Από μικρή λάτρευα τα ταξίδια...

Από μικρή λάτρευα τα ταξίδια και ονειρευόμουνα κάποτε να βρω καλη δουλειά για να μπορέσω να γνωρίσω κάπως τον κόσμο, ή τουλάχιστον κάτι από την χειμωνιάτικη, κεντρική Ευρώπη, που την ήξερα μέσα από τις σαγηνευτικές αφηγήσεις της ευκατάστατης θείας Στέλλας.

Μεγαλώνοντας, θέριευε μέσα μου κι ο καημός: περίμενα πώς και πώς να πάρω τα πρώτα χρήματα, με την ευχή ότι θα έφταναν για το πρώτο ταξίδι με προορισμό κάποια χιονισμένη ελβετική ή αυστριακή βουνοπλαγιά, σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο με τζάκι και... σκυλιά του Αγίου Βρενάρδου!!!

Το όνειρό μου, εν μέρει... εκπληρώθηκε. Πράγματι, έχουμε κάνει ταξίδια και ταξίδια, όχι βέβαια ως τουρίστες με αλπικό εξοπλισμό, αλλά ως ικέτες με τα χρειώδη που συνηθίζονται στην διακομιδή ασθενών.

Τώρα μένει να εκπληρωθεί, κάποια στιγμή, και το άλλο μισό όνειρο...

"Ισως βγει αληθινό
τ΄όνειρό μου το μισό
τ΄ όνειρό μου
το ναυγισμένο"


Σας φιλω, με αγάπη - Παράγραφος

Ανεπίκαιρο

Αν και επεδίωξα να βγει το διαζύγιο των γονιών μου, όταν ήλθε, μια φωνή μέσα μου έλεγε να εξαφανιστώ από προσώπου γης, να φύγω μακριά, όχι για άλλη χώρα, αλλά για άλλον πλανήτη, κι επειδή αυτό δεν ήταν... εφικτό, έμεινα για Πάσχα στην Αθήνα.

Ανεβαίνοντας ανόρεκτα (ήμουνα καλεσμένη και πήγαινα όχι μόνο επειδή έπρεπε, αλλά κυρίως γιατί δεν άντεχα να μεινω πασχαλιάτικα κλεισμένη στο σπίτι), ανεβαίνοντας, λοιπον, μ΄ ένα παλιό αυτοκίνητο (που μύριζε συνεχώς βενζίνη) από Παγκράτι προς Βύρωνα και Καρέα, αριστερά, πριν από το νεκροταταφείο, είδα ένα τεράστιο χωράφι (μετά έγινε γήπεδο, νομίζω)που έσφυζε από ζωή!

Μόλις κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει "Πάσχα Ελληνων": ωραία τραγούδια, χοροί, εγκαρδιότητα, αυθορμητισμος, κρασί, όλος ο κόσμος έψηνε, κερνούσε, γελούσε, χαιρόταν, αστειευόταν. Εκατοντάδες οικογένειες, όχι δυο και τρεις. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα. Και ήταν εννιά η ώρα το πρωί!!!

Σε μας, το γλέντι, τα πρώτα χρόνια μετά το 74, ήταν απαγορευμενο. Κάποιο αόρατο χέρι είχε επιβάλει αρχικά ένα διάχυτο εσωτερικευμένο πένθος που στη συνέχεια εξελίχτηκε σε επιβεβλημένη καταπιεστική μαυρίλα που δεν μας άφηνε να ανασάνουμε...

Σιγά-σιγά όμως, εμείς τα παιδιά, αρχίσαμε να ξεδίνουμε δίχως να λογαριάζουμε την κατ΄επιταγήν σχολική και κρατική κατήφεια.

Αρχίσαμε να ξεδίνουμε, όμως κάπως αντιφατικά, με συναισθήματα ανάμικτα, σαν "τα παιδιά κάτω στον κάμπο":

"Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
δεν μιλάν με τον καιρό
μόνο πέφτουν στα ποτάμια
για να πιάσουν τον σταυρό.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγούν εναν τρελό
τον επνίγουν με τα χέρια
και τον καίνε στον γιαλό.

