Καλέ μου φίλε, χθες βράδυ
με ρώτησες πως τα περνώ
αυτές τις δύσκολες ημέρες
του αναγκαστικού περιορισμού
και υποχρεωτικού μας πλέον εγκλεισμού
και παραξενεύτηκες που γέλασα.
Επέμενες, μάλιστα, ότι δεν αστειεύεσαι!
Πως ήθελες, δηλαδή, να μάθεις! Είχες έγνοια!
Το ξέρω, φίλε μου ακριβέ, το ξέρω...
Μα ήτανε εκείνη μια αμήχανη στιγμή για εμένα.
Μόλις είχε συνέλθει το παιδί από μία κρίση
και γελούσε, ως συνήθως, όταν πρόκειται να δείξει
πως είναι μια χαρά και δεν φοβάται.
Πάλεψε το καημένο όσο μπορούσε,
τραβώντας τα χείλη με τα μάγουλα,
μα ηττήθηκε απ΄ τα μάτια της
που τρέχαν άθελά τους.
Κι εσύ, καλέ μου φίλε.
επέμενες να μάθεις, με ένα σωρό φατσούλες
πιέζοντάς με να πληκτρολογήσω κάτι...
Μα ήταν εκείνη μια πολύ οδυνηρή στιγμή για εμάς
Η Αντιγόνη μόλις είχε αγκαλιάσει το παιδί μας
κι εκείνο τώρα σπάραζε με φριχτούς λυγμούς
που τσάκισαν κάθε εγκαρτέρησή μου.
Γιατί το καημένο όντως είχε παλέψει όσο μπορούσε
Απελπισμένα τα χείλη με τα μάγουλα τραβώντας
Μα από τα μεγάλα μάτια της προδόθηκε
που πάντα τρέχουν μοναχά τους...
