλημένος, επειδή εντόπισα στο γιο του φλέβα λογοτεχνική και εκθείασα δημοσίως ένα εκπληκτικό και πρωτότυπο κείμενό του για το "Ψαράκι της Γυάλας" του Μάριου Χάκκα.

"Μας έχετε δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην οικογένεια", παραπονέθηκε ο ευγενέσταστος αλλά ανάστατος πατήρ: "ο Αντρέας ισχυρίζεται ότι εξαιτίας σας συνειδητοποίησε τώρα, στην Γ΄ Λυκείου, πως κακώς τον ωθήσαμε κατά την Ιατρική και την Κτηνιατρική, αφού μέσα του βαθιά ανέκαθεν τον συνάρπαζε η λογοτεχνία (Ποίηση και Πεζογραφία). 

"Και κάθεται τώρα και απελπίζεται. Άλλο δε σκέπτεται, τον νου του τρώγει αυτή η τύχη", θα συμπληρωνε ο Αλεξανδρινός, . .

5.

Δεν ξέρω αν ενδιαφέρεται κανείς για τη συνέχεια. Θα αφήσω προς ώρας τη φαντασία σας να... καλπάζει.

Με εκτίμηση,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου Δήμου "Νo captain!" 

Λιοντάρι από πέτρα

Οι Γερμανοτσολιάδες στήσανε τους 120 και καρτέραγαν τις τουρτούρες να τους τελειώσουν. Ο πατέρας τού Φώτη είπε στους διπλανούς του ότι δεν γλιτώνουν και πρότεινε αυτός να πάει ευθεία, οι άλλοι στα πλάγια κι όποιος γλιτώσει.

Εκείνον που έτρεξε αριστερά τον φάγανε οι ταγματαλήτες, τον άλλον δεξιά τον χτυπήσανε στο πόδι οι Γερμανοί, αλλά γλίτωσε πέφτοντας στη βαθιά ρεματιά, ενώ τον πατέρα τού Φώτη δεν τολμήσανε να του ρίξουνε γιατί πέρασε ανάμεσα στους εκτελεστές και μετά βούτηξε με τα μούτρα κι αυτός στα πυκνά βάτα, τις σκλήθρες και τα γαϊδουρόγκαθα...

Με τον καιρό όλη η αποδώ μεριά χτίστηκε, κρατώντας όμως απόσταση από το μονίμως καταπράσινο και "σκοτεινό" ρέμα, ώσπου, λίγο μετά τη Χούντα, πήρανε απόφαση να το σκεπάσουνε.

Φέρανε μηχανήματα και τότε ο καθένας έβρισκε εκεί μέσα, στις άλλοτε πανύψηλες, καλυμμένες όχθες, ό,τι μπορούσε να φανταστεί - κυρίως γερμανικά κράνη, παλιές αραβίδες με σαπισμένα κοντάκια, κούφιες σφαίρες και το επί τουρκοκρατίας πεζούλι που είχε από... καιρό ξεχαστεί και τώρα το χαζεύαμε ούλοι, γιατί είχε χτιστεί με πέτρες από κάποιο αρχαίο μνημείο ή κάτι τέτοιο, λέγανε οι μεγάλοι...

Την ανάσα έκοβε μια πέτρα (όσο ένας μέτριος πίνακας) με ένα σκαλισμένο λιοντάρι. Ήρθε η Αστυνομία, κακό. Ανεβήκανε πάνω στον "τουρκότοιχο", τον σακάτεψαν (βοήθησαμε κι εμείς) και βγάλανε το λιοντάρι, που όμως αποδείχτηκε πολύ νεότερο - από αυτά που βάζανε το 19ο αιώνα οι κληρονόμοι των τουρκοκοτσαμπάσηδων καπεταναίων και τοκογλύφων στην είσοδο των σπιτιών τους, μιμούμενοι τάχα ερλαδικά οικόσημα.

Μετά από μήνες ήρθε επιτέλους ένας αρχαιολόγος (μανιακός και ροδοκόκκινος σαν μονίμως μεθυσμένος) που τράβαγε τα μαλλιά του, γιατί στην προσπάθειά μας να βγάλουμε το άσημο οικόσημο, καταστρέψαμε ένα αρχαίο τοίχο που έφτανε ως απάνω στην τσιμεντένια γέφυρα η οποία επίσης είχε κάτσει σε ρωμαϊκά θεμέλια.

