Ο... φίλος μου διασωληνωμένος στην εντατική

Στη μία το πρωί χτύπησε το κινητό κι η κοπέλα που περιποιείται τον παππού (στο διπλανό σπίτι μας) μού είπε ότι με ζητάει, γιατί δυσκολεύεται να αναπνεύσει...

Τον βρήκα ανασηκωμένο στην άκρη του κρεβατιού να βαριανασαίνει χειρότερα από κάθε άλλη φορά... (εγώ τον είχα πάει στο νοσοκομείο, πριν οχτώ χρόνια, με πνευμονικές εμβολές).

- Πώς είσαι, παππού μου;
- Περιμένω ένα... φίλο να με πάει στο νοσοκομείο...

Βγήκα από το δωμάτιο και ρώτησα την κοπέλα, ποιον φίλο περιμένει μέσα στα άγρια χαράματα, κι αφού είμαι εγώ συνεχώς δίπλα του, γιατί ξυπνήσανε άλλους ανθρώπους... Εκείνη με κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε "εσένα περιμένει... εσύ είσαι ο φίλος του"...

Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα να συνέλθω από το σοκ, και ξαναμπαίνω στο δωμάτιο, τάχα, ψύχραιμος και ευδιάθετος...

- Καλώς το φίλο μου, κάτσε... πριν λίγο ήτανε κι ο Κώστας εδώ... Πώς τα περνάς, πώς παει το... παιδί, η Αντιγόνη τι κάνει; Γιατί ξύπνησες τόσο πρωί...

(Πλήρης σύγχυση... αχ, παππού μου...)

- Σήκω, παππού, να πάμε στο νοσοκομείο...
- Πάμε... φίλε μου... (Εκανε να σηκωθεί και ξανάπεσε... )

Στις Πρώτες Βοήθειες τού Αρεταίειου, ξυπνήσαμε κάμποσους γιατρούς (παθολόγο, καρδιολόγο και πνευμονολόγο). Κάνανε οι άνθρωποι ό,τι μπορούσανε... Κατά τις πέντε, μου είπανε ότι ο παππούς πεθαίνει και πως η μόνη του ελπίδα είναι ο αναπνευστήρας, ότι κοστίζει και πως οι πιθανότητες είναι...

- Θέλουμε την άδειά σας να τον διασωληνώσουμε, αλλά να ξέρετε...
- Γρήγορα, μη χάνετε καιρό...

- Τι σας είναι ο κος Πέτρος; Είστε συγγενής του;
- Είμαι κάτι πολύ περισσότερο!
- Τι;
- Φίλος του!