Πίστη χωρίς... ψευδαισθήσεις!

Λίγο μετά την επιστροφή μας από τις ΗΠΑ, η παραμάνα της κορούλας μας ενώ οδηγούσε δεν είδε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο με προτεραιότητα... Πεταχτήκαμε κι εμείς να συνεννοηθούμε με την άλλη κοπέλα και να την καθησυχάσουμε. Ηταν ακόμα μέσα στο αυτοκίνητό της και επειδή είχε ήλιο την παρακάλεσα να πάμε στη σκιά γιατι "το παιδί μας δεν μπορεί την ακτινοβολία". Οπως έβγαινε, παρατήρησα ότι το περπάτημά της κάτι μου θύμιζε...

Εκανε να ανεβεί το πεζοδρόμιο και ζαλίστηκε. Την συγκράτησε διακριτικά ο καλός μου -φαινεται κι αυτός κάτι κατάλαβε. Μια και δυο, της προτείναμε να πάμε μέχρι το σπίτι, που ήταν κοντά, να της προσφέρουμε κάτι. Δέχτηκε. Κατέβηκε πάλι με δυσκολία, ξανά με δυσκολία στο πεζοδρόμιο, στις σκάλες τής εισόδου σταμάτησε. "Δεν πειράζει, καλή μου", της είπα και ανοίξαμε το γραφείο τού εισογείου να καθήσει σε μια πολυθρόνα.

Είδε και την κορούλα μας πώς προσπαθούσε να περπατήσει και μας ρώτησε "τι έχει το παιδί;". "Πάσχει από μυοκλονική επιληψία" της είπα...

Κανονίσαμε τα των ασφαλειών, την κεράσαμε κάτι και την ξεπροβοδήσαμε πάλι με αγάπη (κι εγώ με κρυφή συγκίνηση).

Μετά από καμια βδομάδα μας τηλεφώνησε και ξαναβρεθήκαμε. "Έχω κι εγώ μυοκλονική επιληψία, από παιδί" μας είπε. "Δεν γιατρεύτηκα ακόμα και μέχρι τα 25 ήμουνα κλεισμένη στο σπίτι. Όταν όμως άρχισα γιόγκα, ξαναγεννήθηκα. Τώρα έχω προσωπική ζωή, εργάζομαι, επιτέλους ζω!".

Μας πρότεινε κι εμάς τον "σωτήρα" της. "Δεν πιστεύουμε σε αυτά" της είπα, "οπότε δεν θα ωφεληθούμε".
"Πράγματι, αν δεν πιστεύεις, δεν ωφελείσαι", με διαβεβαίωσε.

Με αγάπη - Παράγραφος

[Σχόλιο που έκανα στο σημερινό πόστ του πολυαγαπημένου μου ΝικόΔημου [ http://doncat.blogspot.com/2006/09/blog-post_30.html]

Αγρύπνια

Σήμερα ήθελα να παρουσιάσω την εξαιρετική κριτική (της Αφροδίτης μας) στην ταινία τού Τζιμ Αμπράχαμς για την επιληψία. Ηθελα αυτό το ποστ να το περιποιηθώ αρκετά, όμως ακόμα δεν αξιώθηκα... (σύντομα, ελπίζω).




Χτες, για πρώτη φορά ύστερα από τόσες βδομάδες, την ώρα που έτρεχε η καρδούλα μου στο σαλόνι, σταμάτησε απότομα, έκατσε προσεχτικά στά μαξιλάρια, μας κοίταξε κάπως φοβισμένα και είπε: "είσαι καλά;"

Ήταν σαν μας έλεγε "ρωτήστε με πώς είμαι". Πήγα κοντά της, χωρίς να δείξω την ταραχή μου. "Είσαι καλά;", τη ρώτησα. "Ναι", απάντησε κοφτά και ξεροκατάπιε. Της χάιδεψα το μέτωπο. "Σε πονάει το κεφάλι;". "Οχι", είπε πάλι κοφτά κι έτρεξε προς τον μπαμπά για αγκαλίτσα.

