Ένα ασθενοφόρο, ρε παιδιά...

Το γλυκό κάλεσμα του αυτοκτονικού λαϊκισμού

Με το που έπεσε η Χούντα κι άστραψε η μόδα τών καταλήψεων στα Γυμνάσια Αρρένων, ήταν ζήτημα χρόνου να μπουν και τα Θηλέων στο χορό. Κι ένα μεσημέρι, στης Ακρόπολης τα μέρη, που λέει και το τραγούδι, ακούσαμε συνθήματα έξω από το ήσυχο και απόκεντρο Θηλέων.

Βγήκαμε στην άθλια βεράντα μας και βλέπουμε, πέρα από την άλλοτε αδιαπέραστη ρεματιά, (καλυμμένη πλέον με μπετόν και χαλίκι) να πολιορκούν τούς θηλυκούς φράχτες αναμαλλιασμένοι μαθητές και μαθήτριες τών πρωινών σχολείων.

"Πού πας, παιδάκι μου, κάτσε να φας", λέει η γιαγιά που με περίμενε πως και πως να επιστρέψω από το σχολείο, να μου βάλει φαΐ και ν΄ αρχίσει τις καθηλωτικές της αφηγήσεις. Τής έκανα το χατίρι για λίγο.

Θυμάμαι, κατέβηκα τρεχτός την απότομη όχθη, έκανα το γύρο και βρέθηκα στον κεντρικό δρόμο με τη σιδερόφραχτη είσοδο κατάκλειστη, αμπαρωμένη και με κάμποσα λουκέτα από μέσα φυλακισμένη.

Στο προαύλιο δεν υπήρχε ψυχή. Μέσα όμως το κτήριο δονούνταν, γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και... διάλειμμα.

Οι απέξω ούρλιαζαν "Το Πολυτεχνείο ζει, αυτό μας οδηγεί // ελάτε, κατεβείτε, να φύγουμε μαζί".

Ξαφνικά, τα παράθυρα τού υπερυψωμένου πρώτου ορόφου άνοιξαν και τα κοριτσίστικα κεφάλια κρέμονταν σα βαρυφορτωμένα τσαμπιά, επιφυλακτικά στην αρχή και ενθουσιώδη τώρα.

Μια κοπέλα ανέβηκε με νεύρο στο πρεβάζι και τσίριζε πως θέλει "λευτεριά" κι αμέσως το πλήθος, περιφρονώντας το νόμο τής βαρύτητας, την καλούσε ρυθμικά: "Έλα μαζί μας // κο-πε-λιά".

Το θέαμα είχε και μία απροσδόκητη τροπή, αφού βλέπαμε τα απόκρυφά της, οπότε εμάς τα αγόρια μάς... συνέφερε να μείνει εκεί, να σκούζει και να παρασύρει κι άλλες - ήδη δυο τρεις ακόμη είχανε πάρει... ωραίες πόζες, γι΄αυτό και κάποιοι ίσως τις απέτρεπαν... υστερόβουλα: "μη, θα σκοτωθείτε!".

Μετά πολλά, και προς έκπληξιν όλων, τέσσερις κοπέλες πέσανε μαζί, με μόνο αλεξίπτωτο τις... φούστες τους.

Ακούστηκε κάτι σαν τεράστια σφαλιάρα. Μετά σιωπή. Σε λίγο κλάματα δειλά και στο τέλος μία φωνή: "ένα ασθενοφόρο, ρε παιδιά..."

Αυτό μού θυμίζει η Ελλάδα του Αλέξη σήμερα...

Ένα ασθενοφόρο, και για την Ευρώπη, ρε παιδιά!

Μετά τιμής,

Κάπα

Σχόλιο στο κείμενο του πολυαγαπημένου Νίκου Δήμου ΟΡΓΗ ΛΑΩΝ