Μας ρώτησε ποιος σακάτεψε τον τοίχο κι όταν του είπαμε άρχισε να βρίζει κι εμάς και τις οικογένειές μας και την αστυνομία!!!

"Κωλόπαιδα, γαμώ το σόι σας, γινήκατε κι αρχαιολόγοι, Ουστ από δω, είπα! 

Με εκτίμηση,

Κάπα

Σχόλιο  στο κείμενο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου Δήμου "Μιλούν οι Σφίγγες;"

Ο ήρωας που έγινε αρχαιοκάπηλος

Το σπίτι μας ήταν κέντρο διερχομένων: αλλοτινοί συνεργάτες τής χούντας, βασιλικοί και Χίτες (που πίνανε τού σκασμού), παλαιοί αντάρτες του ΕΑΜ (σαν τον Μάκο το Σταυρόπουλος) και χρόνιοι εξόριστοι (μονίμως χασισωμένοι), ξεπεσμένοι άρχοντες (με κοστούμια αντίκες), όλοι τους ακαμάτηδες, μπατίρηδες, μισοαλκοολικοί – χασαπόσκυλα του καφενείου τούς αποκαλούσε περιπαικτικά η γιαγιά, αφού ζούσαν από τα κεράσματα τού πατέρα, με αντίτιμο την εθελόδουλη κολακεία που ελπίζει στην διαρκή εύνοια τού ρέοντος ούζου...

Όμως, στα δικά μου μάτια, όλοι τους ήτανε ήρωες και σπουδαίοι, γιατί, κατά καιρούς, τους άκουγα να εξιστορούν μεγάλα κατορθώματα: άλλος ότι πολέμησε τους Γερμανούς κοντά στο Καρπενήσι, άλλος ότι ήτανε με τον Κατσιμήτρο στο Καλπάκι, άλλος (ο "αρχαιολόγος") ότι έβαλε πέντε γκολ στους Γερμανούς κατακτητές, όταν στα τέλη του ΄43 ζήτησαν να παίξουνε μπάλα με τον Παναιτωλικό:

"εμείς ήμασταν παιδιά ξυπόλητα και πεινασμένα εκείνοι με μπότες και χορτάτοι. Επειδή νικούσαμε, μας είχαν ξεσκίσει τις φτέρνες και τα καλάμια από τις κλωτσιές και παρέτειναν συνεχώς τον αγώνα επί ώρες, ώσπου νύχτωσε και χάσανε".

Αυτός, ο Μίλτος, ο "αρχαιολόγος" που όλοι τον σεβόντουσαν για τον επί κατοχής νικηφόρο αγώνα με τους Γερμανούς, μιλούσε τάχα "αρχαία ελληνικά". (Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για την πιο αξιοθρήνητη εκδοχή μιας αυτοσχέδιας χουντοκαθαρεύουσας του χωρκού.)

Ο Μίλτος, λοιπόν, ο "αρχαιολόγος", τορναδόρος στο επάγγελμα, ήτανε επαγγελματίας... ανασκαφέας. Την τελευταία φορά που τον θυμάμαι (ήμουνα στη Β΄ Λυκείου), παραπονιότανε στον αδελφό μου ότι τον σταμάτησε κάπου η Αστυνομία και επειδή τον είχε... άχτι (γιατί υπήρξε αγωνιστής), του βάλανε στο αυτοκίνητο... τέσσερα ασημένια αρχαία νομίσματα (!!!) και τώρα απειλούν να τον στείλουν πάλι φυλακή... 

Μας κάλεσε στο δικαστήριο για συμπαράσταση και πήγαμε. Πήγαμε και φρίξαμε: Αυτός και η παρέα του είχανε βάλει δυναμίτη έξω από το άθικτο τείχος της αρχαίας Πλευρώνας, προς τη μεριά του νεκροταφείου, και είχαν ξεκοιλιάσει πάνω από δέκα τάφους, χώρια τις καταστροφές που προκάλεσαν, εξ ου και η φυλάκισή του αλλά και η μεγάλη μου θλίψη για τον αποκαθηλωμένο ήρωα που "νίκησε" επί κατοχής του Γερμανούς...

