Το διαβατήριο τής αγάπης - Ο Σωκράτης

Βρήκε, μες το καταχείμωνο (τον Φεβρουάριο του 2006) το αγαπημένο του γατάκι, τον Τσιρίδα, παγωμένο και μισοπεθαμένο. Ήλπιζε και αγωνιούσε πως ο κτηνίατρος θα έκανε το θαύμα του...

.

Τότε ταυτίστηκα για πρώτη φορά με τον άνθρωπο Νίκο Δήμου και θυμήθηκα τον δικό μας γάτο, τον Σωκράτη, που έσβησε αργά και βασανιστικά, όχι όμως μάταια.

.

Η έντονη συγκίνηση νίκησε την έμφυτη δειλία μου και έστειλα την ιστορία, τού γάτου μας του Σωκράτη, με ιμέιλ στον ΝικόΔημο.

.

Αυτό ήταν το διαβατήριο τής αγάπη μας: σταδιακά ο ΝικόΔημος έγινε όχι απλώς ένας σπάνιος Φιλος, αλλά ο δικός μου άνθρωπος, ο άνθρωπος που έψαχνα για χρόνια...

.

.

Είχα ένα γατάκι που έμοιαζε με τον Tσιρίδα, μόνο που ποτέ δεν τσίριζε, ποτέ δεν παραπονιότανε, πάντα με κοιτούσε στα μάτια, ποτέ δεν ζητούσε τίποτε, συνεννοούμασταν με τo βλέμμα, όλη η γειτονιά τον αγαπούσε, όλοι τον κλάψαμε, ακόμα κι εκείνοι που παλιότερα βάζανε δηλητήρια στους γάτους.

.

Ήταν διακριτικός, αξιοπρεπής, τον φωνάζανε όλοι με το όνομά του (Σωκράτη). Σωκράτης όνομα και πράγμα! Σοφός γάτος, κυνηγιάρης (αν και στειρωμένος), σπιτικός, φιλειρηνιστής, αγαπητός ακόμα και στους σατραπόγατους, που μόλις τον ανταμώνανε, τον μύριζαν στη μύτη και κάνανε τόπο να περάσει.

.

Τεσσάρων ετών αρρώστησε: καρκίνος στο στομάχι. Επί ένα μήνα του συμπαραστεκόμασταν όλη η γειτονιά. Δεν ήθελε να «κρυφτεί» και πήγαινε τη βόλτα του με το ζόρι, έσερνε τα πίσω πόδια του, είχε καταντήσει σκιά του εαυτού του, δεν μπορούσε πια ν΄ ανεβαίνει τα πεζούλια.

.

Πάντα όμως τα κατάφερνε με τη βοήθεια πότε ενός παιδιού που τον έπαιρνε στα χέρια και τον άφηνε με αγάπη στο πεζούλι του, πότε με τη βοήθεια μιας γιαγιάς που του άνοιγε την καγκελόπορτα, αφού πια δεν μπορούνε να την παρακάμψει, πότε τον βοηθούσε να περάσει το δρόμο η οικιακή βοηθός στο απομακρυσμένο σπίτι και πότε εκείνος ο γεράκος συνταξιούχος που τον λογάριαζε για δικό του γάτο!!!

.

Εκείνες τις μέρες έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και τον ακολουθούσα συχνά στις βόλτες του, τον έβλεπα που όλο και περισσότερο σερνόταν και βογκούσε κι ο γιατρός κουνούσε το κεφάλι, ο πεθερός μου με τα μάτια θολά ούτε ν΄ ακούσει για ευθανασία - απ΄ τα πολλά συγκατάνευσε.

.

Ο Σωκράτης άφησε την κληρονομιά του: γνωρίστηκα με όλους τους γείτονες κι ενώ το πρώτο καλοκαίρι που ήλθα στη γειτονιά, μύριζε ο τόπος από τα φαρμακωμένα γατάκια, μετά το μαρτύριο του Σωκράτη δεν ξαναείχαμε δηλητήρια.

.

Ο Σωκράτης που ήταν στειρωμένος, έφυγε δίνοντας ζωή σε μια γειτονιά όπου πριν κανείς δε μιλούσε σε κανέναν και απ΄ όπου λίγο έλειψε να εξαφανιστούν όλες οι γατούλες. .... [Φεβ ρουάριος του 2006]

.

.

Με αγάπη - Παράγραφος

.

ΥΓ. Που να ήξερε ο καημένος ο Σωκράτης, σε τι λεωφόρους επικοινωνίας θα με οδηγούσε!