Έλα κόρη της σελήνης,
κόρη του αυγερινού.
Να χαρίσεις στα παιδιά μας
λίγα χάδια του ουρανού.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κυνηγάνε τους αστούς
πετσοκόβουν τα κεφάλια
απο εχθρούς και απο πιστούς.

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο
κόβουν δεντρολιβανιές
και στολίζουν τα πηγάδια
για να πέσουν μεσα οι νιές.

Τα παιδιά μες τα χωράφια
κοροιδεύουν τον παπά
του φοράνε ολα τα άμφια
και το παν στην αγορά.

Έλα κόρη της σελήνης,
έλα και άναψε φωτιά.
Κοίτα τόσα παλικάρια
που κοιμούνται στη νυχτιά.

Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη
τους προγόνους τους πουλούν
και οτι αρπάξουν δεν θα μείνει
γιατι ευθύς μελαγχολούν."

[Α, ρε Μάνο, κι εσύ θλιμμένα τραγουδούσες...]

Για την αντιγραφή, Παράγραφος - με αγάπη
.

Ξανά δυσκολίες...

Ξεθαρρέψαμε και βγήκαμε για ένα καφέ. Το τηλέφωνο χτύπησε και σε πέντε λεπτά ήμασταν πίσω.

Δυο γενικευμένα απανωτά, μικρά επεισόδια, (δύο λεπτών έκαστο) ξύπνησαν παλιές πληγές και φόβους για το μέλλον.

Η αλήθεια είναι ότι στους επόμενους μήνες θα δυναμώνουμε τα φάρμακα (μάξιμουν δόσεις). Ετσι όταν φτάσουμε, τέλη Απριλίου, στις ΗΠΑ, ανάλογα με την εξέλιξη, θα ξέρουμε ότι δεν πρέπει να πειράξουμε τα φάρμακα. Ισως ούτε τη Δίαιατα.

Τα γράφω αυτά,κ λίγες ώρες μετά το κακό. Τώρα, δηλαδή, που συνήλθα λιγάκι. Δεν πρόκειθται όμως να παρουσιάσω αμέσως αυτό το ενημερωτικό πόστ. Θα αφήσω να περάσουν καμιά δεκαριά μέρες και βλέπουμε.

Μια φορά κοψοχόλιασα τον κόσμο και δεν τον ξανακάνω.

Να μην τα πολυλογούμε, αυτή είναι η επιληψία: εκεί που νομίζεις οτι τη νίκησες...


Με αγάπη - Παράγραφος

΄Ετυχε;

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό που αρρώστησε το παιδί μας, πόσο εύκολα εγώ κατέρρεα και πόσο ευέξαπτος γινότανε ο αγαπημένος, δεν ήθελε να δει άνθρωπο….

.

Τις περισσότερες φορές το παιδί πάθαινε κρίσεις την ώρα που το μπανιαρίζαμε (ζεστό νερό). Τότε, εκείνος, μας γκρίνιαζε για λίγο και μας μιλούσε απότομα (εμείς σιωπούσαμε) και μας έλεγε πως δεν έπρεπε, αφού έχει ευπάθεια τι τα θέλουμε τα μπάνια». Μας γέμιζε, πάνω στα νεύρα του, με ενοχές και μας έκανε να κλαίμε... (Κι ας ήξερε πως δεν ήτανε το μπάνιο η αιτία, παρά η αφορμή, ο "εκλυτικος παράγοντας", που έλεγε και η παιδονευρολόγος...)

.

Μετά από κάθε κρίση τού παιδιού και ιδίως την ώρα που αγωνιούσαμε για την ανάνηψη (το παιδί συνερχόταν μετά από μια ή δυο ώρες και σχεδόν πάντα μισοπαράλυτο) τον έβλεπα να κλείνει τα τηλέφωνα και να περπατάει σαν αγριεμένο θηρίο μέσα στο σπίτι, έτοιμος να κατασπαράξει κάθε τι που θα ανέκοπτε τη μάταιη γυροβολιά του. Με τα κόκκινα μάτια του, έγδερνε τους τοίχους για απαντήσεις κι έσφιγγε τα χείλη, μέχρι που ματώναν, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που παντρευτήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί...

.

Εκείνες τις ώρες, μη αντέχοντας το διπλό στρες, έγερνα στον καναπέ εξοντωμένη, αφήνοντας την ταλαίπωρη νταντά μας στο προσκέφαλο τού παιδιού.