Και σήμερα είχαμε το ίδιο περιστατικό δυο φορές και πολύ πιο έντονο: εκεί που έτρεχε, σταμάτησε απότομα λες και την χτύπησε το ρεύμα, έγειρε πάλι προς τα μαξιλάρια κι έκατσε - ή μάλλον έπεσε. "Είσαι καλά;", είπε πάλι κοιτώντας με. "Πώς είσαι, καλή μου;", τη ρώτησα.
- "Καλά" . "Σε πονάει το κεφάλι;" -"Ναι". "Θέλεις μια αγκαλίτσα;" - "ε σελω", είπε και πήγε προς το κινητό του μπαμπά για να δει φωτογραφίες.

Τουλάχιστον για τη βδομάδα αυτή θα απουσιάσει η παραμάνα μας κι έτσι για να μη μείνω κι εγώ μόνη μου με το παιδί (άλλη φοβία κι αυτή) πήρε άδεια και ο αγαπημένος μου. Ευτυχώς γιατί εν τω μεταξύ τσάκισα το ποδι μου, άρπαξα κι ένα κρυολόγημα, οπότε...

Ούτως ή άλλως δεν ησυχάζουμε δευτερόλεπτο. Θα έχουμε το νού μας, λοιπόν. Μπορεί η Κετογενική Δίαιτα να απάλλαξε το παιδί από τις χιλιάδες μικρά επεισόδια που το βασάνιζαν μηνιαίως και το είχαν καταστήσει φυτό, ωστόσο το πρόβλημα υπάρχει. Είναι εκεί κι εμείς αμυνόμαστε.

Αμυνόμαστε και αργυπνούμε.


Με αγάπη

Παράγραφος

Αλλο σόι φθινόπωρο και τούτο!

Τα πρωτοβρόχια φέρανε πλημμύρες στη Λευκωσία και αναπάντεχη χαρά στην κόρη μου που απαίτησε, εν μέσω κατακλυσμού, βόλτα με το αυτοκίνητο! Δε χόρταινε να βλέπει αστραπές και ν΄ ακούει βροντές! Ρουφούσε με τα μάτια τη βροχή λες κι ήτανε χρόνια διψασμένη!

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πρώτη φορά γεύεται ζωντανή, πυκνή βροχή, αστροπελέκια και μπουμπουνητά, ό,τι δηλαδή εγώ απεχθάνομαι και φοβάμαι (φοβία, όχι αστεία)! Είχα όμως προειδοποιηθεί να μην αντιδράσω δραματικά για να μη έχει κι η κόρη μου τη δική μου τύχη, δηλ. να μη της μεταδώσω τη φοβία μου, αφού ακόμα και σήμερα (παρά την επίμονη ψυχοθεραπεία) δεν μπορώ να διακρίνω τη διαφορά ανάμεσα στους κεραυνούς μιας καταιγίδας και στους βομβαρδισμούς του 74...

Αν και πεταγόμουνα από τη θέση μου ακόμα και με την πιο απομακρυσμένη αστραπή, αν και έτρεμε η ψυχή μου έτσι που ένιωθα τη δυνατή βροχή να κοχλάζει στον ανεμοθώρακα, ωστόσο έπαιρνα δύναμη από το τρανταχτό χαμόγελό τής κορούλας μας, που το έβλεπα να πάλλεται στο στήθος, στα χείλη, στα μάγουλά της και ν΄αντηχεί στην καρδιά μας και τον κόσμο ολόκληρο!

Αλλο σόι φθινόπωρο και τούτο! Ούτε να μελαγχολήσω δεν πρόλαβα!

Με αγάπη

Παράγραφος

[Σχόλιο που έκανα στο πόστ τού πολυαγαπημένου μου ΝικόΔημου http://doncat.blogspot.com/2006/09/blog-post_24.html ]

Η Κετογενική Δίαιτα στην πράξη

Εάν επιθυμείτε να δείτε πώς εφαρμόζεται (ακριβώς) η Κετογενική Δίαιτα στην περίπτωση της κόρης μας, σας παρακαλούμε πηγαίνετε στο άλλο μπλογκ μας, στη σελίδα:

http://epilhpsia.blogspot.com/2006/09/blog-post.html

Με αγάπη

Παράγραφος

Ενα "ασήμαντο" περιστατικό

Στο διπλανό γραφείο βρίσκεται από πέρσι μια πολύ διακριτική συνάδελφος (αρκετά μεγαλύτερή μου) την οποία, λόγω των αδειών μου, δεν έβλεπα και πολυ συχνά. Έτυχε όμως να συναντηθούμε, κάποιες φορές, στο διάδρομο, και να πούμε μια "καλημέρα" σαν άνθρωποι, κι οι δυο μας μ΄ ένα χαμογελο στανικό: σφίγγαμε πρώτα την καρδιά και μετά τεντώναμε τα χείλη...