Με εκτίμηση,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου "Μιλούν οι Σφίγγες;" 

Διακοπές στην Λευκωσία (του 2014) με τους... τριχωτούς φίλους μας που τώρα τους χάνουμε και αυτούς

Επί εννέα συναπτά καλοκαίρια την έβγαζα μονάχος (τότε, ευτυχώς εργαζόμενος πολύ αποδοτικά, ενώ τώρα...) στη Λευκωσία τού πολύμηνου καύσωνα, οπότε καλύπταμε και τα έξοδα τής εκάστοτε ετήσιας τετράμηνης παραμονής τού παιδιού (για "επανεξέταση και θεραπεία") στις ΗΠΑ (ό,τι μας έλειπε το συμπληρώναμε από νέα δάνεια).

Εκεί, στο μακρινό Ρότσεστερ της Μέιγιο Κλίνικ, κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, είναι χαρά Θεού για τα παιδί μας, όχι μόνο εξαιτίας της δροσιάς (που ως γνωστόν λυγίζει την επιληψία) αλλά κυρίως λόγω τής παρέας των παιδιών τής γειτονιάς που καθημερινά επισκέπτονταν τη Μαρία-Φωτεινή για να παίξουν μαζί της υπό το τρισευτυχισμένο (αν και άγρυπνο) μάτι τής μονίμως ταλαίπωρης μανούλας,

Φέτος, για ευνόητος λόγους (και μη), Ρότσεστερ γιοκ! Έτσι, πρώτη φορά, μετά από τόσα κυπριακά γαϊδουροκαλόκαιρα, είχαμε να διαχειριστούμε τον αδιάλειπτο αναγκαστικό εγκλεισμό τού παιδιού μας πίσω από τις κουρτίνες (υπό τον φόβο τής φωτοευαισθησίας) μέσα στους εντόνως κλιματιζόμενους τέσσερις τοίχους. Και εν μέρει τα καταφέραμε!

Αν και ήμασταν ολομόναχοι, οι τρείς μας, ωστόσο και πολλή μοναξιά δεν νιώσαμε, και το παιδάκι μας έπληξε ελάχιστα! Και αυτό επειδή, χρόνια τώρα, συντηρούμε δυο εφεδρικούς στρατούς φιλίας (για να παραλλάξω τη γνωστή μαρξική φράση):

Αφενός τον Μπουτς και τον Ότζη που ελάχιστα γαβγίζουν (γι΄ αυτό και τους αγαπά η γειτονιά) και αφετέρου το Ζορό, τον Γκριζούλη, τον Μπλάκυ, τη Μαμά-γάτα, τον Ασπρούλη, τον Ασπρόμαυρο, τον Κοκκή, την Κίτυ, τη Φίφη το Τιγράκι και μια διμοιρία νεογέννητα που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να νιαουρίζουν μελωδικά. (Όταν τα καλούμε, αντίς για πολλά νιαουρίσματα, ακούς μονάχα ένα και... ασταμάτητο!!! Στον ίδιο τόνο και χροιά!)

Ασφαλώς η αυγουστιάτικη γειτονιά μας και η Λευκωσία ήτανε σταθερά άδεια από παιδιά και επισκέψεις (όπως είναι σχεδόν πάντα για εμάς και το χειμώνα), εντρυφήσαμε όμως στους χαρακτήρες της γατο-συμμορίας η οποία δεν αποχωριζόταν το παιδί, ακόμη κι όταν οι κοιλιές των γατιών εξείχαν σα βαρελάκια, από το πολύ φαί!

Κάπως έτσι, την νύχτα που ξαπλώναμε, δρόσιζε και στην καρδιά μας λίγο...