.

Βέβαια, όταν συνερχόταν το παιδί, έβρισκε τα λογικά του και ο αγαπημένος μου, αλλά μέχρι τότε…

.

Και μόλις το παδί πήρε την πανω βόλατα για τα καλά, "χασαμε" τον αδελφό μου. Τότε κατέρρευσα ολοκληρωτικά. Σερνόμουνα από την κατάθλιψη και δεν μπορούσα ούτε τον εαυτό μου ούτε το παιδί να φροντίσω. Και συχνά γινόμουνα απότομη, υπερβολικά εριστική και απελπιστικά απαισιόδοξη για τα πάντα...

.

Ήταν η σειρά του να υπομένει τη δική μου ανάνηψη. Όμως, περνούσαν οι μήνες δίχως να αποδίδει η ψυχοθεραπεία και η απόσταση μεταξύ μας μεγάλωνε. Έβλεπα ένα χάσμα να γεννιέται ανάμεσά μας κι αυτό με σκότωνε ακόμα περισσότερο, γιατί ο γάμος μας κλυδωνιζόταν, την ώρα ακριβώς που το παιδί μάς είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

.

Και τότε, εντελώς τυχαία ήλθε η ώρα του nikosdimou.blog και η επικοινωνία μου με όλους εσάς, μα πιο πολύ η γνωριμία μου με τον Νίκο Δήμου, που στάθηκε στο πλεύρο μου σαν πατέρας και με ανάστησε - ίσως γι΄ αυτό και ο σύντροφός μου ώρες-ώρες μου λέει πως θαυμάζει και αγαπάει τον ΝικόΔημο περισσότερο απ΄ό,τι εγώ εκείνον!

.

Άλλα ήθελα να πω και αλλού κατέληξα.

.

Ήθελα να πω ότι μέχρι τώρα ο γάμος μας κινδύνεψε σοβαρά δυο φορές και έτυχε την ώρα τής δικής του ανημποριάς να είμαι εγώ η δυνατή, και την περίοδο της δικής μου παραίτησης να είναι εκείνος δίπλα μου.

.

Ετυχε;

.

Με αγάπη - Παράγραφος

.

Παραλίγο ατύχημα - σχέδια για ειδικό ανεκλυστήρα

Το μικρών διαστάσεων σπιτάκι μας, που χτίσαμε σε ένα, επίσης, μικρούτσικο οικοπεδάκι, έχει ισόγειο και δυο πατώματα.

Στο ισόγειο έχει μεταφέρει το γραφείο του ο αγαπημένος, για να είναι συνεχώς κοντά μας, τόσον επειδή μακριά του με πιάνουν πολύ εύκολα ταχυπαλμίες, όσο και γιατί, σε ώρα ανάγκης, πρέπει, εδώ και τώρα, να έχουμε στο τιμόνι κάποιον ψύχραιμο που θα μας πάει στο νοσοκομείο με ασφάλεια και εύστοχες οδηγίες.

Στο πρώτο πάτωμα είναι μια μικρούλα κουζινο-σαλο-τραπεζαρία. Παραδίπλα το δωματιάκι «πρώτων βοηθειών» (με τα πράγματα τού παιδιού: οξυγόνα, φάρμακα, σάξιον κλπ) και στο... μπαλκόνι (που το κλείσαμε όμως με ξύλο, κεραμύδια και τζαμαρία) είναι το πλέυ ρουμ.

Στο δεύτερο πάτωμα, από τη μια μεριά έχουμε το γραφείο μου με το μπάνιο τού παιδιού και παραδίπλα το μεγάλο υπνοδωμάτιό μας με όλα τα χρειώδη και για τους τρείς μας. Έτσι μπορουμε στα δύσκολα, ο αγαπημένος κι εγώ, να μοιράζουμε εύκολα τις... σκοπιές.

Με άλλα λόγια, το σπιτάκι μας είναι ό,τι χειρότερο για την περίπτωση τής κορούλας μας που είναι παιδί με ειδικές ανάγκες: ενώ δεν μπορεί τα σκαλιά, ωστόσο βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη με δύο μεγάλες σκάλες, από είκοσι, τουλάχιστον, σκαλιά εκάστη. Αναγκαστικά, λοιπόν, καθημερινά την ανεβοκατεβάζουμε, ουκ ολίγες φορές με τα χέρια!