Προχτές την Παρασκευή το πρωί, κάποιος χτύπησε την πόρτα. Ήταν η κυρία Κατερίνα και ήθελε ένα συρραπτικό. Τώρα τα χαμόγελά μας διέφεραν: το δικό μου ήταν (παραδόξως) χαρούμενο, ενώ το δικό της παρέμενε χαμόγελο της καλής θέλησης, αφού δεν άνθιζε σ΄ενα περιβόλι ανοιξιάτικο, αλλά σαν απρόθυμος κρίνος έστεκε παράταιρα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής της, πασχίζοντας μάταια να ξεγελάσει τη μελαγχολία της.

Οι διακριτικοί κι ευγενικοί άνθρωποι μήτε ρωτάνε, μήτε στήνουν αφτί αρρωστημένο και πολύ περισσότερο δεν συμμετέχουν σε δήθεν καλοπροαίρετες συζητήσεις για... άλλους. Δεν ήξερε λοιπόν τίποτε για μένα. Αλλά και η δική μου παρατεταμένη απουσία δεν με είχε διαφωτίσει ιδιαίτερα για την κυρία Κατερίνα.

Με το ζόρι δέχτηκε να της παραγγείλω έναν καφέ. Στην αρχή δεν άφηνε το συρραπτικό από τα χέρια για να μου θυμίζει ότι βιαζόταν. Η όρεξή της όμως για λόγια τής καρδιάς, δήλωνε πως είχε ανάγκη την κουβέντα μας.

Ωσπου κάποια στιγμή δεν αντεξε: "τις τελευταίες βδομάδες στο σπίτι έχουμε δράματα... Πέθανε ξαφνικά η αδελφή του άντρα μου. Την είχα καλύτερη και από αδελφή μου και τα παιδία μου την είχανε σα δεύτερη μάνα... Ξέρεις τι είναι να χάνει ένα σπίτι μάνα κι αδελφή;"

Άφησε το συρραπτικό στην άκρη τού γραφείου κι έπιασε τον καφέ με τα δυο τα χέρια, σαν να κρατούσε κάτι πολύτιμο και δεν ήθελε να το χάσει, ή καλύτερα, με τον τρόπο που αγγίζουν τη ζεστή κούπα οι εργάτες έξω στο χειμωνιάτικο δρόμο, καρτερώντας τάχα να ζεσταθούν.

Δεν ήθελα να βεβηλώσω εκείνη την ιερή σιωπή με μια κουβέντα μου που ίσως να μου έφερνε και δάκρυα.

"Ξέρω, ξέρω...", είπα μέσα μου, όσο γινότανε πιο σιγά κι έφερα στο νου την κορούλα μου για να πάρω κουράγιο...

Έμεινε λίγο ακόμα και τα είπαμε, σαν άνθρωποι. Τα βρήκαμε κι όλας και χαρήκαμε! "Άντε να φύγω και σου έφαγα όλο το πρωινό", μου είπε εγκάρδια. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και χαιρετηθήκαμε κι οι δυο μας μ΄ ένα χαμόγελο πηγαίο και φωτεινό.

Μετά από ώρα, παρατήρησα ότι το συρραπτικό δεν είχε αλλάξει θέση. Παρέμενε εκεί στην άκρη του γραφείου, προξενητής αγάπης και ελπίδας.

Με αγάπη

Παράγραφος

[Με αφορμή το σημερινό ποστ του πολυαγαμένου μου ΝικόΔημου http://doncat.blogspot.com/2006/09/blog-post_16.html ]

Γράμμα της... κόρης μου σε μια φίλη της

Στο εορταστικό ποστ/έκπληξη [ http://doncat.blogspot.com/2006/08/blog-post_15.html ] τού πολυ-αγαπημένου μου ΝικόΔημου ενας επισκέπτης (με νικ "το σωστό να λέγεται") μετέφερε τα λόγια της ανεψιάς του Χαρούλας:
"Μαρία-Φωτεινή χρόνια πολλά. Πολύχρονη στην γιορτή σου. Σε παρακαλώ μια μέρα να 'ρθείς στο σπίτι μου να παίξουμε. Ήθελα να σου πω όταν έρθεις θα πάμε στο λούνα πάρκ. Θέλω να μάθω πόσο αγαπάει την μαμά της και ποιό είναι το αγαπημένο της παιχνίδι.