Με αισιοδοξία,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου μας φίλου Νίκου Δήμου "Αύγουστος στην πόλη"

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες η Μαρία-Φωτεινή έβγαλε δύο κυκλικά εκζέματα στο πρόσωπο: ένα στο μάγουλο κι ένα στο μέτωπο. Ο δερματολόγος που μας υπεραγαπάει, είπε ότι είμαστε τυχεροί που δεν κολλήσανε μύκητες στα μαλλιά, μας έδωσε φαρμακευτική αγωγή και απαγόρευσε διά παντός την επαφή της Μαρίας-Φωτεινής με τους τριχωτούς φίλους μας… Άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα μαζί της! Δεν είχε που δεν είχε φίλους (με ελάχιστες εξαιρέσεις των εξαιρέσεων) τώρα χάνει και τα τετράποδα. Γαμώ το, δηλαδή!

   

Η άλλη.... υστεροφημία

Τι θ΄ απογίνει το παιδί μας, μετά που θα φύγουμε εμείς;

Τόσους καλούς ανθρώπους έχουμε βρει να το βοηθούν και παρά τα τόσα χρήματα που τους δίνουμε, πάλι λιποψυχούν και πάλι φεύγουν!

Ποιος θα το φροντίσει, λοιπόν, μετά από εμάς; Ποιος θα τρέχει ολημερίς για να καλύψει τις τόσες απαιτήσεις τής ιατροφαρμακευτικής του περίθαλψης, ιδίως όταν το εγκαταλείπει η πολιτεία;

Ποιος θα το συγχωρεί, που είναι δύσκολος χαρακτήρας;

Ποιος θα ανέχεται τα ξεσπάσματά του, όταν το πληγώνει ο υποχρεωτικός (για λόγους υγείας) εγκλεισμός του και ο αποκλεισμός των άλλων;

Ποιος θα το φροντίζει με αφοσίωση, όπως το φροντίζουμε εμείς, και θα το στηρίζει ψυχικά, όπως το το στηρίζουμε εμείς;

Και ποιος θα το αγαπήσει όπως το αγαπάει η Αντιγόνη, που με τη χαρά της τού διώχνει τη θλίψη, με το χαμόγελό της τού δίνει πνοή και από τη ψυχή και την καρδιά της κόβει φως και του δίνει ζωή;

Αυτό το βασανιστικό "μετά", κατατρώγει τα σωθικά όλων των γονιών που έχουμε παιδάκια με ανίατες ασθένειες.

Είναι μια ιδιότυπη και πρόωρη ανάπτυξη "υστεροφημίας", όχι δημόσιας, μα εντελώς προσωπικής και ταπεινής, βεβαίως.

Με αγάπη,

Κάπα

Διεκδικώντας ΚΑΙ τα φάρμακα για το 2013-2014

Σάββατο, 24 Μαΐου 2014

Αξιότιμη κα Μ. Τ. (Προϊσταμένη Γραφείου Υπουργού Υγείας),

1.  Χθες το μεσημέρι, Παρασκευή, 23 Μαΐου 2014, σας ενοχλήσαμε τηλεφωνικώς, προκειμένου να μας ενημερώσετε σχετικά με το πολυσέλιδο και εμπεριστατωμένο υπόμνημα/αίτημα που σάς παραδώσαμε ιδιοχείρως (πριν είκοσι ημέρες) και αναφερόταν στην κάλυψη τών φαρμάκων τής 12χρονης κόρης μας Μαρίας-Φωτεινής Καλλιμάχου τόσο (α) για πέρσι το 2013 και (β) φέτος το 2014 όσο και (γ) μελλοντικά.

2. Κα Τ., με χαρά σάς πληροφορούμε ότι για το (β) και (γ) σκέλος τού αιτήματός μας, δηλαδή για την από φέτος διά βίου εξασφάλιση τών φαρμάκων τού παιδιού μας, μεριμνούν ήδη οι  Φαρμακευτικές Υπηρεσίες και προσωπικώς ο νυν εξαίρετος διευθυντής των, ο κος Λούης Παναγή (αφού προηγήθηκε η πρόσφατη παρέμβαση τού Υπουργού).

