Λένε πως την ώρα τού πόνου και της αγωνίας, άσε τον άλλονε στην ησυχία του... Είναι ζήτημα ιδιωτικότητας. Υποτίθεται, το διατρανώνουν και οι διαβασμένοι που απλώς έριξαν μια ματιά στον τίτλο τού μυθιστορήματος "Μια Προσωπική Υπόθεση" τού νομπελίστα Κenzaburo Oe.
Δεν τους φτάνει το βάσανό τους, να έχουνε κι εμάς πάνω από
το κεφάλι τους; Χρειάζονται χρόνο να σκεφτούνε οι άνθρωποι. Να πάρουνε
αποφάσεις. Ας μην τους ζαλίζουμε κι εμείς με τις επισκέψεις μας. Ας μην τους
ταλαιπωρούμε με το κουβεντολόι μας. Δεν τους βλέπεις που λιώνουνε στο ξενύχτι
και στην αγωνία; Δεν τους λυπάσαι; Παράτα τους λοιπόν!!! Αντέχουνε αυτοί...
Ώστε έτσι, ε; Αντέχουνε αυτοί... Μείνατε χρόνια στα
νοσοκομεία, τραβώντας το παιδί σας από τα πόδια για να μην το πάρει ο χάρος και
βγάλατε το συμπέρασμα πως αντέχουνε αυτοί και ότι θέλουνε την ηρεμία τους και
πως η παρέα σας τούς κουράζει. Αυτό συμπεράνατε, ε; Σωστά! Λογικοί άνθρωποι
είστε!!!
Επί χρόνια συμμεριζόμουν τούς λόγους τής απουσίας σας και
αυτό κράτησε ως το περασμένο καλοκαίρι, όταν για μια φορά ακόμη, καρτεράγαμε το
μοιραίο έξω από την εντατική... Μόνοι μας, βέβαια. Εντελώς μόνοι... (στην αρχή,
ξέρετε, τρέχουνε όλοι από αλληλεγγύη και... περιέργεια - με τον καιρό, και κυρίως,
με τα χρόνια, ... συνηθίζουνε οι άνθρωποι, βρε αδελφέ, και βαριούνται: "μα
πάλι στην Εντατική... νισάφι πια..."
Και ξαφνικά, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, την νεκρική ησυχία
έξω από την εντατική και τις καταβεβλημένες νοσοκόμες, βλέπω ουρανοκατέβατο το
Νίκο Καραγέωργο, τoν παιδικό μου φίλο, που έτυχε να έλθει στην Κύπρο για
δουλειές. Και έμαθε... Και με το που κατέβηκε από το αεροπλάνο, ήλθε έξω από
την Εντατική τού Παιδιατρικού Μακαρείου Νοσοκομείου. Και τι μου λέει ο
αθεόφοβος; Τι μου λέει;
Ρε, Κώστα, ήλθα να μου πεις πώς μπορώ να σε βοηθήσω. Να πάω
να σου φέρω κάτι να φας; Να μείνω εγώ έξω να περιμένω, να πας στο σπίτι σου για
λίγο... Ή έστω να πάτε κάπου μια βόλτα με την Αντιγόνη να ανασάνετε;
Α, ρε Νίκο! Γιατί μου το έκανες αυτό; Έπρεπε να έλθεις μετά
από τόσα χρόνια στη Λευκωσία, να ταξιδέψεις από το Αγρίνιο στην Αθήνα και από
την Αθήνα στη Λευκωσία και να με ρωτήσεις αν χρειάζομαι κάτι, γαμώ το!
Δεν ξέρεις, ρε Νίκο, ότι εμείς οι γονείς που έχουμε βαριά
άρρωστα παιδιά, δεν θέλουμε επισκέψεις και βοήθεια; Δεν ξέρεις ότι είμαστε
υπεράνθρωποι; Δεν ξέρεις ότι δεν μας αγγίζει κανένας κόπος και καμία θλίψη και
πως κάθε προσπάθεια να μας απαλύνει κάποιος τον πόνο είναι... ανεπιθύμητη; Δεν
το ξέρεις πως μας αρκεί απλώς η... προσευχή σας, η... ευχή σας και η... σκέψη
σας;
Αφιερωμένο στον Ηλία Μαγκλίνη και την Αλεξία
Γιαννουζάκου
Με αγάπη,
Κώστας
ΥΓ.1 Η Αλεξία τής
οποίας ο γιος υποφέρει από τότε που γεννήθηκε (και το "υποφέρει" δεν
είναι σχήμα λόγου), η πολυβασανισμένη Αλεξία, λοιπόν, έγραψε προ καιρού: Όταν
σου λένε "Έχεις δυνάμεις εσύ! Αντέχεις!", ουσιαστικά σου λένε,
"βγάλ΄ τα πέρα μόνος σου" [Λίγους μήνες μετά, θα χτυπήσει ο κεραυνός... Εκεί, στο θάνατο, τα χάνουμε όλοι...]
ΥΓ.2 Γνωστή ενός
φίλου, προσφέρθηκε λέγοντάς του "ζήτα μας βοήθεια, γιατί κι εμείς είμαστε
σοκαρισμένοι και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε". (Από μία άποψη δεν έχει
άδικο). Την ενημέρωσα, λοιπόν, ότι κανένας ταλαίπωρος γονιός με άρρωστο παιδί
δεν θα ζητήσει κάτι από τους άλλους. Οι άλλοι, οι απέξω, θα πρέπει να νοιαστούν
για το πώς να συνδράμουν τούς άτυχους γονείς. Αν θέλουνε να μάθουν πώς, ας
ρωτήσουνε άλλους γονείς, παλαίμαχους τού πόνου και τής θλίψης ή ας ζητήσουν και
τη γνώμη ψυχολόγων, αν όντως επιθυμούν να δείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη. Τα
υπόλοιπα είναι φλυαρίες.