Χαρούλα"
-----------------------------------------

Αγαπημένη μου Χαρούλα,

καταλαβαίνω καλά τα ρωσικά (12 ώρες την ημέρα μου μιλάει η αγαπημένη μου παραμάνα) και τα ελληνικά. Όμως, αν και είμαι τεσσερισήμισι χρονών, ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ ακόμα να συντάξω μεγάλες προτάσεις. Το κάνω με νοήματα. Λέω "μπαμπά, δείχνω με το χέρι εμένα, λέω "ανέβα" και "ποδήλατο" και αυτό σημαίνει: "Μπαμπά ανέβασέ με στο ποδηλατο".

Με ρωτάς, αγαπημένη μου Χαρούλα, πόσο αγαπάω τη μαμά μου. Βέβαια, εγώ δεν μπορώ καλά-καλά να μιλησω, πόσο μάλλον να γράψω! Τα καταφέρνει όμως η μαμά και για μένα: κοιτάζει τα μάτια μου και διαβάζει την ψυχή μου! Διάβασε λοιπόν κι εσύ και θα καταλάβεις πόσο την αγαπώ...

Παραμονή της γιορτής μου, δηλαδή το βράδυ τής 14ης Αυγούστου, λίγο προτού νυχτώσει, βγήκαμε στην μπροστινή αυλή ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ για να κάνουμε παρεϊτσα στον παππού, που κατά το δειλινό τού αρέσει να κάθεται στην ψάθινη πολυθρόνα του και να αγναντεύει προς τα σύννεφα που ροδίζουν αλλά και προς τις μνήμες του που τώρα τελευταία όλο και περισσότερο τον σπρώχνουν στα παιδικά του χρόνια...

Εκεί που καθόμασταν οι τέσσερις μας, κι εγώ έπαιζα με το σκυλάκι που πάντα προσέχει να μη με σπρώξει και χάσω την ισορροπία μου (ακόμα δεν μπορώ να περπατήσω καλά), ήλθε ένα αυτοκίνητο και σταμάτησε έξω από τα κάγκελα τής αυλής μας, κοντά στην εξώπορτα.

Πήγαμε με τη μαμά έξω να υποδεχτούμε μια φίλη της με τον άντρα της και το συνομίληκο μου αγοράκι τους. Ο μπαμπάς μου έμεινε πίσω με το σκυλάκι, επειδή το άλλο παιδακι φοβάται τα ζωάκια. Ζήτησα από τη μανούλα να με αφήσει κάτω να δώσω μια αγκαλιά στο αγοράκι.

Τότε κάτι δυσάρεστο πρέπει να είπε στη μαμά ή φίλη της κι εκείνη ξεχάστηκε ολότελα και ξέφυγα από την προσοχή της. Χεράκι-χεράκι πήγαμε με το αγοράκι παράμερα και παίζαμε. Ξάφνου το αγοράκι, εκεί που παίζαμε, παραπάτησε, έπεσε πάνω μου. Ε, δεν ήθελα και πολύ: έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στα πλακάκια του πεζοδρομίου!

Ο μπαμπάς άκουσε το "γκουπ" από δέκα μέτρα μακριά, η μαμά έχασε το χρώμα της και ο παππούς σοκαρίστηκε τόσο που δεν μιλούσε για μια ώρα...

Είχα πολύ καιρό να πέσω κι όλοι τους ταράχτηκαν πολύ. Ο μπαμπάς ως συνήθως, όταν κλαίω, με πήρε αγκαλίτσα και μου είπε "μη κλαις ψυχούλα μου, σ΄αγαπάω πολύ, πάααρα πολύ..." (μου το έχει πει ένα εκατομμύριο φορές).

Εγώ περισσότερο επειδή φοβήθηκα και λιγότερο επειδή πόνεσα (είμαι και καλομαθημένη) έγκλαιγα με μαύρο δάκρυ και ζήτησα την αγκαλίτσα τής μαμάς. Εκείνη με πήρε στα χέρια και ο μπαμπάς έτρεξε να φέρει πάγο και κρύο νερό. Οι επισκέπτες μας (ήταν να τους λυπάται η ψυχή σου) χάσανε τη μιλιά τους από το φόβο τους.