3. Παραμένει όμως, εκλεκτή κα Τ., σε εκκρεμότητα το πρώτο σκέλος τού αιτήματός μας το οποίο αφορά στην επιστροφή τών 13000 δολαρίων που μάς κόστισαν τα περσινά φάρμακα τής κόρης μας, και τα οποία (κατά την ταπεινή μας γνώμη) οφείλει να τής τα εξασφαλίσει η Πολιτεία, καθώς η κόρη μας, είναι λήπτης δημοσίου βοηθήματος (ευάλωτος ασθενής εκ γενετής).

Σημειωτέον ότι ανέκαθεν όλα της τα φάρμακα (από τότε που ήταν έξι μηνών μέχρι και τώρα) της τα εξασφάλιζε η Πολιτεία. Γιατί λοιπόν, θα ήταν λογικό η Πολιτεία να της στερήσει τα φάρμακα μιας χρονιάς, και μάλιστα αυτής του 2013;

4. Κατά την τηλεφωνική μας επικοινωνία, εκλεκτή κα Τ., μας πληροφορήσατε ότι «το αίτημά μας εξετάζεται». Από ποιόν όμως εξετάζεται το αίτημά μας; Προφανώς από την κα Σ. Κ. Ωστόσο, η κυρία Σ. Κ. ευγενεστάτως μάς διαβεβαίωσε, δυο μέρες νωρίτερα, ότι αν και έχει το φάκελο τού παιδιού μας πάνω στο γραφείο της, εντούτοις δεν μπορεί να πράξει τίποτε απολύτως, αφού δεν έχει εντολή από κανέναν να προωθήσει το αίτημά τής επιστροφής τών 13 χιλιάδων δολαρίων που κόστισαν τα φάρμακα τού παιδιού μας για το 2013.

5. Αναφερθήκατε, αξιότιμη κα Τ., στο γεγονός ότι ο Εντιμότατος Υπουργός ευαρεστήθηκε να κάμει χρήση τής διακριτικής του ευχέρειας για ανθρωπιστικούς λόγους, προκειμένου να εξασφαλισθούν τα φάρμακα τού παιδιού μας (για τώρα και στο μέλλον) και προσθέσατε όμως, ότι το ζήτημα τών φαρμάκων τού 2013 «θα εξεταστεί», υπονοώντας ότι αυτό δεν συμπεριλήφθηκε στην εντολή τού Υπουργού μας. (Πάντως, εμείς από την πλευρά μας είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι εάν ο Υπουργός ενημερωθεί από εσάς, πάραυτα και προσωπικώς, δεν θα αρνηθεί να καλύψει και τα περσινά φάρμακα του παιδιού, διότι είναι και λογικός και δίκαιος άνθρωπος.)

6. Δεν θα σας ταλαιπωρήσω περισσότερο με τη φλυαρία μου, κα Τ., απλώς επιτρέψτε μου να επισημάνω πως ό,τι έπραξε τις προάλλες ο νυν Υπουργός (για τα φάρμακα της 12χρονης κόρης μας Μαρίας-Φωτεινής) τιμά την Πολιτεία και τους θεσμούς της, καθώς ο Εντιμότατος επενέβη πρωτίστως για να αποκαταστήσει μια κατάφωρη αδικία (διακοπή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης) που υπέστην ένα άρρωστο παιδί. Που σημαίνει ότι το κίνητρο δεν ήταν ο οίκτος και η φιλανθρωπία (όπως κακώς ερμηνεύεται από μερικούς η «χρήση διακριτικής ευχέρειας για ανθρωπιστικούς λόγους») αλλά η απόδοση δικαιοσύνης προς έναν συνάνθρωπο που είχε αδικηθεί (Albert Schweitzer).

7.  Υπ΄ αυτό το πρίσμα, εκλεκτή κα Τ., θα ήταν δίκαιο και σύννομο οι όποιες αρμόδιες υπηρεσίες τού Υπουργείου να καλύψουν τα φάρμακά τού παιδιού μας και για το 2013, τιμώντας έτσι τόσο το σκεπτικό τού Εντιμοτάτου Υπουργού μας, ο οποίος τής τα εξασφάλισε (θεσμικά) εφ όρου ζωής, όσο και τη διακηρυχθείσα αρχή του, σύμφωνα με την οποία «ξεκινά μια νέα πορεία, όπου ο άνθρωπος και ο ασθενής θα είναι στο επίκεντρο».