Οσο και να προσέξει κανείς, το κακό θα συμβεί. Και συνέβη τρείς φορές μέχρι τώρα: μία με τη νοσοκόμα μας (χωρίς ζημιά), μία, προ μηνών, με μένα (πάλι ανώδυνη για το παιδί αλλά με διάστρεμμα στο πέλμα μου) και μία ακόμα, σήμερα το πρωί: εγώ χτύπησα στο γόνατο και η κορούλα μας στραμπουληξε τον καρπό της - ευτυχώς δίχως κλάματα (μας έσωσε το σπρέυ που έχουμε για τα στραμπουλήγματα, το είχα φέρει από την Αμερική).

Σωθήκαμε και η δυο από μια αμέλεια του αγαπημένου: του είχα πει από χτες να απλώσει στο πλέυ ρουμ το καινούργιο χαλί, αλλά εκείνος το άφησε απέναντι από τη σκάλα, στην άκρη του τοίχου, για να το τακτοποιησει σήμερα το απόγευμα. Εκεί πάνω, στα μαλακά, βρεθήκαμε, όταν παραπάτησα στο προτελευταίο σκαλί!

Αποφασίσαμε λοιπόν, χωρίς άλλη αναβολή, εντός των ερχομένων εβοδομάδων (άλλη μια σπαζοκεφαλιά) να κάνουμε χρήση των ευεργετημάτων που προβλέπει η πολιτεία (μεγάλη γραφειοκρατία), για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, και να εγκαταστήσουμε έναν ανελκυστήρα, όχι κανονικό, τεράστιο και πολυέξοδο, αλλά από εκείνους που παραγγέλνονται για μικρά σπιτάκια που έχουν άτομα με αναπηρίες.

Ο μάλλον γυάλινος πύργος του, κολλάει έξω από το σπίτι στο οποίο θα δημιουργηθούν τρία ανοίγματα με πόρτες συρόμενες, ένα και μία, αντιστοίχως, σε κάθε πάτωμα. Ολος ο χειρισμός γίνεται μέσα από την καμπίνα, ημιαυτόματα: όσο πατάς το κουμπί, ανεβαίνεις, υπολογίζοντας με το μάτι που θέλεις να σταματήσεις. Η καμπίνα κινείται αργά: δέκα πόντους το δευτερόλεπτο - είκοσι δεύτερα το πάτωμα. Δεν είναι κι άσχημα.

Η καμπίνα, από μέσα είναι προστατευμένη από κιγκλίδωμα και η εσωτερική της πόρτα, ανοίξει με το χέρι. Χειροκίνητα θα ανοίγουν και οι πόρτες τού σπιτιού. Ολος ο χειρισμός γίνεται από μέσα από την καμπίνα. Δεν μπορείς δλδ να καλέσεις το ασανσεράκι αυτό από άλλο πάτωμα (έτσι νομίζω). Θα το χρησιμοποιούμε αποκλειστικά για τις πάνω-κάτω μετακινήσεις του παιδιού, γιατί πρέπει να σας πω και το άλλο: αν συνεχιστεί το κουβάλημα, σύντομα θα πάμε και οι τρεις μας (ο αγαπημένος, η νταντά μας και εγώ) για... εγχείριση σπονδύλου!

Αυτά μας τα είπε, πριν λίγο, ένας φίλος ενός φίλου μας, που ήλθε εκτάκτως, να είναι καλά ο άνθρωπος, επί τουτου. Μας συστησε και μια εταιρία (δεν ξερω αν είναι σωστό να πω το όνομά της). Μέσα στις επόμενες δυο-τρεις μέρες, θα μας επισκεφτούν για τα περαιτέρω.

Δεν ήταν μεσα στα σχέδιά μας να γίνει τώρα ο ανελκυστήρας, οπότε το πρόγραμμα μας φορτώνεται με έξτα υποχρεώσεις. Μάλλον όμως ήταν κάτι που έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και πολυν καιρό. Μας είχαν προειδοποιήσει οι αμερικάνοι, αλλά που μυαλο...

Με αγάπη - Παράγραφος
.