Να μη σου τα πολυλογώ, έτσι στα σιωληπά τη βγάλαμε για καμιά ώρα έξω στο πεζοδρομιο... μέχρι που οι καημένοι οι επισκέτες μας έφυγαν τελικά δυο φορές πικραμένοι: μία για το κακό που τους βρήκε - δεν κατάλαβα τι - κι άλλη μια που το παιδάκι τους άθελά του με έσπρωξε κι έπεσα κάτω.

Όταν έφυγαν, η μαμά αφού με έδωσε "ααλίτσα" (αγκαλίτσα) στον μπαμπά, πήγε πίσω από ένα δεντράκι κι έκρυψε το πρόσωπό της. Σε λίγο επέστρεψε και με πήρε πάλι "ααλίτσα". Ομως είδα ότι τα μάτια της ήτανε υγρά και της είπα:

"μην κλαις μαμά, μην κλαις! Σ΄ αγαπώ πολύ, πάαααρα πολύ!"


Με αγάπη

η φίλη σου

Μ-Φ

ΥΓ. Χαρούλα μου, άμα γίνω καλά και μπορώ να ταξιδέψω, θα έλθω στην Ελλάδα.

Πρώτα θα πάω στον αγαπημένο τής μανούλας, ξέρεις ποιον, αυτόν καλέ, που έχει δεκάδες γατιά και απολύτως κανένα σκυλάκι. Εκεί πρέπει να είναι πολύ ωραία γιατί όπου και να πέσω, λέει η μαμά, αποκλείεται χτυπήσω. Όλο και κάποιο γατί θα βρεθεί για... μαξιλάρι...
Μετά θα δω δυο παιδάκια που με έχουν προσκαλέσει από καιρό, τα κοριτσάκια τής Αφροδίτης, και ύστερα εσένα Χαρούλα μου, γιατί εσύ είναι το τρίτο παιδάκι που με προσκάλεσε.

Κατόπιν, θα κοιτάξει η μαμά τον κατάλογο τής αγάπη κι αφού μείνουμε στην Ελλάδα μας μέχρι να δουμε από κοντά όλους τούς ανθρώπους που τους αγαπήσαμε από τοσο μακριά, θα επιστρέψουμε στην πατρίδα και θ΄ αρχίσουμε κι εμείς, λέει η μαμά, να καλούμε κόσμο από την Ελλάδα μας. Ηδη στο σπιτι μας, καλου κακού, ετοιμάζουμε ένα δυο δωμάτια για τους φιλοξενούμενούς μας...

Σε φιλώ ξανά

με αγάπη

η φίλη σου Μαρία-Φωτεινή

Φθορά

Ο αγώνας που δίνουμε (υπέρ των ατόμων με επιληψία) σκοντάφτει συστηματικά στην αδιαφορία της κρατικής γραφειοκρατίας. Επί δύο συνεχείς βδομάδες σπαταλάμε το χρόνο μας τρέχοντας από το ένα ηλίθιο "γραφείο" στο άλλο και από τον έναν παράλογο υπάλληλο στον άλλον.

Δεν κλαίω τόσο τις ατελείωτες χαμένες ώρες μακριά από την οικογένειά μου. Με εξοργίζει το γεγονός ότι είμαστε μια χούφτα άνθρωποι αποφασισμένοι να συνδράμουμε τους συνανθρώπους μας (παιδιά, συγγενείς και φίλους με επιληψία) και ορισμένοι "καλοθελητές" όχι μόνο δεν μας διευκολύνουν, μας βάζουν και εμπόδια από πάνω!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα συμπλεγματικά "παιγνίδια εξουσίας" και χαζοσυμφερόντων να λαμβάνουν χώρα στην πλάτη ατόμων με αναπηρίες!!!

Προσωρινά απογοητευμένη, αλλά πάντα με αγάπη - Παράγραφος


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
------------------
Κάποιοι δυστυχώς παραλάβατε (προ μηνός) προβληματικά dvds (ταινία για την επιληψία) με ελληνικούς υποτίτλους.

Την περασμένη εβδομάδα, σας ταχυδρομήσαμε από ένα νέο αντίγραφο dvd (πάλι με ελληνικούς υποτίτλους) που δεν έχει παράσιτα.

Ελπίζω να το παραλάβετε εντός αυτής της εβδομάδας.

Με αγάπη - Παράγραφος