Μετά τιμής             

Αντιγόνη και Κωνσταντίνος Καλλίμαχος

Η δέσμευση του Υπουργείου Υγείας ότι θα εξασφαλίσει τα φάρμακα στη Μαρία-Φωτεινή

 5:06

ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ 29 ΑΠΡ 2014 - 

Η δέσμευση του ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ 
των  ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
ότι θα μας εξασφαλίσει τα φάρμακα  

May 1, 2014 3:14 PM

Διεκδικώντας τα φάρμακα της Μαρίας-Φωτεινής (Συνέντευξη/αφιέρωμα 40 λεπτών στο sigm tv)

1. 
    28:46
   

   
   
2.          Συνέντευξη Αντιγόνης και Κώστα - Τα πρώτα 30΄
3. 
   
4.  10:28
   

   
   
   

   
   
5. 
   

      Συνέντευξη Αντιγόνης και Κώστα - Τα τελευταία 10΄ 
6. 
   

Εκπρομπή ΑΝΟΙΧΤΗ ΓΡΑΜΜΗ - Δευτέρα, 28 Απριλίου 2014 - SIGMA TV   

Δημοσιογράφος: Γωγώ Αλεξανδινού

Κατ΄ οίκον εκπαίδευση για παιδιά με αναπηρίες - Διάλεξη Αντιγόνης και Κώστα στο Παν/μιο Κύπρου το 2014

 

Διάλεξη Αντιγόνης και Κώστα Καλλίμαχου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

10 Μαρτίου 2014

Η μαγεία ως θλίψη

Όσοι έχουμε παιδιά με βαριές και ανίατες ασθένειες οι οποίες τα αναγκάζουν να ζουν φυλακισμένα σε περιβάλλον "αποστειρωμένο", βιώνουμε με πόνο την ομορφιά τής άνοιξης και τη μαγεία τής φύσης.

Εκεί που αγαλλιάζει η ψυχή σου βλέποντας το πράσινο τής τεράστιας ροδιάς να πυκνώνει με ολοένα και πιο γενναίες πινελιές

εκεί που το αντικρινό οικόπεδο πλημμυρίζει τριφύλλι, κίτρινες τροφαντές μαργαρίτες και συμπαγές χαμομήλι

εκεί που "γιομίζει η γειτονιά τραγούδια και φιλιά",

η σκέψη μου παγώνει, στην εικόνα τής εγκλεισμένης δωδεκάχρονης κόρης μας που με το κολλημένο πρόσωπο στην ανατολική τζαμαρία του πρώτου ορόφου παρατηρεί όλη αυτή την ομορφιά, συν τα γειτονόπουλα που τρέχουν και ξεφωνίζουν, παίζοντας στο δρόμο μπάλα και κρυφτό και στις αυλές τραμπολίνο και κυνηγητό.

Όσο κρατούσε η χειμωνιά, το κρύο μάς προστάτευε από όλη αυτή την μελωδία! Τώρα; Τώρα πώς θα της κρύψω την αλήθεια; Τι ψέμα καινούργιο να της πω; Πώς θα την ξεγελάσω;

Με αισιοδοξία,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του αγαπημένου φίλου Νίκου Δήμου  "Ο Άθεος και η Άνοιξη" 

Κατ΄ οίκον Εκπαίδευση στην Κύπρο (Για παιδιά με προβλήματα υγείας) - Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στις 10 Μαρτίου 2014 - Αντιγόνη και Κωνσταντίνος Καλλίμαχος

Για να διαβάσετε το κείμενο, κάντε κλικ σε ένα από τα παρακάτω εικονίδια και θα δείτε... 

Αν θέλετε να το διαβάσετε με περισσότερη άνεση, πηγαίνετε εδώ: ISSUU - My Publications 

Σύντομα θα αναρτήσουμε και το βίντεο.

  

   

  

  

  

  

  

  

"Κατ΄ οίκον εκπαίδευση: προκλήσεις και προβλήματα" (Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στις 10 Μαρτίου 2014 - Αντιγόνη και Κωνσταντίνος Καλλίμαχος., εκπαιδευτικοί)